Ο Θέμης Καίσαρης πέταξε το γάντι πριν λίγο καιρό σε όλη την ομάδα του Sport24.gr ζητώντας μας να σκεφτούμε/θυμηθούμε/επιλέξουμε το παιχνίδι που έχουμε δει, είτε διά ζώσης είτε τηλεοπτικά, και το τοποθετούμε στην κορυφή των προτιμήσεών μας.

"Challenge accepted" ήταν η πρώτη μου αντίδραση στο ιντριγκαδόρικο ερώτημα, που με έβαλε πάνω από ένα πληκτρολόγιο για να γράψω -επιτέλους- κάτι ευχάριστο εν μέσω μίας παγκόσμιας κρίσης που μας ψυχοπλακώνει διαρκώς με αρνητικά συναισθήματα, η αλήθεια ωστόσο είναι πως "παιδεύτηκα" ιδιαίτερα μέχρι να καταλήξω στο ένα, στο μοναδικό, στο ιδιαίτερο, στο αγαπημένο μου.

Και αυτό γιατί από μικρός, το τσιπάκι της μνήμης έχει φορτωθεί με αμέτρητους αγώνες -κυρίως από ποδόσφαιρο και μπάσκετ- και οι αναμνήσεις μπόλικες. Κοινώς, το γήπεδο για να παίξω μπάλα τεράστιο.

Θα μπορούσα κάλλιστα να επιλέξω το Μπαρτσελόνα - Στεάουα, τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1986, όταν έβλεπα με θαυμασμό και δέος τον Ντουκαντάμ να αποκρούει και τα τέσσερα πέναλτι (!) των παικτών της "Μπάρσα" και να χαρίζει το τρόπαιο στους Ρουμάνους, κάνοντας ένα 5χρονο παιδί να πιστεύει πως μόλις είχε περάσει μπροστά από τα μάτια του ο καλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών. Εκείνος που κάλυπτε όλη την εστία με το σώμα του.

Γιατί όμως να μην επέλεγα το πρώτο παιχνίδι που μύρισα χορτάρι και μπάλα και το οποίο ήταν ένα Ολυμπιακός - Δόξα Δράμας. Καλοκαίρι 1994, πρώτη φάση Κυπέλλου Ελλάδας με ομίλους, και εγώ να ακολουθώ τον πατέρα μου για πρώτη φορά στο γήπεδο "Καραϊσκάκης" -φορώντας κόκκινη φανέλα με το πρόσωπο του παγκόσμιου θεού του μπάσκετ Μάικλ Τζόρνταν τυπωμένο σε αυτή- και να αισθάνομαι πως έβλεπα το πιο χορταστικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι στον κόσμο.

ΑΠΟ ΝΤΟΥΚΑΝΤΑΜ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ ΜΕΧΡΙ... GREEK DREAM TEAM

Πέρασαν άλλωστε 25 χρόνια από τότε και ποτέ δεν θα ξεχάσω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια από εκείνο το απόγευμα (4-0 το τελικό σκορ), με τις εικόνες της γεμάτης Θύρας 7 που είχα απέναντί μου και ενός γκολ-φωτοβολίδα του Φαμπιάν Εστάι, με σουτ από τα 35 μέτρα όπου η μπάλα κόντεψε να σχίσει τα δίχτυα, να ξεχωρίζουν.

Και να ήταν αυτά τα μόνα παιχνίδια που μου έχουν σφηνώθεί στο μυαλό; Πόσα θα μπορούσα να πω για τον τελικό του Eurobasket του 1987 ή τις μαγικές βραδιές που έζησα κατά τη διάρκεια του έπους της Εθνικής Ελλάδας στο Euro 2004, ή ακόμα και για τη νίκη επί της Dream Team το 2006. Τότε όπου ενημερωνόμασταν από ραδιοφωνάκι και πανηγυρίσαμε έξαλλα ένα μεσημέρι Παρασκευής, λίγο πριν ο λοχαγός αρχίσει την επιθεώρηση στο θάλαμό μας. Ναι, καλά καταλάβατε, στο στρατό βρισκόμουν τότε.

