To πρωτάθλημα ξεκίνησε με σημαντικά διπλά, εμφατικές επιθετικές παραστάσεις και μεγάλες επιστροφές ζωντανών θρύλων του αθλήματος. Μιας και είναι πρώτη αγωνιστική θα περάσουμε έστω εν συντομία από όλα τα παιχνίδια που έγιναν για να δούμε σε τι κατάσταση είναι όλες οι ομάδες, κι έπειτα θα ρίξουμε μια ματιά στις βασικές ιστορίες της offseason και πώς αυτές εξελίχθηκαν μέσα από τις πρώτες αναμετρήσεις της σεζόν.

Το παιχνίδι της αγωνιστικής

Green Bay Packers - San Francisco 49ers 22-30

Στα χαρτιά το μεγαλύτερο παιχνίδι της πρώτης βδομάδας, αλλά από αυτά που τα βαφτίζεις “ντέρμπι” όμως κατά βάθος ξέρεις πως μόνο ένα αποτέλεσμα μπορεί να είναι φυσιολογικό. Έτσι δεν είναι; Όχι: Οι 49ers έπαιξαν με τρόπο εμφατικό και αλάνθαστο, συνεχίζοντας την εξέλιξή τους από εκεί που την άφησαν πέρσι, και αφήνοντας προς ώρας στο ράφι την όποια συζήτηση περί αναπόφευκτα απογοητευτικής σεζόν. Δες το σαν μια μουσική αναλογία: Οι 49ers είναι η καυτή indie μπάντα που έκανε πέρσι εξώφυλλα και βρέθηκε στην κορυφή της λίστας των μουσικών blogs εκπλήσσοντας με το φρέσκο ντεμπούτο τους, αλλά φέτος θα έβγαζαν το ‘δύσκολο δεύτερο άλμπουμ’. Τα δύσκολα δεύτερα άλμπουμ έχουν λόγο που λέγονται έτσι, καθότι είναι συνήθως απογοητευτικά. Ε, ακόμα είναι νωρίς να ξέρουμε σίγουρα, πάντως το πρώτο single που κυκλοφόρησαν είναι ακόμα καλύτερο από τα περσινά τους.

Επί της ουσίας: Η ομάδα του Harbaugh έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα, δηλαδή των απόλυτο περιορισμό των λαθών, κι έπειτα χτίσιμο με υπομονή πάνω σε αυτή τη στέρεη βάση. Οι Packers έχουν χάσει τώρα τα 3 από τα 4 τελευταία παιχνίδια που έχουν δώσει, κι αν πες εκείνο από τους Chiefs τους ήταν βαθμολογικά αδιάφορο, υπάρχει ένα άλλο στατιστικό που δε μπορεί κανείς να αγνοήσει. Πως οι Chiefs, οι Giants και τώρα οι 49ers βάσισαν τις νίκες τους στο ίδιο στατιστικό: Χάρισαν τη μπάλα ακριβώς μηδέν φορές στον αντίπαλο, ελαχιστοποιώντας έτσι τις φορές που θα έπρεπε να αμυνθούν απέναντι στην επιθετική μηχανή του Aaron Rodgers.

Ιδίως οι Niners, έχουν κι αυτό τον φανταστικό τρόπο να διαχειρίζονται το χρόνο ενός παιχνιδιού υπέρ τους. Ο Alex Smith κατάφερε με ένα συνδυασμό running game και προσεκτικής πάσας (μιλάμε για ιδανική χρήση των δύο νέων επιθετικών προσθηκών της ομάδας, των wide receivers Mario Manningham και Randy Moss) να πάρει, κι ύστερα να διατηρήσει με σχετική ευκολία, ένα προβάδισμα ασφαλείας απέναντι στην ομάδα που πέρσι ήταν ο φόβος κι ο τρόμος της λίγκας.

Στο μεταξύ οι Packers σκόραραν τρεις φορές, εκ των οποίων οι δύο πρώτες προήλθαν από μεγάλα διαιτητικά λάθη (για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω) - ουσιαστικά για τα 3 από τα 4 quarters του παιχνιδιού ήταν σε μεγάλο βαθμό ακίνδυνοι. Φυσικά αυτό δε θα συμβαίνει κάθε βδομάδα, μιας και δεν έχει πολλές ομάδες σαν τους 49ers το πρωτάθλημα, όμως είναι παρόλαυτά ανησυχητικό. Υπάρχουν ομάδες που ίσως και να έχουν βρει τρόπο να εξουδετερώσουν την περσινή ομάδα-οδοστρωτήρα, και οι αντιδράσεις από το Γκριν Μπέι κυμαίνονται στα πλαίσια του “δεν κέρδισαν αυτοί, εμείς χάσαμε”. Κάποιος να τους πει πως δεν έχει σημασία.

