Γεγονός πλέον η εντυπωσιακή επιστροφή του Εσεκιέλ Πόνσε στην ΑΕΚ, τέσσερα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της πρώτης, μονοετούς τότε, άλλα μακράν της δεύτερης παραγωγικότερης σεζόν του. Δεκαέξι γκολ, μόνο στη Super League πέτυχε σε εκείνη με τα "κιτρινόμαυρα" ο Αργεντινός επιθετικός. Στην προηγούμενη πενταετία της καριέρας του είχε σημειώσει συνολικά (πάντα σε επίπεδο πρωταθλήματος) μια ντουζίνα. Στην τετραετία που ακολούθησε, δύο.

Γι’ αυτό και η… καψούρα όλων στην Ένωση με τον "Tanque" (το τανκ δηλαδή, όπως τον αποκαλούν στην γλώσσα του). Γι’ αυτό και η επιτυχημένη τελευταία δεν ήταν η μόνη προσπάθεια να τον φέρουν ξανά στην Αθήνα. Τον προπερασμένο Μάιο, επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο στην Ουκρανία και το νέο επαγγελματικό πλαίσιο που προκάλεσε στους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν στη Ρωσία, οι πρωταθλητές κινήθηκαν αποφασιστικά για να τον δελεάσουν.

Με πολύ συγκεκριμένο, μακροχρόνιο πλάνο, με εντυπωσιακή προσφορά για τα δεδομένα της εποχής και μιλώντας αποκλειστικά και μόνο για προοπτική αγοράς. Τότε όμως, όσο και αν ποτέ δεν έκλεισε ούτε την πόρτα ούτε το κανάλι της επικοινωνίας, ο Πόνσε δεν "έβλεπε" Ελλάδα, επιθυμώντας να συνεχίσει την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του σε top πρωτάθλημα.

Εξ ου και η επιλογή της Έλτσε. Ο υποβιβασμός άλλαξε τα δεδομένα του, όχι όμως αρχικά τις προτεραιότητές του. Η ΑΕΚ πάντα παρακολουθούσε τις εξελίξεις και είχε –όπως άλλωστε αποδείχτηκε– τη δυνατότητα να πληροφορείται τα πάντα άμεσα, αξιόπιστα και γνωρίζοντας πως λόγω της πρότερης συνεργασίας θα είχε –αν και εφόσον– πάντα τον πρώτο λόγο, αν ο Αργεντινός σκέφτονταν επιστροφή στην Ελλάδα.

Ούτε τέλη του περασμένου Μαΐου, αρχές Ιουνίου, ο Πόνσε το σκεφτόταν. Και το κατάλαβε για τα καλά ο ΠΑΟΚ όταν –μέσω διοικητικής προσέγγισης– χτύπησε την πόρτα του. Ο συνδυασμός μάλιστα των απαιτήσεων της Έλτσε (4,5 εκατ. ευρώ τότε) μετατράπηκε σε βουνό αξεπέραστο για τους "ασπρόμαυρους", αλλά και αυτονόητη συνθήκη για την Ένωση να μην επιδιώξει (σ.σ. πέραν των αγωνιστικών και μεταγραφικών επιδιώξεων και πλαισίου που τότε υπήρχε. Καλά καλά, δεν ήταν ξεκάθαρο αν θα αποκτηθεί επιθετικός και κυρίως τι χαρακτηριστικά θα είχε) κάποια, εκείνη την εποχή, αρχές καλοκαιριού κίνηση.

Δυο μήνες μετά όμως, τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Κυρίως στην ιεράρχηση και στη σκέψη του Αργεντινού. Ακριβώς μάλιστα αξιοποιώντας τον δίαυλο που υπήρχε πάντα με την ΑΕΚ, ήταν αυτός (μέσω των εκπροσώπων του) που ιχνηλάτησε το έδαφος για το κατά πόσον θα μπορούσε να συζητηθεί ενδεχόμενο επιστροφής του. Κίνηση που έδρασε στο ενδεχόμενο πώλησης του Λιβάι Γκαρσία.

Άλλο δεν χρειαζόταν. Η ΑΕΚ δεν ενέδωσε στα εκατομμύρια της Λανς, ανανέωσε το συμβόλαιο του αρχισκόρερ της, αλλά εφόσον πια είχε τον Πόνσε στο… πιάτο, δεν γίνονταν να το(ν) προσπεράσει, ειδικά εφόσον ήταν ξεκάθαρο πως κινούταν, έψαχνε, ήθελε έναν επιθετικό (ακριβώς) σαν τον Αργεντινό.

Και από την στιγμή που και ο ίδιος ο Πόνσε καταστάλαξε πως η ΑΕΚ μπορούσε να του προσφέρει όλα τα απαραίτητα εχέγγυα, αλλά και την αγωνιστική και οικονομική κάλυψη που πάντα αποζητά στις συμφωνίες του, το νερό μπήκε στ’ αυλάκι.

Είναι χαρακτηριστικό πως οι καταληκτικές επαφές των τριών εμπλεκόμενων πλευρών –ΑΕΚ, Έλτσε, Πόνσε– δεν κράτησαν πάνω από μια εβδομάδα. Η συμφωνία, η πλέον συμφέρουσα προοπτική για όλους. Και για τον ισπανικό σύλλογο, μιας και παρά τον υποβιβασμό, επέμεινε σε αρκετά υψηλό αντίτιμο, χωρίς να βρίσκει αγοραστές.

