Όπως ακριβώς υπάρχουν τα "χορταστικά 0-0", έτσι ακριβώς υπάρχουν και οι άδικες τριάρες. Θα θέλαμε πολύ το πρώτο, αλλά δυστυχώς πέσαμε θύματα του δεύτερου.

Ποιος σου φταίει όταν τρως γκολ στο πέμπτο λεπτό, από την πρώτη κατεβασιά της προκοπής που κάνει ο αντίπαλος; Θα πει κανείς πως φταίει ο Χολέμπας που τον χορεύει ο Γκουαρδάδο, το κέντρο άμυνας που ολιγωρεί, ο Μανωλάς που βάζει στραβά το πόδι του ή ο Καρνέζης που δεν αντιδρά πιο γρήγορα. Αλλά στην πραγματικότητα φταίει η κακιά η στιγμή και η κακοτυχία η δική μας/ καλοτυχία των αντιπάλων μας, που ευτυχούν να σκοράρουν χωρίς να καταλάβουν κι οι ίδιοι πώς.

Ποιος σου φταίει στο δεύτερο γκολ που ουσιαστικά τελειώνει το ματς; Θα πει κανείς ο Σαμαράς που δεν πήγε πρώτος στη μπάλα, ο αμυντικός που είχε χρεωμένο τον Γκουτιέρεζ και τον ξέχασε, η άμυνα γενικότερα. Εγώ θα πω πάλι ότι εμείς ατυχήσαμε κι ο αντίπαλος ευτύχησε να σκοράρει και πάλι σε μια φάση που δεν μύριζε γκολ. Δεν τα ρίχνω στη μεταφυσική ούτε θέλω να κάνω το τσολιαδόμετρο να χτυπήσει κόκκινο, δεν έχω διάθεση να καλοπιάσω κανέναν διεθνή ή να υποτιμήσω την προσπάθεια των Κολομβιανών, απλά κάποια πράγματα γίνονται γιατί πρέπει να γίνουν. Διότι με την τύχη, με τον Θεό και τα κέφια της μπάλας δεν τα βάζει κανείς.

Οι αντίπαλοι σκοράρουν ανέλπιστα στο 5' κι αμέσως μετά ο Κονέ φτάνει στο τσακ να ισοφαρίσει. Σε όλο το πρώτο ημίχρονο άλλη ευκαιρία δεν μας κάνουν κι ο Κονέ πάλι στο τέλος του ημιχρόνου χάνει μεγάλη ευκαιρία. Μας κάνουν το 2-0 και λίγο μετά έχουμε δοκάρι από τα δυο μέτρα. Ξυρίζει το δοκάρι το σουτ του Σαμαρά και στο τέλος τρώμε το τρίτο γκολ, όταν πια το έχουμε παρατήσει το ματς και σωματικά και ψυχολογικά. Πολλά στραβά πράγματα μαζεμένα, πολλές μικρές λεπτομέρειες που πήγαν όλες προς τη μεριά των αντιπάλων, ούτε μισό χαμογελάκι της τύχης για μας, 5 ποντάκια πιο κάτω η κεφαλιά του Γκέκα ή λίγα ποντάκια πιο κει τα σουτ του Κονέ.

Φυσικά φταίμε και εμείς πέρα από τη γκαντεμιά μας ή την τύχη των αντιπάλων. Τη φτιάχνεις την τύχη σου ή την βοηθάς κι εμείς δεν το κάναμε στις μικρές εκείνες στιγμές που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά κακοί δεν ήμασταν, ούτε υστερήσαμε, ούτε αδιαφορήσαμε και δεν καταδεχτήκαμε να τρέξουμε και να μαρκάρουμε. Πέρα από 1-2 περιπτώσεις στο ξεκίνημα δεν κατρακυλήσαμε στην εύκολη λύση της γιόμας και της 30άρας μπαλιάς, δεν εναποθέσαμε όλες τις ελπίδες μας στα κόρνερ και στα "μπροστά ο Δέλλας, μπροστά ο Καψής". Παίξαμε, μοχθήσαμε, άλλα πράγματα μας βγήκαν και άλλα όχι, το πάλεψε κι ο Σάντος τόσο στον καταρτισμό της 11άδας όσο και στο κοουτσάρισμα, άλλα πράγματα του βγήκαν και άλλα όχι, όπως δηλαδή συμβαίνει συνήθως στο ποδόσφαιρο.

Τελείωσε η πρεμιέρα, οι αντίπαλοι πήραν τρεις βαθμούς κι εμείς μηδέν, αλλά η ζωή και το τουρνουά συνεχίζεται. Ας πάμε να παίξουμε κόντρα στους Ιάπωνες με την ίδια ή ακόμα καλύτερη διάθεση, συγκέντρωση και προσοχή κι ας ελπίσουμε και σε λίγη ρέντα αυτή τη φορά. Είναι ούτως ή άλλως σημαντική η ρέντα, ιδιαίτερα για μια ομάδα σαν την Ελλάδα που της έχει χαμογελάσει η τύχη μερικές φορές πολύ πλατιά σε σημαντικά ραντεβού.