Στη ζωή του έχει δώσει πολλές μάχες, σε κάποιες εξ αυτών έχει βγει νικητής, ενώ σε άλλες όχι. Εδώ και περίπου τρεις μήνες ο Πύρρος Δήμας πενθεί την απώλεια της αγαπημένης του συζύγου, Αναστασίας, η οποία έχασε τη μάχη με τον καρκίνο έπειτα από τρία χρόνια.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο "Protagon.gr" ο Πύρρος Δήμας μίλησε μεταξύ άλλων για τις δύσκολες ώρες που πέρασε τα χρόνια που η σύζυγος του πάλευε να κρατηθεί στη ζωή, αλλά και για τι πως είναι η ζωή του τώρα.

Διαβάστε χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Η ζωή σου χαρακτηρίζεται από άκρα. Θριαμβευτικές -τυφλωτικές χαρές και τραγικο-δραματικές λύπες. Ακρα ακρότατα! Ολυμπιονίκης πόσες φορές αλλά και ο θάνατος της Αναστασίας. Στα δύο! Πώς αντέχεις και είσαι αρτιμελής;

"Μα, τα ζεις όλα αυτά επειδή καταφέρνεις και παραμένεις αρτιμελής ή επειδή μπορείς και επουλώνεις τα τραύματά σου. Και στο τέλος, όταν η ζωή σου προσφέρεται με όλες τις εντάσεις και τα συναισθήματα που έχει, ακόμα και όταν πονάς, αισθάνεσαι τυχερός. Μάλλον, όχι τυχερός αλλά γεμάτος. Και το να αισθάνεσαι γεμάτος είναι τύχη".

Θυμάσαι την αρχή; Πότε έμαθες – μάθατε τα δυσάρεστα νέα;

"Το μάθαμε στις 3 Ιανουαρίου 2015. Ογκος στον εγκέφαλο. Για φαντάσου, στο πιο ωραίο μυαλό που υπήρχε στη ζωή μου. Γυρίσαμε από το νοσοκομείο στο σπίτι. “Θα πεθάνω” μου λέει. “Τότε θα πεθάνω και εγώ” της είπα. Δεν υπερβάλλω όταν σου λέω ότι οι δυο μας ζήσαμε τόσα πολλά και απίστευτα μαζί που ήδη είχαμε χορτάσει ζωή. Από την άλλη, πώς να χορτάσεις τον Νικόλα, που είναι τώρα εννέα, πες μου. Γίνεται να μη θες να απολαύσεις την Ελένη, τη Μαρία, και τον Βίκτορα που τώρα χτίζουν τις ζωές τους; Αποφασίσαμε να το παλέψουμε, να το πάμε όσο πιο μακριά γίνεται. Για εκείνη, για μας τους δύο και φυσικά για τα παιδιά".

Ποια στιγμή λύγισες;

"Δεν υπάρχει μία στιγμή. Είναι πολλές στιγμές. Κάποιες φορές ξεχνάς και πώς είναι να μην αισθάνεσαι λυγισμένος. Συχνά αναρωτιέσαι ποιες είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι καλά. Σε αυτές τις βαριές ανίατες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, έχουμε μάθει και κοιτάζουμε μόνο αυτόν που βρίσκεται στο κρεβάτι. Είναι όμως και οι άλλοι γύρω του που σηκώνουν το δικό τους ψυχολογικό βάρος. Είναι αυτός που ξενυχτάει δίπλα στο μαξιλάρι, είναι και το παιδί με την αγωνία στα μάτια. Και εμείς στο σπίτι είχαμε φτιάξει μία δεξαμενή θάρρους που ο ένας έδινε στον άλλον. Όποιος λύγιζε, έπαιρνε κουράγιο από εκεί".

Νομίζω η απουσία των ανθρώπων που αγαπάμε βαθιά είναι ο πιο ανατριχιαστικός εκκωφαντικός ήχος μέσα μας. Ποιες στιγμές σου λείπει περισσότερο η Αναστασία;

"Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές. Μπαίνεις στο σπίτι και συνειδητοποιείς ότι λείπει. Σε πληγώνει. Συμβαίνει κάτι. Θα ήθελες να την πάρεις τηλέφωνο. Δεν μπορείς. Κάθεσαι στην πολυθρόνα και σκέφτεσαι ότι αν ήταν η Αναστασία θα έκανες κάτι άλλο. Είναι ακόμα νωρίς, αλλά νομίζω ότι η απουσία είναι κάτι που δεν συνηθίζεται ποτέ. Είναι ένας πόνος που μπορεί να φεύγει, αλλά δεν χάνεται".

Πηγή: Protagon.gr