Ξεκίνημα από τα βασικά. Μια ήττα στο Αϊντχόβεν, από την Ολλανδία, όχι μόνο δεν σοκάρει, αλλά είναι (ως και) αναμενόμενη, θεωρείται σε μια διαδικασία προκριματικών εντός προγράμματος. Αδιαμφισβήτητη και καταγεγραμμένη η πρόοδος της Εθνικής την τελευταία τετραετία.

Δεν την έχει φέρει όμως εκεί ώστε να θεωρείται επικρατέστερο οτιδήποτε διαφορετικό σε ένα ενενηντάλεπτο κόντρα στους "οράνιε".

Η εικόνα όμως στο "Φίλιπς Στάντιον" δεν ήταν ούτε φυσιολογική, ούτε εντός προγράμματος. Ήταν κακή. Η χειρότερη των τελευταίων χρόνων. Η Εθνική δεν προβλημάτισε καθόλου την Ολλανδία, δεν ενόχλησε, δεν διεκδίκησε, δεν αντέδρασε ακόμη και όταν οι "πορτοκαλί" σήκωσαν χειρόφρενο μετά το 3-0 του ημιχρόνου, δέχτηκε πανεύκολα τα γκολ, είχε ατομικά πολλούς σε κακή βραδιά, με αποτέλεσμα το ομαδικό πρόσημο να είναι απόλυτα αρνητικό.

Διαβάζοντας, έστω και κατόπιν εορτής πλέον, τα σημάδια, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Γιατί δεν ήταν ποδοσφαιρική η εκκίνησή της. Καλές και άγιες οι κορώνες περί ανδρείας, αντρειοσύνης και αρρενωπότητας, παραμονές του παιχνιδιού από τον ομοσπονδιακό τεχνικό.

Υπενθύμιση όμως: για ποδόσφαιρο στο 2023 μιλάμε. Και αυτές είναι τελείως αναχρονιστικές (έστω και τελείως προσωπικά κρίνοντας) Δεν δικαιολογούν φιλοδοξίες και προσδοκίες τα γιούργια και τα ζωσίματα με φυσεκλίκια, ακόμη και σε δημόσιο, εν πολλοίς τυπικό και διαδικαστικό, λόγο.

Τα απόνερα των κλήσεων

Πόσο μάλλον όταν ακολούθησαν τον ντόρο που προκλήθηκε με τις κλήσεις. Εννοείται πως ο εκάστοτε εκλέκτορας έχει το δικαίωμα να αξιολογεί όπως νομίζει, να κρίνει όπως θεωρεί ο ίδιος τι είναι το καταλληλότερο και το πλέον συμφέρον για την εξυπηρέτηση του πλάνου του.

Δική μας υποχρέωση όμως δεν είναι να χτυπάμε συγκαταβατικά τον ώμο, γνέφοντας καταφατικά και στηρίζοντας οτιδήποτε. Δική μας δουλειά, είναι να ζητάμε – πάντα καλοπροαίρετα και καλόπιστα – εξηγήσεις. Για οτιδήποτε όχι μόνο για εμφανισιακά ανεξήγητα. Εξηγήσεις ποδοσφαιρικές.

Και υποχρέωση – για να μην ξεχνάμε και τα αυτονόητα – είναι αυτές να δίνονται. Όχι να επισημαίνονται "παράξενες εντάσεις", να υπερτονίζονται "φανταστικά τηλεφωνήματα" και να περιορίζονται στα εσωτερικής και μόνο κατανάλωσης "ο σύλλογος ξέρει".

Το συγκλονιστικά πιθανότερο είναι πως η γαλανόλευκη δεν θα απέφευγε την ήττα απόψε είτε με τον Φορτούνη, είτε με τον Κωνσταντέλια, είτε με τον Δουβίκα, είτε με τον Αλεξανδρόπουλο, είτε με όποιον άλλον τέλος πάντων θεωρήθηκε πως κακώς έμεινε εκτός της 26αδας του ομοσπονδιακού.