Η γκάμα των ματς που με έχουν σημαδέψει είναι ευρεία (τελευταίο που με έκανε να ανατριχιάσω ήταν το Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα 4-0 όπου έγραφα σε κατάσταση αλλοφροσύνης για την ανατροπή του αιώνα, όμως αυτό καπαρώθηκε από τον Θέμη Καίσαρη), οπότε καταλήγω -για να μπω κάποια στιγμή και στο... ψητό- σε αυτόν που μου έρχεται πάντα στο μυαλό ως η πρώτη και πιο δυνατή επιλογή.

Είτε γιατί με πλημμύρισε με συναισθήματα που ένιωθα πως δεν διήρκεσε δύο ώρες αλλά... δύο ολόκληρες ημέρες, είτε γιατί τον είδα από τις εξέδρες, είτε γιατί έλαβε χώρα σε ένα γήπεδο με πάνω από 60.000 κόσμο και με οπαδούς και των δύο ομάδων (κάτι άγνωστο εδώ και 15 χρόνια στη χώρα μας), είτε γιατί το θέαμα ήταν επιπέδου Premier League ή La Liga, το Ολυμπιακός - ΑΕΚ της σεζόν 2001-02 που βρήκε τους Πειραιώτες να νικούν με 4-3 την Ένωση είναι για μένα το highlight όλων των αναμετρήσεων που έχω παρακολουθήσει στα 39 χρόνια ζωής μου.

Το παιχνίδι μάλιστα αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα, όπου αντί για τούρτα φέρτε στο μυαλό σας μία από τις πιο συναρπαστικές σεζόν στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία 30 χρόνια, με τον πρώτο γύρο να βρίσκει τέσσερις ομάδες να είναι πολύ κοντά στην κορυφή και να διαθέτουν ρόστερ με πολλούς σπουδαίους παίκτες η κάθε μία.

Ενδεικτικά και μόνο αναφέρω: Ζιοβάνι-Καρεμπέ-Τζόρτζεβιτς από Ολυμπιακό, Ντέμη Νικολαΐδη-Τσιάρτα-Γκαμάρα από την ΑΕΚ, Κωνσταντίνου-Λυμπερόπουλο-Ολισαντέμπε από Παναθηναϊκό, Οκκά-Λουτσιάνο-Σπάσιτς από ΠΑΟΚ με προπονητή μάλιστα του Δικεφάλου τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Ήταν μία σεζόν όπου οι "μεγάλοι" τα έβρισκαν σκούρα από τους θεωρητικά ασθενέστερους και είχαν όλοι απώλειες και στα ντέρμπι υπήρχε ισορροπία. Ήταν η μοναδική σεζόν όπου τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος καλύπτονταν όχι από μία αλλά από δύο συνδρομητικές πλατφόρμες (Novasports, Alpha Digital) δείγμα της εμπορικότητας του "προϊόντος".

Ο συναγωνισμός ήταν τόσο έντονος ώστε και να μην ασχολείτο εκείνη την εποχή κάποιος με το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να είναι αδιάφορος. Καλή ώρα ο δάσκαλος με τον οποίο έκανα μαθήματα οδήγησης εκείνη την εποχή, ο οποίος ξέροντας την αθεράπευτη τρέλα μου με την ασπρόμαυρη στρογγυλή Θεά, κάλυπτε το χρόνο της οδήγησης φτιάχνοντας σενάρια για το ποιος θα έπαιρνε το πρωτάθλημα και ποιος θα έφτανε μέχρι την πηγή αλλά δεν θα έπινε τελικά νερό.

ΜΑΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ... ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟ ΟΑΚΑ

Κάπως έτσι φτάσαμε στον Απρίλιο του 2002 (σε πρωτάθλημα 26 αγωνιστικών), με τον Ολυμπιακό να υποχρεώνεται σε μία από τις πιο απρόσμενες εντός έδρας γκέλες της σύγχρονης ιστορίας του, φέρνοντας 2-2 στο ΟΑΚΑ με τον Ακράτητο (με ήρωα για τους φιλοξενούμενους που πέτυχε και τα δύο γκολ της ομάδας του, τον Ηλιόπουλο) και να μένει στο -3 από την πρωτοπόρο ΑΕΚ.

Η 24η στροφή βρήκε τις δύο ομάδες να παίρνουν τα πολύτιμα τρίποντα (η ΑΕΚ του Φερνάντο Σάντος νίκησε 3-0 τον Ηρακλή στη Νέα Φιλαδέλφεια και ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή 3-1 την Παναχαϊκή στην Πάτρα, με ανατροπή) και έτσι η βαθμολογία για τους τρεις πρώτους είχε διαμορφωθεί ως εξής: ΑΕΚ 55, Ολυμπιακός 52, Παναθηναϊκός 49.