Τα υπόλοιπα παιχνίδια

New York Giants - Dallas Cowboys 17-24

Το πρώτο παιχνίδι της σεζόν σηματοδότησε και την πρώτη φορά τα τελευταία 13 χρόνια που ο πρωταθλητής (που σε αυτή τη χρονική περίοδο ανοίγει πάντα την επόμενη σεζόν με εντός έδρας αγώνα) χάνει στην πρεμιέρα. Και δικαίως: Οι Cowboys έκαναν το τέλειο παιχνίδι, ιδίως αμυντικά. Στο πρώτο ημίχρονο είχαμε staring contest ανάμεσα σε δύο αμετακίνητες αμυντικές γραμμές, κάτι που συνήθως βρίσκει ηττημένο όποιον λυγίσει πρώτος. Οι Giants λοιπόν που δεν κατάφεραν να σταματήσουν επίθεση των Cowboys μετά το 25’ του πρώτου ημιχρόνου ήταν κι εκείνοι που είδαν τελικά την πλάτη ενός αλάνθαστου Tony Romo, την ώρα που ο περσινός σταρ receiver τους, Victor Cruz, σε κάκιστη φόρμα, έχανε τρεις εύκολες υποδοχές. Οι Giants είναι παραδοσιακά άνιση ομάδα, όμως τους έτυχε ένα αναπάντεχα σταθερό σύνολο από το Ντάλλας απέναντί τους και, φυσιολογικά, ηττήθηκαν. Από την πλευρά τους οι Cowboys δείχνουν πως φέτος ίσως να έχουν την αμυντική λειτουργία που ο Rob Ryan υποσχόταν από πέρσι. Σε κάθε περίπτωση, η ενίσχυσή τους στις γωνίες αποδείχθηκε κλειδί για τη νίκη, και ίσως και για τη σεζόν.

Baltimore Ravens - Cincinnati Bengals 44-13

Όποιος διάβασε την παρουσίαση των ομάδων, εκτός από διάφορα ρίσκα με τα οποία βάσει της πρώτης αγωνιστικής (για να το θέσω κομψά) γελάει ο κόσμος, θα διαπίστωσε και πως έχουμε απόλυτη πίστη στους Ravens για μια σεζόν ακόμα καλύτερη από την περσινή. Αλλά ακόμα και για όσους τους θεωρούσαμε εξαρχής φαβορί της AFC, ο τρόπος με τον οποίον υπέταξαν μια καλή-όχι-τρομερή ομάδα όπως τους division rivals Bengals, ήταν λίγο σοκαριστικός. Ο Flacco υπήρχαν στιγμές που έπαιζε σα να ήταν ο Drew Brees, ρισκάροντας διαρκώς με μεγάλες πάσες (το πρώτο play του παιχνιδιού ήταν μια υποδοχή μισού γηπέδου από τον Boldin) και εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τον εκπληκτικό σχεδιασμό plays πάνω στον Ray Rice: Κάθε φορά που ο Rice έκανε κίνηση την ώρα του snap, η μισή γραμμή άμυνας των Bengals τον ακολουθούσε, ανοίγοντας ολόκληρη την απέναντι περιοχή στη διάθεση του Flacco και των receivers τους που έβρισκαν συνεχώς διαδρόμους. Πραγματικά, το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη την άμυνα των Ravens (μια άμυνα ικανή να δώσει τίτλους, όπως παρά έναν Cundyff φάνηκε πέρσι) ήταν μια ισχυρή επίθεση.

Ο John Harbaugh είναι ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία του NFL με τουλάχιστον μία νίκη στα πλέι-οφ και τις 4 πρώτες του σεζόν σε μια ομάδα. Είμαστε σίγουροι πως αυτό το σερί θα επεκταθεί.

Denver Broncos - Pittsburgh Steelers 31-19

Όλα τα βλέμματα ήταν πάνω σε αυτό το παιχνίδι λόγω της επιστροφής του Peyton Manning και το κατά πόσο θα ήταν ο παλιός καλός εαυτός του. Στην πραγματικότητα ήταν εμφανές πως οι δύο ομάδες έπαιζαν σε διαφορετικές ταχύτητες. Από τη στιγμή που ο Manning το γύρισε σε no huddle επιθέσεις, οι Broncos κατάπιναν το γήπεδο και οι Steelers απλώς κοίταζαν, ελπίζοντας ο Manning να πάρει τη μπάλα όσο λιγότερο στα χέρια του γινόταν. Ανάμεσα στη λήξη του α’ ημιχρόνου και την έναρξη του β’, υπήρξε ένα σερί 56 λεπτών επίθεσης των Steelers - δύο ατελείωτα drives, εν μέρει επειδή οι Steelers ήθελαν να ροκανίσουν χρόνο, κι εν μέρει επειδή το τρομερό δίδυμο των Miller-Dumervil δεν άφηνε τον Roethlisberger να σταθεί όρθιος. Στο τέλος αυτής της σχεδόν μιας ώρας, μπήκε στο γήπεδο ο Manning και μέσα σε 36’’ οι Broncos είχαν κάνει touchdown. Πέρσι οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στα πλέι-οφ και η νίκη των Broncos ήταν μια έκπληξη βγαλμένη κατευθείαν από χολιγουντιανή sports movie. Φέτος ήταν απλώς επιβεβαίωση μιας εμφανούς ανωτερότητας.

