Ο Ιταλός, που σήμερα είναι ο ενορχηστρωτής της μεταμόρφωσης της McLaren σε κορυφαία ομάδα της Formula 1 από τη θέση του διευθυντή της, έζησε τη χρυσή αυτή εποχή της Ferrari ως επικεφαλής μηχανικός του Μίκαελ Σουμάχερ - αλλά και τα επόμενα χρόνια του Κίμι Ράικονεν και του Φερνάντο Αλόνσο, πριν ακολουθήσει τον Ισπανό στο Ουόκινγκ το 2015.

Μιλώντας στο podcast Beyond the Grid της F1, ο Αντρέα Στέλλα έδωσε ορισμένες σπάνιες λεπτομέρειες για εκείνη τη dream team της Ferrari της περιόδου 1996-2004, που έφερε πέντε διαδοχικά πρωταθλήματα οδηγών για τον Μίκαελ Σουμάχερ και έξι τίτλους κατασκευαστών για τη Scuderia.

“Ο Μίκαελ ήταν η μηχανή των συναισθημάτων, η πηγή της ενέργειας, με την επιθυμία του να κερδίζει”, είπε ο Ιταλός. “Δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια, διότι η φιλοδοξία του ήταν τόσο μεγάλη που χρειαζόταν μια ολόκληρη ομάδα για να τη διαχειριστεί. Ο Ζαν Τοντ, ο Ρος Μπρον και ο Λούκα ντι Μοντεζέμολο ήταν όλοι απαραίτητοι για να ισορροπήσουν και να κατανείμουν τη δύναμή του στους διαφόρους ανθρώπους της ομάδας.

Η αφοσίωση και η αποφασιστικότητά του να πετύχει με τη Ferrari ήταν το καύσιμο της ομάδας. Και ήταν πολύ μεταδοτικό: αν δεν ένιωθες το ίδιο κίνητρο και τύχαινε να συνεργαστείς μαζί του, ένιωθες να επανέρχεται αμέσως η αποφασιστικότητα”, συμπλήρωσε ο Στέλλα.

Και πρόσθεσε ότι είχε πολύ μεγάλη σημασία τότε στο Μαρανέλο το δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων της ομάδας: “Ήταν συνηθισμένο να μην νιώθεις άνετα. Αυτό ίσχυε επί μονίμου βάσεως, διότι βρισκόμασταν εκεί για να κερδίζουμε, και δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Θέλαμε να θριαμβεύσουμε, αλλά κατά βάθος ήμασταν ακόμα συνεργάτες και αυτό μεταφραζόταν σε ένα συναισθηματικό δέσιμο, σχεδόν όπως μιας οικογένειας.

Ο Μίκαελ είναι εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος. Έπρεπε να νιώθει συνδεδεμένος με την ομάδα για να κερδίζει, και αυτό μπορούσε να σσυμβεί μόνο αν του έδινες ακριβώς τις λύσεις που έπρεπε στο αυτοκίνητο, στις ρυθμίσεις, στο traction control. Τους έδινες ένα χέρι βοηθείας, και μετέτρεπε τη βοήθεια σε επιτυχία”, κατέληξε ο Ιταλός.