Στο άκουσμα του Ράζβαν Λουτσέσκου στη συνέντευξη Τύπου παραμονές της φιλοξενίας της Άιντραχτ, να εκτιμά πως ο ΠΑΟΚ θα είναι στο 100% της ετοιμότητάς του στις αρχές Ιανουαρίου, ομολογώ πως δεν απέφυγα να διπλοτσεκάρω ημερομηνία.

Τέτοια εκτίμηση, πρώτη εβδομάδα Οκτωβρίου παρακαλώ, πριν τη δεύτερη αγωνιστική ομίλων του Conference League με τον προπονητή του Δικεφάλου να αξιώνει άλλο τόσο χρόνο όσο ήδη έχει περάσει στη μέχρι τώρα σεζόν, συμπεριλαμβανομένης προφανώς της καλοκαιρινής προετοιμασίας, ώστε η ομάδα του να φτάσει στο επίπεδο της ετοιμότητας που ο ίδιος επιθυμεί, (μου) ακούστηκε παράταιρα.

Καμία διάθεση αντιπαραβολής, αμφισβήτησης ή αντίκρουσης. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Από τη δικαιολόγηση του τεχνικού των ασπρόμαυρων όμως ξεκαθαρίστηκε και ο λόγος. Είχε ταυτότητες: Μεϊτέ, Οζντόεβ, Σαμάτα, Ντεσπόντοφ. Οι τρεις πρώτοι ενδεκαδάτοι χτες βράδυ στην Τούμπα κόντρα στην Άιντραχτ.

Ναι, δεν είναι πολλοί, αλλά δεν ήταν και οι μόνοι, μιας και βρίσκονταν και άλλοι δύο της πρώτης φουρνιάς νιόφερτων (ο καταπληκτικός Μπάμπα και ο Εκόνγκ). Έτσι, γίνονται μπόλικοι. Ο τέταρτος, ο Ντεσπόντοφ, ήρθε από τον πάγκο. Αν ήταν διαθέσιμος ο Μάρκος Αντόνιο, το πιθανότερο είναι πως ο Ρουμάνος θα τον περιλάμβανε στις ονομαστικές επεξηγήσεις του.

Πέντε παίκτες. Όλοι υπολογιζόμενοι για βασικοί. Όλοι -πλην Σαμάτα- έφτασαν Θεσσαλονίκη μαζί με τον… κολιό. Για την ακρίβεια, πιο αργά από δαύτον, βαθιά μέσα στον Αύγουστο. Και ο Τανζανός ουσιαστικά (και ελέω τραυματισμού) εκεί ξεκίνησε. Η ανάγκη ήταν που τον έριξε, νωρίτερα του αναμενόμενου στο γήπεδο.

Μία λοιπόν η ομάδα του καλοκαιριού, άλλη μία του φθινοπώρου. Ο συνδυασμός τους θα φτιάξει τον ΠΑΟΚ της χρονιάς. Το θέμα είναι πως ο χρόνος δεν σταματάει, οι υποχρεώσεις δεν περιμένουν το πότε η ομάδα, ο κάθε ποδοσφαιριστής θα φτάσει εκεί που πρέπει και θέλει ο προπονητής της.

Μέχρι τότε λοιπόν, τι, πως;

Η απάντηση και εδώ έχει ονοματεπώνυμα. Το πρώτο, Κωνσταντίνος Κουλιεράκης. Ο τρόπος που αντέδρασε στο λάθος που έφερε την ισοφάριση, ψάχνοντας και πετυχαίνοντας τελικά γκολ νίκης, δεύτερο προσωπικό του σε ισάριθμα παιχνίδια ομίλων και τρίτο τον τελευταίο μήνα, είναι "φωτογραφία" του φετινού ΠΑΟΚ.

Ενός ΠΑΟΚ που βάζει δύσκολα στον εαυτό του με το 0-0 του παρθενικού παιχνιδιού της χρονιάς με την Μπεϊτάρ, ανασκουμπώνεται και παρά τις αναποδιές, περνάει από το Ισραήλ στη ρεβάνς. Ξεκινάει στραβά στο Εδιμβούργο κόντρα στους Χαρτς, ανταποκρίνεται όμως στο… πυξ-λαξ των νησιωτών και στο να (μην) έχουν οι παίκτες του το κεφάλι στον αέρα ψάχνοντας την μπάλα και κερδίζει.

Κάκιστο πρώτο ημίχρονο στο Ελσίνκι, προσαρμογή σε συνθήκες (συνθετικός χλοοτάπητας), πείσμωμα, μπόλιασμα ποιότητας (για όσο επέτρεπαν οι ανάσες) από τον πάγκο, ανατροπή. Κάκιστο πρώτο ημίχρονο την περασμένη μόλις Κυριακή στη Λεωφόρο, πάλι προσαρμογή, εξυπνάδα, διαχείριση, βελτίωση στο δεύτερο και ανεξαρτήτως της αδικαιολόγητης γκρίνιας και της υπερβολικής μουρμούρας, αποτέλεσμα.

