Την είχαν πραγματικά ανάγκη όλοι οι φίλου του Παναθηναϊκού αυτή την τεράστια "τζούρα" χαράς και ψυχικής ανάτασης της Τετάρτης (17/1). Και ήταν long size χαρά, απ’ το πρωί ως το βράδυ.

Πριν τελειώσει καλά-καλά η πρώτη ώρα μαθήματος στα σχολεία, δημοσιοποιήθηκε το ταξίδι αστραπή των ανθρώπων του "τριφυλλιού" στην Τραπεζούντα και η συμφωνία (και με υπογραφές) για την αγορά του αρχηγού της εθνικής ομάδας, Τάσου Μπακασέτα, πριν πάνε οι μαθητές στη... γυμναστική της τρίτης ώρας είχε "κλειδώσει" (μετά το deal και με τον Βίτορ Ούγκο) η μεταγραφή του Μπαρτλομέι Ντραγκόφσκι για το τέρμα και λίγο πριν το... σχόλασμα, έγινε γνωστό πως ο Παναθηναϊκός πάει πλέον και για άλλο ένα σούπερ "χτύπημα" με τον Νεμάνια Μαξίμοβιτς για το "6".

Ντεμαράζ... Και, το βράδυ, αυτή η μεγάλη πρόκριση επί του Ολυμπιακού μέσα στο Φάληρο για το Κύπελλο Ελλάδας Betsson, έτσι όπως ήρθε, με τον τρόπο που ήρθε, μέσα από χίλια μύρια προβλήματα και με ένα σωρό διαφορετικούς μικρούς ή μεγάλους πρωταγωνιστές. Είναι πάντα διαφορετικό για τον Παναθηναϊκό να κερδίζει τον Ολυμπιακό (και το αντίθετο βεβαίως) σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται ο καθένας τους. Γιατί είναι πάντα διαφορετική, έξω από καθετί άλλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο (με όλο το σεβασμό προς τους υπόλοιπους) αυτή η μονομαχία. Ήταν και είναι εδώ και 99 χρόνια και θα είναι για άλλα 100.

Πάνω απ’ όλα όμως, ήταν αντίστοιχα απίστευτο και το κοντράστ, τα συναισθήματα αλλά και οι εικόνες για τους "πράσινους" μετά το χαμένο πέναλτι του Μαντί Καμαρά, ακριβώς 252 μέρες μετά απ’ το βράδυ της 11ης Μαΐου. Απ’ το βράδυ δηλαδή που ο Παναθηναϊκός έχασε στο ίδιο γήπεδο τον περσινό τίτλο με εκείνη την ήττα του απ’ τον Ολυμπιακό με 1-0, στο περίφημο ματς του Covid, ελέω των 17 κρουσμάτων που είχαν οι "πράσινοι".

Τούτη τη φορά ο Παναθηναϊκός παρά τις αμέτρητες και κομβικές απουσίες του, το "ξεζούμισμα" των ποδοσφαιριστών του απ’ την κατανάλωση ενέργειας κι αντοχών στα τρία μεγάλα παιχνίδια μέσα σε μία εβδομάδα με τους δύο απ’ τους τρεις ανταγωνιστές του, συν βεβαίως τις αναποδιές και τις ατυχίες που του προέκυψαν εν ώρα αγώνα, πήγε στο Φάληρο, άντεξε κάθε στραβό της βραδιάς, έδωσε τη μάχη του και στο τέλος έμεινε όρθιος και νικητής.

Εξόφλησε το πρώτο "γραμμάτιό" του σε μία βραδιά, που -έτσι όπως εξελίχθηκε- θα τη θυμάται για χρόνια, για όλη αυτή την ένταση, την αγωνία, τους 200 παλμούς, την πίεση στο... 19 και αμέτρητα σβησμένα τσιγάρα παραδίπλα. Τούτη τη φορά η τελευταία ρουφηξιά απ’ το τελευταίο τσιγάρο, δεν είχε πικρία και γαμώτο μέσα της, αλλά ήταν πιο γλυκιά από κάθε άλλη εδώ και καιρό..