Για να αρχίσουμε έτσι να μετράμε αντίστροφα για το Ολυμπιακός - ΑΕΚ της 20ης Απριλίου 2002, το ματς που έμελε να δω διά ζώσης και να μου μείνει τόσο έντονα χαραγμένο ώστε να έρθει η ώρα, 18 χρόνια μετά, να το βάλω -νομοτελειακά- στην κορυφή των αγαπημένων μου αγώνων.

Το μεγαλύτερο στάδιο της χώρας, το ΟΑΚΑ, ήταν χωρισμένο στα δύο. Η ερυθρόλευκη πλευρά του φιλοξενούσε κάτι παραπάνω από 40.000 φιλάθλους, με τον καθένα να αισθάνεται πως είχε "αποστολή" να ξελαρυγγιαστεί για να σπρώξει την ομάδα του στη νίκη, που θα την έφερνε αγκαλιά με το έκτο σερί πρωτάθλημα με το οποίο θα ισοφάριζε το ρεκόρ της θρυλικής ομάδας του '50 των έξι διαδοχικών πρωταθλημάτων.

Η κιτρινόμαυρη πλευρά του είχε σχεδόν 20.000 κόσμο, που ζούσε και ανέπνεε για ένα θετικό αποτέλεσμα που θα ισοδυναμούσε ουσιαστικά με το πρώτο πρωτάθλημα μετά από οκτώ χρόνια και θα αποτελούσε τη γέφυρα σύνδεσης με την εκπληκτική τριετία με τις τρεις διαδοχικές κατακτήσεις (1992-1994).

"ΑΕΚ γερά - Πρωτάθλημα ξανά" έγραφε ένα πολύ μεγάλο πανό που είχαν ξεδιπλώσει οι φίλοι της ΑΕΚ κατά την είσοδο των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο για την πρώτη σέντρα, την ίδια ώρα που οι εξέδρες που φιλοξενούσαν το κοινό του Ολυμπιακού θύμιζαν "Μπομπονέρα" από τα αμέτρητα μικρά χαρτάκια που πετάχτηκαν ταυτόχρονα στον αέρα!

Ατμόσφαιρα μοναδική σε ένα ηλιόλουστο σαββατιάτικο απόγευμα, σε ένα ντέρμπι που ήταν τελικός πρωταθλήματος και που το φινάλε του θα είχε μόνο έναν να χαμογελάει. Τα ντεσιμπέλ πολύ υψηλά πριν καν γίνει το πρώτο λάκτισμα, με τον όρκο νίκης των δύο ομάδων να έρχεται για να ολοκληρώσει το ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο. ΤΟ ΜΑΤΣ.

Το πρώτο 20λεπτο βρήκε τον Ολυμπιακό να έχει μπει με μεγαλύτερη ορμή και αποφασιστικότητα έχοντας άλλωστε μεγαλύτερη ανάγκη το γκολ, ωστόσο η ΑΕΚ όχι μόνο κατάφερε να απορροφήσει τους κραδασμούς από την επιθετικότητα των γηπεδούχων αλλά "χτύπησε" πρώτη, στην πρώτη ουσιαστικά οργανωμένη επικίνδυνη επίσκεψή της στα αντίπαλα καρέ.

Η ΑΕΚ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΑΛΛΑ...

Πρωταγωνιστές οι δύο ποιοτικότεροι παίκτες και ηγέτες της. Ο Ντέμης Νικολαΐδης τροφοδότησε τον Βασίλη Τσιάρτα που πάτησε περιοχή, ο Γιαννακόπουλος θέλησε να τον εμποδίσει να βρει μέτωπο προς την εστία αλλά τον ανέτρεψε και ο Κύρος Βασάρας έδειξε την άσπρη βούλα, με τον Ναουσαίο μέσο να νικάει τον Άγγελο Γεωργίου για το 1-0.

Η πρώτη έκρηξη στο κιτρινόμαυρο κομμάτι του γηπέδου ήταν εκκωφαντική και απολύτως δικαιολογημένη αφού η ΑΕΚ όχι μόνο έπαιρνε το προβάδισμα αλλά και την ψυχολογία με το μέρος της από τη στιγμή που και η ισοπαλία στο ντέρμπι, τής έκανε και της περίσσευε.

