Όποιος μάθει ποδήλατο δεν το ξεχνά ποτέ. Ένα πανανθρώπινο αξίωμα, απόσταγμα όλων εκείνων που -ύστερα από δεκάδες πτώσεις- κατάφεραν να ισορροπήσουν πάνω στον σιδερένιο σκελετό με τις δυο λεπτές ρόδες. Ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι, ο κίπερ που θα ήρθε η ώρα του να υπερασπιστεί την εστία του Παναθηναϊκού στο πρώτο εφετινό ντέρμπι "αιωνίων" με αντίπαλο τον Ολυμπιακό (3/10 20:30, Novasports Prime, LIVE SPORT24) κάνοντας πρεμιέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο εξαιτίας της αναγκαστικής απουσίας του Σωκράτη Διούδη, δεν είχε ανάγκη από... βοηθητικές για να κατανοήσει τη λογική. Πώς κάνεις πετάλι, πότε πατάς φρένο, με ποιον τρόπο κρατάς τον έλεγχο. Το 'χε στο αίμα του.

Το ποδήλατο, ο Παντάνι και ο κόσμος που γκρεμίστηκε

Ήταν πολύ μικρός, σχεδόν 6 ετών, όταν άρχισε ν' ασχολείται με την ποδηλασία δρόμου. Είχε, πιθανόν, γεννηθεί για να γίνει παγκοσμίου φήμης (πρωτ)αθλητής. Δεν θαύμαζε τυχαία τον συμπατριώτη του Μάρκο Παντάνι. Φορούσε ένα αντίστοιχο κίτρινο μαντήλι κάτω από το κράνος του και είχε παραγγείλει σέλα με ζωγραφισμένο το πρόσωπό του όταν κατάπινε χιλιόμετρα ασκώντας το ταλέντο του. Η ικανότητα του διάσημου Ιταλού στις ανηφόρες και οι τρανταχτές επιτυχίες του σε δημοφιλείς αγώνες, κυρίως στον Γύρο Ιταλίας, τον είχαν συνεπάρει. "Βλέποντάς τον ένιωθαν σαν να παρακολουθώ τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου", είχε εκμυστηρευτεί κάποτε στην Gazzetta dello Sport ο Μπρινιόλι, κάνοντας μια αναδρομή στα χρόνια της αθωότητας.

Ήθελε να του μοιάσει ανεπιφύλακτα. Ο τόπος που μεγάλωνε ενίσχυε και ζωντάνευε το όνειρό του που έβλεπε ξυπνητός. Από την κοιλιά της μητέρας του ξεμύτισε σε κλινική της κωμόπολης Τρεσκόρε Μπαλνεάριο του Μπέργκαμο, στις 19 Αυγούστου '91, αλλά το επόμενο σπίτι της φαμίλιας ήταν στο κοντινό Σαν Πάολο ντ'Αργκόν της ίδιας περιφέρειας, χωριό στους πρόποδες του ομώνυμου λόφου με κάμποσες διαδρομές, στην πεδιάδα ή μέσα στο δάσος.

Στα 8 του κέρδισε αγώνες κι έμοιαζε να έχει λαμπερό μέλλον, αλλά στα 10 του σταμάτησε αιφνιδιαστικά. Προηγουμένως ο Παντάνι, το είδωλό του, είχε αποκλειστεί από τους επίσημους αγώνες για χρήση απαγορευμένων ουσιών και ο κόσμος του μικρού Αλμπέρτο γκρεμίστηκε απότομα. Αποκαθήλωσε το ίνδαλμά του και μαζί όλο το σύστημα, απαρνήθηκε καθετί που είχε σχέση με την ποδηλασία και τράβηξε δρόμο διαφορετικό. Ήταν μια ενστικτώδης, παιδική αντίδραση που του έλαχε να επιδράσει στη ζωή του. Αργότερα συμβιβάστηκε με τη σκληρή πραγματικότητα. Παρεμπιπτόντως ο Παντάνι εντοπίστηκε νεκρός στις 14/2 του 2004, σε ξενοδοχείο του Ρίμινι. Εκ της ιατροδικαστικής έκθεσης προέκυψε πως ο θάνατός του προήλθε από πνευμονικό και εγκεφαλικό οίδημα, απόρροια της μίξης αντικαταθλιπτικών, ναρκωτικών και αλκοόλ.

