Η βαθιά ανάσα που πήρε στην Πόλη , εφοδίασε τα πνευμόνια του Παναθηναϊκού με οξυγόνο , το οποίο την δεδομένη στιγμή, του ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητο.

Καταρχάς, γιατί στο ΤΟΡ 16 – όπως ένιωσε και ο ίδιος στο πετσί του την περασμένη εβδομάδα- δεν πρέπει να υποτιμάς καμία νίκη, με όποιον κι αν την κάνεις, όπως κι αν την κατακτάς.

Από εκεί και πέρα, την χρειαζόταν για να τονώσει το ηθικό του και ταυτόχρονα για να κερδίσει χρόνο και ηρεμία ο κόουτς Φραγκίσκος Αλβέρτης. Δεν είναι εύκολο να καλείται να προετοιμάσει την ομάδα του, για ένα τόσο ιδιαίτερο αλλά και καθοριστικό ματς, όπως αυτό που έρχεται, με την Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς, στο ΟΑΚΑ.

Έτσι όπως πάει ο όμιλος , είναι ξεκάθαρο ότι τα αποτελέσματα στα ματς μεταξύ των μνηστήρων της πρόκρισης μετράνε διπλά.

Στις μέρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι το ιστορικό αυτό ραντεβού, θα παιχθούν τόσα παιχνίδια μυαλού, που θα κάνουν τις ημέρες και τις ώρες , μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, να μοιάζουν ατέλειωτες. Για όλους. Ακόμη και η διοίκηση του Παναθηναϊκού, που είχε υποσχεθεί στον «Ζοτς» μια αξέχαστη υποδοχή, έχει να σκεφτεί πως θα διαχειριστεί όλο αυτό το σκηνικό, λαμβάνοντας υπ’ όψιν της όλες τις παραμέτρους που διαμορφώνονται. Το συναίσθημα θέλει ιδιαίτερη διαχείριση για να μη γυρίσει μπουμερανγκ.

Πάντως, ο τρόπος που ήρθε το «διπλό» στο Ιπεκτσί, μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως ένα καλό σημάδι. Κάτι σαν ένα κλείσιμο του ματιού, στον πρωτάρη Φραγκίσκο Αλβέρτη, από μια ανώτερη δύναμη. Είναι ο δεύτερος διαφορετικός τρόπος, που η Εφες, χάνει μέσα από τα χέρια της μια νίκη, μετά από εκείνη με την Μπαρτσελόνα. Σε ανάλογη περίπτωση, δηλαδή σε προβάδισμα 3 πόντων, με τους Καταλανούς, ο Αγγέλου ζήτησε φάουλ για να αποφύγει το τρίποντο και την πλήρωσε με μια εσκεμμένα άστοχη δεύτερη βολή και ένα φόλοου του Ντόρσι. Αυτή τη φορά με ένα τρίποντο του Μασιούλις, το μοναδικό που έβαλε απ’ όσα σούταρε στο παιχνίδι.

Ας βγάλουμε λοιπόν, όλοι μαζί μια κόλλα χαρτί και για τιμωρία ας γράψουμε εκατό φορές : "στο μπάσκετ δεν υπάρχει σωστό και λάθος". Ακόμη να ξεκινήσετε;

Εννοείται, πως ο Παναθηναϊκός πιστώνεται ότι πήρε το ματς, χωρίς τον Γκιστ και τον Κάρι και με πολλούς παίκτες (ειδικά τον Διαμαντίδη και τον Ούκιτς) σε κακή βραδιά. Επίσης, ότι έδειξε καθαρότερο μυαλό και χαρακτήρα, τη στιγμή που η νίκη έδειχνε ότι απομακρυνόταν. Ότι ο κόουτς άνοιξε το ροτέϊσον. Και κυρίως ότι είδε τον Αντώνη Φώτση να βγαίνει μπροστά την κατάλληλη στιγμή και να δείχνει το δρόμο.

Κατά τ’ άλλα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς εντυπωσιακές αλλαγές ή βελτίωση μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από την ημέρα που ανέλαβε ο Αλβέρτης, με το επιτελείο του. Πόσω μάλλον κάτω από τέτοια πίεση. Για να μην πούμε ότι υπήρχαν στιγμές που έδειχνε περισσότερο μπλοκαρισμένος από πριν. Ειδικά σε περιπτώσεις που τα γκαρντ σταμάταγαν πρόωρα την ντρίπλα και η μπάλα «πάγωνε» , ή όταν οι παίκτες που δεν είχαν χρόνο συμμετοχής επί Πεδουλάκη, προσπαθούσαν, με υπερβάλλοντα ζήλο, να δείξουν ότι εδικαιούντο περισσότερο χρόνο. Όλα αυτά όμως είναι και αναμενόμενα και φυσιολογικά. Όπως φυσιολογικό και αναμενόμενο είναι ότι πλέον οι αντίπαλοι έχουν δει τα χαρακτηριστικά του Ράιτ και τον αντιμετωπίζουν χωρίς να αιφνιδιάζονται. Κάνουν δυο μέτρα πίσω και τον προκαλούν να σουτάρει.

Μιας και το έφερε η κουβέντα, για το ροτέϊσον, η βασική προσέγγιση είναι ότι κάθε αλλαγή στη φιλοσοφία καθοδήγησης, θέλει χρόνο για να εμπεδωθεί. Δεν πατάς ένα κουμπί και αλλάζουν όλα. Αν αρκεστούμε να μιλήσουμε για το συγκεκριμένο παιχνίδι, ούτε οι πιο πολλοί (που χρησιμοποιήθηκαν) έδωσαν περισσότερες λύσεις, αλλά ούτε και η χρησιμοποίησή τους στέρησε από την ομάδα τις λύσεις που ήδη είχε. Ενδεχομένως το συμπέρασμα να μην είναι το ίδιο, αν… απέναντι, βρεθεί αντίπαλος υψηλότερης δυναμικότητας από την χαμηλοβλεπούσα Εφες, η οποία μάλλον θα προτιμούσε να είχε νικήσει τα δυο ματς που κράταγε στα χέρια της , παρά να πανηγυρίσει εκείνη την ξεκούδουνη νίκη με την Αρμάνι, χάρη στη φωτοβολίδα του Πλάνινιτς.