Η Χάιφα, στον βορρά του Ισραήλ, είναι μακριά από τη φωτιά του πολέμου. Πως ορίζεται το μακριά; Τόσο ώστε να μην την φτάνουν ως εκεί οι ρουκέτες της Χαμάς από τη Γάζα. Ο τρόμος της εγγύτερης και σαφώς δεινότερης επιχειρησιακά Χεζμπολάχ, η οποία εδρεύει στον (βορειότερό της) Λίβανο, κυρίαρχος πάντα, αλλά μέχρι στιγμής, σε αυτόν τον δίμηνο πλέον πόλεμο, αποτελεί απλώς νοητικό, όχι έμπρακτο φόβο.

Ενδεικτικό ότι από την 7η Οκτωβρίου και μετά, όποτε πραγματοποιήθηκαν οι επιθέσεις στα ισραηλινά κιμπούτς που συνορεύουν με τη Γάζα, μόλις μία φορά έχουν ηχήσει οι σειρήνες του συναγερμού στη Χάιφα.

Πόλη ιδιαίτερη και ξεχωριστή στο Ισραήλ. Δεν υπάρχουν πολλές μεικτές φυλετικά στην χώρα έτσι κι αλλιώς, η συγκεκριμένη είναι ίσως η μόνη που το αραβικό στοιχείο συνυπάρχει αρμονικά με το εβραϊκό. Δεν είναι τυχαίο που η Μακάμπι Χάιφα είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους Άραβες-Ισραηλινούς, ενώ πολλοί (αναλογικά παρά πολλοί) Άραβες ποδοσφαιριστές βρίσκονται και στις ακαδημίες της, αλλά και στην πρώτη ομάδα.

Ο κορυφαίος μάλιστα ποδοσφαιριστής των «πράσινων», ο Ντία Σάμπα είναι ένας τέτοιος, Ισραηλινός (στην εθνότητα) Άραβας (στη φυλή, Μουσουλμάνος στο θρήσκευμα). Και ένας από τα θύματα του πολέμου. Αιτία αποτέλεσε η σύζυγός του, η οποία στις 17/10, όταν ξεκίνησε η επίθεση των ισραηλινών στρατευμάτων στη Γάζα, με ποστάρισμά της κατέκρινε την οξύτητα της αντίδρασης, χωρίς – όπως κατηγορήθηκε - να έχει κάνει τίποτα ανάλογο δέκα μέρες νωρίτερα, στην επίθεση της Χαμάς.

Σε μια χώρα που ζει στην παράνοια του πολέμου, αυτή η ενέργεια ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων (και εντός αποδυτηρίων, με έντονη δυσαρέσκεια των Εβραίων Ισραηλινών), με τις πιο επιεικείς να περιορίζονται σε ποδοσφαιρικό υπόβαθρο και την απαίτηση προς τη μεριά πια του συλλόγου να τιμωρήσει τον διεθνή ακραίο μεσοεπιθετικό. Όπως και έγινε. Η Μακάμπι, χωρίς πάντως να αιτιολογήσει την απόφασή της, ανακοίνωσε τον επ’ αόριστο αποκλεισμό του Σάμπα από τις υποχρεώσεις της ομάδας.

Ο 31χρονος – ο οποίος μεταξύ άλλων αντιδράσεων είχε και μια εντονότατη, δημόσια, διαδικτυακή αντιπαράθεση με τον τερματοφύλακα του ΠΑΣ, τον Μπόρις Κλέιμαν - μπορεί να προπονείται κανονικά, δεν μπορεί όμως να συμμετέχει σε παιχνίδια.

Προφανές και σημαντικότατο το αγωνιστικό κόστος για τη Μακάμπι, γίνεται ακόμη μεγαλύτερο συνυπολογίζοντας πως και ο δεύτερος βασικός εξτρέμ της, ο δεύτερος πιο δημιουργικός, η δεύτερη μεγαλύτερη επιθετική απειλή, ο Ντολέβ Χαζίζα είναι εκτός δράσης λόγω τραυματισμού από τις αρχές Σεπτεμβρίου (και θα μείνει για καιρό ακόμη).

Η αποχή, η επιστροφή στα κόκκινα και η αποκάλυψη του Χαλάιλι

Εξέλιξη που αποτέλεσε, αγωνιστικά αποκλειστικά, τη μεγαλύτερη είδηση, το μεγαλύτερο καλό νέο για την αντίπαλο του Παναθηναϊκού (14/12, 19.45, COSMOTE SPORT 3 HD) μετά την επάνοδο της ποδοσφαιρικής δραστηριότητας στο Ισραήλ. Και αυτή, απολύτως χαρακτηριστική της συνολικής κατάστασης και του μωσαϊκού της χώρας.

