Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως το 2009 ο Γιώργος Σπανουδάκης σε ηλικία 11 ετών έζησε το απόλυτο ποδοσφαιρικό όνειρο κάθε πιτσιρικά. Τότε που ταλέντο του τον οδήγησε στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, στη θρυλική Μασία.

Ο Έλληνας ομογενής μετανάστευσε με την οικογένειά του στη Γερμανία πολύ νωρίς και μόλις στα 6 του γράφτηκε στα "τσικό" της Χάσλοκ. Την επόμενη χρονιά ενσωματώθηκε στην Όπελ Ρούσενχαϊμ για να τον ανακαλύψουν στη συνέχεια οι άνθρωποι της Άιντραχτ. Το ταλέντο του, ωστόσο, ξεχωρίζει και πολύ γρήγορα ο μικρός Jogo κάνει το μεγάλο βήμα.

Το 2009 πήρε μέρος σε ένα καλοκαιρινό καμπ και οι δεξιότητές του δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον Άλμπερτ Μπενάιζες, τον γενικό συντονιστή των παιδικών τμημάτων της Μπαρτσελόνα, ο οποίος και τον πρότεινε στη Μασία. Ο μικρός τότε Γιώργος πέρασε το δοκιμαστικό και το ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει για εκείνον.

Ο Σπανουδάκης μίλησε στο SPORT24 για την καθημερινότητα στην περίφημη Μασία, το πώς διαχειρίστηκε τη σύγκριση με τον Μέσι, τη φιλοσοφία του συλλόγου, αλλά και την απόφαση να φύγει, ενώ είχε τρία χρόνια ακόμα συμβόλαιο.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος και πώς να είναι άλλωστε, όταν βρίσκεσαι στις κορυφαίες ακαδημίες του πλανήτη. Την περίοδο, που η Μπαρτσελόνα δοξάζεται σε Ευρώπη και όχι μόνο, για τις επιτυχίες της. Την περίοδο που στο ρόστερ της βρίσκονταν οι Μέσι, Πουγιόλ, Μπουσκέτς, Ινιέστα, Τσάβι, Νεϊμάρ και Ιμπραχίμοβιτς."Υπήρξαν παιδιά που δεν άντεξαν και γύρισαν πίσω στα σπίτια τους", επιβεβαίωσε και ο Γιώργος κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας.

Η ζωή στη θρυλική Μασία

“Παρόλο που στην αρχή δεν ήξερα τη γλώσσα δεν δυσκολεύτηκα. Προφανώς μου έλειπαν οι γονείς και οι φίλοι μου, αλλά το κλίμα εκεί ήταν πολύ οικογενειακό και αυτό βοηθούσε. Το σπίτι της Μασία ήταν δίπλα στο γήπεδο. Εκεί έμεινα για δύο χρόνια. Μετά κατασκευάστηκε η καινούρια Λα Μασία που ήταν στο προπονητικό κέντρο. Μέναμε μαζί 60 με 70 παιδιά. Υπήρχαν παίκτες από διάφορες χώρες και στην αρχή δεν μιλούσε κανείς ισπανικά, αλλά πάντα κάπως τα βρίσκαμε.

Αυτό που ξεχωρίζει τη Μασία ήταν ακριβώς αυτό που σου είπα: ότι ήμασταν οικογένεια. Έχω κρατήσει επαφή ακόμα με πολλά παιδιά. Αλλά αυτό που λέω σε όσους με ρωτούν είναι ότι αν και τα παιδιά έπαιζαν -ειδικά εκείνη την περίοδο- στη μεγαλύτερη ομάδα έμειναν ίδια, δεν αλλοιώθηκαν. Δεν το πήραν ποτέ πάνω τους. Ήταν ταπεινοί. Είναι εύκολο στο ποδόσφαιρο όταν ανέβεις πιο ψηλά να αλλάξει ο χαρακτήρας σου.

Στη Μασία έδιναν σημασία στον σεβασμό, στο να μας κάνουν σωστούς ανθρώπους

Οι άνθρωποι στις ακαδημίες ήταν αυστηροί, όπως έπρεπε να ήταν, γιατί ήμασταν μικροί, μακριά από τα σπίτια μας και εκείνοι είχαν την ευθύνη μας. Υπήρχαν φύλακες έξω από τα δωμάτια, είχαμε ανθρώπους πάντα μαζί μας. Αν θέλαμε να πάμε κάπου, τους ζητούσαμε την άδεια και τις περισσότερες φορές θα έρχονταν μαζί μας.

