Η καριέρα για κάποιους ονομάζεται Οδύσσεια. Έχει Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Κάποιες φορές και Ιθάκη. Η μπασκετική ζωή του Ντι Τζέι Στρόμπερι ανήκει σ' αυτή την κατηγορία. Μεγάλωσε με μια βαλίτσα στο χέρι. Με ένα και μόνο όπλο: την ικανότητα να σταματάει αυτόν που βρίσκεται απέναντι του. Ένας ανθρώπινος κρυπτονίτης.

Γεννήθηκε στην Κορόνα της Καλιφόρνια από τη Λίσα Ουάτκινς και τον παλιό θρύλο του μπέιζμπολ, Ντάριλ Στρόμπερι. Με τη φήμη του εξαιρετικού αμυντικού να τον συνοδεύει από νεαρή ηλικία και να τον φέρνει πρόωρα στην άβολη θέση όπου χτυπάει το φως του προβολέα. Στην τελευταία του χρονιά στο γυμνάσιο αυτός και το Mater Dei High School ήταν για ένα βράδυ ότι πιο κοντινό στην ομάδα που όλα αυτά τα χρόνια παίζει το ρόλο του σάκου του μποξ για τους Χάρλεμ Γκλόμπτροτερς. Ήαν ο τελικός του γυμνασιακού πρωταθλήματος απέναντι στο St. Vincent-St. Mary από το Άκρον του Οχάιο. Ναι, του ΛεΜπρόν Τζέιμς. Σε ένα παιχνίδι που μεταδόθηκε σε όλη την Αμερική αποτελώντας την πρώτη μεγάλη παράσταση του μετέπειτα "Βασιλιά" του ΝΒΑ, ο Ντι Τζέι Στρόμπερι είχε την πιο άχαρη αποστολή: να σταματήσει τον LJ. Τελικά, ο ΛεΜπρόν ήταν αυτός που κέρδισε τον τίτλο και ο Στρόμπερι αυτός που κέρδισε τις εντυπώσεις. Και μαζί την αναγνώριση των αμυντικών του ικανοτήτων. Κράτησε τον "King" στο 33% εντός πεδιάς (0/8 τρίποντα) και τον υποχρέωσε σε 7 λάθη.

Ο Τζέιμς, ήταν ο Κύκλωπας την Οδύσσεια του Στρόμπερι. Η ιστορία όμως πήγε λίγο διαφορετικά από το έπος του Ομήρου. Τότε ο Οδυσσέας βαφτίστηκε "κανένας" για να γλιτώσει. Ο Στρόμπερι ήταν ως τότε ο "κανένας" και έπρεπε να γίνει κάτι άλλο, για να επιβιώσει. Και έγινε. Ο δρόμος προς την Ιθάκη, όμως, δεν είχε μόνο τον Πολύφημο LeBron. Είχε και δαίμονες. Συγκεκριμένα αυτούς του πατέρα του, Ντάριλ. Ενός παίκτη που άφησε εποχή στη Νέα Υόρκη για το εκπληκτικό του χτύπημα, αλά και τον εθισμό στην κοκαΐνη, που τον οδήγησε σε μια ελεύθερη πτώση και έναν φυλακισμένο βίο. Οι αμαρτίες γονέων παίδευσαν τον Ντι Τζέι, που αποφάσισε από μικρός να παρατήσει το μπέιζμπολ για να αποφύγει τις συγκρίσεις και παράλληλα να εγκαταλείψει το όνομα του, να γίνει δηλαδή "DJ" και όχι Ντάριλ Τζούνιορ στα εφηβικά του χρόνια, διαχωρίζοντας τη θέση του με τον διάσημο πατέρα του. Πέρασαν χρόνια μέχρι να αποφασίσει να βάλει ξανά τον πατέρα του στη ζωή του, κερδίζοντας την καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσε να ακούσει: "Μην ακολουθήσεις τα βήματα μου. Μην πας στο δρόμο που πήγα εγώ".

Πόσο περίεργο... Ο πατέρας Στρόμπερι ήταν ο ΛεΜπρόν. Δεν ήταν ο Ντι Τζέι. "Ήμουν το φαινόμενο". Βρέθηκε στα 19 του στην άβυσσο της Νέας Υόρκης που τελικά τον έπνιξε. "Το να βλέπεις τον πατέρα σου να έχει τέτοια προβλήματα είναι δύσκολο, αλλά σε κάνει να μεγαλώνεις πιο γρήγορα" παραδέχτηκε ο Ντι Τζέι, ο οποίος επέλεξε ένα κολέγιο μακριά από την Καλιφόρνια ή τη Νέα Υόρκη, το Μέριλαντ. Στην άλλη άκρη της Αμερικής. " Ήθελα να έρθω εδώ - 3.000 μίλια μακριά - και να γίνω γνωστός ως ο Ντι Τζέι Στρόμπερι, όχι ο γιος του Ντάριλ Στρόμπερι" εξήγησε. Οι Τέραπινς ήταν αυτοί που επέλεξαν τον Στρόμπερι, δίνοντας του μια θέση στην περιφέρεια. Αποτέλεσε και εκεί τον "εξολοθρευτή" της ομάδας. Συχνά ερχόταν από τον πάγκο για να αλλάξει τη ροή του αγώνα με την ενέργεια του, έχοντας καθοριστική συμβολή στην επιτυχία του κολεγίου. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι τη μοναδική χρονιά που δεν ταξίδεψε στους "64" του NCAA, ήταν το 2005 όταν έχασε τη χρονιά λόγω χιαστού.

