Πάει κι αυτό το AllStarGame του ΝΒΑ, λοιπόν…

Πάει, πέρασε στα κιτάπια της Ιστορίας που δεν ξέρω πόσο καλή θα είναι μαζί του, καθόσον την… ταλαιπώρησε τα μέγιστα και την ανάγκασε να κάνει υπερωρίες για να περάσει στις λίστες του τα 17 ρεκόρ τα οποία σημειώθηκαν στην Ιντιανάπολις.

Υπ’ αυτήν την έννοια, ναι, το 73^οAllStarGame θα μπορούσε να λογίζεται ως το πιο αξιομνημόνευτο όλων εποχών, αλλά-όπως είχε πει κάποτε και ο Γεώργιος Παπανδρέου- "εκεί όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι"!

Δώστε πόντους στο λαό!

Βαριά κουβέντα είναι αυτή, το δίχως άλλο: το να βγει κάποιος και να υποστηρίξει ότι το εκκωφαντικό 211-186 που αποτυπώθηκε στον πίνακα του Gainbridge Fieldhoude επιφέρει τη δυστυχία ηχεί πολύ περίεργα, αλλά ξα μου!

Ξα μου, αλλά και ξα μας, διότι δεν ήμουν ο μόνος που έφυγε από το γήπεδο με την ίδια αίσθηση, η οποία προφανώς αντίκειται στην κοινή (αμερικανική) λογική και στην παγιωμένη προτίμηση της ποσότητας έναντι της ποιότητας…

Σε μια χώρα στην οποία ευδοκιμούν τα μεγέθη και όλα (πρέπει να) είναι large, προφανώς οι 397 πόντοι ανταποκρίνονται απολύτως σε αυτό που γουστάρει και έχει συνηθίσει ο λαός.

Η γραφικότητα και τα φρουτάκια

Με τα τρίποντα και τα καρφώματα να πέφτουν σαν βροχή, με τις άμυνες να παίζουν εντελώς φιλολογικό και συμβολικό ρόλο, με τα σώματα να μένουν ανέγγιχτα, με τους παίκτες να ανταποκρίνονται ασμένως σε αυτή την κουλτούρα και με τους θεατές να αλαλάζουν «wow», ασφαλώς οι όποιες ενστάσεις κατατίθενται κατατείνουν στη… γραφικότητα!

Ωστόσο-για να παραφράσω τον τίτλο του θεατρικού έργου του Λουϊτζι Πιραντέλο- δεν είναι έτσι εάν έτσι νομίζετε!

Προϊούσης της φαντασμαγορικής και απολαυστικής παράστασης την οποία μετέδιδα είχα την εντύπωση ότι με την εξέλιξη του σκορ ο πίνακας περισσότερο από το μπάσκετ ταίριαζε στο καζίνο…

Θαρρούσα πως οι δυο ομάδες αντί για μπάσκετ έπαιζαν "φρουτάκια"!

Δεν περιγράφω άλλο!

Οι παίκτες σκόραραν μανιωδώς, το σκορ ανέβαινε λυσσαλέα και -δεν ξέρω εάν μοιάζω με τον… τρελό του χωριού (SIC), αλλά ένιωσα πολλές φορές ότι σουλάτσαρα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον!

Λίγο έλειψε μάλιστα να μιμηθώ τον Γιώργο Χελάκη και να αναφωνήσω κι ελόγου μου "δεν περιγράφω άλλο"!

Δεν υπέκυψα στον πειρασμό σεβόμενος τους τηλεθεατές της CosmoteTV και τον επαγγελματισμό μου, αλλά (ομολογώ ότι) έφτασα στο τσακ και ένας Θεός ξέρει πώς κρατήθηκα και δεν πέταξα το μικρόφωνο!

Όσο τα τσαμπουνάω όλα αυτά, αναρωτιέμαι μπας και υπερβάλλω και ως εκ τούτου πρέπει να νιώθω ενοχές, αλλά συνάμα ενισχύεται η αίσθηση μου ότι αυτό το μπάσκετ που (δεν) παίζεται στα All Star Games χρήζει αναψηλάφησης!

