Χρόνια ολόκληρα είχε να δει η ΑΕΚ σε παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, έναν παίκτη του κέντρου που να στέκεται επαξίως ανάμεσα στους Καμαρά, Εμβιλά, Μπουχαλάκη, Γκιγιέρμε κι όποιον άλλον χαφ που τα τελευταία χρόνια πρωτοστάτησε στο να οικοδομούν οι 'ερυθρόλευκοι' τις επιτυχίες τους μέσα από τη δυναμική της μεσαίας γραμμής τους. Μόνον εκείνη η τριάδα αποτελούμενη από τους Σιμόες, Γαλανόπουλο και Κονέ, είχε καταφέρει να σηκώσει κεφάλι. Έκτοτε, όλοι ναυάγησαν. Μέχρι που εμφανίστηκε, απρόσμενα αλλά χαρμόσυνα, ο Γκρεγκόρζ Κριχόβιακ.

Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει η ΑΕΚ με αποτέλεσμα από το "Γ. Καραϊσκάκης" αν δεν βρισκόταν στην ενδεκάδα της ο διεθνής Πολωνός. Έστω και στο 70% -όπως λέει ο ίδιος για τον εαυτό του- της πραγματικής εικόνας του λόγω του ότι έμεινε κοντά τέσσερις μήνες χωρίς αγώνα, ο Κριχόβιακ έδειξε σε όλους τι σημαίνει παίκτης-ορχήστρα στη μεσαία γραμμή. Μεστό παιχνίδι, διάβασμα των στιγμών, ψύχραιμες αποφάσεις, κομβικές παρεμβάσεις ανασταλτικά, πανέξυπνες πάσες δημιουργικά, ένας μέσος-κομπιούτερ. Άλλωστε το πόσο ισχυρή ήταν η επιρροή του, φάνηκε εξίσου στο παιχνίδι του συμπατριώτη του, Νταμιάν Σιμάνσκι. Σαφώς και στα λόγια του δεύτερου μετά το τέλος του ματς: ''Νιώθω πολύ καλά μαζί του''.

Ασφαλώς, ο 32χρονος χαφ βρέθηκε εδώ μέσα από συγκυρίες, το έφερε έτσι η τραγικότητα του πολέμου. Πολύ δύσκολα θα παραμείνει στην ΑΕΚ, άλλωστε και ο ίδιος υπενθύμισε ότι έχει συμβόλαιο έως το 2024 και θα πρέπει το καλοκαίρι να επιστρέψει στη Ρωσία για να δει τι θα κάνει με την Κρασνοντάρ. Με την παρουσία του ωστόσο, κατέδειξε δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα: αφενός το ύψος των απαιτήσεων που θα πρέπει να έχει η Ένωση από τους μεταγραφικούς στόχους της εφόσον θέλει να δημιουργήσει ομάδα πρωταθλητισμού κι αφετέρου το πόσο 'εγκλημάτησε' κατά του εαυτού της στις δύο προηγούμενες μεταγραφικές περιόδους. Διότι το κακό, ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι και απογειώθηκε τον Γενάρη.

Η αναγνώριση των λαθών και η επόμενη μέρα

Η απλούστευση με την οποία η ΑΕΚ πέρασε τους προηγούμενες θερινούς μήνες από το κυνήγι του Ολιβιέ Εντσάμ στο βόλεμα με τον Νταμιάν Λε Ταλέκ, ήταν ό,τι πιο αντιποδοσφαιρικό μπορούσε να αποφασίσει για να σαμποτάρει τον εαυτό της. Κυνηγούσε έναν παίκτη κλάσης που θα έκανε τη διαφορά στη μεσαία γραμμή της κι όταν αντιλήφθηκε ότι αυτή η μεταγραφή δεν γινόταν, έσβησε την επιθυμία της με έναν άλλον, εντελώς διαφορετικών στοιχείων και τακτικής προσέγγισης, που βρισκόταν ήδη σε πορεία πτωτική. Κι όχι απλώς δεν έμαθε από αυτή την κατάσταση, τουναντίον αφού το "κλωθογύριζε" για κάμποσους μήνες, τελικά επανέλαβε το ίδιο λάθος τον περασμένο Γενάρη!

Ενώ, λοιπόν, μπήκε στη διαδικασία να αναζητήσει έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά και το status του Κριχόβιακ -ή έστω κάτι κοντινό σε αυτόν- βρήκε έναν ποδοσφαιριστή (Φράνσον) ο οποίος είχε να παίξει δύο μήνες και φυσικά δεν είναι '6αρι', αλλά (κάποτε) διακρινόταν παίζοντας στο '8'. Κι έτσι, μέχρι να ανοίξει ανέλπιστα το παράθυρο του πολέμου, είχε αποδεχθεί τη μοίρα της ανημποριάς στη μεσαία γραμμή της, που δεδομένα θα την οδηγούσε εκτός Ευρώπης. Αν έχει σήμερα πραγματικές ελπίδες, συμβαίνει επειδή υπάρχει ο Κριχόβιακ, όχι βέβαια ότι και πάλι είναι εξασφαλισμένη. Δεδομένα όμως, είναι πιο άρτια ως ομάδα από πριν.

Η ΑΕΚ "χρυσοπληρώνει" τον Πολωνό για μερικούς αγώνες και περιμένει από εκείνον να την οδηγήσει στην Ευρώπη. Πλέον, έχει σοβαρές πιθανότητες για να τα καταφέρει και μαζί έχει πάρει μαθήματα για τα παθήματα που απαγορεύεται να επαναλάβει. Διότι όποιος κι αν είναι ο επόμενος προπονητής, ακόμα και το παλαβό (και δύσκολα πιστευτό) σενάριο με τον Γκαρσιά να ευδοκιμήσει, τίποτα δεν θα καταφέρει αν δεν έχει ποδοσφαιριστές με το επίπεδο και την κλάση του Κριχόβιακ. Από 3-4 τέτοιους, έχει ανάγκη και στις τρεις γραμμές του γηπέδου.