« Αυτή τη Δευτέρα όμως μάλλον βλέπω εγώ να της παίρνω δώρο, όπου μου έχει ζητήσει. Όπως και να έχει αυτή η ημερομηνία είναι μια υπενθύμιση της μεγαλύτερης χαράς που νοιώσαμε όλοι στην καριέρα μας τόσα χρόνια. Τώρα που έχω φύγει από την εθνική, έχω συνειδητοποιήσει τον άθλο που καταφέραμε τότε. Ιδιαίτερα από την αγάπη που μου δείχνει ο κόσμος, όπου και αν βρεθώ για διακοπές, για μια επίσκεψη, παντού.

Και να ξέρετε αυτή η αναγνώριση του απλού κόσμου, είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για μας. Το δικό μας κύπελλο» λέει ο συνεργάτης του δικού μας Οτο, του Γερμανού μας (από τους ελάχιστους ίσως που λατρεύουμε με τέτοιο πάθος) και μαζί ταξιδεύουμε νοητά σε εκείνες τις αξέχαστες ημέρες της Πορτογαλίας.

« Ειλικρινά πριν από λίγο καιρό είχα δώσει μια συνέντευξη σε ένα γερμανικό περιοδικό, όπου με είχαν ρωτήσει για το 2004. Ξέρετε πως με κοίταγε ο Γερμανός συνάδελφός σας ; Με ενθουσιασμό, γιατί όπως έλεγε επρόκειτο για άθλο.

Και εγώ το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια, ιδιαίτερα τώρα που σταμάτησα από την εθνική. Διότι ξέρετε όσο ήμασταν στην ομάδα, είχαμε μπροστά μας πάντα μια διοργάνωση, τρέξιμο, προετοιμασία, αγώνες και δεν προλάβαινες να σκεφτείς αυτό που πετύχαμε.

Πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι το γεγονός ότι όταν είδαμε μετά από λίγα χρόνια ξανά το έπος της Πορτογαλίας παρατηρήσαμε το εξής περιστατικό. Όλες οι μεγάλες χώρες, είχαν ένα τεχνικό επιτελείο αποτελούμενο από 7-8 ανθρώπους, με τεχνικούς, προπονητές τερματοφυλάκων, εργοφυσιολόγους, διατροφολόγους τη στιγμή που εμείς είμαστε οι δυο μας με τον Οτο ! Η θέληση όμως όλων, παικτών και προπονητών νίκησε τα πάντα» επισημαίνει ο Γιάννης Τοπαλίδης που φυσικά και επικοινωνεί πολύ τακτικά με τον πρώην ομοσπονδιακό μας προπονητή:

« Ξέρετε η σχέση μας είναι πλέον οικογενειακή, είμαστε φίλοι και σαν οικογένεια με τέτοιο δέσιμο που είχαμε από την πρώτη στιγμή. Είναι λογικό λοιπόν να μιλάμε συχνά και πολλές φορές αναπολούμε αυτές τις μέρες. Πάντως δεν μιλάμε ανήμερα την 4 Ιουλίου και να σας πω την αλήθεια αν δεν μου το θύμιζε ο κόσμος, ούτε εγώ θα θυμόμουν ακριβώς την ημερομηνία. Αυτό που δεν ξεχνιέται είναι το όλο επίτευγμα.

Έχω πάει με την εθνική σε δύο EURO, σε ένα Μουντιάλ και σε ένα κύπελλο Συνομοσπονδιών, αλλά αυτή η διοργάνωση της Πορτογαλίας μου έχει μείνει αξέχαστη. Ζήσαμε ένα όνειρο και για θυμηθείτε τις ομάδες νικήσαμε ή αποκλείσαμε. Την μεγάλη Ισπανία, τη γηπεδούχο Πορτογαλία νικώντας την δύο φορές, την πρωταθλήτρια Ευρώπης Γαλλία και το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο, την Τσεχία. Ήταν όλο το τουρνουά μια τεράστια πρόκληση από την πρώτη στιγμή και το φέραμε εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο» επισημαίνει ο Γιάννης Τοπαλίδης που όπως όλοι μας βλέπει στην Ελλάδα να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο όλοι και περισσότεροι άνθρωποι που δεν κατέχουν το αντικείμενο.

Ο ίδιος ελπίζει να βρει στην προπονητική του καριέρα, έναν συνεργάτη που να έχουν την ίδια σχέση όπως αυτός με τον Ρεχάγκελ, αλλά με πίκρα βλέπει ότι η επιτυχία του EURO 2004 δεν εξαργυρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Ελλάδα.

« Θα σας μιλήσω ειλικρινά, διότι ξέρετε ότι έχω γαλουχηθεί και μεγαλώσει προπονητικά τόσα χρόνια στη Γερμανία. Δεν είναι απλό να αλλάξουν μέσα σε μια νύχτα τα πράγματα, όταν οι υποδομές που έχουμε ως χώρα, δεν ανταποκρίνονται σε αυτές τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες που βλέπουμε. Δηλαδή πώς να συγκριθούμε σε ακαδημίες, υποδομές, αθλητικούς χώρους με τη Γερμανία ή την Αγγλία για παράδειγμα. Χρειάζεται προγραμματισμός χρόνων και ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Απλά τότε βάλαμε τους σπόρους και το θετικό είναι ότι η εθνική τουλάχιστον παραμένει σε υψηλό επίπεδο. Σε κάποια φουρνιά λοιπόν παικτών και πάλι με μεγάλο ταλέντο, που θα βρεθούν όλοι μαζί, μπορούμε να πανηγυρίσουμε ίσως στο μέλλον κάποια άλλη επιτυχία.

Ειλικρινά, όταν προκριθήκαμε τότε στον τελικό είχαμε τέτοια ικανοποίηση γι’ αυτό που πετύχαμε που προσωπικά ακόμα και να μην παίρναμε το κύπελλο θα έφευγα απόλυτα ευχαριστημένος από τη διοργάνωση. Απλά το ότι το πήραμε ήταν το καλύτερο επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας».