Αυτό ισχύει αναλογικά για διάφορες περιπτώσεις και καταστάσεις. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ταυτίζεται ένα πρόσωπο μ' έναν ολόκληρο κλάδο ή συντεχνία.

Κάπως έτσι ταυτίζονται όλες αυτές τις μέρες η δημοσιογραφία, η ελευθεροτυπία και γενικότερα οι ασυμβίβαστες αρχές με τον Σωκράτη Γκιόλια και τη δολοφονία του. Ο καθένας σε όποιο χώρο κι αν ανήκει, εκφράζει τον εαυτό του και τίποτα περισσότερο. Αυτός πιστώνεται τα θετικά, αυτός χρεώνεται τα αρνητικά. Πέρα, όμως, από την κάθε μεμονωμένη περίπτωση, υπάρχει και η γενικότερη αντίληψη. Που σε γενικές γραμμές σπάνια λαθεύει. Ποια είναι δηλαδή η άποψη της κοινής γνώμης για τους γιατρούς, τους ταξιτζήδες, τους αστυνομικούς, τους υδραυλικούς, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους; Για τους τελευταίους, ωστόσο, έχω τη δικιά μου.

Η εξάρτηση σ' αυτό το επάγγελμα είναι δεδομένη. Στη συντριπτική της πλειοψηφία άμεση και σε πολύ μικρότερο βαθμό έμμεση. Αν δεν είναι λαμόγιο ο ίδιος ο δημοσιογράφος, έχει τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τον εκδότη που εργάζεται ή τους διαφημιζόμενους στο μέσο. Εκτός αν γράφει σε εφημερίδα τοίχου ή σε κάποιο μπλογκ χωρίς διαφημίσεις ό,τι κατεβάζει η γκλάβα του. Οι εξαρτήσεις ξεκινάνε από πταίσματα και φτάνουν σε κακουργήματα.

Πταίσμα είναι π.χ. να έχεις φίλο τον Κώστα Κατσουράνη, να σου λέει με το νι και με το σίγμα το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού ή της Εθνικής και να τον βάζεις πάντα διακριθέντα. Τα κακουργήματα είναι αμέτρητα. Ξεκινάνε από τους αβανταδόρους των κομμάτων στα παράθυρα. Τίποτα δεν λέγεται τσάμπα στην τηλεόραση. Οι απόψεις και τα σχόλια είναι πληρωμένα και καλοπληρωμένα μάλιστα.

Παπαγαλάκια δεν έχουν μόνο τα κόμματα και οι πολιτικοί. Έχουν και οι επιχειρηματίες. Όσοι δεν έχουν δικά τους κανάλια, φροντίζουν να έχουν τις άκρες τους. Είτε για να εξασφαλίζουν την αβάντα είτε τη σιωπή. Προστασία δεν παρέχουν μόνο οι νονοί της νύχτας. Προστασία παρέχουν και τα ΜΜΕ. Συμβόλαια δεν εκτελούν μόνο οι κακοποιοί. Συμβόλαια εκτελούν και οι γραφιάδες. Και με το στιλό μπορείς να "εξοντώσεις" κάποιον. Όχι μόνο με το πιστόλι. Πάντα υπάρχει διαθέσιμη προσφορά για τέτοιου είδους υπηρεσίες. Με το αζημίωτο. Πώς άλλωστε μπορούν και επιβιώνουν τόσα πολλά λαθρόβια έντυπα και τόσες πολλές ζημιογόνες εκδοτικές υπηρεσίες; Από κάπου αλλού τα παίρνουν. Από κάπου αλλού βγάζουν τα σπασμένα. Είτε κρατική διαφήμιση είναι αυτή είτε μαύρα λεφτά κάτω από το τραπέζι.

Κάποιες λέξεις υπάρχουν μόνο στα χαρτιά: Ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα. Ανάμεσα σ' αυτές είναι και η ελευθεροτυπία. Ειδικότερα σε μία χώρα που είναι ο ορισμός της διαφθοράς, όπως η Ελλάδα. Σε μια χώρα που αποδεδειγμένα τα δίνουν οι επιχειρηματίες και αποδεδειγμένα τα παίρνουν οι πολιτικοί μέχρι και οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι δεν είναι δυνατό ν' αποτελούν εξαίρεση. Ούτε η δημοσιογραφία, λοιπόν, χτυπήθηκε τη Δευτέρα το πρωί στην Ηλιούπολη ούτε η ελευθεροτυπία. Για να χτυπηθεί κάτι, πρέπει να υφίσταται. Ο Σωκράτης Γκιόλιας δολοφονήθηκε. Δεν ανήκε στους δημοσιογράφους και στους πολιτικούς που έτρεξαν να κάνουν δηλώσεις, με τον Βελόπουλο του ΛΑΟΣ να τον αποκαλεί και "φίλο". Η οικογένειά του και μόνο έχασε το δικό της άνθρωπο. Κανένας άλλος.

Δεν χρήζει επισήμανσης και ανάδειξης το αυτονόητο. Δεν είναι ΛΟΚατζήδες οι δημοσιογράφοι να δίνουν μάχες και να τους απονέμονται παράσημα. Επαγγελματίες είναι. Όπως ο ταξιτζής οφείλει να είναι έντιμος, έτσι οφείλει και ο δημοσιογράφος. Αν ένας κλάδος έχει ανάγκη από πρότυπα κι από ήρωες (στην καθημερινότητά τους και όχι για τον ειδεχθή τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του Σωκράτη Γκιόλια), επιβεβαιώνει το μέγεθος του προβλήματος.