Έχουν περάσει 71χρόνια από τότε, όμως το μελάνι στο ατόφιο και αμουντζούρωτο χαρτί της εποχής, παραμένει ανεξίτηλο: διαμάντια που όποτε μου δίδεται η ευκαιρία, βγάζω από το χρονοντούλαπο για να χαθώ μέσα στις λέξεις τους.

Σαν σήμερα λοιπόν, 852 μήνες παλαιότερα, η περίφημη «Αθλητική Ηχώ» με διευθυντή τον σπουδαίο Αθανάσιο Σέμπο, κυκλοφορούσε με επαινετικό πρωτοσέλιδο για τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, αφιερωμένο στις προκρίσεις τους στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, κόντρα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό αντιστοίχως.

Στις 11 Απριλίου του 1949, ημέρα που έγινε η πρώτη προβολή της ταινίας «Ο Πειρατής» με τους Τζον Κέλι και Τζούντι Γκάρλον στον «Ορφέα» κι ενώ το «ΙΝΤΕΑΛ» έπαιζε το 8ο θαύμα της οθόνης όπως τότε χαρακτήριζαν την ταινία «Κινκγκ Κονγκ, η «Ηχώ» μετέφερε στους ποδοσφαιρόφιλους αναγνώστες της, πλούσια συναισθημάτων και στιγμών γραπτή περιγραφή και σπάνιο φωτογραφικό υλικό εκείνων των δύο σπουδαίων αγώνων.

Δίχως τηλεόραση, παρά μόνο με τη συντροφιά του ραδιοφώνου, τα αμιγώς αγωνιστικά φύλλα ήταν τότε ανάρπαστα!

Ο αγώνας ΠΑΟΚ - Παναθηναϊκού, με γηπεδούχους τους Θεσσαλονικείς (ασχέτως με το ότι στην εφημερίδα αναφέρεται πρώτος ο ΠΑΟ), διεξήχθη στο γήπεδο του Σιντριβανίου, στην πανεπιστημιούπολη του Αριστοτελείου. Αυτή ήταν η πρώτη έδρα του ΠΑΟΚ, πριν από τα εγκαίνια της Τούμπας το 1959. Για λογαριασμό της «Ηχούς», εκεί βρέθηκε ο Ελευθέριος Γενεράλης. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η εφημερίδα, στο περιεχόμενό της υπήρχε «λεπτομερής περιγραφή του επανελθόντος αεροπορικώς τη νύκτα, απεσταλμένου της Αθλητικούς Χηούς, κ. Ελ Γενεράλη».

Ο ίδιος ο αείμνηστος συντάκτης Γενεράλης στο έξοχο κείμενό του, (για να αντιληφθείτε τη διαφορετικότητα προσέγγισης, σκέψης και γραφής την εποχή εκείνη), αναπολούσε το ένδοξο παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου και τους παικταράδες των παλαιοτέρων, προφανώς προπολεμικών χρόνων! Προσέξτε, έψαχνε στις προηγούμενες δεκαετίες, εν έτει 1949:

«Ο μέσος Έλληνες θεατής, κάτω από τον Απριλιάτικο ουρανό με τα γκρίζα και γαλάζια σύννεφα και μέσα στην αντάρα του γηπέδου, έφτανε στο νου του τις παλιές καλές ημέρες της χρυσής εποχής του ποδοσφαίρου μας. Όταν σε μια φανατισμένη, μια από αγνά φίλαθλα αισθήματα ατμόσφαιρα, ξεπετάγονταν στο γήπεδα τα ινδάλματα και οι άσσοι, που το παιχνίδι τους όμοιο ποτέ δεν είδαν τα μεταπολεμικά ελληνικά γήπεδα: Ανδριανόπουλος, Κουράντης, Γιάμαλης, Μάλλιος και τόσα άλλα ονόματα που θα μένουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη των φιλάθλων μας».

Στον άλλο ημιτελικό, ματς το οποίο διεξήχθη στο γήπεδο της Λεωφόρου, βρήκε τη νεανική ΑΕΚ να πανηγυρίζει έντονα το θρίαμβό της, απέναντι στο γηρασμένο και ταλαιπωρημένο σύνολο του Ολυμπιακού που αποχωρούσε απογοητευμένο, όπως ο συντάκτης Δ. Παναγιώτου πολύ γλαφυρά μεταφέρει στο κείμενό του:

«Δύο στρατονόμοι της ΕΣΑ, μπήκαν παραληρούντες στο γηπεδο και ενηγκαλίσθησαν τον συνάδελφό τους Μιχάλη Δελαβίνια. Μια παρέα νεαρών φιλάθλων ανήρπασε και σήκωσε στα χέρια τον Σταρόπουλο. Οι τρεις νεαροί κυνηγοί, Εμμανουηλίδης, Λαζαρίδης και Κουντούρης που παρέσυραν με το κέφι τους στον αγώνα τους γέρους Ξένο και Μαρόπουλο του Ολυμπιακού, χοροπηδώντας από τη χαρά τους, γυρνούσαν αγκαλιασμένοι στα αποδυτήρια».

Και το κοντράστ συναισθημάτων, από την πένα του Παναγιώτου: «Πόσο αντίθετη η εικόνα των Ολυμπιακών παικτών. Με ασταθές βήμα, με σκυμμένο το κεφάλι, περίλυποι για τον αγώνα που έχασαν, άφηναν το γήπεδο βυθισμένοι σε βαρειά περισυλλογή. Η μεγάλη μορφή του γέρο-Χελμπ, ήταν βαθειά ρυτιδιασμένη από την πίκρα της μεγάλης ήττας. Ποιες ξέρει ποιες οπτασίες παλαιών θριάμβων και αξέχαστων νικών, στροβιλίζονταν εκείνη την πικρή ώρα στη ανάμνησι του βετεράνου».

Να σημειωθεί ότι την ημέρα των δύο αγώνων, η Εθνική Σκωτίας νικούσε με 3-1 την αντίστοιχη της Αγγλίας, στο Γουέμπλεϊ, μπροστά σε 99.500 θεατές. Δεν ήταν καν 100.00...