Υπάρχουν πολλοί τρόποι στο ποδόσφαιρο για να εκθέσει ο επιθετικός τον αμυντικό. Η περίπτωση των Τσιριλοκοντρέρας το βράδυ της Τετάρτης στην Τούμπα δεν έχει προηγούμενο.

Να δώσουμε ένα δίκιο στο στραβό, ότι σε κάποιες περιπτώσεις δεν είχαν την απαραίτητη κάλυψη. Η εικόνα τους, όμως, απέναντι στους πιτσιρικάδες του Άγιαξ ήταν παλαιμάχων ποδοσφαιριστών απέναντι σε εν ενεργεία. Το διαρκές χαμόγελο του Σουάρεζ σε σχέση με το απλανές-χαμένο βλέμμα του Τσιρίλο τα έλεγε όλα. Ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο, που από τύχη και μόνο δεν ολοκληρώθηκαν οι φάσεις στην περιοχή του Κρέσιτς.

Βασικός κανόνας στο αμυντικό παιχνίδι είναι να πας πρώτος στην μπάλα. Αν δεν την κερδίσεις, να ενοχλήσεις τουλάχιστον τον επιθετικό. Να νιώσει την επαφή σου. Την ανάσα σου στο σβέρκο του. Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά να έχεις τις μίνιμουμ δυνάμεις για επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αν δεν τις έχεις και δεν μπορείς, είσαι πάντα ένα δυο βήματα πίσω. Ειδικότερα όταν είσαι έμπειρος και καταλαβαίνεις την αδυναμία σου.

Όσες φορές προσπάθησαν να πάνε πρώτοι στη φάση ο Ιταλός κι ο Χιλιανός, ήρθαν δεύτεροι. Ακόμα και σε απλές περιπτώσεις για αμυντικό, με μέτωπο προς την μπάλα και τον επιθετικό με πλάτη στο τέρμα. Το πήραν απόφαση, λοιπόν, και περίμεναν. Ούτε τάκλινγκ ούτε κοντράρισμα στη διεκδίκηση. Τίποτα. Τους άφηναν να παίρνουν την μπάλα, να τη φέρνουν μπροστά, να την "περπατάνε" κι αυτοί ακολουθούσαν και παρακολουθούσαν.

Ακόμα και μέσα στην περιοχή, που τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, Σουάρεζ και σία είχαν "πάσο" να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Ο Κοντρέρας κρυβόταν κι ο Τσιρίλο, επειδή φοβόταν ότι θα ξεφτιλιστεί, έκανε στην άκρη να περάσουν. Τέτοια ευγένεια και τέτοιο σαβουάρ βιβρ από αμυντικούς δεν έχει ματαγίνει. Μόνο υπόκλιση δεν τους έκαναν για να τους πουν "περάστε", όπως οι ένστολοι πορτιέρηδες στα καλά ξενοδοχεία στους καλούς πελάτες.

Σ' ένα ματς που μέχρι κι ο Μπουσάιντι κέρδισε πέναλτι, έγιναν πολλά. Δεν έγινε γκολ το πέναλτι του Ίβιτς για να βλέπαμε τι θα γινόταν από το 77' και μετά με το σκορ στο 3-3. Σαφώς κι ο Άγιαξ δεν ήτανε τίποτα το ιδιαίτερο σαν ομάδα. Να το πάμε, όμως, ανάποδα.

Αν ο ΠΑΟΚ σκόραρε τρεις φορές, έχασε πέναλτι κι άλλες δύο τουλάχιστον κραχτές ευκαιρίες, τι θα είχε κάνει αν οι επιθετικοί του έβρισκαν μπροστά τους αμυντικούς σαν τον Τσιρίλο και τον Κοντρέρας; Μπορεί η ολλανδική άμυνα να ήταν παιδική χαρά, αλλά σποτελείτο τουλάχιστον από κανονικούς ποδοσφαιριστές. Με τις αδυναμίες τους και τα προβλήματά τους. Ήταν όμως αθλητές. Στην κατάσταση που εμφανίστηκαν ο Χιλιανός κι ο Ιταλός, ούτε τζόκινγκ δεν μπορούσαν να κάνουν στο χορτάρι. Και ελβιέλα να φοράγανε αντί για ποδοσφαιρικά παπούτσια, γρήγορα θα λαχάνιαζαν και θα κουραζόντουσαν.