Η τελευταία φορά που η Εθνική έκανε τρεις διαδοχικές νίκες ανάγεται σε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο προ covid. Στα τέλη του φθινοπώρου του ’19. Με τον Τζον Βαν’τ Σχιπ στον πάγκο. Στα προκριματικά του Euro 2020. Χωρίς αντίκρισμα, αφού επικρατώντας διαδοχικά Βοσνίας, Αρμενίας (εκτός έδρας) και Φινλανδίας, διαφορά δεν έκανε για τη "γαλανόλευκη" μιας και ήδη πριν από εκείνα τα παιχνίδια είχε οριστικοποιηθεί ο αποκλεισμός της.

Ο τότε εκλέκτορας είχε βρει την ευκαιρία, το πάτημα, να προχωρήσει σε ανανέωση. Ανανέωση δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη νέα πρόσωπα. Υπήρξαν και ήταν όντως πολλά. Είναι όμως και άλλα πράγματα, που μια ομάδα, ειδικά μια εθνική ομάδα, τα βιώνει, τα βλέπει, τα αντιμετωπίζει κάθε φορά που τα στελέχη της συγκεντρώνονται. Αυτή η συνολικά ανανεωτική αύρα, πρώτα και κύρια, πέρασε στα αποδυτήρια, πέρασε στο γκρουπ.

Δεν βρήκε ανταπόκριση σε αποτελέσματα. Όχι παντού, στα σημαντικά, σε εκείνα που μετράνε. Στα 2,5 χρόνια που ακολούθησαν, η Εθνική έχει υποστεί μόλις πέντε ήττες. Τρεις σε φιλικά, δύο μόλις σε επίσημα, μα αυτές κόντρα σε Σουηδία και Ισπανία ήταν εκείνες που όρισαν την απόσταση από την πρόκριση στα τελικά του επερχόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Μέρος της διαδικασίας. Εξελικτικής ορκίζονταν όσοι αποτελούσαν (και αποτελούν ακόμη) κομμάτι αυτής της ομάδας. Τόσο που η αλλαγή προπονητή, παρότι αντιμετωπίστηκε με ερωτηματικά, ήταν μια κίνηση, ουσιαστικά χωρίς ρίσκο. Και ο λόγος ήταν πως στην προκειμένη περίπτωση, ο ένας θα ταίριαζε στο γκρουπ, όχι το γκρουπ στον έναν.

Ειδικά όταν αυτός ο ένας είναι ο μπαρουτοκαπνισμένος σε πάγκους Γκουστάβο Πογέτ. Πολύ στον Ουρουγουανό να καταλάβει τι διαχειρίζεται, δεν χρειάστηκε. Ταλέντο και ποιότητα υπάρχει. Τέτοια που σίγουρα δεν είναι για να βρίσκεται η Εθνική μας στην τρίτη κατηγορία αξιολόγησης της UEFA. Το επόμενο βήμα αυτής της διαδικασίας εξέλιξης ήταν η αντίστροφη της οπτικής.

Είναι καλύτεροι, παίζουν ως τέτοιοι

Ναι, η ομάδα, οι παίκτες είναι καλύτεροι της Βόρειας Ιρλανδίας, του Κοσόβου και της Κύπρου. Ο,τι έγινε, για να φτάσει η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια να κοντράρεται σε αυτό το επίπεδο, έγινε, δεν αλλάζει. Από τις αλληλοκατηγορίες όμως, τα αναθέματα, τα είθε, τα πάλι με χρόνια με καιρούς και την ανακύκλωση της στείρας μιζέριας, η δίοδος, η μόνη διέξοδος ήταν η προφανής: η μετουσίωση αυτής της ανωτερότητας σε αποτελέσματα, σε νίκες. Είστε καλύτεροι. Παίξτε ως καλύτεροι. Και τότε θα παίξετε με καλύτερους.

Δεν είναι εύκολο. Οση φούρια, όση πίστη, όσο καλό κλίμα και αν έχει αυτή η ομάδα, ο διακόπτης δεν γυρίζει εύκολα. Σε αυτήν όμως τη συγκεκριμένη, με αυτό ακριβώς το υλικό και αυτές ακριβώς τις σχέσεις, γυρίζει ευκολότερα. Ακόμη πιο εύκολα με τα αποτελέσματα. Αυτά ακριβώς τα τρία παιχνίδια της τελευταίας εβδομάδας, οι τρεις διαδοχικές νίκες το δείχνουν.

