Ο Ολυμπιακός θριάμβευσε πριν από το rebuild και δεν πρέπει να ονειρεύεται “γκαλάκτικος”

Σε οργανισμούς του επιπέδου του Ολυμπιακού, οι καλές πορείες δεν είναι αρκετές.

Στον Ολυμπιακό, μία συμμετοχή σε Final Four δεν είναι πλέον ικανή να βάλει θετικό πρόσημο σε μία σεζόν. Στα δικά μου μάτια, η πρόκριση σε ένα Final Four συνιστά επιτυχία και δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, ειδικά στο 2025 που ο ανταγωνισμός έχει εκτοξευθεί σε ακραία επίπεδα. Σίγουρα όμως μετά από τέσσερις σερί αποτυχημένες προσπάθειες για το τρόπαιο, οι Πειραιώτες πρέπει να ψάξουν με ακόμη περισσότερο πείσμα το κάτι παραπάνω.

Αυτές οι τέσσερις συμμετοχές στο Βελιγράδι, στο Κάουνας, στο Βερολίνο και στο Άμπου Ντάμπι δείχνουν ότι ο οργανισμός δουλεύει με μεθοδικότητα, με αυτοπεποίθηση, με σταθερή φιλοσοφία που σε κάποιους δεν αρέσει, σε κάποιους δεν είναι αρκετή, σε κάποιους δείχνει αναποτελεσματική.

Το γεγονός ότι ο αιώνιος αντίπαλος γύρισε μετά από 12 χρόνια σε Final Four και κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης, μεγέθυνε την στενοχώρια και την απογοήτευση των φίλων του Ολυμπιακού. Πώς απάντησαν ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος; Με το δεύτερο μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ιστορία του τμήματος και με την απόκτηση ενός μέγκασταρ που γεννήθηκε για να φορέσει τα ερυθρόλευκα.

Στο τέλος της σεζόν 2024/25, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος για όσα πέτυχε.

Κατέκτησε το Super Cup, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.

Τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο της EuroLeague, είχε ένα εκπληκτικό δίμηνο με ρεκόρ 13-1 και άκουσε τους αντιπάλους του να τον αποθεώνουν κάθε εβδομάδα, σε όλη την Ευρώπη.

Μπήκε στους τελικούς της Stoiximan GBL απογοητευμένος, είχε μειονέκτημα έδρας και με τρεις σερί νίκες έριξε τον περσινό πρωταθλητή Ελλάδας και Ευρώπης στο καναβάτσο.

Με τον βασικό του άσο εκτός δράσης, με τον βασικό του σέντερ να χάνει το Game 3 και το Game 4, με τον βασικό του περιφερειακό να αποβάλλεται στο τρίτο παιχνίδι και με τον καλύτερό του παίκτη να τραυματίζεται στο τέταρτο.

Τελικά, η σεζόν του Ολυμπιακού κρίνεται επιτυχημένη ή αποτυχημένη;

Στην εποχή της ισοπέδωσης, στην εποχή που μεγάλη μερίδα του κόσμου ξερνάει μίσος ανώνυμα πίσω από ένα πληκτρολόγιο, στην εποχή που η ζήλεια χτυπάει κόκκινο και το μπάσκετ από ψυχαγωγία έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, υπάρχουν ομάδες όπως ο Ολυμπιακός που συνεχίζουν να δουλεύουν με μεθοδικότητα σε καθεστώς παρανοϊκής πίεσης.

Στην εποχή του κανιβαλισμού, της αηδιαστικής τοξικότητας και της ανάγκης επιβολής με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο, στην εποχή που πολλοί δυσκολεύονται ακόμη και στην ανάγνωση απλών ελληνικών, ο Ολυμπιακός κατέκτησε ένα από τα σημαντικότερα τρόπαια της ιστορίας του.

Στο τέλος της ημέρας, ουδείς απόλαυσε αυτή την επιτυχία με την καρδιά του. Διότι αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί διασκέδαση, αυτό που θα έπρεπε να είναι το δίωρο μπρέικ από τη ρουτίνα, την καθημερινότητα και τα προβλήματα που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, έχει εξελιχθεί σε κάτι άρρωστο που χαλάει το μυαλό ακόμη και των πιο λογικών ανθρώπων.

Η δικαίωση των υποτιμημένων και η επόμενη ημέρα

Η σεζόν ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά για τον Ολυμπιακό. Τα σκαμπανεβάσματα ήταν έντονα, οι τριγμοί πιο ισχυροί από ποτέ τα τελευταία χρόνια, ο τρόπος με τον οποίο κατακρίθηκε ο οργανισμός από φίλους και εχθρούς έφτασε σε επίπεδα ακατανόητης υπερβολής, σίγουρα όμως η πορεία αυτών των δέκα μηνών πρόσφερε και πολλά μαθήματα.