Λέγεται Ανάν Χαλάιλι. Στα 19 του, βασικό στέλεχος της εθνικής u20 του Ισραήλ, η οποία το περασμένο καλοκαίρι έφτασε ως τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Από τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας, ακραίος επιθετικός, με ευχέρεια να αγωνίζεται και στις δύο άκρες, ταχύτατος, ντριμπλέρ. Και αυτός, Ισραηλινός Άραβας.

Αρχικά λόγω του τραυματισμού του Χαζίζα βρήκε χώρο και θέση – για πρώτη φορά στην επαγγελματική καριέρα του – στο rotation στο ξεκίνημα της σεζόν, πλέον, μετά τον παραγκωνισμό και του Σάμπα, βασικός και (κοντά στο να γίνει) αναντικατάστατος.

Στα πέντε παιχνίδια που έχουν δώσει οι «πράσινοι» μετά τη διακοπή είναι αυτός που ξεχωρίζει, ο πιο «φρέσκος» σε μια ομάδα σαφώς επηρεασμένη από απραξία ενάμιση μήνα, με εμφανή απουσία ρυθμού και ενέργειας, αλλά και – όσο παράδοξο και αν ακούγεται – και αντοχών.

Και αυτό γιατί, η αγωνιστική επάνοδος έγινε χωρίς μια ενδιάμεση προπονητική περίοδο «επαναφόρτισης», αλλά αμέσως σε φουλ πρόγραμμα. Ενδεικτικό ότι στη Λεωφόρο η Μακάμπι θα δώσει το έκτο παιχνίδι της σε διάστημα 19 ημερών.

Ένα δηλαδή ανά τριήμερο (χωρίς να συνυπολογίζονται και οι πιο νωρίς υποχρεώσεις των διεθνών Ισραηλινών με τα συνεχόμενα παιχνίδια, τέσσερα τότε στη σειρά σε διάστημα δέκα ημερών, στην αμέσως προηγούμενη διακοπή για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων). Και έτσι θα πάει – για να βγει το καλεντάρι – για αρκετό καιρό ακόμη (πάντα με την προϋπόθεση πως οι συνθήκες και ο πόλεμος θα το επιτρέψουν).

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, τα πάντα σταμάτησαν στο Ισραήλ. Οι ξένοι ποδοσφαιριστές – και όσοι ακόμη έχουν πάρει την ισραηλινή υπηκοότητα – έφυγαν για τις πατρίδες τους, προσπαθώντας πια εκεί να συντηρηθούν. Ο (κομβικός) αρχηγός Σερί για παράδειγμα, επιστρέφοντας στην Ολλανδία, προπονούνταν με την Γκρόνινγκεν.

Ο Ανγκολέζος αμυντικός χαφ, Σο, με τη δεύτερη ομάδα της Μπενφίκα. Αυτός ήταν που επέστρεψε πιο καθυστερημένα από όλους. Αγωνίστηκε στα δύο παιχνίδια της Μακάμπι στο Europa League σε ουδέτερο έδαφος, πρώτα στην Κύπρο κόντρα στη Βιγιαρεάλ και όταν μετά την αδυναμία της κυπριακής κυβέρνησης (σύμφωνα με ισχυρισμούς τουλάχιστον των επιτελών της Μακάμπι) να εγγυηθούν την ασφάλεια της αποστολής για περαιτέρω φιλοξενία στη Μεγαλόνησο αποφασίστηκε η «μετακόμιση» στο Βελιγράδι για το παιχνίδι με τη Ρεν, αλλά επέστρεψε στο Ισραήλ μόνο μετά την αναμέτρηση με την γαλλική ομάδα.

Οι απώλειες της κοινωνίας της Μακάμπι και η κινητοποίηση για τους ομήρους

Σε αυτόν τον ενάμιση μήνα της διακοπής, όσοι (προφανώς γηγενείς) ποδοσφαιριστές της Μακάμπι παρέμειναν στη Χάιφα, ακολούθησαν το γενικότερο κλίμα συστράτευσης. Όχι συμμετέχοντας σε πολεμικές ενέργειες, αλλά επισκεπτόμενοι – κατόπιν παρότρυνσης και του συλλόγου – διάφορα «σημεία ενδιαφέροντος» (νοσοκομεία, σχολεία, κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης, στρατιωτικές μονάδες) στον Νότο, με ξεκάθαρο σκοπό την ψυχολογική τόνωση και ενίσχυση.