New Orleans Saints - Washington Redskins 32-40

H ευκολία με την οποία ο RG3 τρυπούσε την άμυνα των Saints δείχνει πως σε εκείνη την πλευρά της μπάλας δεν έχουν αλλάξει και πολλά για την ομάδα - όμως η αδυναμία της επίθεσης να καταφέρει να ξεκινήσει οτιδήποτε ουσιαστικό πριν την 4η περίοδο, είναι πολύ ανησυχητική. Αν οι Redskins είναι όσο καλοί φάνηκαν σε αυτό το παιχνίδι, τότε η NFC East είναι ικανή να βγάλει φέτος τετραπλή ισοβαθμία στο 8-8, αλλά από την άλλη ας μην ξεχνάμε ότι το σενάριο αυτού του αγώνα ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με την περσινή ήττα των Saints από τους Rams - που κατά τα άλλα έκαναν μόλις μια νίκη σε όλο το πρωτάθλημα. Ο Brees στο τέλος προσπάθησε να γυρίσει ένα παιχνίδι που δεν το παίζουν ούτε στις φυλακές (ιδίως μετά το interception που έριξε), αλλά ήταν αργά.

Detroit Lions - St. Louis Rams 27-23

Θα μιλήσουμε για τρία βλέμματα σε αυτή την ανασκόπηση. Το πρώτο είναι από αυτό το παιχνίδι και ανήκει στον Matthew Stafford. Ο quarterback των Lions έχει κάνει πιθανώς το χειρότερο παιχνίδι ως τώρα στην καριέρα του, 3 interceptions, κανένα touchdown, ελάχιστη σωστή επιθετική λειτουργία σε μια χρονιά όπου όλοι περιμένουν τους Lions να κάνουν την υπέρβαση σε μια φοβερά ανταγωνιστική περιφέρεια. Α, και χάνει εντός έδρας από τους αμούστακους Rams. Στη διάρκεια του τελευταίου drive -το οποίο έπρεπε να καταλήξει σε touchdown για να σώσει το Ντιτρόι την παρτίδα- ο Stafford δείχνει όσο ήρεμος, συγκεντρωμένος και γεμάτος αυτοπεποίθηση θες να μοιάζει ο franchise quarterback σου. Το βλέμμα του σε κάθε ένα από τα snaps αυτού του τελευταίου drive είναι γεμάτο με τη σιγουριά ενός βετεράνου που το έχει κάνει αυτό εκατοντάδες φορές. Ούτε που πετάρισε, ούτε που έμοιαζε για δευτερόλεπτο αβέβαιος για την εξέλιξη αυτού του drive. Κι όλα αυτά, στο χειρότερο παιχνίδι που έχει κάνει ως σήμερα. Οι Lions ήταν χάλια αυτή την Κυριακή, αλλά ο Stafford μας εμπνέει για μεγαλύτερα πράγματα φέτος.

Cleveland Browns - Philadelphia Eagles 16-17

Ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που έχουμε δει τελευταία, με αποκορύφωμα το ερασιτεχνικό λάθος του κόουτς των Browns, όταν η ομάδα του με touchdown έκανε το 15-10, να πάει για τον έξτρα πόντο αντί για 2-point conversion που θα του εξασφάλιζε έστω την παράταση. Αντ’αυτού ηττήθηκε από τους χειρότερους Eagles που θυμόμαστε, χάνοντας μια μεγάλη ευκαιρία για νίκη στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος. Δε θα έχει πολλές.

Houston Texans - Miami Dolphins 30-10

Kansas City Chiefs - Atlanta Falcons 24-40

Tennessee Titans - New England Patriots 13-34

Καθαρή εύκολη νίκη, ομάδας που θα διεκδικήσει το Super Bowl απέναντι σε ομάδα που όχι.

