Θεριό η Γαλλία. Δεν σηκώνει κουβέντα, ούτε σκέψη αμφισβήτησης. Όχι όμως από τα αχόρταγα. Και εκεί ψάχνει να ποντάρει κάθε υποψήφιο θήραμα που επισκέπτεται τη φωλιά της. Οτιδήποτε μπορεί να το βοηθήσει. Ψυχολογικά, για τα κουράγια που χρειάζονται πριν τη σέντρα, για τα κότσια που επιβάλλονται μετά από δαύτην.

Μία η εποχή – Ιούνης μήνας καλή ώρα, με τουλάχιστον +60 παιχνίδια στα πόδια του κάθε ενός εκ των φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου -, άλλοτε η κοκεταρία που ποδοσφαιρικά αποπνέει κάθε τους ενέργεια και μια άλλη το αίσθημα ανωτερότητας, στα όρια της αλαζονείας που βγάζουν στο γήπεδο οι τρικολόρ, στο ότι δεν θέλουν, δεν τρελαίνονται να σανιδώνουν το γκάζι, οπότε το πατάνε.

Δεν τους γλυκαίνει, δεν τους τρελαίνει. Τόσο, όσο. Να κάνουν τη δουλειά και να πάνε παρακάτω. Γι’ αυτό και συμβαίνει να μην παλαβώνουν βλέποντας πως ακόμη και όποτε το πατάνε, σε αυτά τα πεντάλεπτα, τα δεκάλεπτα και σε αυτές τις ατομικές εξάρσεις, δεν βρίσκουν αποτέλεσμα.

Δεν τους πειράζει να μην είναι αυτή, η μία στο τόσο, η βραδιά τους. Γιατί ξέρουν πως η επόμενη, οι επόμενες, όσες χρειαστούν (αν χρειαστούν), θα είναι. Δεν είναι άμαθοι. Επιστήμη το έχουν κάνει. Από το Euro 2016 (το οποίο φιλοξένησαν και έτσι δεν χρειάστηκαν προκριματικά) και μετά, που συμμετείχαν σε όλες τις προκριματικές διαδικασίες των μεγάλων διοργανώσεων, το επιβεβαιώνουν τα αποτελέσματά τους.

Στον προκριματικό όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018, είχαν μείνει στο 0-0 με το Λουξεμβούργο στο Παρίσι, δεν κέρδισαν (στην πρεμιέρα) τη Λευκορωσία στο Μινσκ και ηττήθηκαν στη Σουηδία.

Στην επόμενη προκριματική φάση, αυτή του Euro 2020, δεν κέρδισαν τους γείτονές μας στις δύο φορές που τους συνάντησαν. Ήττα στην Τουρκία (0-2), ισοπαλία, 1-1 στο Παρίσι.

Και στην τελευταία, αυτή του περασμένου Παγκοσμίου Κυπέλλου, δεν κέρδισαν στα δύο πρώτα εντός έδρας παιχνίδια τους Ουκρανία και Βοσνία, μένοντας κόντρα σε αμφότερες στο 1-1, χωρίς μάλιστα να κερδίζουν τα "μινγκ" ούτε στην Ουκρανία.

Ξεκάθαρα και απόψε με την ίδια προσέγγιση αντιμετώπισαν την Εθνική. Και ξεκάθαρα εκεί στηρίχτηκε και η Ελλάδα. Και δεν λάθεψε, καλά το πήγε. Τακτικά αψεγάδιαστη στο πρώτο ημίχρονο, στο 11vs11.

Αυτό που έπρεπε όλοι να κάνουν, το έκαναν, κρατώντας τους "πετεινούς" χωρίς φάσεις (πέραν ουσιαστικά αυτής του Κουντέ με την επέμβαση του Βλαχοδήμου στο φινάλε του σαρανταπενταλέπτου).

Και θα συνέχιζαν να το κάνουν και στο δεύτερο ημίχρονο. Ψέματα. Συνέχισαν. Η αυτοπεποίθηση όμως που κέρδιζε μάχη τη μάχη, φάση τη φάση, ο Μαυροπάνος τον οδήγησε στην υπερβολική, άγαρμπη ενέργεια, με την προβολή στο κεφάλι του Γκριζμάν.

Η βιασύνη του Μαυροπάνου να μπει στην περιοχή πριν εκτελέσει το πέναλτι ο Εμπαπέ, ακύρωσε την ουσία στην απόκρουση του Βλαχοδήμου – μια ακόμη απέναντι στο enfant terrible, στο φοβερό παιδί του γαλλικού ποδοσφαίρου (είχαν προηγηθεί φθινόπωρο, τα όσα έκανε απέναντί του ο Ody στα δύο παιχνίδια της Μπενφίκα με την Παρί).

