Πάει και ο Φράνκο Καζαλίνι. Έφυγε κι ελόγου από τη ζωή, ξαφνικά μάλιστα, σε ηλικία μόλις 70 ετών.

Εβδομήντα ετών και ενός Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης!

Αυτό όντως υπήρξε το πιο μεγάλο διάσημο και το ανεκτίμητο παράσημο της ζωής του Ιταλού προπονητή: εκείνη η κούπα που σήκωσε το βράδυ της 7ης Απριλίου του 1988 στο Flanders Expo της Γάνδης!

Ήταν Πέμπτη, Μεγάλη Πέμπτη για το ορθόδοξο εορτολόγιο, μεγίστη Πέμπτη για το… ρομπότ του Πίτερσον!

Τοιουτοτρόπως τον αποκαλούσε ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος, την ίδια άποψη είχε και ο Γιάννης Ιωαννίδης που (δεν είμαι βέβαιος, καθόσον έχουν περάσει κιόλας 34 χρόνια, αλλά) θαρρώ πως δεν του έδωσε το χέρι όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης του ημιτελικού ανάμεσα στην Τρέισερ Μιλάνο και στον Άρη δυο βράδια νωρίτερα!

Καλή καρδιά, που λένε...

Ο "αντ' αυτού" του Πίτερσον

Ο Καζαλίνι ήταν για μια δεκαετία ο άνθρωπος πίσω από τον Νταν Πίτερσον: ο άνθρωπος δίπλα του, μέχρι, το καλοκαίρι του 1987, να προαχθεί στον "αντ' αυτού"!

Ο Little Big Dan αποσύρθηκε από την προπονητική (υποκύπτοντας στον πειρασμό μιας προσωρινής και σύντομης επιστροφής στη χειμαζόμενη Αρμάνι Μιλάνοτο 2011) και άφησε στο πόδι του τον πιστό και αφοσιωμένο βοηθό του, που ήταν tale e quale με τον Αμερικανό μέντορα του.

Εκείνη τη σεζόν ο Πίτερσον τα πήρε όλα κι έφυγε: οι Λομβαρδοί κατέκτησαν και τους τρεις τίτλους που διεκδίκησαν (Πρωτάθλημα Ιταλίας, Κύπελλο Ιταλίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών) και όταν αποχώρησε, ο διάδοχος του είχε βγει από τον… φούρνο και ήταν έτοιμος για σερβίρισμα.

Ο Καζαλίνι ήταν (προπονητικό) γέννημα θρέμμα της Ολίμπια, στην οποία ενσωματώθηκε το 1972, όταν ακόμη η ομάδα λεγόταν Σίμενταλ και πέρασε απ’ όλη την γκάμα για να βρεθεί μαζί με τον Φίλιπο Φάινα και τον Γουίλιαμ Ροτζιάνι στο πλάι του Πίτερσον, τον οποίο κιόλας διαδέχθηκε.

Τα γερόντια τραγουδάνε ακόμα!

Η Τρέισερ επέστρεψε στον θρόνο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1987 στον… κολασμένο τελικό της Λωζάνης με τη Μακάμπι και έναν χρόνο αργότερα στη Γάνδη παρουσίασε τη βερσιόν της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη.

(Όχι τα κουρέλια, αλλά) Τα γερόντια τραγουδάνε ακόμα!

Στον ημιτελικό του πρώτου Final 4 της σύγχρονης εποχής (μετά από εκείνα του ’66 και του ’67) η κομπανία του Μπομπ Μακ Αντου, του Ρίκι Μπράουν, του Μάικ Ν’ Αντόνι, του Ντίνο Μενεγκίν και του Ρομπέρτο Πρεμιέρ έριξε στο κανναβάτσο τον Άρη με 87-82 και μετά από 48 ώρες επέβαλε ξανά το… διάταγμα των Μεδιολάνων νικώντας σε μια ρεπετισιόν στον τελικό πάλι τη Μακάμπι με 90-84.

Απέναντι στον αγχωμένο και πανικόβλητο Αρη που είχε ενδυθεί εκών άκων κιόλας τον μανδύα του φαβορί ο Καζαλίνι αντιπαρέβαλε μια ομάδα που εκτός από την συσσωρευμένη εμπειρία, την τεχνογνωσία και την κλάση διέθετε επίσης την απαραίτητη σε τέτοιες περιπτώσεις ηρεμία.

Η ζώνη-αετός 1-3-1 και ο Πίτις στον Γκάλη

Ρομπότ, ξερομπότ ο Καζαλίνι διαχειρίσθηκε ιδανικά τις καταστάσεις και συν τοις άλλοις κατάφερε να μπουρδουκλώσει τον Άρη με δυο κινήσεις τακτικής.

Η μία αφορά την ούτως ή άλλως αναμενόμενη άμυνα ζώνης 1-3-1, την επονομαζόμενη "Aquila" (αετός) που αποτελεί τον διαχρονικό θυρεό της ομάδας.

Η άλλη προέκυψε ξαφνικά και είχε να κάνει με την απόφαση του να στείλει στο μαρκάρισμα του Νίκου Γκάλη τον εικοσάχρονο και με μπόι 2μ.03 Ρικάρντο Πίτις με σκοπό να του κρύψει το οπτικό πεδίο και να μικρύνει το γήπεδο.

