Οι δυο “αιώνιοι” παριστάνουν τους στενοχωρημένους , γιατί δεν μετέχουν σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Θα πέσει φωτιά να τους κάψει.

Όχι μόνο δεν τους καίγεται καρφί, τουναντίον τους βολεύει κιόλας. Τους βολεύει γιατί έτσι όπως κυλάνε τα Σαββατοκύριακά τους, όχι μόνο δεν καταπονούνται, αλλά έχουν την δυνατότητα να κάνουν μια καλή συντήρηση και την ευκαιρία να κρατάνε γεμάτες τις μπαταρίες τους για την Euroleague. Άντε να εξαιρέσουμε τα δυο μεταξύ τους ντέρμπι στην κανονική περίοδο και κανένα εκτός έδρας ματς με τους τριτοτέταρτους. στα υπόλοιπα κάνουν σέρβις και φτιάχνουν επιδερμίδα.

Θεωρείτε τυχαίο ότι πρώτα ο Παναθηναϊκός και μετά ο Ολυμπιακός, άρχισαν να φορτώνονται με τρόπαια όταν πια το επίπεδο της Α1 είχε πέσει κατακόρυφα;

Για να είμαστε πιο ακριβείς , γενικότερα διαδίδεται (μάλλον από συνήθεια) ένας μεγάλος μύθος, που έχει ξεκινήσει από το ποδόσφαιρο και τον χρησιμοποιούμε και στο μπάσκετ, χωρίς να τον φιλτράρουμε. Ότι δήθεν, ένα ανταγωνιστικό εθνικό πρωτάθλημα, βοηθάει τις ομάδες του να συμμετέχουν στην Ευρώπη οπλισμένες με περισσότερα εφόδια και συνεπώς να κυνηγούν την διάκριση με μεγαλύτερες αξιώσεις.

Θέλετε μήπως να κοιτάξουμε τον πίνακα των ομάδων που έχουν κατακτήσει την Euroleague τα τελευταία χρόνια; Λοιπόν, από το 2000 και μετά πρωταθλητές Ευρώπης έχουν στεφθεί : Παναθηναϊκός (5 φορές) και Ολυμπιακός ( 2 φορές) από την Ελλάδα, Μακάμπι (2 φορές) από το Ισραήλ, ΤΣΣΚΑ (2 φορές) από την Ρωσία, και Μπαρτσελόνα (2 φορές) από την Ισπανία. Κι αν υπολογίσουμε τη σεζόν του διχασμού, το 2001, θα προσθέσουμε έναν ακόμη τίτλο στην Μπακάμπι (Suproleague) και έναν στην Κίντερ από την Ιταλία.

Εάν ίσχυε η θεωρία την ευθέως ανάλογης σχέσης τίτλου με την δυναμικότητα του εκάστοτε πρωταθλήματος , θα έπρεπε οι κούπες να ταξίδευαν τις περισσότερες φορές στην Ισπανία . Η εξαίρεση θα ήταν να ξεφύγουν και μερικές να μοιραστούν από εδώ κι από εκεί. Βλέπετε εσείς να έχει συμβεί κάτι τέτοιο;

Οι 11 από τις τελευταίες 13 Euroleagues (εξαιρώντας το 2001 της διχοτόμησης) πήγαν στην Ελλάδα (7), στην Ρωσία (2) και στο Ισραήλ (2). Στην Ελλάδα, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό οι υπόλοιποι 12 τους βλέπουν με το κιάλι. Στο Ισραήλ, η Μακάμπι κάνει περίπατο και μόνο αν ανατείλει ο ήλιος από την Δύση της το παίρνει καμιά άλλη ομάδα , όπως συνέβη πέρυσι με την Μακάμπι Χάϊφα του Πατ Καλάθη. Στην Ρωσία η ΤΣΣΚΑ έχει μεγάλη απόσταση από τις ανταγωνίστριες που κατά καιρούς επένδυσαν για να την αποκαθηλώσουν.

Αντίθετα , στην Ισπανία, το υψηλό επίπεδο έχει προκαλέσει δυο ζητήματα: το ένα είναι ότι οι ίδιοι οι Ισπανοί θεωρούν πολύ σημαντικότερη την Λίγκα τους από την Euroleague γιατί τα οικονομικά μεγέθη που διακινούνται είναι μεγαλύτερα. Το άλλο , ότι λόγω γεωγραφικής και πολιτικοοικονομικής κατανομής , συμμετέχουν ομάδες από περισσότερες πόλεις. Μετάφραση; Περισσότερα και πιο δύσκολα ταξίδια και κλειστά ματς.

Σιγά μην περίμενε η ACB την Μπαρτσελόνα, την Ρεάλ Μ., την ΤΑΟΥ ή την Μάλαγα για να τρέξει ένα πρωτάθλημα 18 ομάδων με τους ρυθμούς που θα τις συνέφερε. Πρόσφατα, η Ρεάλ Μαδρίτης πήγε στην Κίνα, γύρισε, έπαιξε την Τρίτη τον αγώνα της ισπανικής πρεμιέρας και την Παρασκευή πήγε στο Κάουνας να παίξει με την Ζαλγκίρις. Ειδικά τις σεζόν που το Τοπ 16 ήταν της μιας ανάσας (6 αγωνιστικές) αναγκάζονταν να παίξουν αποκαμωμένες καθοριστικά ματς τα οποία έπεφταν πάνω στην περίοδο του final 8 του “Copa del Ray”. Κι απ όσο θυμάμαι στους Ευρωπαίους, όχι μόνο δεν έχει γίνει η παραμικρή διευκόλυνση , αλλά ούτε καν οι ίδιοι τόλμησαν να τη ζητήσουν.

Καλό είναι λοιπόν να αποσυνδέσουμε οριστικά την σημασία ενός πρωτοκλασάτου πρωταθλήματος από τις προοπτικές για την κατάκτηση της Euroleague, γιατί μας διαψεύδει η στατιστική πραγματικότητα. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την Εθνική ομάδα.