Η ατάκα του Αντετοκούνμπο

Στον αντίποδα βεβαίως το ΝΒΑ μπορεί να καταθέτει ως κατά το μάλλον ή ήττον πειστικά και ατράνταχτα αντεπιχειρήματα τα ρεκόρ και τα κάθε λογής επιτεύγματα, τον ενθουσιασμό του κοινού, τα ποσοστά θεαματικότητας, τον τζίρο, τον σαματά και δεν συμμαζεύεται…

«Winner, winner, chicken dinner», όπως συμπύκνωσε το νόημα της υπόθεσης με τις τέσσερις λέξεις μιας παλιάς παροιμιώδους έκφρασης, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Το αν το κοτόπουλο παραψήθηκε και κάηκε είναι μια άλλη ιστορία: αυτό που μετρά και στην κυριολεξία αποτιμάται είναι ο ανυπολόγιστος πολλαπλασιασμός των δυο δολαρίων!

Το ξεφωνητό του Μπάρκλεϊ

Στο τέλος της ημέρας το 73o All Star Game έγινε το πρώτο στο οποίο μια ομάδα σκόραρε πάνω από 200 πόντους (211), το πρώτο το οποίο "έγλειψε" τους 400 πόντους (397) και δεν συμμαζεύεται…

Εκτός από αυτή την προβληματική που αναπτύσσεται (και μάλιστα όχι για πρώτη φορά, καθόσον έχουν περάσει λίγα χρόνια από το δημόσιο κράξιμο του ούτως ή άλλως αμετροεπούς Τσαρλς Μπάρκλεϊ), ο χθεσινός αγώνας σημαδεύθηκε και από κάποια άλλα περιστατικά…

Η ατυχία του Τάουνς και ο άψαλτος Λίλαρντ

Αίφνης ο δόλιος ο Καρλ-Αντονι Τάουνς έπεσε στην περίπτωση διότι εάν και υπήρξε μόλις ο τρίτος παίκτης που σκόραρε 50+ πόντου, αποδείχθηκε ότι βρισκόταν στη λάθος πλευρά και δεν αναγορεύθηκε MVP.

Αλλά, διάβολε, τι κατάλαβε κι αυτός που γράπωσε το βραβείο και μάλιστα είναι ο πρώτος ο οποίος εκτός από δαύτο αναδείχθηκε επίσης νικητής και στον διαγωνισμό τριπόντων;

Στην Ιντιανάπολις σήμανε εις διπλούν η "Dame Time", αλλά ο Ντέιμιαν Λίλαρντ έμοιαζε με έναν "Unsung Hero", όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις οι Αμερικανοί…

Ο κόσμος τον γιούχαρε και ο γκαρντ των Μπακς πλήρωσε τα σπασμένα του Ταϊρις Χαλιμπέρτον και έγινε ένας "άψαλτος ήρωας"!

Ο Γιανγκ, ο Λαρεντζάκης και η σημαία του Γιάννη

Έμεινε επίσης ως εικόνα η ποδιά του Τρε Γιανγκ στον Κέβιν Ντουράντ, κρίμα που δεν τον πρόλαβα μετά τη λήξη για να τον ρωτήσω εάν είχε ζηλέψει και θέλησε να μιμηθεί τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, ο οποίος, τον τελευταίο καιρό τέτοιες φάσεις τις παράγει καθ’ έξιν!

Α, για να μην το ξεχάσω: είδαμε επίσης την ελληνική σημασία στο πίσω μέρος της φανέλας του Γιάννη Αντετοκούνμπο και νιώσαμε, βρε αδερφέ, έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας και πατριωτικής ανάτασης, χώρια που ο μορφονιός μας από τα Σεπόλια επιφυλάσσεται και δια τα περαιτέρω…

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, το 73^οAllStarGame πέρασε στην Ιστορία και θα φιγουράρει στη μαρκίζα της για τα πλείστα όσα ρεκόρ και ατομικά επιτεύγματα, για όλα τα σέα του και τα μέα του, μηδέ των ενστάσεων εξαιρουμένων…

Τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζω να γράφω, θα τα βρει η υπηρεσία και ο κομισάριος Ανταμ Σίλβερ έχει αποδείξει ότι δεν κάθεται στα αυγά του, αλλά πολύ συχνά τα σπάει για να φτιάξει την ομελέτα!

Εκτός κι αν πρέπει να πάω εγώ και να κοιταχτώ στον καθρέφτη μου ώστε να συνειδητοποιήσω πόσο γραφικός και συντηρητικούρα του κερατά είμαι!