Κάτι που απέκτησε και πιο «προσωπικό» χαρακτήρα εξαιτίας των απωλειών που υπήρξαν στην ευρύτερη κοινωνία της Μακάμπι Χάιφα. Όπως έχει γίνει γνωστό, 49 φίλαθλοι της ομάδας δολοφονήθηκαν στις επιθέσεις της Χαμάς, ενώ 7 τελούν ακόμη υπό ομηρεία. Δύο εξ αυτών έχουν αποτελέσει τα πρόσωπα σχετικών καμπανιών του συλλόγου.

Ο Ελάντ Κατζίρ ο πρώτος. Βρέθηκε στις εξέδρες του "Σάμι Οφέρ" στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδε κάποιος. Επέστρεψε στο σπίτι του στον Νότο και 36 ώρες απήχθη από τη Χαμάς. Παραμένει όμηρος, η ηλικιωμένη μητέρα του απελευθερώθηκε, ο πατέρας του δολοφονήθηκε.

«Σε περιμένουμε στο Σάμι (σ.σ. το γήπεδο της Μακάμπι)», το σχετικό μοτό της καμπάνιας της Μακάμπι, προβεβλημένης μέσω σχετικών τηλεοπτικών και διαδικτυακών προβολών και μηνυμάτων από τους ποδοσφαιριστές.

Ανάλογο αφιερωμένο και για την Ίνμπαρ Χάιμαν, επίσης (εικάζεται πως είναι) όμηρο στη Γάζα, με την πρόσθετη – συμβολική αυτονόητα – πρωτοβουλία της διοίκησης των "πράσινων" να προκύπτει από την πληρωμή του ενοικίου του σπιτιού της για τον επόμενο χρόνο, ώστε "να είναι σίγουρα το τελευταίο που θα σε απασχολήσει όσο εμείς περιμένουμε επιστρέψεις στη Χάιφα".

Συντασσόμενοι με την παλλαϊκή απαίτηση για απελευθέρωση και επιστροφή των ομήρων, η διοίκηση της Μακάμπι στο πρώτο εντός των συνόρων παιχνίδι της μετά τη διακοπή (εννοείται πως για λόγους ασφαλείας όλα τα παιχνίδια, επ’ αόριστον διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών και αυτομάτως, οποτεδήποτε και αν ηχήσουν σειρήνες συναγερμού, διακόπτονται αμέσως), στη φιλοξενία της Χάποελ Πετάχ Τίκβα, αποφάσισε να δείξουν οι ποδοσφαιριστές που θα αγωνίζονταν, πανό με το σλόγκαν που κυριαρχεί στο Ισραήλ, το "Φέρτε τους σπίτι τώρα"» (“Bring Them Home Now”).

Δεν πήγε και τόσο καλά. Οι μη Ισραηλινοί ποδοσφαιριστές, όλοι, κατόπιν – όπως έγινε γνωστό αργότερα – μεταξύ τους συνεννόησης, αποφάσισαν να μην κρατήσουν και αυτοί το πανό, κρατώντας και… φυσική απόσταση από το πανό, μένοντας ένα δύο βήματα πίσω και μακριά του.

Σε μια άκρως ευαισθητοποιημένη τη δεδομένη στιγμή κοινή γνώμη οι αντιδράσεις ήταν και άμεσες και εντονότατες. Τόσο πολύ μάλιστα που η Μακάμπι υποχρεώθηκε, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, για να τις μαζέψει κάπως να ανακοινώσει πως ό,τι έγινε ήταν ευθύνη του συλλόγου, μιας και δεν είχε υπάρξει σχετική ενημέρωση προς του μη Ισραηλινούς ποδοσφαιριστές της ομάδας, οι οποίοι – δικαιολογημένα όπως αναφέρθηκε στο πλαίσιο της υπεράσπισής τους – φοβήθηκαν ενδεχόμενη στοχοποίηση και έπραξαν όπως έπραξαν.

Υπάρχουν κι άλλα, πολλά, καθημερινές ιστορίες ενόσω εξελίσσεται αυτός ο φρικώδης πόλεμος. Το ποδόσφαιρο, εννοείται, σε δεύτερη (και πολύ είναι) μοίρα. Αλλά πάντα, σε πρώτο πλάνο, έστω διαφυγής από μια ζοφερή καθημερινότητα και ένα αβέβαιο παρόν και μέλλον για τους κατοίκους της περιοχής.