Μία γίνεται. Δεύτερη δεν γίνεται. Ο 24χρονος αρχηγός της Γαλλίας δεν αστόχησε στο δεύτερο χτύπημα και με αυτό έκανε τη διαφορά. Αυτό ήταν που χρειάζονταν οι "τρικολόρ". Αυτό ήταν το τόσο.

Το όσο, το βρήκαν ένα τέταρτο αργότερα, στην αποβολή του Μαυροπάνου. Περισσότερο ήταν στο πέναλτι που χρεώθηκε, παρά στο τζαρτζάρισμά του με τον Κόλο Μουανί.

Κυνήγι μέχρι τις καθυστερήσεις

Τους ήταν αρκετό, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ότι δεν θέλουν, δεν τους πάει, σε τέτοια βράδια, να σκίζονται. Μπορεί να τύχει, εννοείται, αλλά το αποψινό "φώναζε" πως δεν θα ήταν τέτοιο. Και το έκανε έτσι και η Εθνική με την εικόνα και την προσέγγισή της.

Δεν μάσησε ποτέ. Από την χαιρετούρα των αρχηγών πριν τη σέντρα, με τον Μπακασέτα να κάνει πλακίτσα στον ομόλογό του, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο. Από την προσπάθεια του "Μπάκα" να σκοράρει απ’ ευθείας σε εκτέλεση κόρνερ. Από τον Μάνταλο που περιμένοντας την μπάλα σε γέμισμα στην περιοχή ετοιμάζονταν για ψαλιδάκι.

Από τον Μπάλντοκ, ο οποίος συνέχιζε να μπαίνει με χίλια σε κάθε φάση, χωρίς να καταλαβαίνει από το… μπούλινγκ (και την επιθυμία τους να βρουν αυτό το τόσο, όσο πιο άκοπα γίνονταν) των Γάλλων στον Λαόθ για ένα πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο (5 φορές ζήτησαν).

Από τον Μαυροπάνο και τον Χατζηδιάκο, οι οποίοι έφτασαν να μην παίζουν με την ασφάλεια των μέτρων στην πλάτη τους, αλλά να κυνηγάνε αυτοί να βγουν πρώτοι στην μπάλα.

Από τον Γκουστάβο Πογέτ, ο οποίος αμέσως μετά το γκολ, δεν αρκέστηκε στην προοπτική της τιμητικής, αξιοπρεπέστατης ήττας, αλλά έδωσε πρώτος το σύνθημα, βγάζοντας "κόφτη" (Σιώπη) και βάζοντας επιθετικό (Φούντα). Σύνθημα που πέρασε στο γήπεδο, πέρασε στους διεθνείς, η αποβολή όμως, περιόρισε και τις όποιες παραπανίσιες διαθέσεις για κυνήγι.

Ως τις καθυστερήσεις, γιατί τότε, με παίκτη λιγότερο, με 100 λεπτά ασταμάτητου τρεξίματος στα πόδια, βγήκαν, όλοι μπροστά, κερδίζοντας κόρνερ, παλεύοντας για την ισοφάριση, με όλους στον πάγκο – αυτό και αν είναι χαρακτηριστικό κλίματος και ομοψυχίας – όρθιους να στηρίζουν, να ενισχύουν, να πιστεύουν.

Αυτά όλα – και άλλα περισσότερα – είναι τα κέρδη της Εθνικής. Αυτά που κρατάει η ομάδα. Ισως πιο πολύτιμα και από έναν βαθμό, ένα αποτέλεσμα στο Παρίσι. Αυτά που επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά πως πετυχαίνει, αλλά πλέον στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Πιο πάνω δεν έχει. Ταβάνι ήταν το αποψινό. Και στάθηκε στα ίσια, ανταποκρίθηκε, το πάλεψε.

Έδειξε στους επόμενους, τους Ολλανδούς εν προκειμένω, πως δεν συμπληρώνει τον όμιλο, αλλά διεκδικεί βάσιμα και πως την οποιαδήποτε υπεροψία του, μπορεί να την εκμεταλλευτεί.

Έδειξε ξανά στον εαυτό της, σε αυτό το γκρουπ που αυτό πρώτα από όλους το νιώθει και περισσότερο από όλους το θέλει, πως και εκεί ακόμη, στο ταβάνι, μπορεί να σταθεί.

Και έδειξε και στους Γάλλους, πως όταν τους ξαναβρούμε, 21 Νοεμβρίου πια, στην OPAP Arena, αυτοί περασμένοι, πρώτοι στον όμιλο στα τελικά, ότι την πατροπαράδοτη αβελτηρία τους στα προκριματικά, θα την κάνουν εδώ. Και όχι γιατί θα (μας) χαριστούν, αλλά γιατί θα τους υποχρεώσουμε.

Aurevoir λοιπόν και abientôt.

Αντίο λοιπόν και εις το επανιδείν.