Chicago Bears - Indianapolis Colts 41-21

Καθαρή εύκολη νίκη, ομάδας που θα διεκδικήσει το Super Bowl απέναντι σε ομάδα που όχι. Οι Colts αποδεικνύουν πως πέρσι δεν έκαναν καμία προσπάθεια προκειμένου να φτάσουν στον πάτο του πρωταθλήματος.

New York Jets - Buffalo Bills 48-28

Καθαρή εύκολη νίκη, ομάδας που-- ώπα, ώπα. Δεν είμαστε έτοιμοι να βαφτίσουμε τους Jets contenders, παρόλο που διέσυραν τους Bills πολύ περισσότερο κι από όσο μαρτυρά το τελικό σκορ. Το Μπάφαλο ήταν πραγματικά για λύπηση, συνεχίζοντας το κακό σερί του περσινού β’ μισού του πρωταθλήματος. Ώρα να εγκαταλείψουμε αυτή την ομάδα και τις όποιες θετικές προβλέψεις; Ας δώσουμε άλλη μια βδομάδα.

Oakland Raiders - San Diego Chargers 14-22

Συγγνώμη, δε θα ασχοληθούμε με ένα παιχνίδι όπου μια ομάδα (οι Raiders) έχασαν στο β’ ημίχρονο τρεις (3) φορές τη μπάλα στην περιοχή τους μη μπορώντας να κάνουν ένα σωστό punt. Αυτό θα πει να βρίσκεις νέους τρόπους να χάνεις.

Minnesota Vikings - Jacksonville Jaguars 26-23 (OT)

Το πιο αδιάφορο παιχνίδι της αγωνιστικής έμελλε να μείνει και στην ιστορία, και όχι επειδή ο Gabbert έκανε πετυχημένο 2-minute drill στο τέλος της 4ης περιόδου. Αλλά επειδή είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του NFL που έχουμε επίθεση ομάδας ύστερα από σκοράρισμα, στη διάρκεια της παράτασης. Ναι, είναι η πρώτη εφαρμογή των νέων κανονισμών παράτασης στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και ναι, το ξέρουμε ότι το κουράζουμε για να βρούμε κάτι ενδιαφέρον να πούμε για αυτό το παιχνίδι.

Arizona Cardinals - Seattle Seahawks 20-16

Τα πάντα μετριότης. Το παιχνίδι κρίθηκε από το νικητήριο drive του Kevin Kolb, ο οποίος μπήκε στον αγώνα προς αντικατάσταση του Jake Locker. Εξακολουθώ να μη μπορώ να γράψω αυτή την πρόταση χωρίς να γελάω, αλλά το γέλιο μου κόβεται απότομα στη συνειδητοποίηση πως η ομάδα που περίμενα να κερδίσει το division ααπό τους 49ers μόλις έχασε παιχνίδι από τον Kevin Kolb. Πάντως εξακολουθώ να τους πιστεύω, είχε αρκετά θετικά δείγματα ο Russell Wilson, και ο κόουτς Pete Carroll έχει πολλές ιδέες ακόμα πριν παραιτηθεί προς μια ακόμα σεζόν του 7-9.

Tampa Bay Buccaneers - Carolina Panthers 16-10

Η Τάμπα ξεκίνησε εκρητικά, πήρε προβάδισμα, και μετά απλά έβλεπε τους Panthers να σκοντάφτουν διαρκώς στον εαυτό τους. Δεν ήταν και η πιο εμφατική ένδειξη πως η έκπληξη που περιμένουμε φέτος να κάνουν οι Buccaneers βρίσκεται όντως στον ορίζοντα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ύστερα από 10 διαδοχικές ήττες στο τέλος του περσινού πρωταθλήματος, ακόμα κι αυτό το 16-10 είναι καλοδεχούμενο.

Οι πρωταγωνιστές

Τρεις παίχτες που ξεχώρισαν αυτή την αγωνιστική και δε λέγονται Manning ή Tebow, ούτε είναι rookie quarterbacks.

Randy Moss, wide receiver των San Francisco 49ers

Με ένα από τα καλύτερα rookie seasons όλων των εποχών (διατηρεί μάλιστα ακόμα το ρεκόρ touchdowns για rookie, 17 τον αριθμό), ο Randy Moss ξεκίνησε την καριέρα του στους Vikings το 1998 όπου και παρέμεινε για 7 σεζόν προτού ο χρόνος τον αποδυναμώσει, αλλά όχι αρκετά ώστε να μην είναι ακόμα χρήσιμος σε αρκετές ομάδες που τον επέλεγαν χρόνο μετά χρόνο στην ελπίδα πως η δυναμική του παρουσία θα συνεισφέρει στα επιθετικά σχήματα. Το 2003 μάλιστα βγήκε καλύτερος παίχτης της NFC, αλλά θα ήταν 4 χρόνια αργότερα, έχοντας ήδη γίνει γυρατζής, που θα είχε την πιο ξεχωριστή σεζόν της καριέρας του.

