Η είδηση που διαβάσαμε στο basketnews.gr σύμφωνα με την οποία ο Θεόφιλος Μητρούδης επιστρέφει στο μπάσκετ και αναλαμβάνει τα ηνία του Ίκαρου Καλλιθέας είναι λογικό να μη λέει και πολλά πράγματα στους νεότερους. Κι όμως, ο επιχειρηματίας που λέγεται ότι θα πάει την ομάδα της Καλλιθέας στο κλειστό του Ελληνικού και θα προσλάβει ως προπονητή τον Στέργιο Κουφό είναι ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ελληνικού μπάσκετ, στην εποχή όπου άρχισε να γίνεται "εθνικό σπορ". Το όνομά του έχει συνδεθεί με την γέννηση αλλά και το τέλος της αυτοκρατορίας του μεγάλου Άρη.

Θα πάμε, λοιπόν, αρκετά χρόνια πίσω όταν ακόμη ο Θεόφιλος Μητρούδης ήταν ένας νεαρός ανερχόμενος επιχειρηματίας, που συμμετείχε στην διοίκηση υπό τον Χρήστο Μιχαηλίδη.

Ο Άρης του Ιωαννίδη και του Γκάλη, το καλοκαίρι του 1984 βρισκόταν σε μια κρίσιμη καμπή. Έχοντας απολέσει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό (στο μπαράζ της Κέρκυρας) έψαχνε την κίνηση ματ. Αυτή που θα τον έκανε πραγματική υπερδύναμη και την ομάδα που δεν θα έχανε ποτέ και με καμιά κυβέρνηση.΄

Η μεταγραφή του Γιαννάκη

Κι αυτή δεν ήταν άλλη, από την απόκτηση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μια μεταγραφή θρίλερ, καθώς ο "δράκος" που είχε βολιδοσκοπηθεί και από τον Παναθηναϊκό, ετοιμαζόταν να υπογράψει στην ΑΕΚ, με αντάλλαγμα μάλιστα (από την "Ενωση") τον βετεράνο Βασίλη Γκούμα!

Ο Μητρούδης γίνεται για πρώτη φορά γνωστός, καθώς παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεγάλη μεταγραφή, που έφτασε εν τέλει σε ένα δυσθεώρητο για την εποχή ποσό: 42 εκατομμύρια δραχμές. Ο τωρινός Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, συνδράμει οικονομικά τη διοίκηση Μιχαηλίδη, που καταφέρνει να κάνει πραγματικότητα τον ... διακαή πόθο του Γιάννη Ιωαννίδη. Ο "ξανθός" σε πείσμα όλων των "ειδικών" της εποχής, πίστευε ακράδαντα ότι Γκάλης και Γιαννάκης θα δημιουργούσαν ένα αξεπέραστο δίδυμο.

Πριν από μερικά χρόνια, στο "Βήμα" και στον αείμνηστο συνάδελφο Γ.Τουρώνη ο πατριάρχης του Άρη (κι αυτός δεν βρίσκεται εν ζωή) Ανέστης Πεταλίδης είχε διηγηθεί:

"Την πρώτη κρούση την έκανα εγώ στον Ιωνικό και τους είπα 12 εκατ. δρχ. Αυτοί πέφτουν από τα σύννεφα, τρελαίνονται, λένε "όχι" και μας ειδοποιούν ότι θα τον κρατήσουν στην ομάδα τους για μία χρονιά ακόμη. Ο Μητρούδης, με τον παρορμητισμό του και με τη βοήθεια του Γιάννη του Μπουτάρη, που είχε μπει στο συμβούλιο, φθάνουν τη μετεγγραφή στα 42 εκατ. δρχ.".

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στο φάιναλ-φορ της Γάνδης, με αντίπαλο τον Σάσα Τζόρτζεβιτς και τον Γκρμπόβιτς

Στην ίδια εφημερίδα, ο Άκης Μιχαηλίδης εξέφραζε την εξής άποψη: " Η μετεγγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν είχε ποτέ πλαφόν. Ξεκινήσαμε με τη λογική να μπορέσουμε να κάνουμε τη μετεγγραφή.

Όλοι βοήθησαν και δεν ήταν "μετεγγραφή του ενός", όπως υποστηρίζει ο τότε αντιπρόεδρός μου, ο Θεόφιλος Μητρούδης. Βοήθησε ο ίδιος, ο Μπουτάρης, οι υπόλοιποι, εγώ. Ήμασταν μια συμπαγής ομάδα και άλλος πολύ, άλλος λιγότερο βοηθήσαμε να γίνει αυτή ημετεγγραφή. Τότε στη μάχη ήταν η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός. Αν δεν είχαμε απαγάγει τον παίκτη και δεν τον είχαμε μαζί μας, η μετεγγραφή αυτή δεν θα γινόταν ποτέ. Η ΑΕΚ ήταν πιο κοντά γιατί είχε έναν φίλο από την Κύπρο που έδινε ανοιχτές επιταγές στον Ιωνικό".

Ό,τι κι αν έγινε, ο Γιαννάκης πήγε στον Άρη και έτσι χτίστηκε η υπερομάδα του Άρη, που άρχισε να σαρώνει τους τίτλους (τον επόμενο χρόνο απέκτησε Σούμποτιτς και Μισούνοφ) και έχασε μετά από 80 σερί νικηφόρους αγώνες!

Έρχονται τα τρία συνεχόμενα φάιναλ-φορ, όπου ο Άρης αγγίζει το ευρωπαϊκό όνειρο (με μεγαλύτερη ευκαιρία αυτή που χάθηκε στο Μόναχο το 1989), ο Ιωαννίδης αποχωρεί μετά τη Σαραγόσα (1990) και ένα χρόνο αργότερα φεύγει και ο Μιχαηλίδης, αφού πρώτα ο Άρης αναδεικνύεται για τελευταία φορά πρωταθλητής Ελλάδος, με το περίφημο τρίποντο του Γιαννάκη στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού με τον ΠΑΟΚ.

Το 1992 ο Άρης τερματίζει τρίτος πίσω από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη (και του Κόκκαλη). Ο Μητρούδης επανέρχεται στο προσκήνιο για να αναγεννήσει τον Άρη. Βρίσκει την περίφημη πολυεθνική εταιρεία Καραντάνια (για πολλούς φάντασμα), που υπόσχεται επένδυση 200 εκατομμυρίων στον Άρη, ενώ ο νέος πρόεδρος δηλώνει ότι σε έξι μήνες ο "αυτοκράτορας" θα έχει νέο γήπεδο!

Ο Νίκος Γκάλης με τη φανέλα του Άρη

Η ονομασία της ομάδας αλλάζει σε Sato Άρης, η ΠΑΕ έρχεται στα μαχαίρια με τον ερασιτέχνη (γιατί το κλειστό γήπεδο θα φτιαχνόταν πάνω στο Κλεάνθης Βικελίδης στου Χαριλάου!) ενώ ο Μητρούδης τινάζει τα πάντα στον αέρα, αποφασίζοντας να διώξει τον Νίκο Γκάλη!

Αντίο στον Νίκο Γκάλη, ναι στον Τάρπλεϊ

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής η πρότασή του ήταν 100 εκατομμύρια δραχμές και ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του εφηβικού τμήματος.

Ο Γκάλης θεωρεί προσβλητική την προσφορά και αποφασίζει να φύγει από τον Άρη μετά από 14 χρόνια, πηγαίνοντας λίγο αργότερα στον Παναθηναϊκό.

Η είδηση προκαλεί σοκ. Ο Μητρούδης βρίσκεται στο στόχαστρο, περνάει δύσκολες ώρες, αλλά έχει πάρει την απόφασή του. Όχι στον Γκάλη, ναι στον Γιαννάκη και ναι στον Ρόι Τάρπλεϊ, ένα πολύ μεγάλο αστέρι του ΝΒΑ, αλλά προβληματικό χαρακτήρα, με τρομερή έφεση στα καλάθια και στα ... καφάσια μπύρες.

Το περιοδικό "Τρίποντο" αναρωτιέται αν ο Γκάλης θα μείνει συνταξιούχος μετά το διαζύγιο με τον Άρη (πήγε στον ΠΑΟ)

Ο ίδιος περιέγραψε ως εξής το ιστορικό ραντεβού με τον Νίκο Γκάλη: " Ο Νίκος Γκάλης ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι δεν μπορούσε να μείνει με τον τρόπο που αυτός ήθελε. Επρεπε να καταλάβει ότι θα δούλευε με έναν νέο τρόπο που απαιτούσε η νέα χημεία της ομάδας. Στον Γκάλη όμως, που ήταν η ψυχή μου, κορόνα στο κεφάλι μου, έπρεπε να πω την αλήθεια, δεν μπορούσα να τον κοροϊδέψω. Χώρια βέβαια που την περίοδο εκείνη το ταμείο δεν άντεχε τα 450 εκατ. δρχ.που θα μου ζητούσε. Τριακόσια για την ανανέωση του συμβολαίου συν 150 εκατ. δρχ. ένα υπόλοιπο από την προηγούμενη χρονιά. Δεν πρόλαβα όμως να μιλήσω οικονομικά με τον Νικ γιατί μου το ξεκαθάρισε αμέσως: "Αλλο ρόλο σ' αυτή την ομάδα δεν θέλω".

"Μα" του λέω "Νίκο μου, εδώ τώρα δεν διοικείς εσύ πια. Πέρυσι διοικούσες, πρόπερσι το ίδιο.Εσύ ανέβαζες προπονητές, εσύ κατέβαζες. Εσύ διάλεγες ξένους, εσύ έδιωχνες ξένους. Τα θυμάμαι όλα... Μπέρι, Φίσερ, Σπύρου... Εσύ έχεις τον δικό σου Ραμπότα, που δεν θα έχεις πια, ούτε τους δικούς σου δημοσιογράφους.

Η ομάδα πλέον είναι Μητρούδης, αυτός είναι το αστέρι. Δεν είναι ούτε ο Γκάλης ούτε ο Γιαννάκης ούτε ο Χ ή ο Ψ. Εγώ είμαι το αστέρι. Αν δεν θέλετε να είμαι εγώ το αστέρι, να φύγω και να έρθει κάποιος άλλος. Όσο είναι πρόεδρος ο Μητρούδης, ο σούπερσταρ θα είναι ο Μητρούδης. Τελεία και παύλα". Ο Γκάλης αρνήθηκε να δεχθεί αυτή την άποψη.Φιληθήκαμε και έφυγε"

Ένα τρομερό ξεκίνημα

Παρόλα αυτά ο Άρης κάνει ένα εξαιρετικό ξεκίνημα στη χρονιά. Ο Τάρπλεί οργιάζει (γιατί παρά τα κουσούρια του έδωσε ρεσιτάλ μέσα στο γήπεδο, έχοντας στα πρώτα 18 παιχνίδια μ.ο 23.8π και 17.,ρμπ!!) Ο Μητρούδης, ωστόσο, και η "Καραντάνια" αμφισβητούνται πανταχόθεν.

Στις 8 Δεκεμβρίου του 1992 και στο τεύχος νο 213 του ιστορικού περιοδικού "Τριποντο", ο Φίλιππος Συρίγος γράφει στην διάσημη στήλη "Δίχως Μαλλιά στη Γλώσσα": 'Πού ξανακούστηκε, αλήθεια. Να έχει μια ομάδα 16 νίκες σε 17 αγώνες σε πρωτάθλημα και Ευρώπη και όμως να βάλλεται από παντού και να αμφισβητείται.

Πρόκειται για τον "μετά Γκάλη" και "μετά Μιχαηλίδη Άρη", την ομάδα, δηλαδή, που κυριάρχησε στην προηγούμενη δεκαετία και φέτος επιχείρησε ένα νέο ξεκίνημα μετά από ριζοσπαστικές, πράγματι, αποφάσεις..."

Ο Φ.Συρίγιος σημειώνει ότι ο Άρης μοιάζει να έχει δυο προπονητές (ο "προφέσορ" Άτσο Νίκολιτς στο πλευρό του Γιατζόγλου), αλλά "και δυο ή τρία κέντρα εξουσίας" καθώς "και ένα μυστηριώδη χορηγό"

Το άρθρο του Φ.Συρίγου στο "Τρίποντο"

Τα ερωτήματά του Φ.Σ: "1. Ποια είναι και πού στοχεύει η πολυεθνική "Καραντάνια", η οποία προθυμοποιήθηκε να βάλει εκατοντάδες εκατομμύρια, χωρίς κανένα φανερό κέρδος. 2. Ποιές ακριβώς είναι οι σχέσεις της με την προηγούμενη ηγεσία του συλλόγου. 3. Ο "προφέσορας" Άτζα Νίκολιτς ποιον ακριβώς ρόλο παίζει, από πού παίρνει εντολές και τι επιδιώκει με τη μόνιμη αμφισβήτηση του Γιατζόγλου, αλλά και τις απαράδεκτες παρεμβάσεις του με κυριότερη αυτή πριν τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, που προκάλεσε τον αποπροσανατολισμό της ομάδας; 4. Ποιος έχει στην πραγματικότητα την εξουσία στον σύλλογο:η "Καραντάνια", ο πρόεδρος Θ.Μητρούδης ή και οι δυο από κοινού; 5. Ποιος κατευθύνει τον άλλοτε σούπερ φιλοαρειανό Τύπο της Θεσσαλονίκης, που σήμερα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να βγάζει στη φόρα τα άπλυτα (πραγματικά και όχι) της ομάδας και να καλλιεργεί κλίμα απαισιοδοξίας μεταξύ των φιλάθλων"

Τα ερωτήματα δεν απαντώνται ποτέ. Αλλά και το καλό ξεκίνημα του Άρη (όπου συμπεριλαμβάνεται και ένα +32 επί του ΠΑΟΚ του Ίβκοβιτς) δεν έχει συνέχεια. Ο Γιαννάκης τραυματίζεται, ο Τάρπλεϊ δεν σταματάει να δημιουργεί προβλήματα και ενίοτε να παίζει τρομερό μπάσκετ, ο Γιατζόγλου αντικαθίσταται με τον Σερφ και ο Άρης τερματίζει πέμπτος στο πρωτάθλημα!

Ο Ρόι Τάρπλεϊ στον τελικό του Τορίνο

Η τελευταία ευκαιρία για ένα καλό "φινάλε" της χρονιάς χάνεται στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο. Ο Άρης δεν προλαβαίνει να γιορτάσει τον θρίαμβο επί της Εφές Πίλσεν και τα θλιβερά επεισόδια των οπαδών του, οδηγούν την FIBA σε διετή αποκλεισμό του από την Ευρώπη! Η απόφαση αλλάζει με παρέμβαση Βασιλακόπουλου, που γλιτώνει τα χειρότερα, καθώς η τιμωρία μετατρέπεται σε μονοετές κλείσιμο της έδρας και αναγκαστική ευρωπαϊκή μετακόμιση στην Αθήνα.

Το Τορίνο και η φυγή Γιαννάκη

Ο Μητρούδης αρχίζει και αποσταθεροποιείται. Μέχρι και η σχέση του με την τραγουδίστρια Δήμητρα Παπίου γίνεται αντικείμενο "κουτσομπολιού". Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν αποχωρεί από τον Άρη και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που το καλοκαίρι του 1993 παίρνει μεταγραφή για τον Πανιώνιο.

Οι διαφορές του μάλιστα οδηγούνται στο Δικαστήριο καθώς ο "δράκος" διεκδικεί οφειλές 400.000.000 δραχμών. Ο Μητρούδης κάνει λόγο για προδοσία, ενώ σε μια γενική συνέλευση θα πει ότι "εκβιάστηκε"! Την φράση την παίρνει πίσω λίγο αργότερα, "αποκαλύπτοντας" ότι ο "Γιαννάκης δεν ήθελε τον Γκάλη".

Ο Θεόφιλος Μητρούδης αρχίζει και απομακρύνεται από το μπάσκετ. Πρόσφατα μιλώντας στο Αθλητικό Μετρόπολις της Θεσσαλονίκης δήλωνε για την χρυσή εποχή του Άρη και του μπάσκετ: "Σε ένα παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, το πρώτο μετά την έλευση του Τάρπλεϊ, είχαμε κερδίσει με διαφορά 32 πόντων (85-56). Υπήρχε μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση αλλά υπήρχε άμιλλα μεταξύ μας. Δεν έχω να θυμηθώ κάτι κακό. Ό, τι συνέβαινε το ξεπερνούσαμε. Ήταν εποχές που δεν θα ξανάρθουν. Τότε δίναμε την ψυχή μας, τα λεφτά μας και τις δουλειές μας γι” αυτό που αγαπούσαμε, ενώ τώρα υπάρχει μεγάλος επαγγελματισμός"

Στην ίδια συνέντευξη είχε δηλώσει: "Έχω να πάω στο γήπεδο από εκείνη την εποχή. Μετά από ένα παιχνίδι ένας με έβρισε μπροστά στα παιδιά μου. Από τότε έδωσα την υπόσχεση ότι ζωντανός δεν θα ξαναπεράσω από αυτό το γήπεδο"

Φαίνεται, όμως, ότι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και όχι μόνο θα ξαναπάει στο γήπεδο, αλλά θα επιστρέψει και ως ενεργός παράγοντας στο μπάσκετ. Μεγάλες στιγμές, είναι αλήθεια...

Πηγές: Εφημερίδα "Το Βήμα", Περιοδικό "Τρίποντο"