Για να πάρει το πρωτάθλημα πρέπει να παίξει μπάσκετ και για να παίξει μπάσκετ πρέπει να βγει κουράγιο

Η απογοήτευση από την κακή εμφάνιση στον ημιτελικό του Final Four είναι τεράστια στον Ολυμπιακό, σε κάθε επίπεδο του οργανισμού.

Το σαραντάλεπτο με την Μονακό έδειξε ότι οι Πειραιώτες δεν είχαν όσα χρειάζονταν για να κατακτήσουν τη EuroLeague, η επιστροφή με άδεια χέρια για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά ήταν βουβή και τελικά η αντίδραση που πολλοί περίμεναν, δεν ήρθε το βράδυ της Παρασκευής (30/5).

Οι Πειραιώτες ήλπιζαν ότι η απογοήτευση θα μετατραπεί σε πείσμα και η στενοχώρια σε θυμό. Δεν συνέβη ούτε το ένα, ούτε το άλλο στο ΟΑΚΑ.

Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων, η εικόνα του προβλημάτισε, ο Γιώργος Μπαρτζώκας στάθηκε στην κούραση της ομάδας του και η πρώτη από τις τρεις πιθανές ευκαιρίες για μπρέικ χάθηκε.

Η αλήθεια είναι πώς ούτε ο Παναθηναϊκός ήταν σε καλή κατάσταση στο Game 1. Πήρε όμως το αποτέλεσμα χάρη στα τρία γκαρντ του και στον Γιούρτσεβεν που ήταν αποτελεσματικός στην επίθεση. Πήρε ενέργεια από τον κόσμο του. Πήρε αυτά που του έδωσε ο Ολυμπιακός, ο οποίος δεν έχει αυτή την περίοδο, στην τελική ευθεία της χρονιάς, εκεί που μπορεί να σώσει την προσπάθεια που έχει κάνει εδώ και δέκα μήνες, καθαρό μυαλό και κουράγιο για να σηκωθεί από το ρινγκ.

Με τον Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος εκτός δράσης σε όλη τη σειρά, με τον Λούκα Βιλντόσα να είναι πιθανό να να χάσει κι αυτός τα υπόλοιπα ματς απέναντι στην πρώην ομάδα του, ο Μπαρτζώκας δεν ξέρει πού να στηριχθεί. Κίναν Έβανς δεν υπάρχει, ο Τόμας Γουόκαπ είναι σκιά του παίκτη που τουλάχιστον στο πίσω μέρος του γηπέδου έκανε τη διαφορά και ο Σέιμπεν Λι από σούπερ σκόρερ έχει μετατραπεί σε ένα αθλητικό μεν, αλλά χωρίς πρωτοβουλία γκαρντ.

Από την άλλη, οι σειρές κρίνονται στις τρεις νίκες, οπότε είναι ίσως ανούσια οποιαδήποτε οξεία κριτική για ένα κακό σαραντάλεπτο.

Το ερώτημα είναι αν ο Ολυμπιακός του περιορισμένου πλέον ροτέισον στα γκαρντ έχει κουράγιο έστω για να πιστέψει στην ισοφάριση, ώστε να γυρίσει στο ΟΑΚΑ για τη δεύτερη ευκαιρία για το μπρέικ.

Σε αυτό το ερώτημα, λίγοι μπορούν να απαντήσουν. Κι αυτοί οι λίγοι είναι οι άνθρωποι που πρέπει το βράδυ της Κυριακής (1/6) να πιέσουν τους εαυτούς τους πέρα από τα όρια. Χωρίς ακραίες αντιδράσεις, με ψυχραιμία και με αποφασιστικότητα. Για τον κόπο που έχουν κάνει από τον περασμένο Αύγουστο μέχρι σήμερα.

Γι’ ακόμη ένα βράδυ υπάρχουν πολλά που μπορεί κάποιος να αναλύσει από το σαραντάλεπτο του Ολυμπιακού. Τη διαχείριση του Μπαρτζώκα, την αναποτελεσματικότητα του Γουόκαπ, την αποκαρδιωτική και εντελώς αναπάντεχη εμφάνιση του Ντόρσεϊ, τον Μιλουτίνοβ που δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα του ματς.

Όλα αυτά, θα έχουν μικρή σημασία αν οι ερυθρόλευκοι ισοφαρίσουν το βράδυ της Κυριακής.

Απλώς, το περιορισμένο ροτέισον θα πρέπει να κλείσει ακόμη περισσότερο.

Δεδομένα ο Ολυμπιακός αισθάνεται συντετριμμένος. Και για την αποτυχία του σε ακόμη ένα Final Four και για τους τραυματισμούς των περιφερειακών του. Και για το γεγονός ότι, τέλος πάντων, αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς του ήρθαν μετά από μία σπουδαία πορεία σε κανονική περίοδο και playoffs.

Από κάπου πρέπει όμως να πιαστεί. Κι αυτός δεν είναι σίγουρα ο Ντόρσεϊ που ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα παίξει στο ΟΑΚΑ.

Στο δεύτερο ματς ο Μπαρτζώκας θα έχει τον φρέσκο Σακίλ ΜακΚίσικ (αν πράγματι ο τραυματισμός του Βιλντόσα αποδειχθεί αρκετά σοβαρός για να τον αφήσει εκτός εξάδας ξένων) και θα πρέπει να δώσει μία ευκαιρία στον Γιαννούλη Λαρεντζάκη που έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος.

Αυτοί οι δύο, μαζί με τον κόσμο, μπορούν να δώσουν θάρρος στον Ολυμπιακό και να εμπνεύσουν τους γύρω τους. Τον Φουρνιέ και τον Βεζένκοβ, τον Πίτερς και τον Φαλ που προσπάθησαν όσο μπορούσαν, αλλά είχαν ελάχιστη υποστήριξη από τους αναπληρωματικούς.

Η σεζόν δεν έχει τελειώσει, διότι όσο “βαρύς” κι αν είναι ο Ολυμπιακός, απέναντί του έχει έναν αντίπαλο που επίσης δεν πατάει καλά στα πόδια του.

Το πώς θα εξελιχθεί η σειρά, θα φανεί το βράδυ της Κυριακής στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Το τι θα φέρει η επόμενη ημέρα, σε κάθε επίπεδο, δεν είναι της παρούσης.

Οι ομάδες κρίνονται στο τέλος κάθε περιόδου. Κι ακόμη κι όταν οι κύκλοι μοιάζουν να έχουν κλείσει, αυτοί που πρέπει να γράφουν τον επίλογο είναι οι άνθρωποι που έχουν μοχθήσει σε παρκέ κι αποδυτήρια, σε αεροπλάνα και σε λεωφορεία, σε γυμναστήρια και σε φυσιοθεραπευτήρια, ημέρα και νύχτα για δέκα και έντεκα μήνες.