Δεν ήταν στα 4,5 εκατομμύρια των αρχών Ιουνίου, αλλά δεν ήταν και αισθητά χαμηλότερο. Αντίτιμο που σε κάθε περίπτωση μόνο η ΑΕΚ, τη δεδομένη χρονική στιγμή, φάνηκε πρόθυμη να το καλύψει. Και κάπως έτσι, με διαδικασίες fast-track, φτάσαμε στη χτεσινοβραδινή δημοσιοποίηση της συμφωνίας, η οποία και σηματοδότησε την επιστροφή του Πόνσε στην ΑΕΚ.

Τα εκατομμύρια της καριέρας του

Καριέρα που για τον 26χρονο επιθετικό περιλαμβάνει ήδη επτά διαφορετικές ομάδες, έξι διαφορετικές χώρες και πάντα αρκετά χρήματα. Τα πρώτα τα έδωσε η Ρόμα, αγοράζοντάς τον για 4,2 εκατ. ευρώ σε ηλικία 18 ετών. Τη φανέλα των "τζιαλορόσι" τη φόρεσε μόνο σε επίπεδο Primavera.

Για να επιταχυνθεί η εξέλιξή του, καλοκαίρι του ’16, παραχωρήθηκε από τους Ρωμαίους με ελεύθερο δανεισμό στη Γρανάδα, η οποία και συμμετείχε στη La Liga. Ακολούθησε ένας ακόμη την επόμενη σεζόν στη Λιλ, με τη διαφορά ότι στον συγκεκριμένο οι "λιλουά" συμφώνησαν σε buy-out, ύψους 11 εκατ. ευρώ.

Δεν έκαναν χρήση του κι έτσι, καλοκαίρι πια του ’18, εμφανίστηκε η ΑΕΚ. Οι "κιτρινόμαυροι" απέκτησαν τον Αργεντινό δανεικό, συμφωνώντας σε buy-out 6 εκατ. ευρώ για το 70% των δικαιωμάτων του Πόνσε ή 7 εκατ. για το 85%. Αν αποφάσιζαν να ενεργοποιήσουν ένα από τα δύο, τότε θα έπρεπε ως πρώτη δόση, το καλοκαίρι του ’19 πια, να καταβάλλουν 2 εκατομμύρια (και τα υπόλοιπα σε τρεις δόσεις).

Κατά τη διάρκεια της σεζόν, η Ένωση προσπάθησε διαφόρους εναλλακτικούς τρόπους για να παρατείνει την παραμονή του Πόνσε. Δεν τα κατάφερε, μιας και η χρονιά που έκανε ο Αργεντινός στην Αθήνα έδωσε τη δυνατότητα στη Ρόμα να αποσβέσει την επένδυσή της. Έστω και… οριακά.

Η Σπαρτάκ Μόσχας εμφανίστηκε ως πρόθυμη να το κάνει. Και το πέτυχε, με τα νούμερα του deal που έμοιαζαν ονειρεμένα: 9 εκατ. ευρώ και 10% ποσοστό μεταπώλησης. Μόνο που όπως αποδείχτηκε τόσο από την επίσημη ανακοίνωση της Νιούελς, η οποία είχε να λαμβάνει από τη μεταπώληση του πρώην ποδοσφαιριστή της, όσο και από τη μετέπειτα διαρροή των οικονομικών στοιχείων των μεταγραφών των Μοσχοβιτών, δεν ήταν τα ακριβή.

Η Σπαρτάκ λοιπόν πλήρωσε συνολικά 3,79 εκατ. ευρώ για την αγορά του Πόνσε (3 εκατ. ευρώ φιξ, οι 790.000 ως μπόνους. Τέτοια είχαν προβλεφθεί συνολικά και μάξιμουμ ως άλλα 3 εκατ. ευρώ, με την ομάδα της Αργεντινής να λαμβάνει το 40% όλων των χρημάτων που θα έβγαιναν από τα ταμεία των "μονομάχων"), ενώ ο Πόνσε συμφώνησε λαμβάνοντας ετήσιες, "καθαρές", απολαβές 1,72 εκατ. ευρώ.

Δυόμιση χρόνια έμεινε στη Μόσχα ο Αργεντινός. Μάλλον περισσότερο απ’ όσο μπορούσε και ήθελε. Τον Ιανουάριο του ’22 η Έλτσε έδωσε διέξοδο, προσφέροντας δανεισμό με option αγοράς, η οποία και ορίστηκε κατ’ ελάχιστο στα 4 εκατ. ευρώ και από εκεί και πέρα, ανάλογα με τις επιδόσεις και τις συμμετοχές του Αργεντινού, θα αυξανόταν.

Παρότι δεν θάμπωσε σε εκείνο το εξάμηνο, η Έλτσε εξάσκησε το buy-out. Το ακριβές ύψος του δεν ανακοινώθηκε, εκτιμάται πάντως πως κυμάνθηκε μεταξύ 4 και 5 εκατομμυρίων. Τα ταμεία της Σπαρτάκ ανακουφίστηκαν (χωρίς μάλιστα να γίνει καν χρήση του δικαιώματος που είχε ο Πόνσε λόγω του πολέμου και του επέτρεπε να αποχωρήσει χωρίς ευρώ από τη Μόσχα βάσει της έκτακτης απόφασης της FIFA για τους μη Ρώσους ποδοσφαιριστές) και ο Αργεντινός υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο για 1,2 εκατ. ευρώ ετησίως.

Προσδοκούσε –και δεν το έκρυβε– να "δέσει", να βρει σταθερότητα. Θα τη βρει τελικά έναν χρόνο αργότερα, πάνω κάτω με τα ίδια ποσά, επιστρέφοντας εκεί όπου έχει περάσει τις αποδοτικότερες στιγμές του.