Τέσσερα λεπτά μάλιστα αργότερα (26') η πλευρά του Ολυμπιακού Σταδίου που έβλεπε προς τον σταθμό "Ειρήνη" πήγε να... γκρεμιστεί, όταν ο Νικολαΐδης έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα με κεφαλιά μετά από αριστοτεχνική εκτέλεση φάουλ του Τσιάρτα (οι δυο τους βρίσκονταν με κλειστά μάτια και είχαν πανηγυρίσει πολλές φορές μέσα από τέτοιες συνεργασίες), για να επιστρέψουν πάντως οι Ολυμπιακές καρδιές στη θέση τους μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, βλέποντας το γκολ να μη μετράει ως επιθετικο φάουλ του σκόρερ στον Κωστούλα.

Στο 31' οι Πειραιώτες είχαν την πρώτη μεγάλη ευκαιρία να σκοράρουν, όταν την καρφωτή κεφαλιά του Ζιοβάνι μετά απο κόρνερ του Γιαννακόπουλου την απέκρουσε με υπερένταση ο Χιώτης θυμίζοντας... Γκόρντον Μπανκς, για να συνεχίσουν ωστόσο την πίεσή τους και να ανταμειφθούν λίγο πριν οι δύο ομάδες πάνε στην αποδυτήρια για την ανάπαυλα.

... Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΑΝΤΑΠΕΔΩΣΕ ΜΕ ΟΣΚΑΡΙΚΟ ΓΚΟΛ

Όχι μάλιστα με ένα απλά κρίσιμο και σημαντικό γκολ αλλά με το καλύτερο γκολ εκείνης της πρωταθληματικής σεζόν στην Ελλάδα! Ο Πατσατζόγλου έκανε σέντρα από τα δεξιά και ο Αλεξανδρής με ασύλληπτο διαγώνιο βολ πλανέ έστειλε τη μπάλα να σκάσει στο έδαφος πριν αναπαυτεί στην αριστερή γωνία της εστίας του Χιώτη. Το 1-1 έκανε το ΟΑΚΑ να μοιάζει με ηφαίστειο για αρκετά λεπτά, με την κόκκινη λάβα να την έχουν σχηματίσει οι εκστασιασμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού που δεν πίστευαν στα μάτια τους με το γκολ-ποίημα που είχαν μόλις πανηγυρίσει.

Ο Αλεξανδρής είχε σκοράρει με φοβερό βολ πλανέ κόντρα στον Άγιαξ (1998) και στην Λίβερπουλ (2001) τα προηγούμενα χρόνια, όμως αυτό το γκολ ήταν το... κάτι άλλο. Κατά την ταπεινή μου άποψη πιο δύσκολο, πιο σπάνιο, πιο αξιομνημονευτο. Ή όπως έλεγε ο Αντρέα Παλομπαρίνι στην τηλεοπτική περιγραφή εκείνου του ματς: "Ένα γκολ για όσκαρ, ένα γκολ για όσκαρ..."

Αυτά που συνέβησαν ωστόσο στο πρώτο 45λεπτο δεν μπορούν με τίποτα να συγκριθούν με όσα ακολούθησαν στο δεύτερο, όπου πέρα από το καταιγιστικό θέαμα (5 γκολ σε αυτό το διάστημα) χτήπησε επίσης κόκκινο το σασπένς και η αδρεναλίνη του κόσμου. Όσο λιγόστευαν τα λεπτά για το φινάλε, τόσο ανέβαινε το πάθος του κόσμου, με το γήπεδο να πάλλεται και την ατμόσφαιρα να ξεφεύγει από τα όρια ενός παραδοσιακού ελληνικού ντέρμπι και να θυμίζει μεγάλο ευρωπαϊκό ντέρμπι.

Τα εκπληκτικά πράγματα που γίνονταν άλλωστε στο χορτάρι είχαν συνεπάρει άπαντες. Αρχής γενομένης από το πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου, με τον Ολυμπιακό να φέρνει εντελώς τούμπα το σκηνικό με δύο γκολ!

"ΠΑΤΣΑ" ΚΑΙ "MISTER GOAL" ΕΓΙΝΑΝ ΔΗΜΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

Στο 52' ο Πατσατσόγλου έκανε το 2-1 εκτελώντας με κεφαλιά τον Χιώτη μετά από εκτέλεση φάουλ του Τζόρτζεβιτς ενώ στο 58' Χιώτης και Φερούζεμ "τράκαραν" στην προσπάθεια του καθενός να βρει τη μπάλα και ο Αλεξανδρής τούς τιμώρησε, στέλνοντας τη μπάλα στην ανυπεράσπιστη εστία για το 3-1!

