Εκπροσώπησε τη Γερμανία σε 20 ματς τεσσάρων Euro (2004, 2008, 2012 και 2016) και σε 18 αγώνες, τριών Παγκοσμίων Κυπέλλων (2006, 2010, 2014). Οι 38 συμμετοχές του Bastian Schweinsteiger στα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά τουρνουά, με τελευταία αυτή εναντίον της Γαλλίας, στον ημιτελικού του τελευταίου πανευρωπαϊκού, είναι ρεκόρ. Ευρωπαϊκό, όχι μόνο εθνικό. Να σου εξηγήσω: ο Miroslav Klose σταμάτησε στα 37 παιχνίδια, με τους Lothar Matthäus και Paolo Maldini να αποχαιρετούν στα 36 -έκαστος. Είναι ο αρχηγός με τις περισσότερες παρουσίες σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα (18), μετά τον Cristiano Ronaldo (20).

Μαζί με τον Πορτογάλο, είναι οι μόνοι που έχουν ζήσει την εμπειρία τριών ημιτελικών σε Euro. Έλα μαζί μου σε ένα ταξίδι που ξεκίνησε στις 6 Ιουνίου του 2004 (σε ηλικία 19 χρόνων, 10 μηνών και 5 ημερών) και ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 31/8 , στο 2-0 επί της Φινλανδίας, με δάκρυα.

Τον έχουν ξεγράψει πλειστάκις. Αν του έδιναν από ένα ευρώ όσοι έγραψαν ή είπαν πως "τελείωσε", θα είχε χτίσει σπίτι... στην υγειά τους. Έκανε κάτι άλλο. Εστίασε στη δική του υγεία και συνέχισε να βγάζει αφερέγγυους όσους τον καταδίκαζαν σε πρόωρο τέλος. Ξέρω. Δεν είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν έχει "τελειώσει" από τη Manchester United. Μια στιγμή να σου πω κάποια πράγματα και καταλήγεις κάπου μετά.

Κάπου κρυμμένη στα δάση της Βαυαρίας, στους πρόποδες των Άλπεων, βρίσκεται η περιφέρεια Rosenheim. Ο χειμώνας είναι πάντα μια πρόκληση, με το χιόνι να καλύπτει τα πάντα και το κρύο να "τρυπά" τα κόκαλα. Εξυπακούεται πως στους δρόμους των γειτονιών δεν ακούγεται "κιχ". Όλα τα παιδιά είναι κλεισμένα κάπου και παίζουν. Ή το ρίχνουν στο σκι. Ο Bastian Schweinsteiger έλεγε σε όλα "ναι". Έπαιζε μπάσκετ και έκανε σκι, πριν αντιληφθεί πως είναι αρκετά ανθεκτικός... και ικανός να ισορροπεί στο χιόνι που σκέπαζε τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, ώστε να παίζει και μπάλα.

Ενδεχομένως να έπαιξε το ρόλο του και το γεγονός ότι η γενέτειρα του, το Kolbermoor (μικρή πόλη στο Rosenheim) ήταν και η γενέτειρα του Paul Breitner, εκ των 125 μεγαλύτερων εν ζωή ποδοσφαιριστών -κατά τον Pelé-, ο οποίος είχε συνθέσει με τους Franz Beckenbauer και Berti Vogts την αμυντική γραμμή της πρωταθλήτριας κόσμου, το 1974, Γερμανίας, ενώ στη Bayern συνδυαζόταν στο κέντρο με τον Karl-Heinz Rummenigge. Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι πως ο Schweinsteiger είχε μια πηγή έμπνευσης... μπροστά του.

Μέχρι κάποιο σημείο της ζωής του, προφανώς ορμώμενος και από το γεγονός ότι οι γονείς του διατηρούσαν κατάστημα με είδη σκι, πίστευε πως θα γίνει επαγγελματίας αυτού του είδους. Ο προπονητής του ήταν ο κορυφαίος Γερμανός σκιέρ, Felix Neureuther, ενώ η μια διάκριση διαδεχόταν την άλλη. Συνέβη ωστόσο, κάτι που άλλαξε αυτή τη θεωρία.

Η Bayern Munich είχε ήδη αναπτύξει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που αφορούσε έντεκα ομάδες της Βαυαρίας. Μεταξύ αυτών ήταν και η TSV 1860 Rosenheim, όπου άνηκε ο "Schweini". Στη διαδικασία του 1998, το παιδί που εντυπωσίασε περισσότερο από όλα, ήταν αυτό που αγωνιζόταν ως αριστερό εξτρέμ, διέθετε εκπληκτική ντρίμπλα και ικανότητα να περνά τους αντιπάλους του, ενώ "είχε" και δυνατό σουτ. Διέθετε και μια ακόμη περγαμηνή. Δεν είχε συγκεκριμένη θέση.

Όταν ρώτησαν οι υπεύθυνοι ποιος είναι ο μικρός, του απάντησαν "ένας σκιέρ από το Kolbenmoor", πρωταθλητής μάλιστα, στην κατηγορία εφήβων. Τον πλησίασαν και του πρότειναν να αλλάξει προσανατολισμό. "Μόλις που έκανε η Bayern την προσφορά, το ένστικτο μου, μου είπε πως έπρεπε να την πάρω. Σκέφτηκα επίσης, ότι στο σκι πάντα πρέπει να κουβαλάς τόσα πολλά πράγματα και να είσαι μέσα στο τσουχτερό κρύο, οπότε... στο ποδόσφαιρο τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Συν τοις άλλοις, το ποδόσφαιρο είναι πολύ δημοφιλές... κάτι που δεν ισχύει με το σκι" εξήγησε σε συνέντευξη που έδωσε το 2006, σχετικά... με την αλλαγή. Τότε είχε αποκαλύψει και ότι το ίνδαλμα του ήταν ο Eric Cantona. Πέρυσι, ο αδελφός του Tobias αποκάλυψε και ότι ήταν Manchester United από μικρός.

Πήγε στην εφηβική ομάδα της Bayern την 1η Ιουλίου του '98 και εκεί ήταν που αντιμετώπισε για πρώτη φορά παίκτες που δεν περνούσε εύκολα, που δεν νικούσε... σαν σταματημένος. Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη του αναφορά, ως παίκτη της FCB -και ένα πρωτάθλημα με την U19, το 2002- είδε το όνομα του γραμμένο στο ρόστερ της πρώτης ομάδας. Είχε αλλάξει και θέση. Αρχικά τον χρησιμοποιούσαν ως αριστερό μπακ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, φάνηκε να λειτουργεί κυρίως στο κέντρο, έχοντας ό,τι χρειάζεται για να προσφέρει λύσεις στα "φτερά". Έγινε ένας εκ των καλύτερων μέσων του κόσμου, γιατί μπορούσε να σκοράρει από μεγάλη απόσταση, αλλά και να δώσει... συστημένες πάσες. Έμαθε να "διαβάζει" εξαιρετικά το παιχνίδι και να τοποθετείται αναλόγως. Αυτοί ήταν οι λόγοι που ο Joachim Löw τον είχε χαρακτηρίσει "το μυαλό της εθνικής". Γενικότερα, τον ξέρουν και ως "mastermind στο χώρο του κέντρου".

Πριν γίνει 19, είχε πάρει το πρώτο double

Δεν σου είπα όμως, πόσο καιρό χρειάστηκε να προπονείται με την ανδρική ομάδα, έως ότου πάρει την ευκαιρία να αγωνιστεί: δυο ημέρες. Τόσες χρειάστηκε ο Ottmar Hitzfeld, για να του δώσει τα πρώτα λεπτά, σε ηλικία 18 χρόνων, ως αλλαγή στο τέλος του ματς με τη RC Lens για το Champions League, στις 13 Νοεμβρίου του 2002. Παρ' όλα αυτά, κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του, "στρώνοντας" το γκολ που σκόραρε ο Markus Feulner, στις καθυστερήσεις.

Ο Hitzfeld εξήγησε τότε πως " ο Bastian είναι ενστικτώδης παίκτης. Δεν ξοδεύει ώρα σε σκέψεις. Απλά... πράττει". Γενικά είναι τέτοιος τύπος. Έχει πει πως " δεν είμαι πολύ καλός στο να οργανώνω το μέλλον μου. Αποφασίζω με το ένστικτο. Ακούω τι έχει να μου πει ο εαυτός μου, η καρδιά μου. Σαφώς και συζητώ τα θέματα μου με άλλους, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνω μόνος".

Ένα μήνα μετά, οι Βαυαροί του έδωσαν το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Έως το τέλος της σεζόν, είχε φτάσει τις 14 συμμετοχές. Η Bayern είχε πάρει το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Το πρώτο... ανδρικό γκολ το έβαλε τον Σεπτέμβριο του 2003, στα δίχτυα της VfL Wolfsburg. Έξι μήνες μετά, κλήθηκε στην εθνική ανδρών. Στο μεσοδιάστημα, έφτασε τα 26 παιχνίδια στη Bundesliga και τα 37 στο σύνολο, εκ των οποίων τα 3 ήταν για το Champions League. Σκόραρε 4 φορές και έδωσε πέντε ασίστ -όλα στην εγχώρια λίγκα.

Δεν είχε προσδοκίες -μόνο όνειρα

Ο Rudi Völler ήταν στη διαδικασία αλλαγής γενιών στην εθνική και τον κάλεσε για πρώτη φορά στην ανδρών, που ήταν εκείνη την περίοδο η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα -βάσει των αποτελεσμάτων στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002- και προ του Euro 2004. " Μπορεί να παίξει σε διαφορετικές θέσεις, στο κέντρο και να εκτελέσει τις τακτικές" είχε πει ο ομοσπονδιακός κόουτς, μαζί με το " δεν δείχνει να νιώθει πίεση ή ένταση". Εκείνος είχε σχολιάσει ότι " για να είμαι ειλικρινής, δεν περιμένω κάτι. Δεν πιστεύω πως έχω το δικαίωμα να έχω προσδοκίες, γιατί είμαι ακόμα πολύ νέος. Προφανώς και κάθε παίκτης θέλει να είναι στον αγωνιστικό χώρο, για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα. Ελπίζω να 'χω τις ευκαιρίες μου".

Το ντεμπούτο έγινε στις 6 Ιουνίου του 2004 (σε ηλικία 19 χρόνων, 10 μηνών και 5 ημερών), στο Kaiserslautern, με την Ουγγαρία να παίρνει τη νίκη (0-2). Η πρώτη του συμμετοχή σε επίσημο ματς, ήταν με την Ολλανδία. Μπήκε ως αλλαγή στο 68ο λεπτό " και έζησα ένα απίστευτο συναίσθημα, που αδυνατώ να περιγράψω με λόγια. Ανυπομονώ για τη συνέχεια, για να ξαναπαίξω μπροστά στο φανταστικό κοινό μας". Αν ένιωσε άγχος; " Είμαι συνηθισμένος στο να παίζω σε μεγάλα παιχνίδια. Είμαι παίκτης της Bayern. Ξέρω πως έκανα κάποια μικρά λάθη, αλλά κυρίως προσπάθησα να ανταποκριθώ στην πρόκληση και ήλπισα να σκοράρω. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα, παρ' ότι έφτασα κοντά". Το σουτ που επιχείρησε κάποια δευτερόλεπτα μετά την είσοδο του, το απέκρουσε ο Giovanni van Bronckhorst. Κατέληξε στο ότι " είναι ωραίο να ξέρω πως ο προπονητής μου είναι χαρούμενος, αλλά στο τέλος της ημέρας, είμαι εδώ για την εμπειρία".

Είχε διαπιστωθεί εν τω μεταξύ, μια δυσαναλογία: το όνομα του αναφερόταν πολλές περισσότερες φορές για τους λάθος λόγους, από ό,τι για τους σωστούς. Είχε αποκτήσει τη φήμη του ατίθασου νιάτου, που ζούσε για να παρτάρει και να ξενυχτά. Εντός αγωνιστικών χώρων, είχε ένα ιδιαίτερο ταπεραμέντο, ήταν κάπως οξύθυμος, αλλά έκανε τη δουλειά του, κατά τρόπο που "έκλεινε" τη θέση του στις 11αδες (της Bayern και της εθνικής). Χρόνο με το χρόνο, όπως άλλαζε το status του, άλλαζε και η συμπεριφορά του. Ήθελε να ταιριάζει περισσότερο σε αυτό που έβλεπαν σε εκείνον τα μικρά παιδιά.

Πήγε στο Euro 2004 -μετά την απογοητευτική εμφάνιση της U21 των Γερμανών στο ευρωπαϊκό της κατηγορίας-, όπου η "mannschaft" αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων. 'Ηταν αυτός που έδωσε την πάσα στον Michael Ballack, για το γκολ της παρηγοριάς με την Τσεχία (1-2), στο τουρνουά που τελείωσε με 2 μόλις βαθμούς. Μόλις επέστρεψε στην Bayern, διαπίστωσε πως ο νέος προπονητής, Felix Magath τον είχε στείλει στους αναπληρωματικούς. Ο Schweinsteiger χρειάστηκε τρεις εβδομάδες, για να τον πείσει για την επιστροφή του. Είχε να ανταγωνιστεί άλλους εννέα μέσους. Είχε ό,τι χρειαζόταν για να τους νικήσει και να πανηγυρίσει ένα ακόμα double. Ήταν η σεζόν που έγινε "ο δεύτερος πιο δημοφιλής παίκτης" της παρέας του, πίσω από τον Roy Makkay. Μαζί συγκέντρωσαν το 80% των προτιμήσεων. Είχε φτάσει τις 38 συμμετοχές και τα 4 γκολ.

Στις 8 Ιουνίου του 2005, με τον Juergen Klinsmann να έχει αναλάβει την εθνική, σκόραρε το πρώτο του γκολ με το εθνόσημο στο στήθος. Για την ακρίβεια, τα πρώτα δύο, στο φιλικό με τη Ρωσία. Κέρδισε τη θέση του στην αποστολή για το Confederations Cup που διεξήχθη τον ίδιο μήνα στη Γερμανία και παραβίασε την εστία της Τυνησίας και του Μεξικού. Ακολούθησε άλλη μια μαγική χρονιά με το σύλλογο του (30 συμμετοχές στο πρωτάθλημα)

Στο World Cup 2006, που διεξήχθη επί γερμανικού εδάφους, με την οικοδέσποινα να φτάνει στην 3η θέση του κόσμου (έχασε στον ημιτελικό, από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ιταλία), έχοντας τον "Schweini" στο επίκεντρο της ιστορίας. Ήταν αυτός που δημιουργούσε ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες με τη σπιρτάδα του και το δυνατό σουτ (δες στο video αυτά που έβαλε στην Πορτογαλία, στο μικρό τελικό, όταν έδωσε την ασίστ για το τρίτο τέρμα του έθνους), είχε γίνει ο... ανθυπασπιστής του Ballack.

Στα 22 είχε ήδη 22 συμμετοχές στην εθνική, αριθμός που ήταν ιστορικό ρεκόρ. Το "έσπασε" ο Lukas Podolski, όταν έφτασε τα 44 παιχνίδια, στην ίδια ηλικία -παρεμπιπτόντως, επίσης είχε κάνει πρεμιέρα το 2004 και ήταν στο Παγκόσμιο του 2006, όταν αναδείχθηκε "καλύτερος νέος παίκτης", κλέβοντας το τρόπαιο από τους Lionel Messi και Cristiano Ronaldo. Ο κάτοχος του ρεκόρ όλων των εποχών, Lothar Matthäus, είχε μόλις 13 εμπειρίες, όταν ήταν 22.

Όπως έβγαζε τη φανέλα της εθνικής, για να φορέσει εκείνη της Bayern, έξι μήνες μετά τον πρώτο του χαμένο τελικό, στο Champions League (από την Inter Milan), υπέγραψε επέκταση συμβολαίου έως το 2016 και αντιλήφθηκε πως οι υποχρεώσεις -μαζί με τις προσδοκίες- είχαν αυξηθεί κατακόρυφα, μετά το "αντίο" του Oliver Kahn από τα γήπεδα και την απόφαση του Hitzfeld να πάει στην εθνική Ελβετίας. Ο Klinsmann έγινε ο νέος προπονητής και ο Mark van Bommel ο νέος αρχηγός. Σύστημα που δεν "δούλεψε" με τον νυν ομοσπονδιακό των ΗΠΑ να απολύεται τον Απρίλιο του 2009, όταν οι διοικούντες διαπίστωσαν πως κινδύνευε και ο τελευταίος στόχος: η πρόκριση στο Champions League. Οι τίτλοι είχαν "χαθεί". Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ολοκλήρωσε με 44 συμμετοχές, τα 9 γκολ και τις 14 ασίστ, πριν τεθεί υπό τις οδηγίες του Louis Van Gaal, του μάστερ της τεχνικής και οπαδού της πειθαρχίας.

Η γέννηση του der Kommandant

Μαζί με τον Louis Van Gaal, στο Μόναχο εμφανίστηκε και ο Arjen Robben. Η σκέψη του Ολλανδού ήταν να αναλάβει την επίθεση ο συμπατριώτης του (παρεμπιπτόντως, τελείωσε τη σεζόν 2009-10 ως πρώτος σκόρερ) και να αναθέσει στον Schweinsteiger έναν πιο αμυντικογενή ρόλο, στο κέντρο. Τον χρησιμοποίησε στον άξονα, παραγκωνίζοντας τον Luca Toni και είχε στην κορυφή της επίθεσης τον νεαρό Thomas Müller. Επιπροσθέτως, δεν άλλαξε το παραμικρό, μολονότι δέχθηκε πολλές πιέσεις, με τον Karl-Heinz Rummenigge να τον απολύει το 2011 και να αναγνωρίζει λίγο αργότερα ότι "αυτός άλλαξε τη φιλοσοφία της Bayern".

Εν πάση περιπτώσει, οι ειδικοί είχαν κατακεραυνώσει τον Van Gaal, διότι είχαν κρίνει πως έτσι δεν θα μπορεί να εκμεταλλευτεί επαρκώς το ταλέντο του "παιδιού" τους και εν ολίγοις θα το "κάψει". Μόνο που δεν είχαν δει ό,τι είχε δει ο "Iron Tulip". Το είδαν αργότερα και το υιοθέτησαν στην εθνική. Ο Γερμανός χρειάστηκε το χρόνο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Στο σύλλογο και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όπου το 2008 έχασε τη θέση του στην 11αδα από τον Podolski, τον οποίον ήθελε να ταιριάξει ο Joachim Löw με τους Klose και Gómez.

Αυτό θα άλλαζε, μετά την ήττα σοκ από την Κροατία στο δεύτερο ματς (1-2), οπότε ο "Schweini" είδε απευθείας κόκκινη κάρτα -μετά το τζαρτζάρισμα με τον Jerko Leko-, εξέτισε την ποινή και επέστρεψε στον προημιτελικό με την Πορτογαλία, ως μέλος του 4-4-2 που επέλεξε ο εθνικός κόουτς -βάζοντας τον Gómez στον πάγκο. Η Γερμανία νίκησε 3-2. Αυτός είχε συμμετοχή σε όλα τα γκολ. Σημείωση: πριν το ματς είχε μια συζήτηση με την Angela Merkel. Δεύτερη σημείωση: ήταν η περίοδος που είχε βάψει ξανθά τα μαλλιά του.

Τι του είπε η Καγκελάριος; " Πως δεν πρέπει να κάνω τα ίδια ηλίθια πράγματα και ότι πρέπει να παίξω, όπως έπαιζα έως τότε. Όταν η Καγκελάριος σου λέει να κάνεις κάτι, το κάνεις. Δεν ξεκίνησα καλά τη διοργάνωση, αλλά ήξερα πως είμαι σε καλή κατάσταση και ότι έπρεπε να εμπιστευτώ την ομάδα μου. Αντιμετωπίσαμε τους καλύτερους και τους νικήσαμε, γιατί ήμασταν ομάδα". Σκόραρε το πρώτο γκολ και στη νίκη (3-2) του ημιτελικού με την Τουρκία, δεν κατάφερε όμως, να κάνει το ίδιο στον τελικό με την Ισπανία που τελικά, πήρε την κούπα.

