Κάποτε είχα ακούσει μια φράση που με έκανε να γελάσω. Έμοιαζε περισσότερο με εξυπνάδα και λιγότερο με συμβουλή, αλλά τη συγκράτησα: "Μη στενοχωριέσαι για πράγματα που διορθώνονται, αλλά κυρίως για εκείνα που δεν διορθώνονται".

Αυθόρμητα ξεπήδησε από το υποσυνείδητό μου , καθώς αναζητούσα ένα σημείο εκκίνησης για την επεξεργασία των δεδομένων , της ήττας του Παναθηναϊκού από την Λιέτουβος.

Το ευτύχημα για τον νταμπλούχο Ελλάδας είναι πως, αν εξαιρέσεις το συγκεκριμένο αποτέλεσμα και τον τρόπο που διαμορφώθηκε, τα περισσότερα από όσα σηματοδότησε η στενόχωρη πρεμιέρα της Πέμπτης, σαφώς και διορθώνονται. Αρκεί να αναγνωριστούν, να αξιολογηθούν και να αντιμετωπιστούν έγκαιρα

Άλλωστε μιλάμε για στοιχεία που και αναμενόμενα αλλά και εξηγήσιμα τα λες. Μια ομάδα, που προσπαθεί να βρει το νέο κέντρο βάρους της, την ισορροπία και τη φόρμα της , μέσα από τα επίσημα παιχνίδια, αφού δεν είχε την δυνατότητα να προετοιμαστεί όπως θα ήθελε.

Ναι, πολλοί θα βρεθούν και θα πουν ότι οι μεγάλες ομάδες έχουν τον τρόπο να νικάνε ακόμη κι αν δεν παίζουν καλά. Όμως μεγάλες ομάδες είναι κι εκείνες που ξεπερνάνε ανώδυνα τέτοιες ήττες, ειδικά όταν έχουν μπροστά τους 9 παιχνίδια μέχρι να τελειώσει η πρώτη φάση.

Για τον φετινό Παναθηναϊκό το καλύτερο παράδειγμα για να πορεύεται είναι ο περσινός Παναθηναϊκός. Και ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο… περσινός Παναθηναϊκός.

(Ο περσινός Παναθηναϊκός) Είναι το καλύτερο παράδειγμα γιατί βίωσε στο πετσί του πως είναι να ξεκινάς ως ένα συνονθύλευμα και στην πορεία να μετατρέπεσαι σε μια ομάδα που ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο και πώς να το πάρει. Πόσω μάλλον τώρα , που όλοι συμφωνούμε ότι ξεκινάει πολλά βήματα πιο μπροστά. Πιο ποιοτικός, πιο βαθύς , πιο ομοιογενής και λιγότερο ανασφαλής από τότε που έμπαινε στην δύσκολη μετά- Ομπράντοβιτς εποχή. Ο Αργύρης Πεδουλάκης όχι μόνο κέρδισε το στοίχημα, αλλά και το δικαίωμα να τον αφήσουν να δουλέψει ήρεμα και μακριά από (επι) κρίσεις πανικού.

Από την άλλη (ο περσινός Παναθηναϊκός) είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος γιατί δημιούργησε προσδοκίες, ξανάβαλε τον πήχη ψηλά και ξανάφερε το «πρέπει» στο πράσινο λεξιλόγιο. Δεν ξέρω αν είναι φρόνιμο να φορτώνει κανείς μια ομάδα με απαιτήσεις που θα ήταν δικαιολογημένες σε άλλες εποχές και κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Όπως δεν ξέρω αν θα υπάρξει η σύνεση και η ψυχραιμία να συνειδητοποιήσει πόσο άδικο θα ήταν κάτι τέτοιο, σε περίπτωση που η φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής μάχης αποφασίσει διαφορετικά. Ρεαλιστικός στόχος παραμένει η υπεράσπιση των τίτλων στην Ελλάδα από τον έναν και μοναδικό σφετεριστή.

Η Ευρωλίγκα παραμένει μια ευπρόσδεκτη πρόκληση. Το κακό είναι ότι για εμάς τους Έλληνες, τα τελευταία χρόνια, η κατάκτησή της άρχισε να μοιάζει εύκολη υπόθεση. Κι αυτή είναι μια ψευδαίσθηση που μπορεί να εξελιχθεί από επικίνδυνη έως καταστροφική.