Διάλεξε τα γάντια του τερματοφύλακα

Πριν από το τραγικό τέλος του Ιταλού ποδηλάτη, ο Μπρινιόλι είχε διαλέξει το ποδόσφαιρο ως έξοδο διαφυγής από την απογοήτευση που ένιωσε, φροντίζοντας τουλάχιστον να εκμεταλλευτεί ό,τι του είχε κληροδοτήσει η ενασχόληση με το ποδήλατο. "Η ποδηλασία διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου και μου έμαθε να μην τα παρατάω. Δεν είχα κινητό τηλέφωνο και απ' όπου ήμουν έπρεπε να προσπαθήσω σκληρά για να επιστρέψω", έχει παραδεχθεί μιλώντας για το παρελθόν του.

Φυσικά, τερματοφύλακας δεν κατέληξε να γίνει από τύχη. Αφενός η σωματική διάπλαση, όντας ένα παιδί ψηλό για την ηλικία του, με λίγα κιλά, τρομερή ευελιξία σώματος και εκρηκτικότητα, τον οδήγησαν προς αυτήν την κατεύθυνση, αφετέρου ο πατέρας του Πιεράτζελο ήταν κίπερ σε ομάδες χαμηλών κατηγοριών, με πιο γνωστή την Τέραμο, και είχε καταλήξει, μετά το φινάλε της καριέρας του, να είναι προπονητής στην τοπική ομάδα. Άρα εξασφάλιζε τη δυνατότητα να ελέγχει την πρόοδο του Αλμπέρτο.

Ο μικρός ήταν όντως καλός κάτω από τα γκολπόστ, τίποτα δεν του χαρίστηκε λόγω... γνωριμιών, και η εξέλιξή του υπήρξε αρκετά γρήγορη, δεδομένης της έλλειψης δουλειάς σε πρότερο στάδιο. Ναι μεν γάντια φορούσε πάλι, αλλά είχε να κάνει με μπάλα και όχι με τιμόνι.

Και η ζωή του Μπρινιόλι τραβάει την ανηφόρα

Από την ποδηλασία, βέβαια, να ξεφύγει δεν ήταν εφικτό. Τον... καταδίωκε σαν σκιά, με συνέπεια να έχει μια ζωή-ποδήλατο. Όχι προσωπική, εκεί ήταν κατασταλαγμένος από νωρίς, αγωνιστική. Διότι γρήγορα εντάχθηκε στις ακαδημίες της Σαρνίκο, στην οποία παρέμεινε για 6 χρόνια, αλλά από 16, όταν βρέθηκε στην (σαφώς πιο οργανωμένη) Γκρουμελέζε έχοντας κερδίσει... προαγωγή, άρχισε μια ποδοσφαιρική περιήγηση σχεδόν 15ετίας με τελικό προορισμό τον Παναθηναϊκό.

Πηγαίνοντας το 2008 στη Μοντικιάρι δεν ήξερε πού ακριβώς θα τον βγάλει ο δρόμος. Στο τέλος της τριετίας ήταν (2011) ήταν ήδη ο βασικός πορτιέρε της ανδρικής ομάδας στην τότε τέταρτη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου και κατόπιν έφυγε με υποσχετική για τη Λουμετζάνε, κλαμπ της τρίτης τη τάξει βαθμίδας. Αν και μέτρησε 31 συμμετοχές (χωρίς να δεχθεί γκολ σε 13 ματς), η οψιόν αγοράς δεν ενεργοποιήθηκε. Προς όφελός του βέβαια, διότι ακολούθησε η συμφωνία συνιδιοκτησίας με την (πρωταθλήτρια της κατηγορίας) Τερνάνα κι άρχισε να γίνεται πιο γνωστός παίζοντας στη Serie B.

