Από τη βραδιά που ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό και προκρίθηκε στον τελικό του κυπέλλου, λες και γύρισε ένας διακόπτης. Γιατί, μη μου πείτε ότι ο Παναθηναϊκός που έκανε φύλλο και φτερό την Αρμάνι στην πρεμιέρα του ΤΟΡ16 , είχε καμία σχέση με την ομάδα που εμφανίστηκε στην πρώτη φάση;

Αν έχετε χρόνο και διάθεση, επιχειρήστε ένα πείραμα, το οποίο μου αρέσει να χρησιμοποιώ ως μέθοδο αξιολόγησης και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.

Πρόκειται για το “Πείραμα του Mute”. (Μην αρχίσετε να googlάρετε άδικα, γιατί είναι δική μου πατέντα).

Προσπαθήστε να παρακολουθήσετε το παιχνίδι με την Αρμάνι, με κλειστή τη φωνή, ώστε να μην ακούτε τη περιγραφή ή τα σχόλια των σπορτκάστερ (αμφότεροι φίλοι και εξαιρετικοί στη δουλειά τους, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας), ή τις αντιδράσεις της εξέδρας που προδίδουν την κατάσταση της (κάθε στιγμής). Συγκεντρώστε την προσοχή σας μόνο στους μορφασμούς και τις αντιδράσεις των παικτών και του προπονητικού τιμ των «πρασίνων» και αγνοήστε το σκορ και το χρόνο. Θα διαπιστώσετε ότι είναι ελεγχόμενες, ότι εκπέμπουν ηρεμία, συγκέντρωση και αυτοπεποίθηση. Είναι η γλώσσα του σώματος, των μελών μιας ομάδας που έχει βρει την ισορροπία της και νιώθει απελευθερωμένη.

Ανατρέξτε σε ένα παιχνίδι της πρώτης φάσης, ακόμη και αν πρόκειται για ένα από τα πέντε νικηφόρα και επιχειρήστε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αντιλαμβάνεστε φυσικά την διαφορά; Πού είναι εκείνες οι υπερβολικές αντιδράσεις της χαράς στο σωστό και του εκνευρισμού στο λάθος; Πού πήγαν εκείνα τα αγριεμένα πρόσωπα που έδειχναν αλλοιωμένα από την πίεση και το άγχος; Πώς εξαφανίστηκαν όλες οι χειρονομίες που πρόδιδαν ανασφάλεια και αναστάτωση; Ήταν η γλώσσα του σώματος μιας ομάδας που προσπαθούσε να βρει τον εαυτό της. Πλήρης μεταμόρφωση.

Σύμφωνοι, ο Παναθηναϊκός δεν σκότωσε και κανένα θηρίο, αλλά έχουμε ξεκαθαρίσει ότι στο ΤΟΡ16 δεν πρέπει να υποτιμάς καμία νίκη. Πολλώ δε μάλλον, αν αναλογιστείς σε τι μπελάδες θα είχες μπει αν δεν την είχες κάνει. Ήταν πρεμιέρα, εντός έδρας, με έναν αντίπαλο που (θεωρητικά) συμπεριλαμβάνεται στο γκρουπ των ομάδων που πρέπει να βάλεις από κάτω (σου) για να προκριθείς στα πλει οφ. Δεν είναι και λίγο. Ούτε και η διαφορά των 16 πόντων είναι ευκαταφρόνητη. Έτσι για να βρίσκεται.

Το σημαντικότερο απ’ όλα όμως είναι ότι αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός εκπέμπει μια διαφορετική αύρα. Μια αύρα στην οποία κυριαρχούν η σιγουριά και η συνέπεια. «Σιγουριά» για την ικανότητα της ομάδας να νικάει τα ματς που χρειάζεται. «Συνέπεια» στο αγωνιστικό πλάνο και την ταυτότητα που προέκυψε ως αποτέλεσμα των προβλημάτων, των ζυμώσεων και των πειραματισμών των προηγούμενων μηνών. Το ζητούμενο είναι πλέον η διάρκεια. «Μαραθώνιος» δεν είπαμε;

Είναι προφανές ότι ο Πεδουλάκης έχει ιεραρχήσει και καταλήξει στο στυλ και στα πρόσωπα που πιστεύει ότι μπορούν να το υπηρετήσουν. Σε αυτό που θεωρεί ότι μπορεί να τον φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται. Από εκεί και πέρα, παίζουν και οι αντίπαλοι.

Η βασική λογική του κόουτς, ξεκινάει από την ικανότητα της ομάδας στο «πέντε εναντίον πέντε», δηλαδή του χαμηλού ρυθμού και του χαμηλού σκορ. Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.

Στην άμυνα, έχει αποφασίσει να οχυρώσει το ζωγραφιστό , βασισμένος στις αμυντικές ικανότητες του δίδυμου Λάσμε και Γκιστ και να παίξει με το μυαλό του αντιπάλου αφήνοντάς του το μακρινό σουτ. Στα pick and roll του αντιπάλου , οι περιφερειακοί του, τις περισσότερες φορές βγαίνουν από πίσω (under), μεταθέτοντας στον επιτιθέμενο το άγχος της απόφαση, ού μη και της απορίας: πώς γίνεται να είμαι τόσο μόνος μου; Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν πάει κανένα φάουλ χαμένο. Τα περισσότερα γίνονται όταν χρειάζεται να αποτρέψουν σίγουρο καλάθι.

Στην επίθεση, οι βασικές επιλογές είναι δυο:

α. Το κεντρικό pick and roll με τον Διαμαντίδη να φτιάχνει και τους Γκιστ- Λάσμε να καρφώνουν και σε μικρότερη κλίμακα το pick and pop με τον Μαυροκεφαλίδη. Όσο έχει απέναντί του ομάδες που δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν, όπως έγινε με την Αρμάνι, θα κάνει πλάκα. Και

β. Το ποστάρισμα με Μασιούλις από το «τρία» και το «τέσσερα», τον Διαμαντίδη και τον Γκίστ. Εάν αρχίσουν να δουλεύουν και τα δυο, όπως έγινε με το Μιλάνο, δεν αργούν να έρθουν και οι βόμβες από τον Κάρι ή τον Φώτση.

Από εκεί και πέρα, το ταξίδι θα πάει σταθμό-σταθμό. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Αλλά και με την υπενθύμιση ότι το μενού είναι έτσι φτιαγμένο για να μας επιφυλάσσει απρόοπτα και ανατροπές. Όποιος μπορέσει να τα διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά είναι πιο κοντά στο να πάρει αυτό που αξίζει.