Ένας σοβαρός τραυματισμός, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να τελειώσει μια καριέρα πριν αυτή ξεκινήσει. Άλλο ένα εμπόδιο στο δρόμο προς την Ιθάκη. Άλλο ένα εμπόδιο που άφησε πίσω του.

Στο Μέριλαντ γνώρισε τον μετέπειτα φόργουορντ του Παναθηναϊκού, τον Τζέιμς Γκιστ, με τον οποίο ακόμη και τώρα περνάει τα καλοκαίρια κάνοντας προπόνηση. Παράλληλα γνώρισε για πρώτη φορά στην καριέρα του και το ρόλο του point guard, που δεν είναι η φυσική του θέση όπως παραδέχεται. Τελικά, έμεινε στον... άσο τη junior (3η) χρονιά του και κατάφερε να τελειώσει τη σεζόν ως πρώτος πασέρ της ομάδας, με 4.0 ασίστ ανά παιχνίδι. Ήταν η σεζόν που κέρδισε μια θέση στην καλύτερη αμυντική πεντάδα της περιφέρειας ACC, ενώ έγινε ένας από τους 8 παίκτες στην ιστορία του κολεγίου που αναδεικνύεται πρώτος στις ασίστ, αλλά και πρώτος στα κλεψίματα.

Ήταν η πρώτη, αλλά όχι και η τελευταία φορά που θα ντυνόταν πλέι-μέικερ. Το έκανα και για λογαριασμό της Λιέτουβος Ρίτας, όταν η ομάδα έμεινε "ορφανή" στη θέση "1" μετά τον τραυματισμό του Καλίντ Ελ Αμίν. Ήταν το διάστημα που παραδέχτηκε ότι το να παίξεις πλέι-μέικερ στην Ευρώπη είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με την Αμερική. Είναι πιο δύσκολο από ότι φανταζόταν, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος σε άλλη συνέντευξη.

Αλλά μια στιγμή. Μέχρι την ευρωπαϊκή εμπειρία στη Λιθουανία, είχαν μεσολαβήσει πολλά. Για την ακρίβεια είχε προηγηθεί το ντραφτ του 2007 όταν ο Στρόμπερι άκουσε το όνομα του στο... παραπέντε κι ενώ είχε χάσει κάθε ελπίδα. Οι Σανς τελικά τον επέλεξαν στο Νο59, στην προτελευταία θέση. Του έδωσαν την ευκαιρία να παλέψει για τη θέση του στο ρόστερ. Και εκείνος την άρπαξε από τα μαλλιά υπογράφοντας το ίδιο καλοκαίρι συμβόλαιο διετούς διάρκειας. Τελικά έμεινε μόνο μια σεζόν, όπου αγωνίστηκε 33 παιχνίδια έχοντας 2.2 πόντους σε 8 λεπτά συμμετοχής.

Πέρασε τη σεζόν μεταξύ της ερήμου της Αριζόνα και της ερήμου του Νιου Μέξικο, παίζοντας στο NBDL με τους Άλμπακερκι Θάντερμπερντς, πριν ακολουθήσει το κάλεσμα από την Ευρώπη. Η πρώτη του εμπειρία ήταν η Μπολόνια, εκεί όπου γνώρισε έναν άλλοτε παίκτη του Ολυμπιακού, τον Κουιντέλ Γούντς. Ένας ακόμη σταθμός της Οδύσσειας. Ένας από τους πολλούς: Ρίνο (NBDL), Λιθουανία, Ζάγκρεμπ (Τσιμπόνα), Πουέρτο Ρίκο, Γαλλία (Ορτέζ), ξανά Πουέρτο Ρίκο, πριν καταλήξει πέρσι στην Καρσίγιακα.

Στην Σμύρνη απήλαυσε μια άκρως επιτυχημένη σεζόν, που συνοδεύτηκε από την καλή πορεία στο Eurocup και στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Τουρκίας. Η Καρσίγιακα του Οφούκ Σαρίτσα και των Μπόμπι Ντίξον, Τζον Ντίμπλερ , Χουάν Παλάσιος και Κένι Γκάμπριελ έβγαλε νοκ-άουτ κατά σειρά την Μπανβίτ, την Φενέρμπαχτσε και την Εφές. Ο Στρόμπερι είχε 11.2 πόντους με 53% στα δίποντα, 32% στα τρίποντα και 67% στις βολές, 3.1 ριμπάουντ, 2.6 ασίστ και 1.8 κλεψίματα σε 28 λεπτά συμμετοχής στο Eurocup. Αντίστοιχα νούμερα είχε και στο πρωτάθλημα: 12.2 πόντους, με 54% στα δίποντα, 39% στα τρίποντα, 66% στις βολές, 3.8 ασίστ και 3.8 ασίστ σε 29 λεπτά.

Ο ρόλος του, βέβαια, ήταν πιο σημαντικός. Μάρκαρε σε κάθε παιχνίδι τον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου. Είτε έπαιζε στο "1", είτε στο "2", είτε στο "3". Ο ίδιος κέρδιζε το χρόνο του χάρις στην ικανότητα να πηγαίνει στο καλάθι και να κερδίζει κατοχές: ριμπάουντ, κλεψίματα, διεκδικήσεις. Στον Ολυμπιακό επιλέχτηκε για αυτό ακριβώς το λόγο, για να ενισχύσει την άμυνα του. Ένας παίκτης που παίζει σε τρεις θέσεις (μαρκάρει τρεις θέσεις με άλλα λόγια) και θυσιάζει τον εαυτό του για την ομάδα. Ο Πειραιάς δεν είναι νησί, αλλά είναι λιμάνι. Για έναν γυρολόγο που πέρασε πολλά στην καριέρα του, είναι Ιθάκη.