Ήταν μόλις 21 και ήταν λογικό μετά το πρώτο σοκ των δύο ηττών με τρία γκολ παθητικό να... μαζευτεί. Αφότου όμως τον Δεκέμβριο μπήκε ξανά στην εξίσωση της ενδεκάδας, μονιμοποιήθηκε στην εστία. Σε βαθμό που όταν έφυγε είχε τριψήφιο αριθμό αγώνων (106) και 30% σε απαραβίαστες εστίες. Η Τερνάνα είχε ήδη κάνει χρήση του δικαιώματος απόκτησης του άλλου μισού ποσοστού και όταν τον Φλεβάρη του 2015 εμφανίστηκε η Γιουβέντους ήταν αυτή που αποζημιώθηκε με 250.000 ευρώ συν τον Αλμπέρτο Μάζι (παίκτη με χρηματιστηριακή αξία μεγαλύτερη του εκατομμυρίου).

Όταν μου τηλεφώνησε η Γιουβέντους, δεν το πίστευα για δύο ή τρεις ημέρες. Αναρωτιόμουν αν μου συνέβη πραγματικά

Θα συναντούσε τον τερματοφύλακα-θρύλο που τα βήματά του ακολουθούσε σταθερά. Τον Τζίτζι Μπουφόν. Στη "βέκια σινιόρα" βέβαια, στην οποία πήγε το ίδιο καλοκαίρι, ήταν σχεδόν απίθανο ν' ανταγωνιστεί τόσο τον κορυφαίο του είδους όσο και τον Νέτο. Άρα ο δανεισμός ήταν η πιο βολική λύση για όλους. Νέος ήταν, είχε χρόνο να μάθει. Η Σαμποντόρια βέβαια δεν αποδείχθηκε ο καταλληλότερος προορισμός εκείνη την περίοδο. Έπαιξε μόνο μία φορά, για κακή τύχη του στο 5-0 από τη Γιουβέντους στο Τορίνο για την τελευταία αγωνιστική της σεζόν, και δεν έπεισε ότι άξιζε να επανενταχθεί στο απαιτητικό περιβάλλον του Πιεμόντε.

Ανεπιθύμητος σε εχθρικό έδαφος

Η ισπανική Λεγανές, εκ των ομάδων που είχαν προβιβαστεί στην Primera Division, τον απέκτησε με δικαίωμα εξαγοράς, αλλά ο δανεισμός του έληξε πριν από την ώρα του, Γενάρη μήνα, ύστερα από μόλις 151 λεπτά παρουσίας και 6 γκολ παθητικό σε ματς με Εσπανιόλ (πρωτάθλημα) και Βαλένθια (κύπελλο). Αφού δεν έπαιζε, προτιμήθηκε να παραχωρηθεί στην Περούτζια (που είχε ανάγκη από γκολκίπερ και απευθύνθηκε στη Γιούβε). Στην οποία -Περούτζια- πάντως ο Μπρινιόλι έπρεπε να κάνει πολύ πετάλι για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του οργανισμού. Όχι απαραίτητα του σταφ όσο των οργανωμένων οπαδών του πετάλου, οι οποίοι αντέδρασαν ανοικτά στη μεταγραφή από τη στιγμή που ήταν πρώην παίκτης της μισητής Τερνάνα και ο ίδιος κατά το παρελθόν είχε προβεί σε σχόλια που θεωρήθηκαν υποτιμητικά. Το Derby dell'Umbria ζωντάνευε υπό διαφορετική μορφή.

Ο Ιταλός πορτιέρε επιχείρησε να καλμάρει τα πλήθη με το "επέλεξα την Περούτζια γιατί είναι ένας πολύ φιλόδοξος σύλλογος που θέλει να τα πάει καλά και έχω την τιμή να είμαι μέρος αυτού" και η αλήθεια είναι πως κατάφερε αρκετά, κυρίως γιατί η απόδοσή του βοήθησε την ομάδα να μπει στα πλέι οφ, χάνοντας εν τέλει την πρόκριση στον τελικό για ένα γκολ στα διπλά ματς με την Μπενεβέντο. Την ομάδα, δηλαδή, που έμελλε να παίξει την επόμενη σεζόν. Δανεικός ξανά από τη Γιουβέντους.