Αυτό που θα γλύτωνε όμως θα ήταν η αλλαγή του επίκεντρου της συζήτησης. Δεν θα μπαίναμε, μια εβδομάδα τώρα, όλοι, εντός και εκτός αποδυτηρίων, σε media, social και μη, σε κυνήγι μαγισσών, εξυπηρέτηση (σιγά που θα έλειπε…) μικροπολιτικών, αξιοποίηση του θορύβου για επιδίωξη συμφερόντων άσχετα με την Εθνική, άσχετα με τον στόχο, άσχετα με τον σκοπό αυτής της φουρνιάς, η οποία όντως δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέραν της μιας παρουσίας σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης.

Δεν είχε γίνει τίποτα τέτοιο εδώ και χρόνια. Από το ξεκίνημα κιόλας της θητείας του προηγούμενου εκλέκτορα. Δεν μπήκε στη δημόσια σφαίρα.

Και δεν ήταν χρόνια με επιτυχίες, με την εξαίρεση του αυτονόητου για την ποιότητα αυτής της φουρνιάς διεθνών, της πρωτιάς δηλαδή στον όμιλο του περασμένου Nations League.

Η βελτίωση όμως, η πρόοδος και η διάθεση για ακόμη μεγαλύτερη, η πίστη των διεθνών, η ομόνοια στα αποδυτήρια, η σύμπνοια για την επίτευξη του στόχου, το εξαιρετικό κλίμα στην ομάδα, όλα ήταν – και είναι – τόσο εμφανή που ουσιαστικά απαγόρευσαν οποιοδήποτε κύλισμα σε καταστάσεις αλλοτινών εποχών και συνθηκών.

Μέχρι που τις θυμηθήκαμε αυτή την εβδομάδα, παραμονές και όχι κατόπιν εορτής της βαριάς ήττας από την Ολλανδία. Με συγκεκριμένη ευθύνη. Άνευ ουσιαστικού λόγου και αιτίας, ανεξήγητα και με – όπως αποδείχτηκε απόψε - σαφή αποπροσανατολιστικά αποτελέσματα.

Η Εθνική, τρία γκολ είχε να δεχτεί από εκείνα τα αλησμόνητα παιχνίδια με Ιταλία και Αρμενία στο Ολυμπιακό Στάδιο, τον Ιούνιο του '19 και τα όσα κωμικοτραγικά ακολούθησαν. Μοιάζει αιώνας πίσω. Και όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά κυρίως, από τη λησμονιά των όσων εξωαγωνιστικών κυριαρχούσαν ως εκείνο το καλοκαίρι.

Αυτή η λησμονιά, αυτή η αλλαγή, πιστώνεται στην αφοσίωση και στην προσπάθειά όλων όσων συνέβαλαν στο μεσοδιάστημα, με πρώτους – αυτονόητα - τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Αυτοί είναι που έχουν κουβαλήσει τον σταυρό, αυτοί είναι που όντως, βάσει της ποιότητας και των παραστάσεων τους, αξίζουν μια παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση.

Και αυτοί δεν πρέπει να επιτρέψουν σε τίποτα να διακινδυνεύσει αυτό που αξίζουν, αυτό που έχουν ματώσει να διεκδικούν. Μια ήττα από την Ολλανδία, δεν είναι καταδικαστική. Ακόμη και αν συνοδεύεται με μια κάκιστη εμφάνιση. Πληγώνει, προσγειώνει, προβληματίζει, αλλά δεν διαλύει, δεν εξοντώνει.

Αρκεί στον τελικό λογαριασμό, στη σούμα (και όχι κατ’ ανάγκη αυτών των προκριματικών, που έτσι κι αλλιώς εξ αρχής γνωρίζαμε τη θέση, τον ρόλο και τις πιθανότητές μας) να αποτελέσει αυτό που επιβάλλεται να γίνει, να είναι: μια παρένθεση.

Και αυτή η παρένθεση να κλείσει απόψε κιόλας, στο Αϊντχόβεν. Χωρίς ότι την άνοιξε να επιτραπεί να διαβρώσει περισσότερο. Χωρίς να συνεχιστεί οτιδήποτε μη ποδοσφαιρικό, χωρίς να επηρεάζει και να κερδίζει χρόνο και χώρο στη συζήτηση και στην σκέψη όλων.

Δεν το αξίζει αυτή η ομάδα. Γιατί ποδόσφαιρο, έχει. Και έχει μπόλικο.