Ελλάδα - ΗΠΑ: Greeks, no basket
Η Εθνική αντιμετωπίζει σε λίγη ώρα την TeamUSA και ο Βασίλης Σκουντής κατεβάζει από το ράφι τα πικάντικα παρασυνελευόμενα της Ιστορίας...
Κοντεύει να συμπληρωθεί μισός αιώνας από τότε που ανοίξαμε παρτίδες με τους Αμερικάνους, με τους οποίους κοντραριζόμαστε σήμερα (28/8, (15:40, ΕΡΤ1 και Novasports Start και LIVE από το SPORT24) και οι θύμησες από το παρελθόν ποικίλλουν...
Άλλες είναι δραματικές και τις έχουμε καταχωνιάσει στη λήθη και άλλες υπήρξαν διθυραμβικές και τις κρατάμε πρώτο τραπέζι πίστα!
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο αλήστου μνήμης θριαμβευτικός ημιτελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου, την πρώτη Σεπτεμβρίου του 2006 στη Σαϊτάμα, όταν –για να επικαλεσθώ τον τίτλο ενός έργου του Λάκη Λαζόπουλου-ο Γιαπωνέζος είδε πολύ περισσότερα απ’ όσα περίμενε.
Για τους Αμερικάνους δεν το συζητώ: αυτοί είδαν τον ουρανό σφοντύλι και τα ραδίκια ανάποδα!
Greek have basket…balls
Τότε λοιπόν ο Δήμος Ντικούδης πήρε έναν μαρκαδόρο και έγραψε στον πίνακα των αποδυτηρίων μια φράση με σαφές σεξιστικό περιεχόμενο, που κόλλαγε γάντι στην περίσταση...
Λένε πως η εκδίκηση είναι ένα φαγητό που τρώγεται κρύο και αυτό όντως ισχύει, διότι εκείνοι που το 2006 είχαν basketballs, το 1975 περνιόντουσαν για άμπαλοι!
Το εννοώ αυτό, διότι ξεψαχνίζοντας κάποιες ιστοριούλες από το παρελθόν της Εθνικής απέναντι στους Αμερικανούς έπεσα στα σκληρά και στα απαγορευμένα των ρεμπέτηδων!
Τους Αμερικανούς η Εθνική τους αντιμετώπισε για πρώτη φορά πριν από 48 χρόνια σε δυο ματς που διεξήχθησαν στο πλαίσιο του Διηπειρωτικού Κυπέλλου και εξελίχθηκαν σε εφιάλτες.
"Δεν περνάγαμε τη σέντρα"!
Τα κουτσοβολέψαμε στις 26 Ιουλίου του 1975 στο Καλλιμάρμαρο, όπου ηττηθήκαμε με διαφορά 25 πόντων (69-94), αλλά στον επαναληπτικό ματς, στις 12 Αυγούστου 1975 στο Ντέιτον, ο πέλεκυς έπεσε βαρύς...
Βαρύς κι ασήκωτος, καθόσον οι λεγάμενοι μας έριξαν 48 πόντους στο κεφάλι (56-104)
«Δεν μπορούσαμε καν να περάσουμε τη σέντρα. Έπαιζαν pressing στην άμυνα τους και μας έπιασαν αιχμάλωτους» θυμάται ο Βαγγέλης Αλεξανδρής ο οποίος πέρασε και μια προσωπική δοκιμασία που εξελίχθηκε σε περιπέτεια απέναντι Τζόνι Ντέιβις, ο οποίος μετά από δυο χρόνια στέφθηκε πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Μπλέιζερς.
«Ηταν στο μπόι μου και επειδή εγώ έπαιζα πάντοτε σκληρά και φανατισμένα πίστευα ότι θα τον κουλάντριζα. Έλα όμως που αυτός ήταν σφαίρα και συνάμα πήδαγε στο Θεό, μάλιστα σε μια φάση μου έφυγε και κάρφωσε την μπάλα ανάποδα και με τα δυο χέρια»!
Ο φοβιστικός Ρόμπερτ Πάρις και το "Μήτσο, βγάλε φλας"
Σε εκείνη την αμερικανική ομάδα αγωνιζόταν μεταξύ άλλων ο τότε παίκτης του κολεγίου Σεντίνερι και μετέπειτα τετράκις πρωταθλητής του ΝΒΑ Ρόμπερτ Πάρις, ο οποίος δεν άφηνε να περάσει ούτε κουνούπι.
