Γεννημένος το 1931 στην Πολωνία, συγκεκριμένα στα Υψίπεδα της Σιλεσίας, ο Έρνεστ Ντέγκνερ (δεξιά στο βάθρο της κεντρικής φωτογραφίας) ζούσε στην Ανατολική Γερμανία μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου και από το 1952 άρχισε να χτίζει τη φήμη του αγωνιζόμενος με τις δίχρονες ΜΖ που σχεδίαζε ο Βάλτερ Κάαντεν.

Ο Κάαντεν ήταν ένας ευφυής μηχανικός, τον οποίον είχαν επιστρατεύσει οι Ναζί στο εργοστάσιο του Peenemunde -μια μυστική βάση στρατιωτικών ερευνών που θεμελίωσε ο Αδόλφος Χίτλερ- στη Βαλτική, κατά τη διάρκεια του β’ π.π.

Μετά το τέλος του πολέμου, η ευφυΐα και η καινοτομία του Κάαντεν έκανε τις ΜΖ να κερδίζουν όχι μόνο τον καθιερωμένο ευρωπαϊκό ανταγωνισμό στους αγώνες μοτοσικλετών, αλλά και τους ανερχόμενους Ιάπωνες που άρχισαν εκείνο τον καιρό να ανελίσσονται στο παγκόσμιο motorsport.

Όμως η ανέλιξη δεν ίσχυε για την περίπτωση της Suzuki. Η Suzuki μπήκε στους διεθνείς αγώνες το 1960, αλλά οι πρώτες της αγωνιστικές μοτοσικλέτες ήταν απελπιστικά αργές: τερμάτισαν 15 λεπτά πίσω από τον πρώτο στο διάσημο Isle on Man TT εκείνης της χρονιάς.

Το σοκαριστικό αυτό αποτέλεσμα έκανε απόλυτα σαφές στους Ιάπωνες ότι χρειαζόταν εξωτερική βοήθεια. Και τη βρήκαν σε μια τυχαία συνάντηση, την επόμενη χρονιά, του προέδρου της εταιρείας, Σούνζο Σουζούκι, με τον Έρνεστ Ντέγκνερ.

Στη διάρκεια της συζήτησής τους, ο Ντέγκνερ δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για την καταπιεσμένη του ζωή στην Ανατολική Γερμανία, ειδικά βλέποντας όλο τον υπόλοιπο κόσμο να αναδύεται από την μεταπολεμική κρίση και λιτότητα και να γνωρίζει την άνθιση της δεκαετίας του ‘60.

Επιπλέον, ο Ντέγκνερ βρισκόταν υπό τη διαρκή παρακολούθηση της Στάζι, της αδίστακτης μυστικής υπηρεσίας της Ανατολικής Γερμανίας, που τον ακολουθούσε σε κάθε αγώνα. Η Στάζι ανησυχούσε τόσο ότι ο Ντέγκνερ μπορούσε να λιποτακτήσει ταξιδεύοντας στους αγώνες πέραν του Σιδηρού Παραπετάσματος, που απαγόρευε στην οικογένειά του να τον ακολουθεί στα GP των μοτοσικλετών. Έτσι, ο Ντέγκνερ θα είχε πάντοτε έναν ζωτικό λόγο να γυρίσει στο σπίτι του.

Πέραν αυτού, ο Ντέγκνερ απεχθάνονταν επίσης το γεγονός ότι άλλοι αναβάτες, ακόμα και λιγότερο ταλαντούχοι από εκείνον, πληρώνονταν πολύ περισσότερο. Σύμφωνα με το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, έπρεπε να συμβιβάζεται με τον ίδιο μισθό που έπαιρνε κάθε άλλος υπάλληλος της ΜΖ.

Έτσι, εκείνη την μέρα της τυχαίας συνάντησης με τον Σούνζο Σουζούκι δεν άργησε να επέλθει μια πρώτη συμφωνία του Ιάπωνα με τον Ντέγκνερ: να πάρει τη μεταγραφή στη Suzuki για να τη βοηθήσει να εξελίξει τις μοτοσικλέτες της - και έπειτα να αγωνιστεί με αυτές.