Τη σεζόν θα την αξιολογήσουν οι άνθρωποι που πήραν τις αποφάσεις σε αυτούς τους δέκα μήνες. Και με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς τους, θα κληθούν να χτίσουν την ομάδα της επόμενης σεζόν η οποία αναμένεται ακόμη πιο δύσκολη, ακόμη πιο μακριά, ακόμη πιο επώδυνη και περισσότερο απαιτητική.

Ο Ολυμπιακός και πρέπει και δεν πρέπει να αλλάξει. Σίγουρα πρέπει να προσαρμοστεί σε συγκεκριμένα δεδομένα και σε συγκεκριμένες τάσεις/καταστάσεις, χωρίς ωστόσο να διαφοροποιήσει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει και πορεύεται.

Φέτος έκανε μία σημαντική αλλαγή και αυτή ήταν η ξεκάθαρη στόχευση στην κατάκτηση της EuroLeague, μπροστά του όμως υπάρχει ένα ζόρικο καλοκαίρι στο οποίο θα πρέπει να παρθούν και μερικές δύσκολες αποφάσεις.

Οι βασικές ανάγκες είναι ένας πρωτοκλάσάτος γκαρντ που θα συμπληρώσει τους Κίναν Έβανς, Τόμας Γουόκαπ, Τάιλερ Ντόρσεϊ, Σέιμπεν Λι, Εβάν Φουρνιέ, Γιαννούλη Λαρεντζάκη, ένας ποιοτικός φόργουορντ και τρεις σέντερ. Δύο που θα μοιράζονται χρόνο, ρόλους κι αρμοδιότητες και ένας τρίτος που θα μπορεί να σταθεί ακόμη και ως πρώτος αν υπάρξει ανάγκη.

Αν κάτι μας έμαθε η EuroLeague των 34 αγωνιστικών (που από την επόμενη σεζόν θα αυξηθούν σε 38), είναι πως ο τρίτος άσος και το τρίτο πεντάρι θα πρέπει να είναι πάντα έτοιμοι για να προσφέρουν. Είτε για πέντε, είτε για 25 λεπτά.

Κι αν μας έμαθε και κάτι ακόμη, είναι πως δεν χρειάζεται να φτιάξεις Dream Team ή Γκαλάκτικος για να φτάσεις μέχρι το τέλος του δρόμου.

Η Φενέρμπαχτσε νίκησε με τον Έρικ ΜακΚόλουμ, με τον Ντέβον Χολ, με τον Νικολό Μέλι, με εργάτες και με μόλις τρεις παικταράδες: τον Γουέιντ Μπάλντουιν, τον Μάρκο Γκούντουριτς και τον Νάιτζελ Χέιζ. “Somebody’s trash is somebody else’s treasure” λένε οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι έδειξαν ότι η χημεία και το κίνητρο μπορούν να υπερκαλύψουν το ταλέντο.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να ρίξει τον μέσο όρο ηλικίας, να γίνει πιο γρήγορος και πιο αθλητικός ώστε να ματσάρει με ομάδες όπως η Μονακό των Ντιάλο – Μπλόσομγκεϊμ που τον λύγισε στον ημιτελικό του Final Four. Στο πιο κακό βράδυ της σεζόν του, το οποίο άλλες ομάδες θα τις είχε σπρώξει στον γκρεμό.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να φρεσκαριστεί και να βρει παιδιά με πείνα για διάκριση.

Πείνα σαν αυτή που είχε, για παράδειγμα, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ στους τελευταίους τρεις τελικούς της Α1. Αδικημένος ή όχι, ο ομογενής γκαρντ αξίζει το χειροκρότημα για το φινάλε της κακής συνολικά χρονιάς του γιατί ενώ όλοι περίμεναν ότι τα έχει παρατήσει, πάτησε παρκέ με αυτοπεποίθηση και με χαμόγελο και διέλυσε τον ανταγωνισμό.

