Κακά τα ψέματα, αν την περασμένη Πέμπτη στο Αϊντχόφεν οτιδήποτε διαφορετικό από μια ήττα της Εθνικής κόντρα στην Ολλανδία θα στοιχειοθετούσε έκπληξη, κυριακάτικα στην OPAP Arena οτιδήποτε διαφορετικό από επικράτηση - και άνετη, πλούσια, όπως αυτή που διαμορφώθηκε – της γαλανόλευκης επί του Γιβραλτάρ θα αποτελούσε ιστορικό σοκ.

Δεν περιμένει κανείς τους ερασιτέχνες του βράχου για να αξιολογήσει το επίπεδο της Εθνικής. Ανεξαρτήτως εποχής, ανεξαρτήτως timing, συνθηκών, συγκυριών, καταστάσεων.

Χωρίς την παραμικρή διάθεση υποτίμησης για τους φιλότιμους και πάντα αξιόμαχους ποδοσφαιρικούς εκπροσώπους του Γιβραλτάρ, είναι υποτιμητικό για τους δικούς μας διεθνείς ο πήχης τους να γειώνεται τόσο πολύ και η επιτυχία τους, η αποτελεσματικότητα και η χαρά τους, να κρίνεται και να αξιολογείται από ένα, ίσα με το έδαφος (αν όχι και υπό αυτού), χαμηλό εμπόδιο.

Πάμε παρακάτω λοιπόν.

Από τέτοια παιχνίδια, ειδικά μετά από την κακή εικόνα και την προσγείωση – πρωτοφανή επί του τρέχοντος εκλέκτορα και άγνωστη σε αυτό το γκρουπ για πάνω από τέσσερα χρόνια – του «Φίλιπς Στάντιον» - άλλα είναι τα ζητούμενα. Διάθεση, ενέργεια και ενεργητικότητα, πείσμα, ακόμη ακόμη και θυμός.

Υπήρξαν όλα. Από τη σύνθεση (αναγκαστική εν πολλοίς λόγω τιμωριών) της ενδεκάδας κιόλας με ένα «εξάρι» μόνο. Κίνηση λογική συνυπολογίζοντας τους απόντες, κίνηση επιβεβλημένη βάσει των όσων μπορούν οι αντίπαλοι, αλλά παράλληλα και… φωνή του πάγκου προς όσους πάτησαν γήπεδο: μπείτε, παίξετε, μην σταματήσετε, γράψτε όσα περισσότερα μπορέσετε.

Ανεξαρτήτως αν το μήνυμα πέρασε, ή αν δεν χρειάζονταν να περάσει με όσα είχαν προηγηθεί, το αποτέλεσμα ήταν το ένα και το αυτό. Η Εθνική μπήκε, έπαιξε, δεν σταμάτησε μέχρι το 90’ κυνηγώντας φάσεις, αντιπάλους και όσα περισσότερα γκολ μπορούσε.

Δεν έψαχνε απαντήσεις – και ούτε νοείται να μπει στη συζήτηση, αφού είπαμε, η δυναμικότητα του Γιβραλτάρ δεν επιτρέπει ούτε κατά διάνοια να τοποθετηθεί σε τέτοιο ισότιμο ζύγι – αλλά ντόπες σιγουριάς, μπουστάρισμα και θύμησες, συναίσθημα και (τελευταία) εικόνα.

Όσα και όλα θα κουβαλήσουν μαζί τους οι διεθνείς σε λιγότερο από ένα μήνα, όταν ξαναμαζευτούν, για τα καθαριστικά για την έκβαση του ομίλου παιχνίδια με Ιρλανδία και Ολλανδία.

Παίξανε καλά, πέτυχαν πέντε γκολ (περισσότερα δηλαδή από όσα είχαν σημειώσει όλοι όσοι αντιμετώπισαν ως τώρα στον όμιλο το Γιβραλτάρ), δεν σταμάτησαν να ψάχνουν κι άλλα, ξέσπασαν, εκτονώθηκαν και εκτόνωσαν ότι κουβάλησαν αυτό το δεκαήμερο, αποσυμπιέστηκαν και αποσυμπίεσαν.

Φτάνει αυτό. Χρήσιμο είναι, εποικοδομητικό εφόδιο εν όψει του ταξιδιού στο Δουβλίνο (13 Οκτωβρίου) και της φιλοξενίας των «οράνιε» (16 Οκτωβρίου).