Τα τρία στάδια του 90λεπτου

Στην κανονική διάρκεια του αγώνα, ο Παναθηναϊκός πέρασε μέσα από τρία στάδια. Σ’ ένα πολύ κακό αγωνιστικά ντέρμπι "αιωνίων", με τρομερή πίεση και για τους δύο -διότι το διακύβευμα ήταν πολύ μεγάλο και για το... μετά- οι "πράσινοι" βρήκαν τον τρόπο να το ισορροπήσουν μετά το 20λεπτο και να βγάλουν πιο πειστική εικόνα μέσα το γήπεδο.

Σαφώς και δεν είχαν την ίδια ένταση και την ίδια πίεση, σε σχέση με τον προ τριημέρου αγώνα στην OPAP Arena κι αυτό ήταν πολύ λογικό δεδομένου ότι ελλείψει πολλών επιλογών λόγω των απουσιών, ο Φατίχ Τερίμ επέλεξε να πάει με τους 10 απ’ τους 11 που κατέβασε και στον μεγάλο αγώνα με την ΑΕΚ. Κράτησε λίγο πιο χαμηλά την ομάδα του και δεν έδωσε εντολή για ασφυκτικό πρέσινγκ απ’ τη... μικρή περιοχή, διότι γνώριζε πως τούτη τη φορά έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη υπομονή και να φυλάξει δυνάμεις, γιατί η συγκεκριμένη version θα τραβούσε περισσότερο.

Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ο Παναθηναϊκός δέχθηκε μία σχετική πίεση, χωρίς όμως να "φάει" μεγάλες φάσεις απ’ τον Ολυμπιακό και το ξανάφερε στα μέτρα του όταν ο Τερίμ "φρέσκαρε" τον άξονά του με την είσοδο των Ρουμπέν και Ζέκα και τον Κώτσιρα ακόμη πιο ψηλά στο γήπεδο σαν... 8-10 να κυνηγάει λυσσασμένα κάθε μπάλα, την ώρα που ο Καρβαλιάλ αφαιρούσε απ’ τη δική του μεσαία γραμμή τον πιο τρεχαλατζή χαφ του Αλεξανδρόπουλο και βρέθηκε με αριθμητικό μειονέκτημα εκεί στην "κουλούρα" της μεσαίας γραμμής.

Οσο πλησίαζε η κανονική διάρκεια του αγώνα στο φινάλε, ο Παναθηναϊκός έγινε ξανά πιο πειστικός κι αποτελεσματικός κι αν δεν ήταν ο Πασχαλάκης και οι επεμβάσεις του στις προσπάθειες των Σπόραρ και Βέρμπιτς, το ντέρμπι δεν θα είχε πάει καν στην παράταση.

Ο... φορ Ακαϊντίν και ο Μπιανκόν

Το έξτρα 30λεπτο ήταν άλλη ιστορία. Διότι ο Παναθηναϊκός όχι μόνο είχε αρχίσει να χάνει πλέον τη φρεσκάδα του, αλλά άρχισε να χάνει και παίκτες με κράμπες, σφιξίματα και μικροτραυματισμούς. Έξω ο Χουάνκαρ, έξω ο Βέρμπιτς, έξω κι ο Σπόραρ. Κι εκεί που λες "και τώρα μάστορα ποιος παίζει μπροστά, που λείπουν κι ο Φώτης με τον Γερεμέγεφ;" ήρθε η κίνηση-επιτομή του "δεν κολλάω να την ανακατέψω όσο πάει την τράπουλα, μέχρι να φέρω ρηγάδες" Φατίχ Τερίμ για να στείλει τη μισή προπονητική σχολή της Κολωνίας έξω από τα κεντρικά της να... σκίζει τα πτυχία της.

Δυο λόγια στον Ακαϊντίν για το "που παίζεις, τι κάνεις" και να σου ο Τούρκος στόπερ να παίζει στο ντεμπούτο του, στην... κορυφή της επίθεσης προκειμένου να υπάρχει κάποιος (και) εκεί. Ήταν όλα τα λεφτά η έκφραση του προσώπου του Μπιανκόν, ο οποίος γύρισε προς τον πάγκο του Ολυμπιακού για να πάρει οδηγίες, μετά το πρώτο λεπτό του Ακαϊντίν στο γήπεδο, με ένα ύφος που έλεγε "με αυτόν εδώ τώρα τι κάνουμε; Πως βρέθηκε εδώ;".

