Εδώ και σαράντα χρόνια δεν έχει λείψει ποτέ από κοντά μας. Με οποιαδήποτε από τις πολυποίκιλες ιδιότητές του: Σαν σκηνοθέτης. Σαν δημοσιογράφος. Σαν συγγραφέας. Σαν Ευρωβουλευτής. Σαν πολιτευτής, οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.

Και ξαφνικά τη Δευτέρα το βράδυ, η ΕΡΤ πήρε τη μεγάλη ρεβάνς. Μετά τον Πάνο Κιάμο, καλεσμένος στο στούντιο, ο Μανώλης Μαυρομμάτης. Είναι προφανές: Όσο το Μουντιάλ προχωράει, η Δημόσια Τηλεόραση, ρίχνει απάνω στο τραπέζι τα βαριά χαρτιά. Μιλάμε για πάταγο. Το γνωστό καναρινί μακό φώτισε το στούντιο σαν τον ήλιο της Δήλου.

ΕΔΩ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι σαν ολ-τάιμ κλάσικ ο Μανόλο σαράντα χρόνια τώρα (άλλοι μιλάνε για πενήντα) φοράει τα ίδια χρόνια. Τα ίδια σκούρα καφέ τίμπερλαντ, που είχε πάρει πριν παρουσιαστεί στον στρατό. Τις ίδιες πετσετέ-καρώ κάλτσες, χειμώνα καλοκαίρι.

Ένα συλλεκτικό μπλέ σκούρο ριγέ (οριζοντίως και καθέτως) σακάκι, το οποίο το είχε ψωνίζει στο Λονδίνο επί Γουέμπλεϊ με τον Διαμαντή Πατέρα, τον πατέρα του Νικόλα Πατέρα, που ήταν γενικός αρχηγός του Παναθηναϊκού

Ένα πράσινο λακόστ που αγόρασε όταν απολύθηκε από φαντάρος. Το μοναδικό κομμάτι που έχει προσθέσει στη συλλογή του είναι ένα γιλέκο, που μοιάζει σαν αλεξίσφαιρο, αλλά δεν είναι, με τη στάμπα του 2004, όταν ακόμα οι Αγώνες ήταν υπό διεκδίκηση. Προς τιμήν της Γιάννας Αγγελοπούλου.

Κι είναι εμφανές ότι ο Μανόλο, εδώ και μισό αιώνα, δεν έχει πάρει ούτε ένα γραμμάριο. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, τρώει ελάχιστα (μόνο ψάρια ψητά). Μόνο μιλάει.

ΚΑΜΙΑ σημασία δεν έχει το τι λέει κάθε φορά ο Μανόλο. Άλλωστε, ουδείς μπόρεσε να τον καταλάβει. Όταν τελειώνει η φράση, κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί από που είχε ξεκινήσει. Οι κακεντρεχείς (που δυστυχώς περισσεύουν σε αυτό τον τόπο) υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ιδανικό συνδυασμό της ασυναρτησίας με το ακατάληπτο.

Υπερβολές που αγγίζουν τα όρια της συκοφαντίας. Αν ο “Θίασος” του Θόδωρου Αγγελόπουλου, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τη νεότερη σελίδα της Ελλάδας από το 1939 μέχρι το 19562, ο Μανώλης Μαυρομμάτης με το πτυχίο σκηνοθέτη που διαθέτει, είναι η ζωντανή ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Ουδείς άλλος επέζησε από την εποχή της ασπρόμαυρης.

Έστω και σαν καλεσμένος, όπως στην προκειμένη περίπτωση είναι πάντα παρών.

Το βουκολικό δράμα του Περεσιάδη, “Γκόλφω η Βοσκοπούλα” έπαιζε για 13 χρόνια το μπουλούκι, στον θίασο του Αγγελίοπουλου. Μέχρι να σκοτώσουν, επί σκηνής, τον Βαγγέλη Καζάν.

Ο Μανόλης Μαυρομμάτης, όμως, είναι αθάνατος. Ακόμη πιο αθάνατος, από τον φίλο του, τον Σάμαρανκ, που τον πήγανε οι τέσσερις μέσα στο ξύλινο παλτό. Ζει και βασιλεύει σαν τον Μέγα Αλέξανδρο.

Οχι μόνο δεν τον νίκησε ο χρόνος, αλλά ούτε τον ακούμπησε. Ο κουρέας του στο Ιντεκοντιντένταλ, που τον επισκέπτεται άπαξ της εβδομάδος έχει να λέει: “Σαράντα χρόνια μπαρμπέρης, επιδερμίδα σαν του Μανώλη δεν έχουνε πιάσει τα χέρια μου”.

Για τον Θίασο του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ η παρουσία του Μανώλη Μαυρομμάτη ήταν τίτλος τιμής. Σε κινηματογραφική μεταφορά, σα να έχεις στο στούντιο Κόπολα και Ντε Νίρο στην συσκευασία ενός.

Και με την προσήκουσα ευγένεια, μάλιστα, αφού σαν Μανώλης Μαυρομμάτης θα μπορούσε να απαιτήσει να εμφανιστεί μόνο στη βραδιά του μεγάλου τελικού, στις 11 Ιουλίου. Όλοι οι πραγματικά μεγάλοι, όμως, είναι ταπεινοί. Ποτέ υπερφίαλοι και κομπορρήμονες. Όπως ο Μανώλης Μαυρομμάτης.

Για να σκάσουν και οι ζηλόφθονες και κακεντρεχείς φίλοι του. Όπως ο Τάσος Μπούρας. Που κάθε χρόνο στα “Νέα” (στη Χρήστου Λαδά) έστελνε τη Πρωταπριλιά, στο Μανόλο, μια τούρτα για την ονομαστική του εορτή.