Άλλαξε και το πλήρωσε
Ο Παναθηναϊκός παρέβη τις αρχές του, προσπάθησε να διαφυλάξει ένα ισχνό προβάδισμα κι όχι να το διευρύνει και το πλήρωσε με το τελικό 1-1. Μακάρι να αποδειχθεί ένα πολύ χρήσιμο μάθημα για την συνέχεια των play-offs, γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.
Τι έκανε ο Παναθηναϊκός φέτος, από το σημείο εκείνο που έγινε το «κλικ» και άρχισε η ομάδα να παίζει καλά και να παίρνει και βαθμούς πέρα από τα «μπράβο» και τα χειροκροτήματα; Απέκτησε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό στυλ και μια φιλοσοφία που προσπαθούσε να εφαρμόζει και να ακολουθεί σε όλους τους αγώνες, εντός και εκτός, με πιο «εύκολους» και πιο «δύσκολους» αντιπάλους.
Να τρέχει πολύ, να μαρκάρει ψηλά, να ψάχνει τις αντεπιθέσεις αλλά ούτε να κλείνεται στο καβούκι του ούτε να μιζεριάζει, να μην προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια το ένα γκολ σαν να είναι το «My precious».
Ο λόγος φυσικά ήταν απλός: ο Παναθηναϊκός δεν είχε ούτε το know-how, ούτε την παιδεία, ούτε τους παίκτες να παίζει μπετόν - αρμέ άμυνα, να παγώνει ή να καταστρέφει το παιχνίδι, να διαλύει τον ρυθμό και τα νεύρα του αντιπάλου και να παίρνει «επαγγελματικές νίκες» με 1-0 ή μισό - μηδέν.
Οκ, δεν θάμπωνε πάντα σε όλα αυτά τα παιχνίδια, υπήρξαν και κάποια που τα πήρε στο γκολ, αλλά έστω και προσεκτικά πίσω κάτι προσπάθησε να κάνει μπροστά. Να βγάλει αντεπιθέσεις, να απειλήσει για να πετύχει και δεύτερο γκολ, να έχει στην τσίτα τους αντίπαλους αμυντικούς ότι θα τους κάνει τη ζημιά, να τους αναγκάσει να έχουν τον νου τους και πίσω και όχι να ανεβαίνουν ανέμελα στην επίθεση. Άλλοτε τα κατάφερνε, άλλοτε όχι, άλλοτε πήρε άνετες νίκες και άλλοτε αγχωτικές, άλλοτε έχασε βαθμούς που έδειχνε να κρατάει στο χέρι του, έτσι είναι η μπάλα.
Στη Λεωφόρο όμως με τον ΠΑΟΚ, ήταν αλλιώς η μπάλα: ο Παναθηναϊκός πήγε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο με 1-0, όπως είχε πάει και στον τελικό κυπέλλου, αλλά βγήκε αγνώριστος στην επανάληψη, όπως αγνώριστος αλλά προς το καλύτερο βγήκε και ο ΠΑΟΚ. Όχι ότι περιμέναμε μια κόπια του τελικού κυπέλλου, αλλά εγώ προσωπικά περίμενα μια κόπια του φετινού καλού Παναθηναϊκού, της ομάδας των τελευταίων μηνών και αυτή δεν την είδα:
την ίδια στιγμή που ο Γεωργιάδης από τον πάγκο του σάλπιζε «επίθεση», τόσο με τις αλλαγές του όσο και με τις οδηγίες που έδωσε,ο Αναστασίου από τον δικό του σάλπιζε «υποχώρηση» επίσης με τις αλλαγές του και με τον τρόπο που οπισθοχώρησε ο Παναθηναϊκός. Και δεν οπισθοχώρησε απλώς, ψάχνοντας με πλάνο και σχέδιο την αντεπίθεση, οπισθοχώρησε μαζικά ψάχνοντας το κεφάλι του Μπεργκ με μπαλιές 30 και 40 μέτρων, ο οποίος όμως θα έπρεπε να πάρει την κεφαλιά, να στρώσει τη μπάλα στον εαυτό του, να περάσει δυο - τρεις αμυντικούς και να βάλει γκολ, αφού μετά την έξοδο του Πέτριτς και του Καρέλη ο «πιο κοντινός του άνθρωπος» ήταν ο Ατζαγκούν, αρκετά μέτρα μακριά του.
Κι όταν πια ο Αναστασίου πέρασε στο ματς τον Κλωναρίδη, ο ΠΑΟΚ είχε πάρει και μέτρα στο γήπεδο και τα «μέτρα» του Παναθηναϊκού, φτάνοντας σε μια ισοφάριση που άξιζε απόλυτα.
Ο Παναθηναϊκός παρέβη ή «πρόδωσε» τις αρχές του, το στυλ παιχνιδιού που τον έφερε ως εδώ, πήγε να παίξει κάτι που δεν το γνωρίζει και φυσικά δεν δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Χρήσιμο μάθημα μπορεί να αποδειχθεί για τη συνέχεια, αφού η ισοπαλία απλά τον γρατζουνάει χωρίς να τον πληγώσει, ώστε στα επόμενα παιχνίδια στα play-offs να μην παρεκκλίνει απ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλά, που αρέσει στο κόσμο του και γεμίζει και το σακούλι του με βαθμούς αλλά και με έναν τίτλο φέτος.