Η λογική της εν λόγω επιλογής

Η επιλογή του Τερίμ να βάλει τον νεοαποκτηθέντα στόπερ στην κορυφή της επίθεσης έμοιαζε σαν μία κίνηση... απελπισίας, αλλά με λειψές εναλλακτικές στον πάγκο (ακόμη και για τα... βασικά) στη φάση που βρισκόταν το ματς, η λογική που πήγε σ’ αυτή την κίνηση ήταν καθαρά για να κρατήσει όσο πιο πίσω μπορούσε τους στόπερ του Ολυμπιακού και να μην τους δώσει επιπλέον μέτρα στο γήπεδο. Και μόνο η παρουσία του 29χρονου Τούρκου στη διεκδίκηση κάθε μπάλας που ερχόταν από ψηλά, παίρνοντας τις περισσότερες κεφαλιές, ήταν εκείνη την στιγμή ευεργετική, προκειμένου να αποφορτίσει λίγο την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που βρισκόταν η καταπληγωμένη ενδεκάδα του Παναθηναϊκού.

Εκείνη την ώρα ήταν φανερό πλέον πως ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να απασχολήσει και να χτυπήσει τον Ολυμπιακό, ήταν κάποια αναμπουμπούλα ή κάποια στατική φάση. Και τα πέναλτι έμοιαζαν πια... μονόδρομος. Εκεί "μίλησαν" πρώτα ο Γιούρι Λοντίγκιν (με το μπανταρισμένο κεφάλι), με μία επέμβαση σε winning-shot του Ολυμπιακού (στο 5ο πέναλτι του Καρβάλιο), που θα μνημονεύεται για χρόνια και μετά η ψυχραιμία των 7 απ’ τους 8 "πράσινους" εκτελεστές.

Αλήθεια, τι βράδυ κι αυτό για τον Λοντίγκιν... Συγκλονιστική ψυχραιμία. Και πραγματικά, τους παίκτες που δεν φοβούνται να πέσουν και στη φωτιά ή δεν διατάζουν ακόμη και να "ανοίξουν" το κεφάλι τους για την ομάδα τους, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω.

Τα ματς καριέρας του συγκλονιστικού Κώτσιρα

Το ίδιο και τον Γιάννη Κώτσιρα, τον οποίο επίσης θα μνημονεύουν οι ποδοσφαιρικοί ιστορικοί του μέλλοντος, ως τον πρώτο Έλληνα ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε σε τέσσερις θέσεις στα 120 λεπτά ενός και μόνο αγώνα.

Ο Αρκάς αμυντικός ξεκίνησε "6άρι", έγινε οκταρο-δέκαρο μετά το 66’, πήγε δεξιός εξτρέμ κι έκλεισε το ματς ως αριστερός εξτρέμ, όντας... παντού κι ακούραστος σε τρεξίματα έως το 120’. Κι άμα... λάχει έστειλε και το δικό του πέναλτι στο "παραθυράκι".

Συγκλονιστική αυταπάρνηση κι εμφάνιση οδηγός για το πώς το "εγώ", πρέπει να θυσιάζεται πάντα για το "εμείς". Ο Κώτσιρας εδώ και δυόμισι ματς, το έχει πάει όλο αυτό σε άλλο επίπεδο. Πώς να μην τον λατρεύει μετά ο Τερίμ που βλέποντας κάποια πράγματα διαφορετικά, έχει βαλθεί να τον κάνει... Αποστολάκη στα 31 του;

Αυτή η βραδιά στο Φάληρο, όσο κι αν άφησε πίσω της τεράστια καταπόνηση κι εξάντληση, άλλο τόσο γέμισε τις ψυχολογικές "μπαταρίες" όλου του ποδοσφαιρικού τμήματος του Παναθηναϊκού.

Κι αυτό θα φανεί στο μέλλον και στα άλλα "μεγάλα" ματς που θα ακολουθήσουν στο πρωτάθλημα και στο Κύπελλο και βεβαίως στα playoffs. Για την ώρα αυτό που προέχει είναι η ξεκούραση των νικητών και η ανασύνταξη τους γιατί την Κυριακή (21/1) πρέπει να πάρουν (και) το ματς με τον Αστέρα. Είπαμε, χωρίς... ανάσα, αλλά με την ψυχολογία πλέον στα ύψη...

Δείτε την Game Night: