Όταν το καλοκαίρι, αποφάσισαν να σφίξουν το ζωνάρι, να μαζέψουν τα γκέμια και να σταματήσουν να μοιράζουν εκατομμύρια δεξιά και αριστερά, πολλοί απόρησαν. Τα παιχνίδια με τους μάνατζερ που κόπηκαν, η αυστηρότητα που εμφάνισαν στους ήδη υπάρχοντες παίκτες, όσον αφορά τις αποδοχές τους, η καινούρια, λίγο πιο αποστασιοποιημένη στάση που κράτησαν και γενικώς η αλλαγή πλεύσης τους, ξένισαν και προκάλεσαν αντιδράσεις ακόμη και στους οπαδούς που ζητούσαν μεταγραφές ΝΒΑ και αφορμές για να πάνε στο αεροδρόμιο.

Όμως, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος είχαν αλλού το μυαλό τους. Στο δάσος και όχι στο δέντρο, στην ολική αλλαγή στη λειτουργία του τμήματος, στη διακοπή των αυθαιρεσιών και στις μετρημένες επιλογές και αποφάσεις με συγκεκριμένο στόχο και σκοπό. Γι’ αυτό και στην ουσία έκαναν δύο κινήσεις εντυπωσιασμού και ουσίας, αλλά ήταν αρκετές για να αλλάξουν τον Ολυμπιακό επίπεδο.

Πήραν έναν προπονητή και γέμισαν επιτέλους τον πάγκο της ομάδας με προσωπικότητα και γνώσεις που ξεχειλίζουν και πήραν τον Βασίλη Σπανούλη, χτυπώντας ευθέως το μεγάλο αντίπαλό τους, φέρνοντας παράλληλα έναν παίκτη στην ομάδα του Ολυμπιακού, που δεν υπάρχει όμοιός του στην Ευρώπη (προσέξτε το αυτό, όμοιός του, όχι καλύτερός του).

Τι άλλο έκαναν: έθεσαν τους όρους τους σε κάθε διοργανώτρια αρχή, έτριξαν τα δόντια σε θεσμούς και απείλησαν ότι θα πάρουν την ομάδα και θα φύγουν για άλλες παραλίες και… λίγκες. Και αν φύγει ο Ολυμπιακός (ή ο Παναθηναϊκός) από το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτό θα διαλυθεί εντελώς, γιατί τώρα απλώς φυτοζωεί και δηλώνει την παρουσία του με κάνα ντέρμπι.

Νομίζετε ότι είναι τυχαίο πως παρακολουθήσαμε την καλύτερη διαιτησία των τελευταίων ετών σε ντέρμπι; Χωρούσαν κι άλλα λάθη (ή εγκλήματα) από τους διαιτητές σε ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού υπό την σκιά της αποχώρησης των δύο μεγάλων από το προσκήνιο; Η απάντηση είναι προς όχι.

Γι’ αυτό και τα δύο αδέλφια πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά μετά το διπλό του Ολυμπιακού. Δεν ήταν τόσο η νίκη (άλλωστε, ξέρουν καλά ότι με μια νίκη κανείς δεν πήρε πρωτάθλημα, ούτε έκτισε αυτοκρατορία), αλλά ήταν το ξέσπασμα ύστερα από μια σειρά αποφάσεις που ήταν εν πολλοίς τα πιο δυνατά χαρτιά τους σε ένα πόκερ που ξεκίνησαν να παίζουν πριν από έξι χρόνια.

Γιατί, μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να έφερναν Τσίλντρες, Κλέιζα και συναφή ονόματα, αλλά φέτος κατάλαβαν πως δεν πρέπει να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, αλλά το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο. Τόσο εντός ομάδας (με τον Ντούντα να έχει συμμαζέψει τα αποδυτήρια και την πειθαρχία των παικτών, των μελών και όσων ασχολούνται με το τμήμα), όσο και εκτός ομάδας (με την αποσαφήνιση σε όλους ότι ο Ολυμπιακός δεν ήταν διατεθειμένος να «παίζει» για πολύ ακόμη). Και τώρα που ξέσπασαν, επέστρεψαν και πάλι στη δουλειά τους. Θα τους… ξαναδούμε όταν η μία νίκη, γίνουν τίτλοι.