Στη Μασία έδιναν μεγάλη βαρύτητα στη συμπεριφορά, στους βαθμούς στο σχολείο και ήταν αυστηροί με αυτό. Αν δεν ήσουν σωστός στο σχολείο ή έκανες βλακείες, μπορεί για τιμωρία να σε άφηναν εκτός από κάποιο τουρνουά.

Με τον Φάτι ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο, ήταν 10 ετών τότε, δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί την εξέλιξη

Η συμπεριφορά ήταν πάντα πιο σημαντική από τους βαθμούς. Έδιναν σημασία στον σεβασμό, στο να μας κάνουν σωστούς ανθρώπους. Πάντα μας έλεγαν ότι δεν πρέπει να εκθέτουμε την ομάδα με τη στάση μας”.

Γνωρίζοντας ότι με τον Άνσου Φάτι έμεναν στο ίδιο δωμάτιο δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω για το 19χρονο άσο των “μπλαουγκράνα”, ο οποίος υπέγραψε συμβόλαιο πρόσφατα με τον σύλλογο, ο οποίος στη συμφωνία συμπεριέλαβε την αστρονομική ρήτρα του 1 δις ευρώ.

“Ναι, με τον Άνσου Φάτι ήμασταν μαζί στο δωμάτιο. Μιλήσαμε όταν υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα. Είναι τρελό αυτό που ζει ο Άνσου. Πήρε το νούμερο του Μέσι, είναι πολύ μεγάλο όλο αυτό. Είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός μου. Τότε που μέναμε μαζί ήταν μικρός. Δεν μπορούσες να το φανταστείς ότι θα εξελιχθεί έτσι. Ήταν 10 χρονών τότε”.

Οι επισκέψεις των “μεγάλων” στη Μασία και το σκηνικό με τον Ιμπραχίμοβιτς

“Τους βλέπαμε συχνά. Έρχονταν στη Μασία, μιλούσαν με τους ανθρώπους εκεί., γιατί τους γνώριζαν από την εποχή που ήταν κι εκείνοι στις ακαδημίες. Ο μάγειρας για παράδειγμα ήταν 30 χρόνια εκεί, έρχονταν να τον δουν. Ο Μέσι δεν μιλούσε εύκολα. Ο Τσάβι και ο Ινιέστα έρχονταν πιο συχνά. Ο Ινιέστα μάς συμβούλευε, μας έλεγε πώς ήταν εκείνος στην ηλικία μας. Ενδιαφερόταν, μας ρωτούσε για το σχολείο, πώς τα πηγαίνουμε, αν έχουν αλλάξει τα πράγματα εκεί, αν έχει παραμείνει ο ίδιος διευθυντής. Όλοι είχαμε ζήσει τα ίδια κατά κάποιον τρόπο.

Είναι μοναδικό να παίζεις και την επόμενη μέρα να σου λέει ο Τσάβι ότι τα πήγατε καλά

Ήταν πολύ οικείοι. Ήταν ωραίο να τους βλέπεις, ήταν απλοί. Για παράδειγμα, μπορεί να έβλεπες τον Ινιέστα στον δρόμο και να μην το καταλάβαινες. Όταν πήγαμε στο νέο προπονητικό κέντρο, έρχονταν παίκτες και μας έβλεπαν κάποιες φορές όταν παίζαμε παιχνίδια. Μας στήριζαν, έδειχναν ενδιαφέρον. Είναι μοναδικό να παίζεις και την επόμενη μέρα να σου λέει ο Τσάβι ότι τα πήγατε καλά. Μία φορά μάλιστα, τον είδα μετά την προπόνηση και ξέρεις βγάλαμε φωτογραφία και με ρώτησε πότε παίζουμε ξανά, τι ώρα.

Ξαπλώνει ο Ζλάταν δίπλα μου, βγάζει την μπλούζα, με κοιτάζει και μου λέει “Do you like my tattoos?"

