Και πριν αρχίσουμε τα περί Ιφιγένειας τώρα, να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή: η επικρατέστερη έως τώρα "ερμηνεία" της αποπομπής Κατσουράνη από τον Παναθηναϊκό είναι ότι, δι’ αυτής ο Αλαφούζος στηρίζει Φερέιρα μέχρις τελικής πτώσεως. Μπορεί.

Όμως, αν τα πράγματα δεν αλλάξουν άρδην στην εικόνα της ομάδας στα προσεχή παιχνίδια, εγώ εξακολουθώ και λέω ότι ο Πορτογάλος θα ακολουθήσει κι εκείνος το δρόμο του αποχαιρετισμού –αναπόφευκτα κιόλας, όπως εξηγούσαμε προχθές.

Βλέπετε, ως χειρονομία αυτή καθαυτή, η απόφαση της ΠΑΕ να διακόψει τη συνεργασία της με τον Κατσουράνη είναι σίγουρα η πιο τολμηρή και γενναία απόφαση που έχει πάρει ως τώρα όχι μόνο η ίδια, αλλά και κάθε άλλη διοίκηση του Παναθηναϊκού εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Είναι όμως, συγχρόνως και μια απόφαση που πέρα από τον επικοινωνιακό και "εσωτερικό" της, στα αποδυτήρια, αντίκτυπο, λύση στα ουσιαστικά προβλήματα της ομάδας δίνει μόνο υπό μία προϋπόθεση: ότι... τα "παλικάρια" που απομένουν, "μπορούν", καθώς θα ‘λεγε κι ο Άγγελος Αναστασιάσης –και μη με ρωτήσετε πού τον θυμήθηκα, ΟΚ;

Εάν τα εναπομείναντα παλικάρια μπορούν, τότε ίσως έχει καλώς. Διότι, αν μπορούν, το γεγονός ότι η διοίκηση παρουσιάζεται τόσο αποφασιστική ώστε να αποπέμπει αρχές της σεζόν τον αρχηγό της και μεγαλύτερο όνομα που διαθέτει στο ρόστερ της, ίσως πράγματι να τους "ταρακουνήσει" επαρκώς. Και έτσι να μπουν σε άλλο δρόμο, να δουν τα πράγματα πιο σοβαρά, να προσπαθήσουν περισσότερο, να είναι πιο πειθαρχημένοι και πεισματάρηδες στο γήπεδο και όλα τα σχετικά.

Εάν τα εναπομείναντα παλικάρια δεν μπορούν έτσι κι αλλιώς όμως, η "θυσία" του Κατσουράνη δεν θα καταφέρει πολλά περισσότερα από το να οδηγήσει τον Φερέιρα (αν μη τι άλλο ως έναν αντί δεκαπέντε, καθώς λέγαμε και προχθές) στην έξοδο και, βέβαια, να μπερδέψει λίγο ακόμη τον ήδη μπερδεμένο κόσμο.

Μήνυμα στήριξης Αλαφούζου σε Φερέιρα μέσω Κατσουράνη

Ο οποίος κόσμος, φυσικά και δεν πρέπει να έχει ακριβώς ξετρελαθεί και με την ως τώρα προσφορά του Κατσουράνη στον Παναθηναϊκό, ασφαλώς και μπορεί να αντιληφθεί ότι εάν ο πιο έμπειρος ποδοσφαιριστής σου ξεκινάει τη σεζόν εισπράττοντας τιμωρία έξι αγωνιστικών για λάθος που δεν επιτρέπεται να κάνει ούτε αρχηγός ομάδας τοπικού, θέτει ο ίδιος πρώτος πρώτος υποψηφιότητα να γίνει "κόκκινο πανί" για την κάθε διοίκηση, βεβαίως και αντιλαμβάνεται τη σημασία που έχει το να παρουσιαστεί τόσο άκαμπτη και ανεπηρέαστη από "ονόματα" και "περγαμηνές" μια νέα διοίκηση που προσπαθεί να κουμαντάρει ένα μεγάλο καράβι μέσα σε γερή καταιγίδα.

