Μέχρι το τζάμπολ της πρεμιέρας του TOP-16 της Ευρωλίγκα απέναντι σε μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης αυτή τη στιγμή, το focus του κόσμου του Ολυμπιακού και όσων περνούν γενικώς τα μεσοβδόμαδα βράδια τους με Devotion, ήταν κάπως σκορπισμένο στους πέντε ανέμους.

Από το αν ο Ντόρσι είναι καλός ή θα αποδειχθεί περαστικός από το Λιμάνι, μέχρι το αν ο Λο είναι εκ του συνθήματος «Τσο και Λο» ή απλώς ένας παίκτης με «προσωπικότητα» όπως λέει και γράφει ο Τριαντάφυλλος (που δεν ξέρω προσωπικά, πότε θα προλάβει και πού θα χωρέσει να τη δείξει στον Ολυμπιακό του Βασίλη Σπανούλη), ακούσαμε τα πάντα.

Στο ενδιάμεσο, υπήρχε και η επιστροφή του Μίλος Τεόντοσιτς στον Πειραιά με άλλη φανέλα, που τελικά αποδείχθηκε πολύ πιο αδιάφορη από όσο περίμεναν κάποιοι. Στα δικά μου μάτια δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς η υποδοχή του Σέρβου. Πολύ καλός παίκτης, πολύ ιδιαίτερος και ιδιότροπος χαρακτήρας, «δεμένος» με την κερκίδα των ερυθρολεύκων, αλλά at the end of the day, ανήκει κι αυτός στη λίστα με τους παίκτες που έφεραν πολύ λίγα (σε σύγκριση με αυτά που διεκδικούσαν) πίσω στον Ολυμπιακό. Συνεπώς, κόκκινα χαλιά και λαϊκό προσκύνημα δεν μπορούσαν να στρωθούν ή να γίνουν.

Συνεπώς, μέχρι και το πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα, ο πολύς (για πρώτη φορά) κόσμος στο ΣΕΦ και ο ακόμη περισσότερος στον καναπέ του σπιτιού του, είχε το μυαλό του κάπου αλλού (ακόμη και στον Θρυλέων που χτυπούσε και πάλι μετά από χρόνια το κούτελό του με τους λιονταρίσιους καρπούς του, περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου, δίνοντάς σου την εντύπωση, πως ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς και του Θρυλέοντα έχουν κάνει ταξίδι στο χρόνο – αμφότεροι πιο μεγάλοι πια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται).

Όμως, ο «διαβασμένος» Ολυμπιακός απέδωσε πολύ καλά στο πρώτο ημίχρονο. Έκρυψε αδυναμίες, δεν χαλάρωσε σωματικά και κυρίως εγκεφαλικά και παρότι η ΤΣΣΚΑ Μόσχας αντιμετώπιζε τον Βασίλη Σπανούλη στο ένα pick & roll μετά το άλλο με ιδιαίτερη (και εξοντωτική για τον Kill Bill - κούραση που φάνηκε πάρα πολύ στο 2ημίχρονο) επιτυχία, η ομάδα του Ίβκοβιτς πατούσε καλά στο γήπεδο, όπως έχει κάνει κι άλλες φορές το τελευταίο διάστημα, απλώς άλλο Καβάλα κι άλλο «ρωσική αρκούδα» και μάλιστα του Κιριλένκο, του Τεόντοσιτς, του Σισκάουσκας και του ζηλευτού Σβεντ.

Τώρα, βέβαια, το κίτρινο φύλλο πήρε τελικά στα χέρια του ο Ίβκοβιτς, οπότε ο απαιτητικός οπαδός του Ολυμπιακού μπορεί και να αργήσει να ξαναπάει στο ΣΕΦ. Ναι, αλλά ο απαιτητικός οπαδός του Ολυμπιακού, αρνείται και να δεχθεί ότι η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού (κάτι που είχα γράψει και στην αρχή της χρονιάς) δεν μπαίνει στο γήπεδο για να φοβίσει, αλλά σίγουρα μπαίνει για να μην φοβηθεί και να παίξει απέναντι σε καλύτερες και πιο δυνατές ομάδες, με όσο πιο λίγο άγχος γίνεται. Ναι, αυτό δεν «τιμάει» την περηφάνια και την ερυθρόλευκη φανέλα, μπλα μπλα μπλα, όμως στο μπάσκετ και στον αθλητισμό ο ρεαλισμός έχει μικρότερη αξία από τον ρομαντισμό, αλλά όχι λιγότερη ουσία.

Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν με ξένους και επιλογές που ήταν (και παραμένουν) λάθος (αλλά μέσα από την ομαδική δουλειά προσπαθούν να καλυφθούν οι αδυναμίες, το είπαμε και παραπάνω), με αργοπορημένα αντανακλαστικά στην όποια άλλη ενίσχυση θα μπορούσε να γίνει, αλλά στην τελική ο καθένας κρίνεται καθημερινά. Όπως ο Ίβκοβιτς υποτίθεται (σόρι, όχι υποτίθεται) πρέπει να βάζει περισσότερο τον Σλούκα γιατί είναι ένας παίκτης που ανεβάζει τον Ολυμπιακό, έτσι και ο Σλούκας πρέπει κάποια στιγμή να παίξει μία άμυνα πάνω στην μπάλα και να μην είναι ανοιχτή πληγή στην αμυντική λειτουργία της ομάδας.

Στον απολογισμό πάντως του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ μένει η πολύ καλή εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, η αδυναμία του δεύτερου (που δείχνει και το ταβάνι αυτής της ομάδας – δεν είναι εύκολο δηλαδή να νικήσει μια ομάδα όπως οι Ρώσοι, αν δεν είναι και τα 40 λεπτά συγκεντρωμένη σε όσα έχει δουλέψει στην προπόνηση), μια καλή υπόσχεση για το παιχνίδι με τη Γαλατά στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και μια μετρημένη αισιοδοξία για το τι ακριβώς θέλει να κάνει σε αυτή την Ευρωλίγκα.

Για ένα μέρος του κόσμου του Ολυμπιακού (που είναι απαιτητικός και μερικές φορές εθελοτυφλεί, ξεχνώντας σε τι σημείο έφτασε η ΚΑΕ το καλοκαίρι και που είναι τώρα – με αξιοπρεπέστατο, αλλά περίεργα μοιρασμένο και δοσμένο budget) αυτή η ομάδα μπορεί να ταξιδέψει και την άνοιξη στην Πόλη για το Φάιναλ Φορ (αν γίνει αυτό, το ένα, το άλλο).

Για όσους θέλουν να δουν τι ακριβώς κάνει (άρα και τι μπορεί να πετύχει) φέτος ο Ολυμπιακός, θα προσπαθήσω να το περιγράψω με μία φράση (και δεσμεύομαι να το αναλύσω αργότερα): αποσυμπίεση. Ψυχολογική, οικονομική και γενικώς σε όλα τα επίπεδα (που σημαίνει ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους του, όπως περπατάει και όχι τρέχοντας). Γιατί, αν δεν τελειώσει, όντως όπως έγραψαν οι Μάγια, στις 21 Δεκεμβρίου αυτός ο κόσμος, θα έχουμε μπάσκετ και του χρόνου…