Πριν μια εβδομάδα, μετά την ισοπαλία με τον ΠΑΣ, ο Αρης έμοιαζε να έχει χάσει πολύ δρόμο στα play off έστω και αν ήταν μόλις στον πόντο πίσω από την 3η θέση. Μετά το διπλό επί της ΑΕΚ, οι «κίτρινοι» φαντάζουν φαβορί παρότι είναι στο +2 από Ενωση και Παναθηναϊκό. Μόνο σταθερό; Η απόφαση του Χερμάν Μπούργος να συνεχίσει δοκιμές και πειράματα έχοντας κατά νου – κυρίως – την επόμενη χρονιά.

Δεν είναι μακρινό για να μην υπάρχει εικόνα. Τελευταία μέρα του Οκτωβρίου η πρώτη, φετινή, επίσκεψη του Αρη στο Ολυμπιακό Στάδιο. Χτες (10/4) η δεύτερη. Η βάση, κοινή, ποδοσφαιρική, δομημένη σωστά, ανεξαρτήτως ποιος κάθεται στον πάγκο. Τότε ήταν ο Μάντζιος, χτες ο Μπούργος.

Το αποτέλεσμα, διαφορετικό. Ηττα το φθινόπωρο, νίκη το ανοιξιάτικο απόβραδο. Ο Αρης ήταν καλύτερος, πολύ καλύτερος τότε. Ηταν δημιουργικότερος, μα και πολύ πιο άστοχος. Ηττήθηκε. Χτες, δεν ανέδειξε ούτε το μισό των όσων άφησε στο χορτάρι πριν πέντε μήνες. Ηταν όμως απλώς καλύτερος της ΑΕΚ. Και αρκούσε να αξιοποιήσει τα δύο δώρα των παικτών της Ενωσης για να πάρει μια νίκη που στη φωτογραφία της στιγμής αυτού του ευμετάβλητου πλαισίου των play off, τον φέρνει ψηλότερα από τον αμεσότερο ανταγωνισμό (του) για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Και αυτά παρότι είναι ξεκάθαρο πως ο νιόφερτος προπονητής του δεν μοιάζει να… καίγεται για δαύτο. Περισσότερο – δείχνει να - νοιάζει τον Αργεντίνο η επόμενη χρονιά. Περισσότεροι φαίνεται να τον ενδιαφέρει να μάθει, εμπράκτως, μέσα από τούτη την επιπρόσθετη αγωνιστική διαδικασία, το τι έχει στα χέρια του. Ποιους διαφεντεύει, τι μπορούν, τι δεν μπορούν. Ατομικά και ομαδικά.

Την περασμένη εβδομάδα, για πρώτη λάνσαρε σχηματισμό με τρεις στόπερ. Δεν δούλεψε. Καθόλου. Πετάχτηκε ένα ημίχρονο και δύο βαθμοί κόντρα στο… κακό σπυρί για κάθε έναν που συμμετέχει σε αυτά τα play off, τον ΠΑΣ, δύο βαθμοί που τότε – είπαμε, φωτογραφία της στιγμής – προκαταβάλλονταν πως θα κοστίσουν. Πολύ. Επιλογή που, μην κρυβόμαστε, προκάλεσε και τις πρώτες μουρμούρες προς τον Μπούργος.

Μια εβδομάδα αργότερα, στον – νέο, μέχρι τον επόμενο – «τελικό» επιβίωσης του Αρη στην κούρσα της Ευρώπης, ο Αργεντινός ανακάτεψε και πάλι την τράπουλα. Εμφάνισε (κάτι σαν…) 4-4-2, δίνοντας στο γεναριάτικο απόκτημα (με σαφές σε κάθε περίπτωση επενδυτικό πρόσημο) Λουίς Πάλμα το ντεμπούτο του στην ενδεκάδα και ρόλο κοντινό, πολύ κοντινό στον Καμαρά, ο οποίος για τέτοια συνδρομή, για τέτοια στηρίγματα δίπλα του «φωνάζει» σε όλη τη σεζόν.

Ο Εμπαγκατά παρέμεινε στα δεξιά της άμυνας, αντί του αδιαμφισβήτητου μέχρις εσχάτων Σούντγκρεν. Το διπλό ήρθε χωρίς φόρτωμα (σε πρόσωπα) στο κέντρο – Σάσα και Ματίγια ξεκίνησαν… -, ήρθε με τους ακραίους συνεπείς και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Ηρθε χωρίς τον κομβικό φέτος Εντιαγέ να σηκώνεται από τον πάγκο (προτιμήθηκε στο φινάλε ο Ντουκουρέ, ακόμη μια χαρακτηριστική ένδειξη συνολικής προπονητικής προσέγγισης και λογικής), με τον χρησιμότατο, έστω και ερχόμενος από εκεί, Γκάμα να παίζει δευτερόλεπτο.