Ο αφιονισμένος από χαρά Πατσατζόγλου που ξέσπασε πάνω στο σημαιάκι του κόρνερ και ο ευτυχισμένος Αλεξανδρής που έβγαλε τη φανέλα για να πανηγυρίσει, εκτόξευσαν ακόμα περισσότερο τον ενθουσιασμό στην κόκκινη εξέδρα, ωστόσο σε αυτό το τρελό ματς κορυφής που θύμιζε roller-coaster, τίποτα δεν είχε τελειώσει.

Φρόντισε για αυτό ο Τσιάρτας που στο 76' μετέτρεψε σε γκολ το πέναλτι που κέρδισε ο Σωτήρης Κωνσταντινίδης σε ανατροπή του από τον Γεωργίου, με το 3-2 να αλλάζει εκ νέου τα δεδομένα, να διαφοροποιεί τα συναισθήματα και να εκτινάσσει το ενδιαφέρον σε δυσθεώρητα επίπεδα, με τις φάσεις να εναλλάσονται ταχύτατα στις δύο εστίες.

Στο 81' ο Ολυμπιακός άγγιξε το γκολ με το σουτ του Ανατολάκη εκτός περιοχής να σταματάει στο οριζόντιο δοκάρι και στο 86' ο Γεωργίου αρνήθηκε στην ΑΕΚ την ισοφάριση αποκρούοντας το δυνατό σουτ του Τσιάρτα εντός περιοχής, με τον αγώνα να ισορροπεί πάνω σε λεπτό σχοινί και τους δύο μονομάχους να δίνουν τα πάντα για να μείνουν όρθιοι.

ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΑΙΝΙΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

Όσοι μάλιστα πίστεψαν πως δεν θα άλλαζαν πολλά στο φινάλε από τη στιγμή που συμπληρώθηκαν τα 90 λεπτά και το 3-2 παρέμενε, διαψεύστηκαν πανηγυρικά, αφού μέσα στα επτά συνολικά λεπτά που κράτησε καθυστερήσεις ο Κύρος Βασάρας μπήκαν άλλα δύο τέρματα!

Το πρώτο σημειώθηκε στο 91' και προκάλεσε τέτοιες... σεισμικές δονήσεις, που ανάλογες είχαν να καταγραφούν σε αγώνα του Ολυμπιακού ως γηπεδούχου στο ΟΑΚΑ από το ματς με την Ρεάλ Μαδρίτης το 1999 και τα γκολ των Ζιοβάνι και Ζάχοβιτς κόντρα στους μερένγκες.

Ο Ζε Ελίας έβγαλε κάθετη μπαλιά και ο Τζόρτζεβιτς πετάχτηκε ως κρυφός σέντερ φορ προς την περιοχη της ΑΕΚ για να νικήσει τον Χιώτη και να κάνει το 4-2 με δεξί πλασέ από το ημικύκλιο, δίνοντας το έναυσμα για έναν απο τους πιο ιστορικούς... προπονητικούς πανηγυρισμούς στα ελληνικά γήπεδα!

ΤΟ ΣΠΡΙΝΤ ΤΟΥ ΛΕΜΟΝΗ ΤΟ ΖΗΛΕΨΕ ΚΑΙ Ο... ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Πρωταγωνιστής ο Τάκης Λεμονής, με τον προπονητή του Ολυμπιακού να μη μπορεί να συγκρατήσει τη χαρά του και να θέλει να τη διοχετεύσει κάνοντας σπριντ από τη γραμμή του πλαγίου άουτ, που τον βρήκε να μπαίνει μέσα στο γήπεδο περνώντας μπροστά από τον Χιώτη και να γίνεται ένα κουβάρι στο κόρνερ με παίκτες και οπαδούς για τη διαφαινόμενη νίκη τίτλου.