Ήταν τρελό να τους βλέπεις μπροστά σου. Με τον Ιμπραχίμοβιτς έχω να σου πω κι ένα αστείο σκηνικό. Οι γιατροί μας ήταν οι ίδιοι. Είχα ένα πρόβλημα κάποια στιγμή στον δικέφαλο και είχα πάει στον φυσικοθεραπευτή και τη στιγμή που ξάπλωνα βλέπω τον Ζλάταν. Αγχώθηκα (σ.σ. γέλια). Ξαπλώνει δίπλα μου, βγάζει την μπλούζα του, με κοιτάζει και λέει “Do you like my tattoos?” και γέλασε. Εγώ ούτε λέξη δεν είπα από την ντροπή μου (σ.σ. γέλια).

Ήταν η πρώτη χρονιά που είχε έρθει. Ήμουν και στην παρουσίασή του. Είχε γίνει χαμός τότε, είχαμε μπει στο γήπεδο. Είχαν μπει και οπαδοί. Κάποιοι μάλιστα, “έκλεβαν” και χόρτο από το γήπεδο. Έχω ζήσει τόσα πολλά στην Μπαρτσελόνα που πραγματικά δεν μπορώ να τα θυμηθώ όλα”.

Η σύγκριση με τον Μέσι

Ο Γιώργος είχε τη φανέλα με το Νο10. Ο λόγος απλός: αγωνιζόταν ως δεκάρι. Ωστόσο, το νούμερο αυτό προσθέτει από μόνο του ένα έξτρα βάρος. Έχει “ευθύνη” για όποιον το “κουβαλά”, για όποιον το χαίρεται στη φανέλα του. Την ίδια στιγμή αρκετοί ήταν εκείνη που τον αποκαλούσαν ο μικρός-Μέσι. Οι χαρακτηρισμοί και οι υπερβολές στα αφιερώματα δεν έλειψαν. Οι προσδοκίες μεγάλες. Αλλά αυτό δεν απασχολούσε τον Γιώργο ο οποίος επέλεγε να μιλάει μέσα από το γήπεδο.

Δεν με ενθουσίαζαν τα δημοσιεύματα που με συνέκριναν με τον Μέσι

“Δεν με άγχωνε τότε. Σε εκείνη την ηλικία δεν υπήρχε άγχος. Τα έβλεπα, τα άκουγα, κάποια τα είχα διαβάσει, αλλά δεν με έκαναν να τρελαίνομαι ή να πετάω από τη χαρά μου. Ήμουν Ισπανία, είχα την ηρεμία μου και τόσα πολλά πράγματα να κάνω μέσα στην ημέρα. Δεν με ένοιαζε τότε το τι γραφόταν ή το τι έλεγαν.

Δεν είχε καμία σημασία επειδή φορούσα το 10. Ο Μέσι είναι ο Μέσι. Ξέραμε τι μπορούμε να κάνουμε, τι θέλει η ομάδα από εμάς. Τι είσαι εσύ σαν παίκτης και τι είναι κάποιος άλλος”.

Το τέλος από τη Μασία, το “όχι” στην Άρσεναλ και η επιστροφή στη Γερμανία

Το καλοκαίρι του 2014 ο 16χρονος τότε Γιώργος έπειτα από πέντε χρόνια αποφασίζει να κλείσει το κεφάλαιο Μπαρτσελόνα και να αποχαιρετήσει τη Βαρκελώνη. Μία από τις προτάσεις που φτάνουν έρχεται από την Αγγλία και συγκεκριμένα, την Άρσεναλ και την Κ18 των “κανονιέρηδων”. Βρέθηκε πολύ κοντά στο να μετακομίσει στο Βόρειο Λονδίνο. Παρότι, αγωνίστηκε σε ένα φιλικό της ομάδας νέων της Άρσεναλ κόντρα στη Λίνκολν, ο Γιώργος πήρε τελικά, την απόφαση να μην υπογράψει.

Στη Μασία εκπαιδεύουν παίκτες μόνο για την πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, είναι δύσκολο να τα καταφέρεις εκεί

“Ήθελα να γυρίσω Γερμανία. Στις ακαδημίες γίνεται πολύ καλή δουλειά. Το έβλεπα απ’ όταν ήμουν στην Κ17 της εθνικής. Είναι πραγματικά άλλο επίπεδο. Δεν μπορείς να το συγκρίνεις. Είδα πώς δουλεύουν με τα παιδιά εκεί.

Είχα ακόμα τρία χρόνια συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα, αλλά ήθελα να γυρίσω στη Γερμανία. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να τα καταφέρεις στην Μπαρτσελόνα. Στη Μασία εκπαιδεύουν παίκτες για την Μπαρτσελόνα, προσπαθούν να βγάλουν παίκτες μόνο για τον σύλλογο. Αν δεν τα καταφέρεις εκεί είναι δύσκολα μετά. Έφυγα και αργότερα είδα παίκτες που δεν τα κατάφεραν να ανέβουν, να τα παρατάνε.

Από τα 10 μέχρι τα 14-15 που ήμουν εκεί οι προπονήσεις ήταν ίδιες. Όταν πήγαινα στην εθνική Γερμανίας τούς έβλεπα να κάνουν βάρη, να τρέχουν και έλεγα “που ήρθα;”. Στην Ισπανία σημασία είχε μόνο η μπάλα. Το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα είναι περισσότερο κατοχή και όταν χάνεις την μπάλα να έχεις γρήγορο πρέσινγκ. Αυτή είναι η φιλοσοφία της ομάδας.

Είχαμε προπονήσεις που ήθελαν όλη την ώρα να κοιτάμε τον αντίπαλο. Εκεί έμαθα το IQ του ποδοσφαίρου. Να κοιτάζω πέρα από μένα, πώς παίζει ο αντίπαλος, να διακρίνω το που ανοίγουν οι χώροι, το πώς να τους ανοίγεις.

Δεν ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με το συμβόλαιο της Άρσεναλ

Το γερμανικό ποδόσφαιρο είναι πιο φυσικό. Έχει πολλά τρεξίματα, πολύ πάνω – κάτω, αντεπιθέσεις. Όταν πήγα στην Κ15 εθνική Γερμανίας, στην αρχή δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω στα τρεξίματα. Ένιωθα ότι μου λείπει, γιατί δεν τα κάναμε στην Μπαρτσελόνα, δεν μας το έμαθαν. Δεν τους ενδιέφερε τόσο η αντοχή.

Με την Άρσεναλ δεν τα βρήκαμε, γιατί υπήρχαν κάποιες διαφορές στο συμβόλαιο. Δεν ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Είχα την ευκαιρία να το ζήσω από κοντά να δω πως είναι, έπαιξα σε ένα φιλικό, αλλά ήρθε η πρόταση από την Στουτγκάρδη και δεν το σκέφτηκα. Η ομάδα ήταν από τις καλύτερες στην κατηγορία. Πρωταθλητές στην Κ17, Κ19, πολύ καλή ακαδημία. Οπότε το σκέφτηκα και πήρα την απόφαση να μην υπογράψω με την Άρσεναλ και να πάω Γερμανία”.

Η απόφαση όμως, δεν θα άλλαζε, ακόμα κι αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Η Μπαρτσελόνα είχε τελειώσει για εκείνον. Και η πρόταση από τη Στουτγκάρδη έρχεται την κατάλληλη στιγμή. “Ήταν σημαντικό για μένα όταν ήρθε η πρόταση. Ήταν επαγγελματικό συμβόλαιο. Ήθελα και χρειαζόμουν να βελτιωθώ σε αυτόν τον τομέα, γιατί πραγματικά πίστευα πως το να συνδυάσω το ισπανικό ποδόσφαιρο και το γερμανικό, θα μου έκανε πολύ καλό σαν παίκτη.

Το 2018 πήγα στην Γκιμαράες. Στην Πορτογαλία έμεινα για έναν χρόνο. Ήταν δύσκολος χρόνος. Προερχόμουν από τραυματισμό και ο προπονητής που με πήρε, έφυγε. Δεν πήρα καθόλου λεπτά. Αλλά προσπάθησα να μην με επηρεάσει ψυχολογικά. Όλα έχουν κάτι να σου μάθουν, να σε βοηθήσουν.

Από ένα σημείο και μετά όμως, ήθελα να φύγω, να λύσω το συμβόλαιό μου. Ήθελα να παίξω. Το πιο σημαντικό για κάθε παίκτη είναι να είναι κάπου και να παίρνει λεπτά. Αλλά ήταν δύσκολο, γιατί για έναν χρόνο δεν είχα παίξει καθόλου. Τελικά πήγα στη Σαντχάουζεν. Ήθελα να το πιάσω από την αρχή, να το πάω βήμα – βήμα. Και εκεί που άρχιζα να παίζω και βρήκα ρυθμό ήρθε ο κορονοϊός. Και στο τέλος της σεζόν έρχεται αυτό με την Μπουργκχάουζεν".

