Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ο συγκλονιστικό κυριακάτικος τελικός του “Copa del Rey”, απλά ήρθε να επιβεβαιώσει μια αίσθηση που έχουμε ήδη διαμορφώσει. Η Ρεαλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα, ξεχωριστά, αλλά και οι δυο μαζί σε έναν αγώνα, είναι αυτή την εποχή ότι πιο ποιοτικό έχει να προσφέρει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όχι μόνο από πλευράς αγωνιστικής αλλά και από πλευράς αισθητικής, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας και το πολιτιστικό επίπεδο των αναμετρήσεών τους.

Αν όλα αυτά μπορούμε να τα συμπυκνώσουμε σε μια φράση : είναι οι δυο ομάδες που φαίνεται ότι έχουν υψηλότερο δείκτη μπασκετικής ποιότητας και συνεπώς τους αναλογούν τα μεγαλύτερα ποσοστά πιθανοτήτων να φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής της φετινής Euroleague. Όπως βλέπετε, προσπαθώ να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη "φαβορί", η οποία ειδικά στην πατρίδα μας είναι μια λέξη που έχει αποκτήσει άλλο χαρακτήρα από αυτό που θα έπρεπε να έχει. Εμείς της δίνουμε ψυχολογική υπόσταση, όταν θέλουμε να φορτώσουμε σε κάποιον την ευθύνη, ώστε σε περίπτωση αποτυχίας να τον κατηγορήσουμε κι από πάνω.

Ναι λοιπόν. Και η Ρεαλ Μαδρίτης, που κατέκτησε το 24ο κύπελλο της ιστορίας της με ένα σουτ του Σέρχιο Γιουλ στο τελευταίο δέκατο και η Μπαρτσελόνα που δικαιολόγησε την αήττητη επέλασή της στον ελληνικό όμιλο του ΤΟΡ16,στέκονται αυτή τη στιγμή σε πολύ υψηλότερο επίπεδο και από τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό και από τον περσινό νταμπλούχο και φετινό κυπελλούχο Ελλάδας , Παναθηναϊκό.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Τι νόημα έχει να το συζητάμε αυτή τη στιγμή, ειδικά όσο έχουμε ως δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός το 2011 και ο Ολυμπιακός το 2012 και το 2013 ήταν αυτοί που στέφτηκαν πρωταθλητές Ευρώπης; Πόσω μάλλον από την στιγμή και τα τρία αυτά χρόνια, τέτοια εποχή την ίδια εκτίμηση πιπιλάγαμε και τελικά κατάπιαμε τη γλώσσα μας;

Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλα ήταν τα πρόσφατα κατορθώματα που κατέγραψαν στο ενεργητικό τους οι δυο «αιώνιοι» σε μια φάση που μειώνουν το μπάτζετ τους. Το δεύτερο έχει να κάνει με την ευκολία που εμείς εδώ βγαίνουμε και υποστηρίζουμε ότι ο Ολυμπιακός πάει για το three peat και ο Παναθηναϊκός για το triple crown, αγνοώντας την πραγματικότητα. Μήπως για να μπορούμε να τους καταδικάσουμε αν δεν τα καταφέρουν;

Εννοείται πως η ιστορία μας έχει δείξει ότι όσο μένει μια ομάδα στο χορό κρατάει ζωντανές τις (πολλές ή λίγες δεν έχει σημασία) πιθανότητες που της αναλογούν να τα κάνει όλα σωστά την κατάλληλη στιγμή.

Ακόμη και ο τελικός του” final 8” στην Μάλαγα ενισχύσει αυτό το σκεπτικό. Η Ρεάλ Μ. πήγε να χάσει μέσα σε ένα λεπτό , δικό της παιχνίδι από το +7. Και η Μπαρτσελόνα, τελικά, το έχασε μέσα από τα χέρια της αν και 5 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη φαινόταν ότι το έχει αρπάξει. Για μια αχρείαστη βοήθεια που πήγε χωρίς λόγο πάνω στον Σέρχιο Ροντρίγκεζ και άφησε ακάλυπτο τον Γιούλ, ή αν θέλετε για τον χαρακτήρα του Γιουλ να μείνει ανεπηρέαστος από το αλαλούμ της ανατροπής που είχε προηγηθεί και να στείλει την καυτή μπάλα στο διχτάκι

Προφανώς στην Ισπανία θεωρούν ότι όλα αυτά είναι μέσα στην φυσιογνωμία της μάχης και εμπιστεύονται τον Πασκουάλ να οδηγήσει την Μπαρτσελόνα για πέντε χρόνια, ενώ εμείς εδώ δεν απέχουμε πολύ από τον βγάλουμε «υπνοβάτη των πάγκων», ή η Ρεαλ Μ. ανανεώνει το συμβόλαιο του Λάσο , παρότι έχει στην πλάτη του το περσινό στραπάτσο του τελικού στο Λονδίνο.

Το κακό με μας είναι ότι "καλόμαθε η γριά στα σύκα" για να χρησιμοποιήσω μια παλαιότερη έκφραση του εμβληματικού αρχηγού του Παναθηναϊκού, Φραγίσκου Αλβέρτη, στην παρουσίαση του "τριφυλλιού" της περιόδου 2007-08, μετά το triple crown που είχε προηγηθεί. Ή να επικαλεστώ τον τρόπο που είχαν αξιολογήσει κάποιοι πρόεδροι την κατάκτηση του κυπέλλου από τους απλήρωτους παίκτες του Άρη στον τελικό του 1988 , κόντρα στην ΑΕΚ του Ιωαννίδη και του Φιλίππου: "Φαίνεται ότι οι απλήρωτοι παίζουν καλύτερα, άρα δεν βλέπω το λόγο εμείς να τους πληρώνουμε στην ώρα τους;"

Τελικά μήπως κάνουμε το σωστό για λάθος λόγους;