Κάτι τέτοιες νύχτες δεν είναι για πολλά λόγια. Από την άλλη, όμως, μπορείς να κάτσεις σε μια παρέα ερυθρόλευκων αισθημάτων και να ακούσεις τα πάντα: από το ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει τεράστιες ευθύνες για τις 3 ήττες, ότι ο Βασίλης Σπανούλης δεν "έπαιξε" καθόλου στα πιο σημαντικά ματς της ως τώρα σεζόν, ότι αυτή ομάδα δεν μπορεί ποτέ να δώσει μια σταθερά μεγάλη χαρά στον κόσμο, μέχρι και ότι ο άμοιρος ο Λούκας Γκόρντον δεν έχει θέση στον Ολυμπιακό.

Έλα, όμως, που ο Γκόρντον με αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο στο do or die παιχνίδι με τη Σιένα, έδειξε σε πολλούς ότι ήταν ο μόνος που έδωσε και την ψυχή, είτε για τη φανέλα, είτε για τον εγωισμό τους, είτε για τα λίγα (σε σχέση με άλλων) χρήματα που παίρνει, τα οποία είναι 25.000 δολάρια το μήνα. Δηλαδή, ένα ποσό που άλλοι παίρνουν... τη βδομάδα (για να μην γράψω ακόμη μικρότερη συχνότητα!).

Βέβαια, στην ίδια ακριβώς παρέα, όταν ο Ολυμπιακός κέρδιζε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (θα) έλεγαν ότι αυτή η ομάδα μπορεί, ενώ οι προηγούμενες όχι, ότι ο Ίβκοβιτς είναι ο προπονητής θα οδηγήσει τους πονεμένους εδώ και χρόνια ερυθρόλευκους στην κορυφή, ότι ο Σπανούλης ήρθε για να αναγεννήσει τον αυτοκράτορα των 90’s και πολλά ακόμη. Και που είναι η αλήθεια, θα μου πείτε τώρα. Κάπου στη μέση, όπως συνήθως σε όλα τα αμφιλεγόμενα ζητήματα σε αυτή τη ζωή.

Ο φετινός Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που φτιάχτηκε πιο "μαζεμένα" σε σχέση με τις περυσινές χρονιές (αφού ούτε με τα παραπάνω εκατομμύρια των Αγγελόπουλων έγινε κάτι), έκανε μια σημαντικότατη προσθήκη, αυτή του Σπανούλη (αλλά άφησε κενά στη θέση "4" και τη θέση "3", ενώ δεν υπάρχει ένας ψηλός με γρήγορα πόδια) και γενικώς πήρε αποφάσεις-ρίσκα που είτε θα του έβγαιναν, είτε όχι.

Όμως, αν το δεις πιο ψυχρά (έστω και εκ του αποτελέσματος γραφόμενο), οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν και η πλέον φτιαγμένη ομάδα για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα, ώστε αυτή τη στιγμή να υπάρχει τεράστια απογοήτευση στον κόσμο. Σίγουρα, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να πάει στη Βαρκελώνη για το Φάιναλ Φορ και να διεκδικήσει τις πιθανότητές του (άπαξ και πας, έχεις δύο ματς και όλα –κακά και καλά- γίνονται), αλλά πώς να πήγαινε όταν μετά από την 50αρα που έριξε στη Σιένα, οι (επαγγελματίες υποτίθεται, άρα γνώστες ότι στο μπάσκετ δεν μπορείς να χαλαρώσεις) παίκτες του εμφανίστηκαν στο ΣΕΦ λες και γυρνούσαν από την κατάκτηση του διηπειρωτικού.

Και πώς να γυρνούσε την κατάσταση μέσα στην Τοσκάνη, όταν από τη μία οι παίκτες της Σιένα έδιναν ψυχή και σώμα για τις νίκες, ενώ οι παίκτες του Ίβκοβιτς έχαναν την αυτοσυγκέντρωσή τους στην πρώτη "στραβή". Πόσες επαφές εκμαίευσαν οι Ιταλοί και πόσες ο Ολυμπιακός; Πόσο αποφασισμένοι για την πρόκριση ήταν οι μεν και πόσο οι δε; Δεν θέλει και πολλές τακτικές αναλύσεις, κορυφαίου επιπέδου σαν αυτήν που έκανε ο Στέφανος Τριαντάφυλλος πριν τα ματς της Πέμπτης, για να καταλάβεις ότι μερικές φορές το 101% μέσα στο γήπεδο, ακυρώνει (ή επισφραγίζει και δικαιώνει) κάθε προπονητική στρατηγική.

Ο Γκόρντον, λοιπόν, ήταν κάτι σαν «όαση», αλλά και σαν «κατάρα» για τον Ολυμπιακό. Συγκινητικός όταν τον έβλεπες να τρέχει σε δέκα γωνιές του γηπέδου, όταν πήρε πάνω του την επίθεση (μπας και ξεκολλήσει ο Ολυμπιακός), αλλά και «καθρέφτης» της εικόνας των υπολοίπων, που δίπλα του έμοιαζαν λες και κάτι τους ενοχλούσε, κάτι φοβόντουσαν, κάτι δεν πίστευαν.

Ψιλά γράμματα και άχαρα λόγια μετά από περίεργες νύχτες.

Το αποτέλεσμα είναι έτσι κι αλλιώς ένα: ο Ολυμπιακός δεν θα πάει στη Βαρκελώνη και ψυχολογικά δέχθηκε ένα πολύ δυνατό χαστούκι για τη συνέχεια της σεζόν, εντός συνόρων. Δεν είμαι ούτε προπονητής για να ξέρω τι πρέπει να γίνει εντός και εκτός γραμμών, ούτε πρόεδρος για να δω τι συμβαίνει, ούτε παίκτης για να πρέπει να προβληματιστώ. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Εμείς εδώ είμαστε (χωρίς χρωστούμενα ή εμπάθεια) για να τα ξαναπούμε, είτε από την καλή, είτε από την ανάποδη…