Βρέθηκε μέσω ανταλλαγής στους Patriots όπου, χάρη και στην παρουσία του Tom Brady πίσω του, ο Moss έκανε ρεκόρ ιστορίας του NFL για υποδοχές touchdown σε μία σεζόν - 23. Εκείνη τη χρονιά κατέκτησε με τους Patriots τον πρώτο του τίτλο (το πρωτάθλημα της AFC), αλλά έχασε το Super Bowl. Όπως και νά’χει, η επιστροφή του σε φόρμα σφραγίστηκε με το βραβείο του Comeback Player of the Year. Ποιος να του έλεγε τότε πως αυτό δε θα ήταν το μοναδικό comeback της σπουδαίας καριέρας του.

Ακολούθησαν κάποια μη αξιοσημείωτα τελευταία χρόνια καριέρας προτού αποσυρθεί από την ενεργό δράση στο τέλος της σεζόν του 2010 - όμως αυτό δεν ήταν το τέλος. Είναι απίστευτο, γιατί για έναν receiver η εκρηκτικότητα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, οπότε είναι λογικό ότι στα 35 του ένας αθλητής δε θα μπορεί πια να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός δυνατού επιθετικού σχήματος. Όμως ίσως ο τρόπος που θέλει να τον χρησιμοποιεί ο Jim Harbaugh στην κατά βάση επίθεση εδάφους των μετρημένων και προσεκτικών 49ers, να είναι η ιδανική συνθήκη επιστροφής για τον έμπειρο βετεράνο. Ο cornerback Chris Houston των Lions δηλώνει όχι εντυπωσιασμένος και πιστεύει πως ο Moss δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να ξεφεύγει από την κάλυψη, απλώς να κάνει στατικές υποδοχές. Αυτό θα το διαπιστώσουμε σταδιακά. Για την ώρα ένα είναι αυτό που ξέρουμε:

Πως ύστερα από μία σεζόν προσωρινής αποχώρησης από το άθλημα, ο Randy Moss στο πρώτο του παιχνίδι με τη φανέλα των 49ers πέτυχε touchdown απέναντι στους Green Bay Packers. Ένα touchdown, το 154ο της καριέρας του, που τον φέρνει πια μόνο δεύτερο στη λίστα με τα περισσότερα touchdowns στην ιστορία.

Ed Reed, safety των Baltimore Ravens

Δεν πρόκειται να κάτσουμε να μιλήσουμε για την τεράστια καριέρα του τεράστιου Ed Reed σε αυτό το σημείο. Αλλά δε γίνεται να μην αναφέρουμε πως ύστερα από ένα καλοκαίρι όπου σκέφτηκε πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο αποχώρησης του ύστερα από 10 ένδοξες σεζόν, 8 Pro Bowls, αλλά κανένα Super Bowl, αποφάσισε να κάνει άλλη μια δοκιμή. Θα ήταν κρίμα να καθόταν σπίτι του και η Βαλτιμόρη να πανηγυρίσει τίτλο φέτος, αλλά άμα το σώμα σε διατάζει εσύ τι μπορείς να κάνεις;

Από ό,τι φαίνεται, το σώμα του Ed Reed ακόμα αντέχει. Ο free safety που κατέχει επί της ουσίας κάθε πιθανό αμυντικό franchise record της 15ετούς ιστορίας των Ravens, με το interception που έληξε το παιχνίδι με τους Bengals, το οποίο επέστρεψε για touchdown, έκανε ένα μεγάλο ρεκόρ ιστορίας για το NFL: Είναι πλέον ο παίχτης με τις περισσότερες γυάρδες από επιστροφές interceptions, 1,497 για την ακρίβεια. Κατά μέσο όρο δηλαδή ο Reed τρέχει περίπου ενάμιση γήπεδο με κλεμμένες μπάλες ανά σεζόν. Και μετά αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν οι Ravens να βασίζονται στην άμυνά τους παραμένοντας σταθερά contenders εδώ και μισή δεκαετία.

Tracy Porter, cornerback των Denver Broncos

Εδώ δεν υπάρχει καμία ιστορία επιστροφής - εκτός κι αν μιλάμε για interceptions που επιστρέφονται για touchdowns. Ο Tracy Porter ξέρει καλά από τέτοιες, ιδίως αν έχουν να κάνουν με τον Peyton Manning.