Ακόμα και εκεί όμως, η ΑΕΚ δεν έδειξε διάθεση να πετάξει λευκή πετσέτα και να αποδεχτεί τη μοίρα της, με τον Λάκη να μειώνει σε 4-3 στο 94' με σουτ (κόντραρε η μπάλα) και να κάνει εκ νέου ροντέο το ματς δίνοντας ταυτόχρονα ελπίδες στους οπαδούς της Ένωσης και προκαλώντας ταχυπαλμίες σε αυτούς του Ολυμπιακού. Άλλωστε, όποια ομάδα και από τις δύο αν υποστήριζε κανείς, αυτό το ματς ήταν αρκετό για να τον στείλει στο τρελοκομείο με τα όσα είχαν είχαν προηγηθεί.

Τα τελευταία λεπτά των καθυστερήσεων έμοιαζαν με... μία αιωνιότητα και μία ημέρα αν ήσουν στην εξέδρα των φίλων του Ολυμπιακού, με τον Κύρο Βασάρα να σφυρίζει ωστόσο για τελευταία φορά στο 97' και το ερυθρόλευκο πάρτι να αρχίζει. Δεν ήταν άλλωστε μία οποιαδήποτε νίκη αλλά μία δίκαιη επικράτηση (τίτλου όπως αποδείχτηκε) σε ένα τεράστιο μπρα ντε φερ απέναντι σε έναν εξαιρετικό αντίπαλο.

ΣΗΚΩΣΑΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ

Ήταν μία νίκη τίτλου που πανηγυρίστηκε σαν... δέκα τίτλοι μαζί από τον κόσμο του Ολυμπιακού, με την εικόνα ενός οπαδού να παίρνει στους ώμους του τον MVP Αλεξανδρή και να περικυκλώνεται από άλλους 50 τουλάχιστον ομοϊδεάτες του να παραμένει στη μνήμη μου ως ένα από τα πιο δυνατά στιγμιότυπα του ματς. Ενός ματς που δεν θα το ξεχάσω ποτέ γιατί με κράτησε καθηλωμένο από την αρχή ως το φινάλε και μου χάρισε μοναδικά συναισθήματα, με το ποδόσφαιρο και τους παίκτες να είναι σε πρώτο πλάνο και να παίρνουν τη δόξα και τη λάμψη.

Έτσι όπως πρέπει να συμβαίνει πάντα. Χωρίς φωνές για διαιτησία, χωρίς μουρμούρες, χωρίς ενστάσεις, χωρίς επεισόδια, χωρίς ασχήμιες, χωρίς παρατράγουδα, χωρίς πολεμικές ανακοινώσεις και εμπρηστικές δηλώσεις. Τα λόγια μάλιστα του Ντέμη Νικολαΐδη πριν λίγα χρόνια, όταν ρωτήθηκε για το συγκεκριμένο ιστορικό ματς, είναι χαρακτηριστικά:

"Δικαίως χάσαμε. Πιο έτοιμος μπήκε ο Ολυμπιακος. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια να το δούμε πιο ψύχραιμα, ήταν πιο έτοιμος για το παιχνίδι. Όπως ακριβώς μπήκε η ΑΕΚ μία εβδομάδα πιο μετά και ήθελε πιο πολύ το παιχνίδι από τον Ολυμπιακό και πήρε το Κύπελλο, έτσι και στο ματς του πρωταθλήματος, ήταν καλύτερος ο Ολυμπιακός από εμάς. Για χ λόγους παρουσιάστηκε καλύτερος", σχολίασε πολύ εύστοχα ο εμβληματικός σκόρερ της ΑΕΚ.

Τον ευχαριστώ, όπως και τους άλλους 26 παίκτες που πήραν μέρος σε αυτό το συγκλονιστικό ματς, γιατί όλοι μαζί έφτιαξαν το ωραιότερο παζλ των ποδοσφαιρικών μου αναμνήσεων. Για αυτό και έχουν περάσει 18 χρόνια και οι θύμησες δεν λένε να φύγουν.

Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:

Ολυμπιακός: Γεωργίου, Πατσατζόγλου, Βενετίδης, Κωστούλας, Αμανατίδης (72' Ανατολάκης), Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος (59' Ζε Ελίας), Καρεμπέ, Ζέτερμπεργκ, Ζιοβάνι, Αλεξανδρής (84' Νινιάδης)

ΑΕΚ: Χιώτης, Φερούζεμ (64' Κωνσταντινίδης), Γκαμάρα, Γεωργέας (26' Κωστένογλου), Τσιάρτας, Λάκης, Ζαγοράκης, Ζήκος, Νικολαΐδης, Κασάπης, Ίβιτς

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα