Η πρόβα τζενεράλε ήταν γερή, καθώς η Ελλάδα αντιμετώπισε μια ομάδα που πρωταγωνίστησε (και την πλήγωσε) στο Ευρωμπάσκετ, αλλά έχει και υψηλές φιλοδοξίες στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μέχρι τα μέσα της τρίτης περιόδου το ματς πήγαινε όπως ήθελε και είχε σχεδιάσει. Σε ελεγχόμενο ρυθμό, με την άμυνα να εμποδίζει την ανάπτυξη του υπέρμετρου ταλέντου που έχουν παίκτες όπως ο Σρέντερ και ο Φραντς Βάγκνερ.

Ένα κρεσέντο από αλλοπρόσαλλα σφυρίγματα, ωστόσο, κατ' αρχήν και οι πολύ καλές επιλογές που ήρθαν από τον γερμανικό πάγκο άλλαξαν το ματς και έφεραν εν τέλει μια εύκολη νίκη των αντιπάλων...

Οι ρέφερι (δυο Αμερικανοί κι ένας από το Κατάρ) έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να εκνευρίσουν τις δυο ομάδες. Ανύπαρκτα φάουλ, συνεχόμενες τεχνικές ποινές, δυο αποβολές και απορίες αν πράγματι έχουν το σήμα της FIBA. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιους διαιτητές θα ξαναβρούμε στον δρόμο μας γιατί τα φυντάνια που στέλνει η διεθνής ομοσπονδία είναι το ένα καλύτερο από το άλλο.

Δεν χρειαζόταν να πειραχτεί ολότελα το μυαλό μας και επί της ουσίας η Γερμανία, εκμεταλλευόμενη και την υπεροπλία της στον πάγκο να γυρίσει ολότελα τη ροή του ματς και να φτάσει στη νίκη. Αν είναι, όμως, να προετοιμαστεί η ομάδα και για ενδεχόμενες παρόμοιες διαιτησίες και στο Μουντομπάσκετ, τότε το μάθημα ήταν γενικώς ... καλό. Κι ας χάσαμε.

Κρατάμε το σχέδιο και τον Ρογκαβόπουλο

Παρά το τελικό +13 που δεν αντικατοπτρίζει πάντως τη μάχη πάνω στο παρκέ μέχρι να τα κάνουν μαντάρα οι διαιτητές (τη στιγμή, μάλιστα, που η Εθνική είχε προηγηθεί για πρώτη φορά στο σκορ με 41-40) μπορούμε να κρατήσουμε ορισμένα πράγματα.

Πρώτα, το συνολικό σχέδιο της ομάδας να βάλει δύσκολα σε μια ομάδα που αρέσκεται να παίζει σε υψηλό τέμπο, βασίζεται σε εμπνεύσεις των σπουδαίων ΝΒΑερ που με επικεφαλής τον (εκνευριστικό μεν, πολύ σπουδαίο δε) Σρούντερ και τους δυο Βάγκνερ της δίνουν, ομολογουμένως ξεχωριστή ποιότητα.

Η Εθνική κατάφερε με τις προσαρμογές της ζώνης που είχε και στο ματς με τις ΗΠΑ και το πρέσινγκ που στόχευε στην καθυστέρηση της ανάπτυξης του παιχνιδιού των αντιπάλων να έχει τον ρυθμό στα χέρια της και να βγάζει ουσιαστικά τη Γερμανία εκτός ρυθμού.

Με το ροτέισον περιορισμένο, τον Γουόκαπ σε ρόλο συντονιστή (δημιουργός σχεδόν κάθε επίθεσης, αλλά και έτοιμος να πάρει το σουτ που του προσφέρουν οι αντίπαλοι), τον Μήτογλου να δίνει ρέστα και τους υπόλοιπους να ακολουθούν το πλάνο, η Ελλάδα στο τέλος του ημιχρόνου είχε περιορίσει τους εξαιρετικούς Γερμανούς σουτέρ στο 27.4% από τη γραμμή του τρίποντου, έπαιρνε δυο ριμπάουντ παραπάνω και ήταν μόλις ένα πόντο πίσω (33-32).

Κρατάμε, βεβαίως, και μια ακόμα εξαιρετική εμφάνιση του Νίκου Ρογκαβόπουλου που δεν λέει όχι στην "πρόκληση" να πάρει την μπαγκέτα του σκόρερ της ομάδας, έχει τσαγανό, καλές ως επί το πλείστον επιλογές και τελείωσε ένα ακόμα ματς με γεμάτη στατιστική: 15π (3/4δ, 3/6τρ) και 5 ριμπάουντ σε 24 λεπτά συμμετοχής.

Αν ο "Ρόγκα" εξελιχθεί σε παίκτη-κλειδί σε αυτό το Παγκόσμιο και κατ΄επέκταση κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του (μη ξεχνάμε ότι έχει πάρει μεταγραφή για την Μπασκόνια και θα παίξει του χρόνου στην EuroLeague) δεν το ξέρουμε. Η ευκαιρία, ωστόσο, είναι ενώπιον του και μοιάζει πανέτοιμος να την αρπάξει.

Έτσι κι αλλιώς οι απουσίες έχουν φέρει στο προσκήνιο τα παιδιά που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στη Μανίλα. Ο Λούντζης με εφόδιο την εμπειρία του Ολυμπιακού στους ώμους του γίνεται σιγά-σιγά ένας ιδανικός παρτενέρ του Γουόκαπ, ο Μωραΐτης και ο Χατζηδάκης επίσης. Ο Καλαϊτζάκης έκανε το καλύτερο ματς της προετοιμασίας του εναντίον των Αμερικανών, με τον Μποχωρίδη να "απαντάει" με μια μεστή εμφάνιση κόντρα στη Γερμανία και να κερδίζει, εν τέλει, τη θέση στη δωδεκάδα.

Καθώς η προετοιμασία ολοκληρώθηκε με δυο νίκες σε έξι φιλικούς αγώνες, αυτό που ξέραμε όταν έγιναν γνωστές οι απουσίες δεν αλλάζει.

Η Εθνική δεν μεγαλοπιάνεται, έχει τα κεφάλια χαμηλά και για να πετύχει κάτι στο Παγκόσμιο Κύπέλλο πρέπει να ματώσει σε κάθε αγώνα. Σε κάθε φάση. Σε κάθε διεκδικούμενη μπάλα. Θα πρέπει να καλύψει τα όποια κενά της με την ομαδική προσπάθεια και τις ατομικές υπερβάσεις.

Αυτό δηλαδή, που έκανε μέχρι να εμφανιστούν ο Σαΐφ Αλ Ντοσάρι από το Κατάρ και οι Αμερικανοί Τζον Κόνλεϊ και Τζέισον Στίελ. Οι τρεις διαιτητές, που δεν ... άντεξαν τη σκληρή μονομαχία πάνω στο παρκέ, έδιναν από ένα φάουλ, ενώ δεν υπήρχε κανένα, μοίραζαν αφειδώς τεχνικές ποινές, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χάσει Παπαγιάννη και Παπανικολάου και η Γερμανία τον Τάις.

Εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε βασικούς παίκτες. Έλειπε και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο για λόγους ξεκούρασης, η κάνουλα άρχισε να στερεύει. Η Γερμανία, αντιθέτως μπορούσε να ρίξει στο παρκέ παίκτες όπως ο Μαοντό Λο, ο Γιοχάνες Τίμαν και ο Αϊζακ Μπόνγκα, με εμπειρία Ευρωλίγκας στις πλάτες τους και τα αδέρφια Βάγκνερ να συμπληρώνουν μια πεντάδα που έκανε ένα επι μέρους σκορ 44-30. Με εξαίρεση τον Λαρεντζάκη, η Εθνική είχε χάσει τον οίστρο και το μαχητικό πνεύμα με το οποίο αντιμετώπιζε ως το το 25' τον αγώνα.

Δε γίνεται όμως όλο αυτό για ένα 25λεπτο. Το ταβάνι μας πρέπει να το τρυπάμε για σαράντα λεπτά. Με διάρκεια, προσήλωση και περισσό πάθος. Κι ας κάνουν προβοκάτσιες οι αντίπαλοι, ή σφυράνε άλλα αντ' άλλων οι διαιτητές.

Ο πρώτος στόχος

Η ελληνική ομάδα θα ταξιδέψει στη Μανίλα έχοντας δώσει πολύ δυνατά ματς. Θα της κάνουν καλό, γιατί δεν θα πάει με κάποια στρεβλή άποψη για τις δυνατότητες της. Οι θεωρητικά πιο εύκολοι αντίπαλοι θα της έρθουν στην πρώτη φάση, όπου λογικά δυο νίκες επί Ιορδανίας και Ν.Ζηλανδίας θα της φτάσουν για να ακολουθήσει τις ΗΠΑ στην επόμενη φάση.

Τα δύσκολα θα αρχίσουν μετά, όμως ο πρώτος στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η πρόκριση από τον πρώτο γύρο. Αυτό που δεν πρόκειται να κάνει είναι να υποτιμήσει τους αντιπάλους, έστω κι αν η δυναμικότητα τους είναι -αναμφίβολα- χαμηλή.

Ίσως είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που δεν διαβάζουμε φανφάρες, υπολογισμούς και άλλα συναφή. Καμιά φορά, έτσι είναι καλύτερα. Οι Έλληνες στο μπάσκετ, είναι επικίνδυνοι όταν ... δεν τους περιμένεις.

Η κάλυψη των φιλικών αγώνων της εθνικής μας από το SPORT24 γίνεται με την υποστήριξη της Stoiximan