Ο Ντέγκνερ θα εγκατέλειπε την Ανατολική Γερμανία, αλλά υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα που έμοιαζε άλυτο: το Τοίχος του Βερολίνου καθιστούσε αδύνατη την “απόδραση” της οικογένειάς του, προκειμένου να τον ακολουθήσει μακριά από την Ανατολική Γερμανία.

Η λύση βρέθηκε, και ήταν εξαιρετικά παράτολμη: την ώρα που ο Ντέγκνερ θα αγωνιζόταν στο GP μοτοσικλετών της Σουηδίας το 1961, στο Κρίστιανσταντ, ένας φίλος του από τη Δυτική Γερμανία -που έκανε συχνές επισκέψεις για επαγγελματικούς λόγους στο Ανατολικό Βερολίνο- θα περνούσε λαθραία την οικογένεια του Ντέγκνερ στη Δύση, κρυμμένους μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κλειστό χώρο της Lincoln Mercury που οδηγούσε.

Ο Ντέγκνερ υπολόγιζε ότι η Στάζι θα ήταν περισσότερο αφοσιωμένη σε εκείνον, παρακολουθώντας κάθε του κίνηση στο Κρίστιανσταντ, παρά σε όσα έκανε την ίδια ώρα η οικογένειά του πίσω στο σπίτι. Και είχε δίκιο.

Πίσω στα σύνορα του Ανατολικού με τον Δυτικό κόσμο, η επιχείρηση απόδρασης της οικογένειας του Ντέγκνερ στέφθηκε με επιτυχία. Και όταν ο ίδιος ο αναβάτης εγκατέλειψε με μηχανικό πρόβλημα το GP της Σουηδίας, γεγονός που μετέπειτα η Στάζι τον κατηγόρησε ότι προκάλεσε εσκεμμένα, έφυγε άμεσα από την πίστα και αποσκίρτησε στη Δυτική Γερμανία - όπου και επανενώθηκε με την οικογένειά του.

Από εκεί όλοι μαζί πήραν το αεροπλάνο για το Χαμαμάτσου της Ιαπωνίας, όπου βρισκόταν τα κεντρικά της Suzuki, και η όλη επιχείρηση είχε αίσιο τέλος. Η ΜΖ, υπό το βάρος αυτών των εξελίξεων, αμέσως διέγραψε όλο το αγωνιστικό της πρόγραμμα υπό το φόβο να βρει μιμητές η κίνηση του Ντέγκνερ.

Έτσι, ο σπουδαίος αυτός αναβάτης κατέβηκε στους διεθνείς αγώνες με τη Suzuki το 1962, έχοντας μεταφέρει στους Ιάπωνες την τεχνογνωσία του από την ΜΖ, και -παρά το μόνιμο φόβο της δολοφονίας του από τη Στάζι- κατάφερε να κερδίσει τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο στα 50 κ.εκ.

Η καριέρα του εκείνον τον καιρό στο διεθνές motorsport έδειχνε λαμπρή, αλλά δεν έμελλε να είναι. Στο GP Ιαπωνίας, στην πίστα της Σουζούκα, έπεσε από τη μοτοσικλέτα του στο σημείο που βρίσκονται σήμερα οι δύο διαδοχικές στροφές που φέρουν το όνομά του. Όταν εξερράγη του δοχείο καυσίμων του, ο Ντέγκνερ υπέστη βαρύτατα εγκαύματα - για τα οποία οι γιατροί μετέπειτα χρειάστηκαν περισσότερα από 50 δερματικά μοσχεύματα.

Παρόλα αυτά, την επόμενη χρονιά ο Έντγκαρ Ντέγκνερ επέστρεψε στους αγώνες, αλλά μια σειρά από νέα ατυχήματα έφεραν την οριστική του αποχώρηση το 1966. Η ζωή του έκτοτε θα ήταν εφιαλτική: ζώντας με διαρκείς πόνους εθίστηκε στη μορφίνη, πριν φύγει από τη ζωή το 1983 -όταν πλέον ζούσε στην Τενερίφη- σε ηλικία 52 ετών.

Ο θάνατός του αποδόθηκε επισήμως σε καρδιακή προσβολή, όμως πολλοί πιστεύουν ότι οφείλεται σε υπερβολική δόση μορφίνης. Κι άλλοι ότι μετά από τόσον καιρό η Στάζι του κατάφερε την εκδίκησή της.