Από τον Ολυμπιακό ο Παναθηναϊκός έχασε στη Λεωφόρο και κέρδισε στο «Καραϊσκάκης». Από τον ΠΑΟΚ έχασε στην Τούμπα και κέρδισε εντός, το ίδιο συνέβη και με τον Αστέρα. Από τον Ατρόμητο όμως ο Παναθηναϊκός έχασε στη Λεωφόρο με τα δυο γκολ του Ιγκλέσιας και έφερε λευκή ισοπαλία στο Περιστέρι, σε ένα ματς που θα μπορούσαν να έχουν πάρει οι πράσινοι αλλά θα μπορούσαν επίσης να είχαν χάσει:

Δεν είναι μόνο τα δοκάρια του Καρέλη και του Ναπολεόνι, για μένα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα η φάση του 92’, όπου ο Καπίνο νικάει στο τετ-α-τετ τον Φάμπιο. Οι απροσεξίες έχουν στοιχίσει πολλές φορές και πολλούς βαθμούς φέτος στον Παναθηναϊκό, όταν χαλαρώσεις στο τέλος του ματς δεν υπάρχει περιθώριο αντίδρασης και επίσης μια ομάδα που θέλει να τερματίσει ψηλά και έχει παρουσιάσει σημάδια βελτίωσης θαυμαστά το τελευταίο δίμηνο, δεν «επιτρέπεται» να χάνει παίκτη στις καθυστερήσεις και να κινδυνεύει να χάσει το παιχνίδι.

Τέλος καλό - όλα καλά, αλλά για ποιον; Φαντάζομαι και για τις δυο ομάδες, αφού και οι δυο έδειξαν ότι πρώτα απ’ όλα είχαν στο μυαλό τους να μην χάσουν. Σε δεύτερη ανάγνωση ίσως το 0-0 να είναι πιο βολικό για τον Παναθηναϊκό, όχι επειδή έπαιζε εκτός έδρας ή διότι είδε τον Ατρόμητο να έχει ευκαιρία στο 92’, αλλά κυρίως διότι ο Ατρόμητος θα πάει Τούμπα και εκεί, ανάλογα με το αποτέλεσμα, μπορεί να ωφεληθεί ο Παναθηναϊκός.

Ωστόσο, ό,τι και να γίνει στην Τούμπα και όπως και να είναι η τελική κατάταξη στην κανονική περίοδο, ο Αναστασίου πρέπει να εκπονήσει ένα πλάνο για τα δυο ματς με τον Ατρόμητο, εντελώς διαφορετικό από το πλάνο που θα έχει κόντρα στον ΠΑΟΚ και τον Αστέρα. Όχι διότι ο Ατρόμητος είναι σώνει και ντε η καλύτερη από τις τρεις αυτές ομάδες, αλλά διότι έχει κάτι που δυσκολεύει τον Παναθηναϊκό:

Είναι σοβαρή, πειθαρχημένη, ξεκίνησε τη χρονιά και συνεχίζει με τον ίδιο καλό προπονητή σε αντίθεση με τις δυο άλλες και επιπλέον η δύναμή της δεν είναι η φανατισμένη έδρα της αλλά η απόδοσή της.