Αναποτελεσματική -ως προς την κατάκτηση του τροπαίου- ήταν και η συμμετοχή της "mannschaft" στο Παγκόσμιο του 2010 (κάλυψε στο κέντρο το κενό του τραυματία Ballack και όπως είχε συμβεί και στη Bayern, έγινε ο ηγέτης του συνόλου), όπως και στο Euro 2012 (ήταν ο βασικός αμυντικός μέσος, από τα προκριματικά έως τον αποκλεισμό -στα πέντε ματς), με τον άνθρωπο μας να έχει ζήσει και μια ακόμη "απώλεια": αυτή του Champions League. Με δικό του πέναλτι είχε πάει την ομάδα του στον τελικό -στον ημιτελικό με τη Real. Με δικό του χαμένο πέναλτι, είδε την Chelsea να φωτογραφίζεται ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, επί εδάφους Μονάχου. Η Bayern έκανε ωστόσο, ένα ακόμα double.

Στο φιλικό με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήταν η πρώτη φορά που φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Έγινε δικό του το 2014, όταν του το παρέδωσε ο συμπαίκτης του στην Bayern, Philipp Lahm. Είχε αρχίσει να ρεφάρει για τα λάθη του, με την Bayern. Από τα πόδια του (από το... τακουνάκι του), κρίθηκε ο τίτλος στη Γερμανία, στο ματς με την Eintracht, ενώ είχε ηγετικό ρόλο στην κατάκτηση του DFB-Pokal και του Champions League, στον 10ο τελικό των Βαυαρών, με αντίπαλο την Borussia. Ο Jupp Heyneckes ήταν ο προπονητής του treble. Ο "Schweini" είχε 45 συμμετοχές τη σεζόν 2012-13, 9 γκολ και... το 80% των πασών να περνούν από αυτόν.

"Mia san Mia"

Αυτή ήταν η εποχή που είχε διευκρινίσει ότι "υπάρχει ένα πολύ γνωστό σλόγκαν, στη βαυαρική διάλεκτο, το οποίο χρησιμοποιούμε. Το "mia san mia" που αυτολεξεί μεταφράζεται ως "we are we", αλλά σημαίνει "είμαστε αυτοί που είμαστε". Δεν είμαστε υπερόπτες, αλλά έχουμε τεράστια αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητες μας. Έχουμε τη νοοτροπία του νικητή. Όταν έρχονται νέοι παίκτες, στην αρχή είναι χαρούμενοι με τις ισοπαλίες. Σύντομα υιοθετούν τη γενικότερη φιλοσοφία, εντάσσονται στο κλίμα του "πρέπει" της νίκες. Δεν μας ικανοποιεί το 0-0 ή το 1-1. Αυτή είναι η νοοτροπία μας".

Στα 28 του, είχε κερδίσει έξι φορές τη Bundesliga και άλλα τόσα εθνικά κύπελλα και είχε μόλις προσθέσει τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στη συλλογή του. Μετά, πήρε σειρά η εθνική, που έγινε πρωταθλήτρια κόσμου το 2014. Ήταν αυτός που έλεγχε το κέντρο και τις περισσότερες πάσες της ομάδας, μολονότι είχε χάσει πολλά παιχνίδια στην Bundesliga, με προβλήματα στον αστράγαλο και τον Pep Guardiola να δίνει το ρόλο του κεντρικού αμυντικού στον Philip Lahm. Ο Löw τον προφύλαξε όσο μπορούσε και όταν τον είχε ανάγκη, ήταν καθ' όλα έτοιμος -και πανταχού παρών. Ο άρχοντας κάθε αγώνα, αυτός που έκρινε την έκβαση. Είχε βρεθεί στην καλύτερη φάση της καριέρας του, με την αυτοπεποίθηση να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, έως το φινάλε.