Ήταν της μόδας τότε να καταφεύγουν οι προπονητές σε ψηλό και μακρύ παίκτη για να αντιμετωπίσουν τον «Γκάνγκστερ» (βλέπε Μπάρλοου, Κούκοτς κοκ) και ο Καζαλίνι παρουσίασε τη δική του εκδοχή η οποία απέδωσε καρπούς.

Στις τρεις περιόδους που έμεινε στον πάγκο των Μιλανέζων ο Καζαλίνι κατέκτησε ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο (1987), ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1988) και ένα «σκουντέτο» (1989, στο θρίλερ των τελικών με τη Λιβόρνο).

Το έπος με τον Παναθηναϊκό

Επέστρεψε στα λημέρια του στον επίλογο της σεζόν 1997-98 αντικαθιστώντας τον Φράνκο Μαρτσελέτι και τους οδήγησε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης στο Βελιγράδι όπου ηττήθηκαν από τη Ζαλγκίρις Κάουνας.

Και πώς συνέβη αυτό;

Με την επική πρόκριση απέναντι στον Παναθηναϊκό από τον οποίο η Στεφανέλ είχε ηττηθεί με 77-58 στο ΟΑΚΑ, αλλά την Πρωταπριλιά νίκησε στο Μιλάνο με 86-61 με ό,τι ακολούθησε στην επιστροφή των Πρασίνων στην Αθήνα με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ράτζα.

Σιγάλας: "Ένας σεβάσμιος professore"

"Ήταν ένας σεβάσμιος προπονητής, τζέντλεμαν" ανατρέχει στη βραχύβια συμβίωση τους εκείνη τη σεζόν ο τότε παίκτης της Στεφανέλ Μιλάνο, Γιώργος Σιγάλας.

"Τον σεβόντουσαν όλοι διότι είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και μάλιστα θυμάμαι ότι τον αποκαλούσαν professore δηλαδή καθηγητή. Όταν ήρθε, δεν είχε τον χρόνο να αλλάξει πολλά πράγματα, αλλά προσπάθησε να μας εμφυσήσει ένα πιο ελεύθερο παιχνίδι και μας οδήγησε στην μεγάλη ανατροπή κόντρα στον Παναθηναϊκό και στην πρόκριση στον τελικό".

Ο Καζαλίνι κάθισε επίσης στον πάγκο της Φιλάντο Φορλί, της Βίρτους Ρόμα και της ελβετικής Βακαλό (με την οποία κατέκτησε δυο Κύπελλα), ενώ στη συνέχεια και επί σειρά ετών αποτελούσε τη φωνή της Ευρωλίγκας και του ιταλικού μπάσκετ στους τηλεοπτικούς σταθμούς Tele+, Sky Sports και Eurosport.

Το σπορ που τείνει στον ουρανό

Χρησιμοποιούσε μάλιστα πάντοτε μια ατάκα για το μπάσκετ που έμεινε κλασική στα αυτιά των Ιταλών φιλάθλων…

"Lo sport che tende al cielo", όπερ μεθερμηνευόμενον «το σπορ που τείνει προς τον ουρανό».

Σε αυτό τον ίδιο ουρανό έτεινε και ο ίδιος προχθές.

Τον Καζαλίνι τον γνώρισα ως προπονητή, αλλά (τολμώ να πω ότι) γίναμε φίλοι όταν έπιασε κι αυτός το μικρόφωνο και ερχόταν κάθε τρεις και λίγο στην Αθήνα ως τηλεσχολιαστής.

Τα φιλετάκια στο "Ψαρονέφρι" και το τελευταίο διάλειμμα

Η ρουτίνα μας ήταν απαράβατη: μετά τη λήξη κάθε αγώνα που έπαιζε μια ιταλική ομάδα με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, τον έβαζα στο αυτοκίνητο μου, μαζί με τον Φλάβιο Βανέτι, τον Λούκα Κιαμπότι και τον Kάρλο Ανέζε, βγαίναμε στην Σπύρου Λούη, στρίβαμε στο φανάρι δεξιά ανηφορίζαμε την λεωφόρο Κύμης, μπαίναμε σε ένα μικρό δρομάκι και αριβάραμε με ύφοπς χιλίων καρδιναλίων στην ταβέρνα «Ψαρονέφρι» για να… περιδρομιάσουμε με τα ζουμερά φιλετάκια πάνω στις ψητές ντομάτες!

"Όλοι οι ξένοι ξέρουν από ελληνικές λέξεις το "καλημέρα", το "γεια σου", τον "μουσακά", το "τζατζίκι", τη "φέτα" και το "μαλ@@@ς ”. Εγώ ξέρω και τα φιλετάκια. Και όχι μονάχα τα ξέρω, αλλά ξέρω να τα καταβροχθίζω κιόλας" έλεγε γελώντας ο Φράνκο.

Τον τελευταίο καιρό, όπως είπε ένας φίλος του, ο Καζαλίνι φαινόταν κουρασμένος και όποτε περπατούσε, έπρεπε να κάνει διαλείμματα για να ξαποστάσει.

Το τελευταίο διάλειμμα, όπως έγραψε η Corriere della Sera έμελλε να είναι παντοτινό...