Και χτες, αψεγάδιαστο τακτικά πρώτο ημίχρονο. Με σωστές επιλογές και προσέγγιση κόντρα σε μια φυματική στο γκολ και στο ασφαλές transition, ανασφαλή φέτος, αλλά δεδομένα, ακόμη και έτσι, άλλου επιπέδου από οτιδήποτε ελληνικό, ομάδα. Στο δεύτερο, μοιραία, υπήρξε αντίδραση από την Άιντραχτ, μα αποδεικνύονταν αντιμετωπίσιμη.

Εν πολλοίς εξαιτίας και του Κουλιεράκη, ο οποίος ήταν πάλι εξαιρετικός. Μέχρι το λάθος του. Και στη Λεωφόρο, στο γκολ της ισοφάρισης του Παναθηναϊκού, ο "Κούλιε" χρεώθηκε. Νωρίτερα, ίσως να ήταν και ο κορυφαίος του ΠΑΟΚ στο ντέρμπι.

Στο επόμενο παιχνίδι, το χτεσινό, δεν φάνηκε ούτε κατ’ ελάχιστο πως επηρεάστηκε από το κυριακάτικο λάθος. Και αυτό που του προέκυψε, επίσης, δεν "σκέπασε" την ως τότε πολύ καλή εμφάνισή του, ούτε όμως και την τέλειωσε εκεί, σε εκείνο το σημείο. Δεν τον πήρε από κάτω, δεν έκανε άλλα σφάλματα στον τομέα ευθύνης του.

Και ναι, βρήκε και πάλι δίχτυα.

Αυτό όμως εν προκειμένω είναι το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα της βελτίωσης, της ωριμότητας, της αντίληψης, του τρόπου με τον οποίο πλέον, ατομικά αλλά λειτουργώντας σε συνθήκες συνόλου, ξεπερνάει προβλήματα, αναποδιές και βρίσκει (και) λύσεις.

Όπως -προσπαθεί να- κάνει και η ομάδα του.

Ο πανηγυρισμός του, με το δάχτυλο στο λαιμό να ψάχνει σφυγμό θέλοντας να δείξει πως παραμένει ήρεμος no matter what, ακόμη και στο 92’ πετυχαίνοντας γκολ νίκης μετά την γκέλα που προηγήθηκε, αλλά και πως δεν τα ‘χασε από αυτήν, κάνοντας (και με το παραπάνω) τη δουλειά του, ενδεικτικός. Δείχνει τι ο ίδιος, τι η ομάδα, εκτιμάει περισσότερο. Νοοτροπία, mentality που τόσα χρόνια κηρύττει ο Λουτσέσκου.

Με τις λύσεις, να προκύπτουν και από αλλού. Όχι από τον Κοτάρσκι, αυτός δεν είναι νέο. Πυλώνας πια ο Κροάτης, πιο μπροστά σε επίπεδο εξέλιξης και προόδου από κάθε ένα από τα λεγόμενα projects του Δικεφάλου.

Κυρίως ήρθαν από αυτούς που ονομάτισε την Τετάρτη ο προπονητής του ΠΑΟΚ. Ο Μεϊτέ έκανε το μακράν καλύτερο παιχνίδι του στην Τούμπα. Ο Οζντόεβ, αθόρυβος, αλλά πιο ουσιαστικός από κάθε άλλη φορά του με τα ασπρόμαυρα. Ο Σαμάτα περισσότερο λειτουργικός, ακόμη και ο (νωρίτερα ερχόμενος όλων) Εκόνγκ, ίσως για πρώτη φορά δεν είχε μάτια συμπαικτών στις κινήσεις και στις τοποθετήσεις του.

Ακριβώς επειδή φτάσαμε Οκτώβριο, έπρεπε να μπουν. Άλλα περιθώρια όχι μόνο για να υπηρετηθεί το διακηρυχθέν χρονοδιάγραμμα, αλλά κυρίως για την ομαλότητα της μετάβασης, δεν υπήρχαν.

Η ομάδα του φθινοπώρου, του χειμώνα, χτες χρειάζονταν να βουτήξει στα πιο βαθιά αγωνιστικά νερά της ως τώρα σεζόν. Και κολύμπησε και βρήκε και λιμάνι με ορίζοντα (ακόμη και) άνοιξης μιας και με το "δύο στα δύο" στον όμιλο -και τη μία νίκη επί του φαβορί του γκρουπ- ψάχνει άλλη μια νίκη ως το φινάλε για να κλειδώσει ουσιαστικά τα νοκ-άουτ.

Δεν το λες κι άσχημα για μια ομάδα στο 50%.