Στη σεζόν που ακολούθησε, έφτασε τις 500 συμμετοχές με την Bayern, στις 23/5 του 2015, στο 2-0 επί της FSV Mainz 05. Ήταν η τελευταία του παρουσία, στο ρόστερ των Βαυαρών, στο 25ο τίτλο του πρωταθλητή. "Έκλεισε" αυτό το κεφάλαιο, με γκολ στο 48ο λεπτό. Έπειτα από 17 χρόνια, άφηνε το "σπίτι" του, για τη Manchester United, την οποία είχε επιλέξει για τα 9 εκατ. ευρώ του τριετούς συμβολαίου, αλλά και για τον Van Gaal. Έγινε ο πρώτος Γερμανός στην πρώτη ομάδα της Man United, πήρε το #23,... το άλλαξε με το #31 που είχε και στη Γερμανία και ξεκίνησε τη νέα πραγματικότητα, που χαρακτηρίστηκε κυρίως από τραυματισμούς.

Στις 9/1 έπαθε ρήξη συνδέσμου στο γόνατο, στο ματς με τη Sheffield United, για το FA Cup. Έμεινε εκτός έως τις 7/3. Δεν πρόλαβε να επιστρέψει και στις 24/3 έπαθε ρήξη έσω πλαγίου, σε τάκλιν που του έκανε συμπαίκτης του, σε οικογενειακό διπλό της εθνικής Γερμανίας, πριν τα φιλικά με την Αγγλία και την Ιταλία, στα οποία δεν έπαιξε. Όπως δεν έπαιξε στα ματς που απέμεναν για τη λήξη της Premier League. Μπήκε στην αποστολή για το Euro της Γαλλίας -ήταν ο αρχηγός-, αλλά δεν έπαιξε ποτέ όπως μπορούσε. Όπως τον είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν ο μαέστρος που διηύθυνε την ορχήστρα του, όπως είχε συμβεί δυο χρόνια νωρίτερα, στη Βραζιλία. Στο ματς των "8" με την Ιταλία που κρίθηκε στα πέναλτι, χτύπησε ξανά στο γόνατο (έχασε και πέναλτι, αλλά τον κάλυψαν οι φίλοι του) και άρχισε ο αγώνας να προλάβει τον ημιτελικό, με τη Γαλλία. Τον πρόλαβε... για κακή του τύχη.

Μετά τη φάση που είδες στο video (αν δεν την είδες, δες τη), μέχρι και η Bild του επιτέθηκε. Τον χαρακτήρισε υπαίτιο του αποκλεισμού από τον τελικό. Κάποιοι εξήγησαν πως υπήρχαν λόγοι που ο Guardiola τον είχε αφήσει να φύγει από το Μόναχο. Ήταν τα κουρασμένα πόδια που τον πρόδωσαν, που τον έκαναν να... γεράσει (αγωνιστικά) πριν την ώρα του. Στα 31 είχε δώσει 682 ματς σε 14 χρόνια καριέρας. Κατά μ.ο. 48 τη σεζόν. Και δεν βολόδερνε. Είχε ρόλο ηγέτη -και τον αντιμετώπιζαν ως τέτοιο οι αντίπαλοι, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Η αρχή του τέλους είχε ξεκινήσει. Το επίσπευσε ο José Mourinho, ο οποίος με το που εμφανίστηκε στο Old Trafford του είπε πως δεν τον υπολογίζει. Του είπε και να βρει αλλού δουλειά. Και έγινε έξαλλος, όταν ο Γερμανός απέρριψε την πρόταση της Sporting Lisbon. Οι πληροφορίες τον θέλουν να περνά στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, αλλά το "παράθυρο" των μεταγραφών που γίνονται εκεί έχει "κλείσει" και άρα τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα, θα μείνει εκεί που είναι. Είπε πως ονειρεύεται να ξανατρέψει στο "Old Trafford". Πριν τον ξεγράψεις, δώστου μια ευκαιρία.

Για να διευκολύνει τη ζωή του, πήρε την απόφαση να αφήσει κάτι στην άκρη. Αυτό το "κάτι" ήταν η εθνική . Συγκινημένος, ομολόγησε πως κάθε ένα από τα 24 γκολ που σκόραρε για το έθνος, κάθε μία από τις 120 συμμετοχές " ήταν στιγμές απερίγραπτα όμορφες και επιτυχημένες", σχολίασε πριν λίγες ώρες, όταν είχε ζήσει αυτό.