Από το καλοκαίρι του 2020 ο Γιώργος αγωνίζεται στην Μπουργκχάουζεν, ομάδα τέταρτης κατηγορίας στη Γερμανία. Ευχαριστημένος με την επιλογή του, ο 23χρονος έχει αφήσει πίσω του τους τραυματισμούς, και κάνει μία νέα αρχή. "Όλα γίνονται για κάποιον λόγο", μού είπε, εξηγώντας μου ότι δεν τον τρομάζει να πάει ένα βήμα πίσω για να κάνει αύριο δύο βήματα μπροστά.

"Από τότε που ήρθα εδώ πάνε όλα πολύ καλά. Μπορεί να είναι τέταρτη κατηγορία, αλλά η ομάδα είναι πολύ επαγγελματική. Πριν μερικά χρόνια έπαιζαν Β’ και Γ’ κατηγορία. Παίζω, τα πάω καλά και από τότε που άρχισα εδώ υπήρξε ενδιαφέρον και στο εξωτερικό και στη Γερμανία για πιο μεγάλες κατηγορίες και τον Νοέμβριο που έγινε το δεύτερο lockdown μέχρι τον Μάιο σταματήσαμε ξανά γιατί δεν είμαστε επαγγελματική κατηγορία. Τώρα είμαι βασικός στην ομάδα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να είμαι υγιείς και πιστεύω σε μένα. Θέλω να είμαι κάπου που με πιστεύουν και όλα θα πάνε καλά".

Η επαφή με Άρη και Παναθηναϊκό

“Είχα έρθει πολύ κοντά στον Άρη και τον Παναθηναϊκό. Ήταν περίπου την ίδια περίοδο και με τις δύο ομάδες. Τότε που έψαχνα να φύγω από την Γκιμαράες, το 2019/20. Δεν θέλω να πάω σε μία μεγάλη κατηγορία χωρίς να ξέρω ότι είμαι έτοιμος. Με όλους τους τραυματισμούς που πέρασα για μένα το σημαντικό ήταν ότι πρέπει να πάω κάπου που θα με εμπιστευτούν.

Προτιμούσα να κατέβω ένα επίπεδο, να κάνω ένα βήμα πίσω για να φτάσω ξανά στο επίπεδό μου. Κοιτάζω πρώτα πώς μπορώ εγώ να βελτιωθώ. Έζησα πως είναι να μην παίζεις για έναν χρόνο και δεν θέλω να το ξαναπεράσω. Θέλω να αισθάνομαι έτοιμος κι ας αργήσει. Ξέρω να αξιολογώ τον εαυτό μου, είμαι ειλικρινής με εμένα, ξέρω που είμαι και τι είναι το καλύτερο για μένα”.

Έχοντας γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά μεγαλώσει στη Γερμανία, ο 23χρονος σήμερα κεντρικός μέσος έχει δύο υπηκοότητες, τόσο την ελληνική, όσο και τη γερμανική. Επομένως μπορεί να παίξει σε όποια εθνική ανδρών επιθυμεί. Έχει μάλιστα, πραγματοποιήσει και δύο συμμετοχές με την Εθνική Νέων σε φιλικά παιχνίδια, ενώ έχει αγωνιστεί και με τις μικρές εθνικές της Γερμανίας (Κ15, Κ16, Κ17). Ένα από τα πράγματα που βρίσκονται στη λίστα του Γιώργου είναι να φορέσει ξανά τα γαλανόλευκα.

Εγώ θέλω να παίξω για την Ελλάδα, αλλά πρέπει να είμαι και έτοιμος και να με θέλει και η Ελλάδα

“Με την Εθνική Ελλάδας πήγαινε καλά. Ήμουν τότε και με ένα χρόνο πιο μεγάλους. Ήθελα να πάω όταν με κάλεσε η Ελλάδα. Απλά μετά ήταν το διάστημα που ήμουν τραυματισμένος δεν μπορούσα να πάω. Εγώ θέλω να παίξω για την Ελλάδα, αλλά πρέπει να είμαι και έτοιμος και να με θέλει και η Ελλάδα”.