Πριν 4 σεζόν, στο Super Bowl της Φλόριδα όπου οι Saints κατέκτησαν το πρώτο τους Super Bowl, μπορεί ο Drew Brees να ήταν ο MVP όμως ο Tracy Porter ήταν εκείνος που είχε πει την τελευταία λέξη: Στο τελευταίο κατέβασμα που επιχείρησαν οι Colts και ο Peyton Manning, στην προσπάθειά του για ένα δεύτερο δαχτυλίδι, ο Porter τσίμπησε μια πάσα με τους Colts να έχουν ήδη φτάσει κοντά στο red zone και να απειλούν με ισοφάριση. Επέστρεψε το interception για ένα touchdown 74 γυαρδών, βάζοντας τέλος στο Super Bowl και στα όνειρα του Manning για δεύτερο τίτλο.

Φέτος, στη μεγάλη επιστροφή του Peyton στο NFL με τη φανέλα του Broncos, μια από τις ισχυρές προσθήκες που έκαναν οι Elway και Fox στο ρόστερ, ώστε να υποστηριχτούν τα όνειρα θερινής νυκτός για ένα Super Bowl, ήταν εκείνη του πολύτιμου cornerback των Saints. Ο Porter γενικώς απέναντι στους Steelers έκανε ένα σπουδαίο παιχνίδι, σταμάτησε πολλές ‘σίγουρες’ μπάλες, ήταν μέσα στα μισά κρίσιμα τάκλιν, και κάπου στα μέσα της 4ης περιόδου θυμάμαι να σχολιάζω καθώς βλέπαμε το ματς: “O Porter είναι εξωφρενικά καλός απόψε, κάποιος του χρωστάει ένα interception.”

Στο τελευταίο drive των Steelers, όπου θα επιχειρούσαν να πάρουν ξανά την πρωτοπορία (και τη νίκη) στο παιχνίδι, ο Porter πράγματι το έκανε. Έκλεψε τη μπάλα από μια ασυνήθιστα αβέβαιη πάσα του Roethlisberger, και την επέστρεψε για touchdown, σε ένα σκηνικό που σε όλους θύμισε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και πάνω από όλους, στον Peyton Manning, που είδε τον άνθρωπο που κάποτε τον σταμάτησε, τώρα να σφραγίζει την πρώτη δύσκολη νίκη σε ένα νέο ξεκίνημα της καριέρας του. Περίεργο πώς καμιά οι προσωπικές ιστορίες δύο ανθρώπων μπορεί τόσο απροσδόκητα να καταλήγουν άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.

Τα storylines

Στη διάρκεια της offseason αναπτύχθηκαν ορισμένα βασικά ερωτήματα που περίμεναν απάντηση με την έναρξη της νέας σεζόν. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις βασικές ιστορίες που μας απασχόλησαν τους τελευταίους μήνες καθώς πλησιάζαμε στην 1η αγωνιστική του νέου πρωταθλήματος.

Θα επιστρέψει στο γήπεδο ο Αληθινός Peyton Manning; Ο Manning ξεκίνησε προσεκτικά το παιχνίδι απέναντι στους Steelers αλλά όσο προχωρούσε το παιχνίδι αποκτούσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη σιγουριά στο no huddle παιχνίδι του, που είχε σαν αποτέλεσμα τη διάαλυση μιας από τις πιο ισχυρές άμυνες του NFL. Το face/off διαρκείας Manning-Polamalu στην 4η περίοδο, όπου ο Manning άλλαζε σχηματισμό με την κάθε κίνηση του μεγάλου Troy, ήταν το απόλυτο highlight της πρώτης αγωνιστικής. Βρήκε νικητή, όπως και το παιχνίδι, με εμφατικό τρόπο τον αλάνθαστο -και αυξανόμενης αποτελεσματικότητας- Manning. Ναι.

Θα τα κάνουν μαντάρα οι αναπληρωτές διαιτητές; Όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά να γίνεται ρεντίκολο το #1 πρωτάθλημα της χώρας επειδή αρνείται να κάνει πίσω στη διαμάχη με την ένωση των διαιτητών, είναι μάλλον κωμικό. Σε αυτή την πρώτη αγωνιστική δεν είναι μόνο ότι έχουμε δει ένα σωρό εξόφθαλμες αποφάσεις (πες αυτό συμβαίνει έτσι κι αλλιώς, αν και σίγουρα όχι σε τέτοιο βαθμό), αλλά έχουμε γίνει μάρτυρες σε αστεία στιγμιότυπα. Διαιτητές να μαζεύονται και να συζητάνε για 1-2 λεπτά τι σφύριξαν, να παίρνουν πίσω σημαιάκια που πέταξαν “μάλλον κατά λάθος”, να λένε λάθος νούμερα παιχτών, να χρεώνουν ποινές “στον running back” (φαντάσου διαιτητή στο μπάσκε να σφυρίζει φάουλ “στον ψηλό που μάρκαρε”), να δέχονται υποδείξεις από τους πιο γάτες προπονητές, να μην είναι ιδιαίτερα σίγουροι πόσα τάιμ άουτ έχει μια ομάδα... Γενικώς, μια εικόνα ερασιτεχνισμού και γέλιου. Ναι.