Το θεμέλιο υπήρχε, είχε μπει. Ο νέος προπονητής ξεκίνησε από τον… τρόπο. Νίκη με – το πάλαι ποτέ δαιμονοποιημένο, αλλά τόσο πολύ έλειψε… - μισό μηδέν; Νίκη με μισό μηδέν. Ετσι ήρθε η πρώτη στο Μπέλφαστ, χωρίς, ουσιαστικούς κινδύνους. Μισό – μηδέν ακολούθησε και στην Πριστίνα. Με την εξαίρεση όμως του πρώτου δεκαλέπτου, μόνο τέτοια δεν ήταν η εικόνα του παιχνιδιού με το Κόσοβο, μόνο έτσι δεν ήρθε η δεύτερη νίκη.

Η σκιά με τον τραυματισμό του Λημνιού

Η τρίτη, απόψε το βράδυ στον Βόλο, ήρθε με τρόπο που η Εθνική δεν έχει συνηθίσει. 2-0 στο εικοσάλεπτο, game over. Τρόπος που σε μια διαδικασία συνεχόμενων παιχνιδιών, καλοκαιριάτικα πλέον, μάννα εξ ουρανού, ειδικά όταν ακολουθεί ακόμη ένα.

Κόντρα σε μια ομάδα που έπαιζε, όλη, πίσω από την μπάλα. Κόντρα σε τέτοιες, εννοείται πως θέλει και ρέντα. Αυτή, για τον Μπακασέτα, τούτη την εποχή ξεχειλίζει. Το τρίτο του γκολ σε ισάριθμα παιχνίδια, όλα με τις πρώτες (του) on target τελικές, ξεκλείδωσε από νωρίς μυαλό και πόδια. Το δεύτερο όμως είναι το έκδηλο της εξέλιξης, της προόδου, της μενταλιτέ που κατατίθεται πλέον στο γήπεδο.

Πρέσινγκ του αριστερού μπακ στον έναν από τους τρεις αντίπαλους στόπερ στα όρια της περιοχής, πίεση που οδήγησε σε λάθος, λάθος που ήταν εκεί να κυνηγήσει αρχικά ο (βάσει σχηματισμού τουλάχιστον) ελεύθερος στο γήπεδο μέσος, ο οποίος έκλεψε και απλώς έκανε τη σωστή επιλογή, σερβίροντας το δεύτερο γκολ στον φορ.

Έκτοτε, η Εθνική πέραν του καταπληκτικού γκολ του Λημνιού (μακάρι η εικόνα του να αποχωρεί τραυματισμένος στην τελευταία φάση του αγώνα σφαδάζοντας στο φορείο να είναι το χειρότερο), γκολ με το οποίο για πρώτη φορά μετά από 4,5 χρόνια η "γαλανόλευκη" πανηγύρισε περισσότερα από δύο σε παιχνίδι της, δεν έκανε παρά τα άκρως απαραίτητα, χαλαρώνοντας, κάνοντας αλλαγές, μοιράζοντας πρώτες με το εθνόσημο, εστιάζοντας στην οικονομία δυνάμεων και κατεβάζοντας τον ρυθμό σε επίπεδα διεκπεραίωσης. Θεμιτό. Λογικό. Πιθανότατα αναγκαίο, σίγουρα ανθρώπινο. Μην ξεχνάμε τι δείχνει το ημερολόγιο. Δέκα Ιουνίου ξημερώνει την Παρασκευή.

Εννοείται πως και η διαχείριση είναι μέρος του… όλου. Αλλιώς δεν γίνεται. Αλλιώς δεν χτίζεται. Αλλιώς δεν επιτυγχάνεται. Και στο τέλος τέλος, είναι ευκολότερο να διορθώνεις και να προσθέτεις διαχειριζόμενος, έχοντας κάνει τη δουλειά, παρά να το κάνεις κυνηγώντας, αγκομαχώντας, με αβέβαιο αποτέλεσμα και επιτυχία.

Και αυτή η Εθνική, αυτή η Εθνική των τριών διαδοχικών νικών στο ξεκίνημα του Nations League, νικών που τούτη τη φορά δεν είναι χωρίς αντίκρισμα, αλλά δίνουν πρωτιά και ευκαιρία πρόκρισης στο επόμενο Euro μέσω του συγκεκριμένου θεσμού, ευκαιρία που θα επικυρωθεί με μια… τέταρτη στη σειρά κόντρα στο Κόσοβο την Κυριακή, αυτή λοιπόν η Εθνική μαθαίνει κερδίζοντας.

Εννοείται πως έχει πολλά μαθήματα και πολλές… τάξεις να περάσει ακόμη αλλά δείχνει πλέον πως σιγά σιγά αποκτά εκείνα που χρειάζονται, βρίσκει όσα πρέπει να "κουμπώσουν" για να σταματήσει να μένει στάσιμη. Προοπτική λέγεται αυτό. Πάει καιρός από την τελευταία Εθνική που την είχε…