«Άπλωνε τα χέρια του και έμοιαζε με αράχνη» διηγείται ο Αλεξανδρής. «Σε μια φάση προσπάθησε ο φουκαράς ο Δημήτρης ο Φωσσές να σκοράρει μέσα στη ρακέτα και του μούνταραν ο Πάρις κι άλλος ένας. Για να τους αποφύγει αναγκάσθηκε να κάνει μια πιρουέτα και θυμάμαι ότι του φώναξα «Μήτσο, βγάλε φλας”. Δεν παιζόντουσαν τότε οι τύποι, η διαφορά ήταν χαώδης».
"Greeks, no basket"
Την επόμενη ημέρα οι παίκτες της Εθνικής, όπως και οι προπονητές (Βαγγέλης Νικητόπουλος, Κώστας Αναστασάτος) ένιωσαν βάναυσα προσβεβλημένοι...
Ο λόγος;
Τον εξηγεί ο Αλεξανδρής: «Πάνω που προσπαθούσαμε να επουλώσουμε τις πληγές από τη συντριβή, είδαμε σε μια εφημερίδα ένα άρθρο που είχε τίτλο “Greeks, no basket”. Αυτό μάς αποτέλειωσε»!
Παρεμπιπτόντως μέλος εκείνης της αμερικανικής ομάδας ήταν και ο εκ Ρουμανίας ορμώμενος, Ερνι Γκρούνφελντ, ο οποίος μετά το τέλος της καριέρας του, διετέλεσε τζένεραλ μάνατζερ των Νικς και των Μπακς και πρόεδρος των Γουίζαρντς, μάλιστα ο Αλεξανδρής τον ξανασυνάντησε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, με την ευκαιρία ενός εκπαιδευτικού ταξιδιού του ΣΕΠΚ στη Νέα Υόρκη!
Πού πας ρε Καραμήτρο!
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα σε εκείνες τις συντριβές, ελόγου μου βίωσα εκ του σύνεγγυς μια τρίτη που υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη και τρόπον τινά ταπεινωτική και αποτελεί τη βαρύτερη ήττα στην ιστορία της Εθνικής...
Στις 14 Ιουλίου του 1996, στην Ιντιανάπολις, σε φιλικό αγώνα (τον οποίο είχα την ατυχία να μεταδίδω δια ζώσης μέσα από το γήπεδο για το StarChannel) η ελληνική ομάδα ηττήθηκε με διαφορά 66 πόντων (62-128)!
Πήγε ο δόλιος ο Δημήτρης Παπανικολάου, διακατεχόμενος από τον ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου ενός 19χρονου να καρφώσει και ο Σακίλ Ο’ Νιλ τον έκανε ένα με το χώμα!
Εδώ ισχύει αυτό που λέμε «Πού πας ρε Καραμήτρο»!
Εκτός από τους 66 πόντους φάγαμε και πολύ ξύλο, κυρίως από τον Ρέτζι Μίλερ που άλλωστε έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «I love Being the Enemy») ότι «στη ζωή μου δεν με ενδιέφερε ποτέ να κάνω φίλους και πάντοτε θεωρούσα το γήπεδο πεδίο πολέμου»!
Το -100, ο Μπακατσιάς και η άμυνα "σταυρός"
Δίκην παρηγορίας πάντως, υπενθυμίζω ότι δυο χρόνια νωρίτερα, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Τορόντο, τον οποίο επίσης είχα μεταδώσει, η Εθνική ήταν η μοναδική ομάδα που γλίτωσε την κατοστάρα από τους Αμερικανούς (58-97).
Αμ το άλλο;
Προηγηθήκαμε κιόλας στο σκορ σε μια εικόνα που είναι το κάδρο της καριέρας του Θύμιου Μπακατσιά!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα του Μάκη Δενδρινού την παραμονή του ημιτελικού...
Τον ρωτήσαμε σχετικά με την αμυντική τακτική που είχε κατά νου να εφαρμόσει και ο συχωρεμένος ο «Βούδας» αφού τράβηξε μια ρουφηξιά από το άφιλτρο PallMall είπε στοχαστικά...
«Θα παίξουμε σταυρό»!
Παριστάνοντας τον... κονιόρδο σχολίασα «Α, μάλιστα, ζώνη 1-3-1» και τότε ο Μάκης έβαλε τα γέλια και προέβη στην απαραίτητη διευκρίνιση...
«Όχι, δεν εννοώ αυτό. Θα παίξουμε την άμυνα που προτού μπεις στο γήπεδο, κάνεις τον σταυρό σου για να σε βοηθήσει ο Θεός να γλιτώσεις»!!!