Θα κάνει ο Tebow άνω-κάτω τους έτσι κι αλλιώς προβληματικούς Jets; Όπως υποπτευόμασταν, ο Rex Ryan έχει ήδη ξεκινήσει με κέφια να χρησιμοποιεί τον Tebow εδώ κι εκεί μες στο γήπεδο, μέχρι και receiver τον είδαμε κάποια στιγμή. Τι δεν τον είδαμε, ουσιαστικά; Quarterback. Πήρε κάτι λιγοστά snaps βέβαια, αλλά αποχώρησε χωρίς αποτέλεσμα, με το κοινό να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του Mark Sanchez (!). Οι Jets είχαν γενικώς μια ονειρώδη εκκίνηση, και με τον Tebow να προσφέρεται για διάφορους πειραματισμούς μες στο γήπεδο, έχουμε την αίσθηση πως ο Αρμαγεδδών της Νέας Υόρκης θα πρέπει να πάρει παράταση για την ώρα. Όχι ακόμα.

Θα κάνει ο Andrew Luck τους ανθρώπους των Colts να ξεχάσουν τον Manning; Ό,τι μπορούσε να πάει επικοινωνιακά στραβά για τον Luck, πήγε, τον κακομοίρη τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Στο πρώτο του παιχνίδι πήρε τη χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος να παίξει εκτός έδρας με μια από τις 5-6 καλύτερες, φυσιολογικά έχασε (πολύ) και ταυτόχρονα συνέβησαν τα εξής: Από τη μία, ο Peyton Manning έπαιξε απέναντι στους Steelers σα να μην υπήρξαν ποτέ οι 4 επεμβάσεις στον λαιμό του, θυμίζοντας στους φανς των Colts τι είχαν και τι έχασαν. Ενώ από την άλλη, ο έτερος ‘έτοιμος για το NFL’ quarterback από το φετινό draft, o RG3, έκανε εκπληκτικό ντεμπούτο με τους Redskins, οδηγώντας τους σε διπλό στο απόρθητο -πέρσι- Superdome της Νέας Ορλεάνης. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά για τον Luck και τους οπαδούς των Colts, ακόμα δυσκολότερη. Όχι ακόμα.

Θα επιβιώσουν οι Saints τις ποινές του σκανδάλου των bounties; Οι Saints παίζοντας με τον αναπληρωματικό αναπληρωματικό κόουτς, έχασαν ένα παιχνίδι εκτός προγράμματος, σε μια επανάληψη της περσινής πανωλεθρίας απέναντι στους Rams. Το ανησυχητικό ήταν πως κάθε φορά που η κάμερα έδειχνε τον Aaron Kromer δίπλα στη γραμμή του άουτ, έμοιαζε με έναν άνθρωπο που ζούσε τον απόλυτο τρόμο και μέσα του σκεφτόταν “Θεέ μου τι θέλω εγώ εδώ, πάρτε κάποιος τηλέφωνο τον Sean Payton.” Το ενθαρρυντικό είναι πως έστω και αργά ο Brees κατάφερε να ξυπνήσει μια ομάδα που ως τότε έμοιαζε κλινικά νεκρή, αφήνοντας ελπίδες για μια βελτιωμένη δεύτερη εμφάνιση, στο πλαίσιο μιας -ευτυχώς για τους Saints- σχετικά εύκολης αρχής στο φετινό πρόγραμμα. Το πρώτο δείγμα δεν ήταν ενθαρρυντικό λοιπόν, αλλά τίποτα δεν πρέπει ναα θεωρείται τελειωμένο. Ανοιχτό.

Οι rookie quarterbacks

Αλλά το πιο κυρίαρχο storyline ίσως ήταν άλλο: Για πρώτη φορά στην ιστορία, πέντε rookies ξεκίνησαν για τις ομάδες τους στην πιο σημαντική θέση του παιχνιδιού. Μόνο ο ένας νίκησε, αλλά δεν ήταν ο μόνος που άφησε υποσχέσεις. Ας κατατάξουμε τους 5 rookie quarterbacks από εκείνον που έκανε το καλύτερο ντεμπούτο σε εκείνον που παίζει να μην ξαναδεί snap μετά τον Οκτώβριο.