Η ιστορική στιγμή απέναντι στη Μίλαν

Νο1 δεν ήταν ακριβώς, αλλά 13 συμμετοχές στη Seria A τις προσέθεσε δικαιολογημένα στο μακρύ βιογραφικό του. Κυρίως όμως προσέθεσε το γκολ στην αναμέτρηση με τη Μίλαν που τον ακολουθεί σταθερά ως σήμερα, διαμορφώνοντας με αεροπλανική κεφαλιά το 2-2 στο 90' και διακόπτοντας ένα σερί 14 διαδοχικών ηττών από την έναρξη της σεζόν! Ήταν ο πέμπτος τερματοφύλακας που από τη σύσταση της ελίτ έβρισκε δίχτυα.

"Από τον πάγκο άκουγα 'πάνω, πάνω'. Δεν είχα να χάσω κάτι. Έκλεισα τα μάτια μου και έκανα μια βουτιά ως τερματοφύλακας και όχι ως επιθετικός", περιέγραφε τότε. "Δεν είναι ότι δεν το πιστεύω, αλλά η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πολύ μικρή", συμπλήρωνε αιφνιδιασμένος πέρα από περιχαρής για το επίτευγμά του. Αργότερα θα ισχυριζόταν ότι "η στιγμή αυτή άλλαξε τη ζωή μου. Δεχόμουν εκατοντάδες τηλεφωνήματα από παντού και ήταν ωραίο. Συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα ήταν κάτι μοναδικό παρά σπάνιο που θ' αποκτήσει αξία με τα χρόνια. Όλοι θα θυμούνται πού βρίσκονταν εκείνη την ώρα".

Αξία πάντως που δεν εξαργύρωσε ακριβώς, μια και μαζί με την Μπενεβέντο "υποβιβάστηκε" επίσης. Στην Παλέρμο που τον αγόρασε από τη Γιούβε, αφού περίσσευε ξανά. Οι ροζανέρι τού έδωσαν μεν 33 αγώνες, όλες 90λεπτες συμμετοχές, αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό που ζητούσε ο Μπρινιόλι, καταφέρνοντας στο φινάλε της σεζόν να κυκλοφορεί ελεύθερος. Και... ωραίος. Τουλάχιστον για τη φιλόδοξη Έμπολι, μέσα από την πίστεψε ότι θα ψάξει την επιστροφή του στη Serie A. Θα συναντούσε τον Κριστιάν Μπούκι που τον είχε εμπιστευτεί και στην Περούτζια. "Ένας σπουδαίος άνθρωπος κι ένας μεγάλος προπονητής, που μου χάρισε τις καλύτερες συνθήκες για να δουλέψω και ν' αναπτυχθώ σε μια δύσκολη περίοδο για μένα που δεν αγωνιζόμουν".

Ο στόχος των "ατζούρι" επιτεύχθηκε με καθυστέρηση μιας σεζόν, με τον ίδιο τον Μπρινιόλι ν' αναδεικνύεται κορυφαίος τερματοφύλακας της κατηγορίας. Ωστόσο η απόφαση γι' απόκτηση βασικού πορτιέρε (Βικάριο από την Κάλιαρι) τον οδήγησε μοιραία στην πόρτα της εξόδου. Μούτρωσε. Περίμενε διαφορετική στάση και μια αναγνώριση της προσφοράς του αυτήν τη διετία (73 συμμετοχές). Ανέβηκε πάλι στο παρκαρισμένο ποδήλατό του για ν' αρχίσει μια νέα διαδρομή. Από την Τοσκάνη του ιταλικού βορρά τον πήρε η κατηφόρα. Αφρενάριστος έφτασε μέχρι την Αθήνα στην εκπνοή της μεταγραφικής περιόδου. Ήξερε ότι γι' αρχή θα είναι ο εφεδρικός. Αλλά με ελπίδες να κερδίσει το χρίσμα.

Ο Σωκράτης Διούδης δεν άρχισε πολύ καλά τη σεζόν, αλλά ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τον στήριξε. Στη μάχη του Φαλήρου ο Έλληνας διεθνής δεν θα διαθέσιμος προκειμένου να υπερασπιστεί την εστία του Παναθηναϊκού. Το πετάλι θα το τραβήξει τώρα ο Ιταλός!