Ήρθε χωρίς την εγγύηση του Μπράμπετς στην καρδιά της άμυνας (αλλά τον Φαμπιάνο κορυφαίο του γηπέδου), ήρθε με τον υπέροχο Μαντσίνι να επιστρέφει στην ενδεκάδα και παρότι μακριά από πλήρη ετοιμότητα, να κάνει τη διαφορά με κινήσεις, συμμετοχή, αγγίγματα και να δικαιολογεί γιατί τη δεδομένη στιγμή είναι το μεσοεπιθετικό βαρόμετρο των «κίτρινων» και γιατί (θα) είναι η βασική λύση αν και εφόσον χρειαστεί να αναζητηθούν έσοδα από πωλήσεις στο παζάρι.

Πριν τη δόμηση, η αποδόμηση

Ηρθε. Και αυτό, στην οικονομία του αποτελέσματος, της ουσίας, αλλά και των εντυπώσεων, μετράει. Τον Οκτώβριο οι «κίτρινοι» έχαναν τα άχαστα και έχασαν, χτες οι παίκτες της ΑΕΚ τους τα σέρβιραν στο πιάτο. Συμβαίνει. Γίνεται. Στο βιράζ της χρονιάς, έφερε τον Αρη τρίτο. Συνθήκη ανεπανάληπτη στη σεζόν. Συνθήκη αναμφίβολα σημαντική, ακόμη και μόνο ψυχολογικά, στη δεδομένη την στιγμή της.

Προφανής η ευκαιρία, προφανέστερο ζητούμενο η διαχείριση της συγκυρίας. Αρχής γενομένης κιόλας από την αμεσότερη επόμενη υποχρέωση, τη φιλοξενία του προερχόμενου από την ιστορική ρεβάνς της Μαρσέιγ, συμπολίτη. Με τον Παναθηναϊκό να δίνει ντέρμπι «αιωνίων» και την ΑΕΚ ν’ ανηφορίζει στα Γιάννινα, η προσμονή για ακόμη καλύτερη βαθμολογική εικόνα στο μισό των play off, δικαιολογείται.

Όπως και η παγιωμένη κατά πως φαίνεται πλέον πεποίθηση ότι ο Μπούργος, ψάχνοντας, δοκιμάζοντας, αλλάζοντας, αξιοποιώντας, κάνοντας λάθη και έχοντας πετυχησιές στις επιλογές του, θα συνεχίσει να βλέπει την – για τον ίδιο τουλάχιστον – μεγάλη εικόνα.

Με τον Αρη να περιμένει να μάθει αν θα μπορεί να κάνει μεταγραφές το καλοκαίρι, αυτή για έναν προπονητή, όποιον προπονητή, πόσο μάλλον αυτόν που ήρθε στη Θεσσαλονίκη πριν δύο μήνες μόλις αναλαμβάνοντας να χτίσει μια ομάδα κατά πως ο ίδιος θέλει, είναι να την ξέρει και να την μάθει απ’ έξω και ανακατωτά. Να την αποδομήσει, πριν τη δομήσει. Πριν εισηγηθεί, να αξιολογήσει. Πριν ζητήσει να φέρει (αν μπορέσει), να ξέρει τι και γιατί δεν του κάνει.

Άλλο χρόνο για να το τσεκάρει, δεν έχει. Καλώς ή κακώς, αναγκαστικά, αυτός είναι, τώρα, σε αυτά τα play off. Αν έτσι, επιτευχθεί και η ευρωπαϊκή διέξοδος, ιδανικά. Για όλους. Σύλλογο, παίκτες, κόσμο, εννοείται και για τον προπονητή. Αν πάλι δεν έρθει, τουλάχιστον ο τελευταίος θα ξέρει τι έχει στα χέρια του και τι χρειάζεται. Σε κάθε συνθήκη. Δεν θα το φαντάζεται. Και αυτό για έναν επαγγελματία, ο οποίος συμφώνησε λαμβάνοντας μια λευκή επιταγή με ορίζοντα τριετίας, δεν εξαργυρώνεται.