1) RG3, Washington Redskins: O Griffin εκτέλεσε άψογα ένα πανέξυπνο επιθετικό κόλπο του Shanahan, παίζοντας με κοντινές πάσες και υπομονετικό rushing (αλάνθαστα πάντα) μέχρι που η άμυνα των Saints τσίμπησε και πλησίασε τη γραμμή του scrimmage, αφήνοντας διαδρόμους στον Garcon και τους υπόλοιπους receivers, κάτι που εκμεταλλεύτηκε ο RG3 με μακρινές πάσες που θα ζήλευε κάθε πασέρ της λίγκας. Μέσα από λίγα plays, ήταν ήδη εμφανές πως έχουμε να κάνουμε με έναν quarterback που μπορεί να κάνει τα πάντα, και να τα κάνει τέλεια, όντας έτοιμος-ετοιμότατος για το NFL.

2) Andrew Luck, Indianapolis Colts: Τα είπαμε για το ατυχές ντεμπούτο του Luck, ο οποίος τα έκανε τα λαθάκια του αλλά σκόραρε και το πρώτο touchdown του, σε ένα παιχνίδι που οι Colts ποτέ δε θα κερδιζαν απέναντι στους Bears. Δεν έκανε κάτι το ξεχωριστό, έριξε 3 interceptions, αλλά ξεπέρασε τις 300 γυάρδες έστω κι έτσι, και σίγουρα δεν ήταν αυτός το πρόβλημα. Ξεκάθαρα δε θα έχει το άμεσο impact του RG3, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να ανησυχήσουμε για τις προοπτικές του.

3) Russell Wilson, Seattle Seahawks: Κέρδισε τη θέση του βασικού που όλοι υπέθεταν πως ανήκε by default στον Matt Flynn, και έδειξε πολλά καλά στοιχεία στο ντεμπούτο, όπως βέβαια και ορισμένους τομείς που σηκώνει βελτίωση. (Είχα διαρκώς την εντύπωση πως πασάρει σταθερά 2 ίντσες πιο ψηλά από όσο πρέπει.) Όμως από όλους τους rookies της 1ης αυτής αγωνιστικής, ήταν ο μόνος που κλήθηκε να οδηγήσει την ομάδα του σε drive για ανατροπή. Παρότι δεν τα κατάφερε το αντιμετώπισε πολύ καλά. Και το βλέμμα του (μετά εκείνο της αυτοπεποίθησης του Stafford και του τρόμου του Kromer) ήταν ένα διαρκές μυστήριο. Ό,τι κι αν έκανε στη διάρκεια του τελευταίου drive πέρναγε μέσα από ένα βλέμμα απάθειας που δεν πρόδιδε ούτε ανησυχία, ούτε φόβο, ούτε προθέσεις, ούτε τίποτα. Θα συνεχίσουμε να τον κοιτάμε με ενδιαφέρον.

4) Ryan Tannehill, Miami Dolphins: Στα χαρτιά δεν έκανε πολύ χειρότερο παιχνίδι από τον Luck πχ (3 interceptions βέβαια είναι άσχημα σε κάθε context) αλλά πρέπει απλά να τον δεις για να καταλάβεις για τη μαγεία μιλάμε. Είναι λες κάνει ρίψεις στο στίβο όταν πασάρει - καθόλου περίεργο που συμπλήρωσε μόλις 20 πάσες στις 36 ενώ τα επιθετικά του όπλα δεν είναι πολύ άσχημα. Οι Dolphins έχουν καλύτερους quarterbacks στον πάγκο και αργά ή γρήγορα θα το καταλάβουν.

5) Brandon Weeden, Cleveland Browns: 12/35 πάσες (ίσως καλό ποσοστό αν τις πάσες τις έριχνε πιλότος της φόρμουλα 1), 118 γυάρδες (γελάει μέχρι κι ο Tebow), 4 interceptions (o Carson Palmer ανησυχεί για σένα). Είναι τουλάχιστον καλό που ο Weeden έγινε rookie στα 28 του, γιατί το να μπορείς να λες “έπαιζα NFL μέχρι τα 28 μου” είναι πιο cool από το να λες “έπαιζα NFL μέχρι τα 22 μου”.

Επόμενη αγωνιστική

Το ματς της αγωνιστικής είναι νωρίς-νωρίς, την Πέμπτη, με το παραδοσιακό NFC North μεταξύ Bears-Packers. Υπάρχει ξαφνικά μια πολύ ρεαλιστική πιθανότητα οι Packers να ξεκινήσουν το πρωτάθλημα με 0-2. Όπως και οι Steelers εξάλλου, που υποδέχονται τους Jets. Τέλος, δυνατά αναμένονται τα βραδινά Κυριακής και Δευτέρας (49ers-Lions και Falcons-Broncos αντίστοιχα), με ένα ακόμα μεγάλο τεστ για τον Peyton Manning καθώς επισκέπτεται την πολύ δύσκολη έδρα της Ατλάντα.