Η αλήθεια είναι πως δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις με τη ψυχραιμία. Ή την υπομονή. Η φάση είναι του τύπου "το δουλεύω κάθε μέρα στην προπόνηση", με τα μέσα που μου έχουν δώσει ο Ύψιστος. Ομολογώ πως στους συγκεκριμένους τομείς, δεν με προίκισε με ιδιαίτερο ταλέντο.

Αλλά προσπαθώ.Κάτι τέτοιες ημέρες όμως, σαν τη σημερινή είναι που αντιλαμβάνομαι πως όσο και αν το δουλεύω (να αποδεχθώ ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και άρα λειτουργεί διαφορετικά -οπότε έχει ψιλοχαθεί το τι είναι σωστό και τι λάθος, με αντικειμενικά κριτήρια), είναι μάταιο.Η υποκρισία είναι κάτι που με "εξοντώνει". Σε όλα τα επίπεδα. Δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο που υπάρχει. Όλα θα ήταν πιο απλά αν ο καθένας απλά παραδεχόταν αυτό που είναι. Αν ομολογούσε τι του αρέσει και τι όχι. Τι αντέχει και τι όχι. Αλλά θα μου πείτε πως αν γινόταν αυτό, θα έπρεπε όλοι να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπεις. Κούραση... Καλύτερα να κοροϊδεύουμε τους άλλους (και κυρίως τον εαυτό μας) και να περνάμε ζάχαρη.

Σήμερα όλοι είναι στο πλευρό των φορέων του ιού ΗΙV. Όλοι συμπονούν. Αμφιβάλω αν το 10% ξέρει τι είναι αυτός ο κωλοϊός (γνωστός μου έμαθε ότι η κοπέλα του είχε HPV και της έκλεισε έντρομος το τηλέφωνο, νομίζοντας πως έχει κολλήσει AIDS!). Πόσω μάλλον, τι ζει κάθε μέρα αυτός που τον "κουβαλάει". Επίσης, αμφιβάλω πόσοι θα ήταν κοντά σε έναν φορέα, στην πράξη. Όχι στο μιλητό. Διάβασα στην Huffington Post τη συνέντευξη του Νικόλα Φακιόλα που είναι οροθετικός και άρα ξέρει καλύτερα από όσους μπορούμε να υποθέσουμε ή να μάθουμε μέσω του Google search.

Έχει γνωρίσει το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής και είναι εδώ. Αγωνίζεται. Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του. Κάθε μέρα που ξυπνά πρέπει να αντιμετωπίσει το ρατσισμό, σε όλα τα επίπεδα και μαζί τις συνέπειες του προβλήματος που απέκτησε, μετά την επίθεση που δέχθηκε σε δρόμους της Αθήνας. Δεν μπορεί καν ένα σπίτι να μείνει, γιατί οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων, για τα οποία έχει ενδιαφερθεί αρνούνται να του τα μισθώσουν. Φοβούνται μην... κολλήσουν τα πλακάκια και οι τύχοι AIDS. Και όλα αυτά 33 χρόνια μετά την κλινική ανακάλυψη του ιού. Αλλά τι να λέμε;

Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του πλανήτη στην οποία ζουν (ζούμε) οι πιο ηλίθιοι κάτοικοι του σύμπαντος. Που οποιαδήποτε μορφής διαφορετικότητα, είναι στίγμα. Είσαι δυο μέτρα και γυναίκα; Πρέπει να βλέπεις κάθε μέρα στο διάβα σου, βλαμμένους να σε κοιτούν περίεργα και κάποιους να συνοδεύουν αυτό το βλέμμα με το σχόλιο "πω πω κοίτα ρε μαλάκα", για να είναι βέβαιοι ότι τους έχεις δει. Βλέπεις κάποιον ("χτυπημένο" από τον καρκίνο) με μαντήλι στο κεφάλι; Εστιάζεις, για να καταλάβει ότι τον έχεις δει. Μην τυχόν και νιώσει λίγες στιγμές ηρεμίας, μην τυχόν και ξεχαστεί για λίγο. Περνά δίπλα σου κάποιος με σύνδρομο ντάουν, με κινητικά προβλήματα, κάποιος που γεννήθηκε με διαφορετικές προδιαγραφές από αυτές του μέσου όρου; Εκεί. Να τον παρατηρείς λες και βρίσκεσαι σε τσίρκο.

Συγγνώμη, αλλά εσύ είσαι το τσίρκο. Εσύ που παρκάρεις σε μπάρες αναπήρων, εσύ που δεν αντιλαμβάνεσαι πως ήσουν τυχερός, τουλάχιστον περισσότερο από κάποιους άλλους που καθημερινά πρέπει να μάχονται για τη ζωή τους. Όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για να μπορούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, μέσα σε έναν λαό που δεν έχει μάθει να σέβεται, να εκτιμά, να βοηθά. Να είναι εκεί. Μόνο στη θεωρία. Εκεί είμαστε οι καλύτεροι...