Απ’ την άλλη όμως, δεν μπορεί και να αγνοήσει την ποδοσφαιρική αξία του παίκτη, ούτε να πει ελαφρά τη καρδία "έλα μωρέ και τι έγινε". Διότι όπως υπάρχει η μία ανάγνωση στο θέμα, έτσι υπάρχει και η άλλη: ότι για κάθε "Κατσουράνη" που δεν προσφέρει όσα ξέρεις ότι μπορεί στο γήπεδο ή στα αποδυτήρια ή οπουδήποτε, η ευθύνη δεν βαρύνει αποκλειστικά τον παίκτη. Βαρύνει και όλο το σύστημα γύρω από εκείνον. Και αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω: προς το παρόν και μέχρις αποδείξεως (στο γήπεδο) του εναντίου, όση βαρύτητα έχει η άποψη που λέει: "Καλά του έκαναν, διότι έτσι κι αλλιώς δεν έπαιζε, τώρα θα βάλουν μυαλό και οι υπόλοιποι", άλλη τόση έχει και η άποψη που λέει: "Δε χάνεις έναν τέτοιων δυνατοτήτων παίκτη από μόνος σου, αλλά προσπαθείς να τον κάνεις να παίζει στο επίπεδο που έχει, μπας και ανεβάσουν απόδοση στο πλάι του και όσοι δεν έχουν το ταλέντο του".

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ό,τι έγινε, έγινε πια καθώς φαίνεται και επιστροφή δεν υπάρχει πλέον. Οπότε αν κάτι έχει νόημα, αυτό δεν είναι το να γκρινιάξει κανείς εκ των προτέρων ή να γίνει μάντης κακών, αλλά να κρατήσει προς το παρόν τη θετική και μόνο ερμηνεία των πραγμάτων.

Τέλος ο Κώστας Κατσουράνης από τον Παναθηναϊκό

Υπάρχει τέτοια και είναι αυτή που αναφέραμε πιο πάνω: ότι δηλαδή, τουλάχιστον η πρώτη πρώτη λύση που προσπαθεί να βρει η διοίκηση στα αγωνιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομάδα, δεν είναι η "πρόχειρη", συνήθης και "εύκολη" (να διώξει τον προπονητή), αλλά μια που δεν συνηθίζεται στην Ελλάδα και που έχει μεν μεγάλο ρίσκο, δείχνει όμως και στιβαρότητα και θάρρος γνώμης, αν μη τι άλλο. Διότι ασφαλώς και αντιλαμβάνεται και ο Αλαφούζος ότι μια τέτοια απόφαση θα βρει αντίθετους πολλούς φίλους της ομάδας, ειδικά εάν αποδειχθεί αναποτελεσματική. Και το γεγονός ότι αποδέχεται την ευθύνη γι’ αυτήν και δεν ακολουθεί την πεπατημένη, είναι, για μένα, πολύ ενθαρρυντικό.

Εκτός από χρήματα, τύχη και αγωνιστική μεταμόρφωση, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται αυτόν τον καιρό και κάποια ξεχωριστή τόλμη στις όποιες αποφάσεις θα χαράξουν την πορεία του. Και οι τολμηρές αποφάσεις ποτέ δεν είναι εύκολες, ούτε έχουν εξασφαλισμένη αποτελεσματικότητα. Το πολύ να παίζουν στο 50-50%.

Πάγια άποψή μου, ωστόσο, ήταν και είναι πως αν κάτι πρέπει να αλλάξει (και ο Παναθηναϊκός πρέπει να αλλάξει, αναγκαστικά), αυτό δε γίνεται ποτέ με συνταγές που μπορεί να είναι ευκολοχώνευτες από την πλειονότητα, στην πράξη όμως έχουν δοκιμαστεί εκατό φορές και τις συντριπτικά περισσότερες έχουν αποτύχει. Γίνεται μόνο όταν πάρει κάποιος το ρίσκο και επιχειρήσει κάτι "out of the box", πέρα από τα συνήθη και τετριμμένα.

Βίντεο από την προπόνηση του Παναθηναϊκού

Για μένα, το έστω 11% να πετύχει κάτι είναι προτιμότερο από κάτι που κατά 90% θα αποτύχει. Και γι’ αυτό, ακόμη κι αν στην πράξη αποδειχθεί ότι δεν προσέφερε ουσιαστική λύση στον Παναθηναϊκό, "λάθος" δεν θα το χαρακτηρίσω αυτό που έγινε με τον Κατσουράνη. Ριψοκίνδυνο, ασφαλώς. Αλλά όπως με... ευχές δεν μαζεύονται λεφτά, έτσι και με ξέρετε-τι δεν βάφονται αυγά. Και, σε κάθε περίπτωση, είναι πάντοτε καλύτερο και πιο έντιμο να προσπαθήσεις όσο και όπως μπορείς κι ας μην πετύχεις, από το να μην πετύχεις επειδή προτίμησες μόνο να χαϊδεύεις αυτιά και να είσαι πάντοτε αρεστός στους πολλούς...