Εκεί, τον Οκτώβριο θα κριθούν όλα. Και όχι, το όλον, δεν έχει κατ’ ανάγκη να κάνει με την πρόκριση από τον όμιλο. Αυτός, από την στιγμή της κλήρωσης υπερβατικός ήταν για τις δυνατότητες και το στάτους μιας ομάδας που αγνοεί τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης κοντά μια δεκαετία τώρα, σπαταλώντας συνεχώς ευκαιρίες σε αυτό το διάστημα κόντρα σε υποδεέστερους.

Και παραμένει υπερβατικός.

Όπως και θα παρέμενε ακόμη και αν η Ολλανδία έχανε βαθμούς στην Ιρλανδία. Ακόμη και έτσι, κάτι πέραν του λογιστικού κομματιού και ενδεχομένως της ψυχολογικής δυναμικής του ομίλου, δεν θα άλλαζε, όπως δεν θα άλλαζε ουσιαστικά ούτε και το τι πρέπει να κάνει η Εθνική σε ένα μήνα.

Αυτό που όμως θα κριθεί τότε, στην προτελευταία στροφή αυτής της προκριματικής φάσης, είναι τα κεκτημένα τούτης της ομάδας, τα όσα έχει κατοχυρώσει με τις πρότερες εμφανίσεις και πορεία αυτό το γκρουπ ποδοσφαιριστών. Και η εφεξής πορεία της. Με συγκεκριμένο ορίζοντα.

Η διατήρησή τους και η μεταφορά αυτών των κεκτημένων, ακέραια, στα τέλη Μαρτίου εκεί όπου υπάρχει ο εναλλακτικός δρόμος πρόκρισης στο Euro – αλλά εξ αρχής ρεαλιστικότερος, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας – μέσω της τελικής φάσης της κατηγορίας της Εθνικής στο NationsLeague.

Αν για οποιονδήποτε λόγο – που περισσότερο και μόνο γνωρίζουν στα αποδυτήρια – αυτά τα κεκτημένα διακυβεύτηκαν τούτο το δεκαήμερο, τότε η επιστροφή στις ρυθμίσεις που γνωρίζει αυτή η ομάδα, επιβάλλεται. Να είναι παρένθεση, το ρεζούμε του σημειώματος, για την «τριάρα» από τους «οράνιε». Και να κλείσει αμέσως.

Λίγος για το επίπεδο και για το θέλω αυτής της ομάδας, ο ισχυρισμός ότι έκλεισε με μια «πεντάρα» κόντρα στο Γιβραλτάρ. Μακάρι να έγινε, να συνέβαλλαν όλα όσα έδειξαν ξανά στο χορτάρι οι διεθνείς. Μακάρι να αποδειχτεί πως έγινε, απαραίτητο να φανεί στο επόμενο μάζεμά της.

Γιατί εκεί είναι πλέον τα σπουδαία. Τούτο το δεκαήμερο που ολοκληρώθηκε απόψε, ας κρατηθεί μόνο για τη σούμα. Τρεις βαθμούς περιμέναμε, τόσους πήραμε. Ό,τι άλλο, ας μπει συμπλήρωμα στη συνταγή που οι διεθνείς, εν πολλοίς με ιδία πρωτοβουλία και κινητοποίηση χρόνων, έχουν φέρει στα αποδυτήρια.

Είναι χρήσιμες και τέτοιες τζούρες, ακόμη και επώδυνες αγωνιστικά. Αρκεί να μένουν μόνο εκεί, στο αγωνιστικό. Εκεί, παλεύονται, διορθώνονται, συσπειρώνουν, που και που, βοηθάνε κιόλας. Πάντα ξέχωρα της δυναμικότητας του αντιπάλου (το τελευταίο που μετράει εν προκειμένω), φάνηκε και απόψε, από μια πρώτη – και σε διάρκεια ενενηνταλέπτου – αντίδραση.

Για τούτη την ομάδα, για τον σκοπό και την επιδίωξη της, το αν και πόσο βοήθησε αυτό το δεκαήμερο, το τι θετικό μπορεί να απομονώσει για να κρατήσει και να πατήσει σε αυτό για τα καθοριστικά που έπονται, άμεσα (Οκτώβριο) και λίγο πιο μακρινά (Μάρτιος), κοντή η γιορτή για να διαπιστωθεί.