Το θέμα δεν είναι τι έχασε ο Παναθηναϊκός χάνοντας από τη Σταντάρ, αλλά τι κινδυνεύει να χάσει σε λίγες μέρες: μπορεί απολύτως τίποτα, αν μπει στους ομίλους του Europa, αλλά μπορεί και τα πάντα, αν μείνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εκτός Ευρώπης.

Στο Βέλγιο ο Παναθηναϊκός πέταξε ένα ημίχρονο στα σκουπίδια. Γκολ δεν έφαγε, γκολ δεν έβαλε, έδειχνε επιφυλακτικός, υπέρ του δέοντος προσεκτικός, σαν να προσπαθούσαν οι μικρότεροι να εγκλιματιστούν στο πρώτο τους ευρωπαϊκό ματς και οι μεγαλύτεροι να ξαναθυμηθούν πώς είναι η αίσθηση να παίζεις στα σαλόνια. Κι όταν πια πέταξε από πάνω του τη μυρωδιά του "νέου", μπήκε μέσα στο δεύτερο ημίχρονο και τα έκανε όλα σωστά, εκτός από το γκολ.

Στη Λεωφόρο κάπως έτσι πήγε να κυλήσει το πρώτο ημίχρονο, υποτονικά, με πολλή προσοχή κι από τους δυο, να περάσουν τα λεπτά και να δούμε πού βρισκόμαστε. Και μέσα σε όλο αυτό το αναγνωριστικό κλίμα, μπήκαν τρία γκολ "στη ζούλα", σχεδόν στα μουλωχτά, χωρίς πουθενά να μυρίζει γκολ κι ήρθαν τα πάνω - κάτω: πρώτα μια σέντρα του Μπεργκ κι ένα βελγικό πόδι έστειλε τη μπάλα στα δικά του δίχτυα και μετά δυο αντεπιθέσεις από το πουθενά, δυο τελειώματα το ένα ωραιότερο από το άλλο και 1-2 στον πίνακα.

Και πώς το γυρνάς αυτό το παιχνίδι σε 45', όταν χρειάζεσαι δυο γκολ χωρίς να δεχτείς κανένα, όταν δεν έχεις τον απαιτούμενο βαθμό αγωνιστικής ετοιμότητας αρχές Αυγούστου κι όταν δεν υπάρχει η εμπειρία διαχείρισης ευρω-κρίσεων στους περισσότερους παίκτες; Το γυρνάς καταρχάς με πατημένο το γκάζι από το πρώτο λεπτό της επανάληψης - μόνο που κάτι τέτοιο δεν έγινε: δεν ξέρω τι είδε ή τι είπε στην ανάπαυλα ο κόουτς, αλλά αλλαγές δεν έκανε, δεν έδειχνε τίποτα να έχει αλλάξει σε σχέση με το πρώτο μέρος.

Κι όταν πλέον άλλαξε παίκτες και σχήμα, είχαν χαθεί αρκετά λεπτά, στα οποία οι Βέλγοι δεν ένιωσαν την παραμικρή πίεση. Το γυρνάς με ένα χαμόγελο της τύχης - μόνο που η τύχη όχι χαμόγελο δεν έσκασε στον Παναθηναϊκό, αλλά του γύρισε φαρδιά - πλατιά την πλάτη της: δυο δοκάρια (και ένα στο Βέλγιο, σύνολο τρία), ένας εκπληκτικός Ιάπωνας τερματοφύλακας που ντύθηκε Κέιλορ Νάβας και Τιμ Χάουαρντ μαζί (η απόκρουση στο σουτ του Ατζαγκούν είναι ανεπανάληπτη), δεν έγινε το 2-2 στο πραγματικά καλό πράσινο 20λεπτο ώστε να γίνει αίμα κι άμμος το φινάλε, χτύπησε κι ο Κλωναρίδης πάνω που είχε περάσει αλλαγή και ίσως με την ταχύτητά του να προκαλούσε ρήγματα από τα άκρα, οπότε αντίο ζωή.

Άδικος ο αποκλεισμός με βάση την εικόνα των 180 λεπτών, αλλά κανείς ποτέ δεν είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη. Και το θέμα πλέον δεν είναι τι χάθηκε απ' αυτό το ζεύγος παιχνιδιών, αλλά τι μπορεί να χαθεί από δω και πέρα: πρακτικά, μπορεί και τίποτα, αν ο Παναθηναϊκός κάνει το χρέος του στα play-offs του Europa και μπει στους ομίλους, από τη στιγμή που και να πέρναγε τη Σταντάρ, είχε λίγες πιθανότητες στα play-offs του Champions League. Αλλά μπορεί να τα χάσει και όλα αν δεν είναι αυτός που πρέπει, στο ύψος και την αγωνιστική ετοιμότητα που απαιτείται, χωρίς φτηνά λάθη και νεκρά διαστήματα στο ραντεβού του Europa.

Κι αν τα θαλασσώσει για δεύτερη φορά εκεί, στη δεύτερη και τελευταία ευρωπαϊκή ευκαιρία που του παρουσιάζεται, τότε ναι, αυτά τα 180 λεπτά με τη Σταντάρ, τα τρία δοκάρια, οι χαμένες ευκαιρίες και οι δυο ολιγωρίες στη Λεωφόρο, θα τον κυνηγάνε για πολύ καιρό.