Το ντελίριο στο Καλλιμάρμαρο
Γλιτώσαμε την κατοστάρα που τη βάλαμε εμείς μετά από 12 χρόνια, όταν η Εθνική πέτυχε τη δεύτερη νίκη της απέναντι στους Αμερικανούς από τους οποίους σε 13 ανταμώματα, έχει γνωρίσει έντεκα ήττες, με επί μέρους σκορ 1-4 στα χρονικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Και ποια ήταν η πρώτη νίκη άραγε;
Πότε, πού, πώς και με ποιους την πετύχαμε;
Επί 29 συναπτά έτη οι δείκτες του ρολογιού έμεναν σταματημένοι στις 24 Μαΐου του 1977 στο Καλλιμάρμαρο, όπου, ενώπιον 30.000 παραληρούντων στο φινάλε, θεατών, η ελληνική ομάδα επιβλήθηκε με 83-81!
Απέναντι της βρέθηκε μια αμερικανική ομάδα που έκανε τουρνέ στην Ευρώπη και μάλιστα μέχρι εκείνη τη στιγμή προέλαυνε αήττητη, έχοντας νικήσει και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Γιουγκοσλαβία!
Στον αντίποδα εμείς προερχόμασταν από τον αποκλεισμό από το EuroBasket του 1977, στο ChallengeRound που είχε διεξαχθεί μια εβδομάδα νωρίτερα στο Ελσίνκι και ήμασταν να μας κλαίνε οι ρέγκες!
Το τζαμπ σουτ του Κόντου και το χέρι του Καστρινάκη
«Ετερον εκάτερον, κάθε αγώνας έχει τη δική του ιστορία» μού είπε πριν από λίγη ώρα ο Απόστολος Κόντος, ο οποίος με συνεταίρο τον Γιώργο Καστρινάκη πέτυχε το νικητήριο καλάθι.
«Έκανα το τζαμπ σουτ από τα πέντε μέτρα και ο Γιώργος πήδηξε και την έσπρωξε ακόμη πιο βαθιά για μεγαλύτερη σιγουριά» εξηγεί ο Κόντος, ο οποίος ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής με 17 πόντους.
Σεσημασμένος για την τερατώδη και τρομακτική μνήμη του ο Τόλης όχι μονάχα θυμάται την δική του επίδοση, αλλά μου είπε χαρτί και καλαμάρι πόσους πόντους είχε βάλει κάθε παίκτης της Εθνικής!
Στο λόγο της τιμής μου, έπεσε μέσα σχεδόν σε όλους (Κόντος 17, Κορωναίος 16, Κοκολάκης 15, Καστρινάκης 12, Σακελλαρίου 8, Γιαννουζάκος 5, Διάκουλας 4, Παπαγεωργίου 2).
Η ελληνική ομάδα είχε στον πάγκο της τον αείμνηστο Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, ενώ εκείνος ο αγώνας υπήρξε ο 11ος από τους 351 στους οποίους φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Ο καυγάς του "Δράκου" με τον "Μαύρο Ιησού"
Και τι μ’ αυτό;
Στην τρυφερή ηλικία των 18 χρονών, ο «Δράκος» δεν δίστασε κάποια στιγμή να μαρκάρει σκληρά και να τσακωθεί με έναν θρύλο του ΝΒΑ και μέλος του HallOfFame, ο οποίος βρισκόταν απέναντι του και τζαρτζαρίζονταν σε κάθε φάση
Τον Ερλ Μονρό, εννοώ, τον αποκαλούμενο «Μαύρο Ιησού», ο οποίος είχε στεφθεί πρωταθλητής του ΝΒΑ το 1973 με τους Νικς και σε 14 σεζόν «έγραψε» μέσο όρο 18.8 πόντους, 3.0 ριμπάουντ και 3.9 ασίστ, ενώ έπαιξε σε τέσσερα AllStarGames και συμπεριλήφθηκε στις επετειακές λίστες των 50 και των 75 κορυφαίων παικτών όλων των εποχών.
«Δεν κώλωσα, αυτή ήταν η νοοτροπία μου από πιτσιρικάς. Το λέω σε όλη τη ζωή μου ότι για να γίνεις καλός παίκτης, δεν πρέπει να φοβάσαι να αντιπαρατεθείς και να συγκριθείς με τον οποιονδήποτε» μου είπε σχολιάζοντας εκείνο το περιστατικό ο Γιαννάκης.
Στις δηλώσεις του μετά το ματς ο προπονητής της αμερικανικής ομάδας εγκωμίασε την Εθνική και μάλιστα είπε ότι «δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα συναντήσουμε τέτοια αντίσταση και θα ηττηθούμε».
Ε, για άμπαλοι το 1975 στο Ντέιτον, καλά τα καταφέραμε μετά από δυο χρόνια!