Πείνα σαν αυτή που είχαν σε περιόδους της σεζόν πολλά από τα παιδιά του ρόστερ. Από τον Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος μέχρι τον Σακίλ ΜακΚίσικ που κέρδισαν πολλά ματς, από τον Άλεκ Πίτερς μέχρι τους Βιλντόσα, Λι, Ράιτ που δεν ενθουσίασαν, αλλά είχαν τις στιγμές τους και υποστήριξαν το σύνολο σε περιόδους με πολλά και σημαντικά προβλήματα.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να επιλέξει με προσοχή τον γκαρντ που θα υποστηρίξει και θα αναδείξει το μεγαλείο των Φουρνιέ – Βεζένκοβ. Από τη στιγμή που υπολογίζεται ο Κίναν Έβανς, οι Πειραιώτες δεν χρειάζονται “Μίτσιτς”, αλλά ένα παιδί με κάθετο παιχνίδι, ικανό να βάλει τα χέρια του στη μπάλα, να ελέγξει το τέμπο και – κυρίως – να θέλει να παλέψει για τα λεπτά του.

Προς το παρόν, οι Πειραιώτες χρειάζονται ξεκούραση. Και σωματική και πνευματική, ίσως περισσότερο πνευματική εξαιτίας όσων έζησαν τις τελευταίες αρκετές εβδομάδες. Από το άγαρμπο φινάλε στην κανονική περίοδο της EuroLeague μέχρι την ήττα από την Μονακό και όσα ακολούθησαν στη σειρά των τελικών, εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αγορά είχε, έχει και πάντα θα έχει παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Ο Ολυμπιακός έχει ιδιοκτήτες που στηρίζουν αυτό που αγαπούν, έχει ελίτ προπονητή, θα πάρει στα χέρια του το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, οπότε η βάση υπάρχει για να μπουν τα κομμάτια που θα τον κρατήσουν στο πρώτο ράφι του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Για πολλούς, δεν είναι αρκετό να βρίσκεσαι στο πρώτο ράφι για χρόνια, μαζί με 2-3 ακόμη ομάδες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το να μένεις εκεί και να χτυπάς την πέτρα ξανά και ξανά και ξανά είναι εύκολο. Κάποια στιγμή, η πέτρα θα σπάσει. Φέτος ράγισε. Κι ο Ολυμπιακός είναι κοντά σε αυτό που ονειρεύεται.

ΥΓ: Όταν τον χειμώνα του 2024 ξεχωρίσαμε στο Bald Brothers τον Εβάν Φουρνιέ ως τον παίκτη που έπρεπε ο Ολυμπιακός να θεωρήσει απόλυτο στόχο το καλοκαίρι του 2024, ξέραμε ακριβώς για ποιον μπασκετμπολίστα μιλούσαμε. Στις 17 Ιανουαρίου γράψαμε πως για εκείνον ο Ολυμπιακός είναι κάτι πολύ βαθύτερο από μία ομάδα. A match made in heaven.

ΥΓ1: Μετά από το Game 1 χαρακτηρίσαμε τον Ολυμπιακό συντετριμμένο, βλέπαμε όμως μία αχτίδα: “Οι ομάδες κρίνονται στο τέλος κάθε περιόδου. Κι ακόμη κι όταν οι κύκλοι μοιάζουν να έχουν κλείσει, αυτοί που πρέπει να γράφουν τον επίλογο είναι οι άνθρωποι που έχουν μοχθήσει σε παρκέ κι αποδυτήρια, σε αεροπλάνα και σε λεωφορεία, σε γυμναστήρια και σε φυσιοθεραπευτήρια, ημέρα και νύχτα για δέκα και έντεκα μήνες“. Θα το λέμε με κάθε ευκαιρία: Οι σειρές best-of-five λέγονται έτσι επειδή κρίνονται στις τρεις νίκες. Όχι σε ένα αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό.

ΥΓ2: Με τη συνολική του στάση και με όσα έχει προσφέρει στον Ολυμπιακό, ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει κερδίσει το δικαίωμα να αποχωρήσει όταν εκείνος νιώσει πως δεν έχει κάτι άλλο να δώσει. Αυτή η στιγμή, σίγουρα δεν έχει φτάσει. Θα πρέπει όμως να δει κι αυτός κάποια πράγματα διαφορετικά. Κυρίως για τη δική του ψυχολογία, για τη δική του πνευματική ισορροπία.

ΥΓ3: Ο Εργκίν Αταμάν πήρε πολλές λάθος αποφάσεις από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι το χθεσινοβραδινό τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός θα είναι σημαντικά καλύτερος την επόμενη χρονιά, ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να τον πιέζει προς τα πάνω και οι πράσινοι θα συνεχίσουν να δίνουν κίνητρο στους Πειραιώτες για να αναζητούν τη συνεχή βελτίωση. Μακάρι το 2025/26 να μιλάμε περισσότερο για μπάσκετ. Ξέρουμε όμως ότι δεν θα αλλάξουν πολλά. Και πλέον δεν έχουμε και κουράγιο για να ελπίζουμε.