Εκ των υστέρων όλα είναι εύκολα στο ποδόσφαιρο. Γι' αυτό όμως υπάρχουν και οι προπονητές. Για τα "εκ των προτέρων" που είναι και τα δύσκολα.

Οι προϋποθέσεις για τον "τελικό" με την Βοσνία, ήταν μπορούμε να πούμε ευνοϊκές. Η ομάδα πλην του Κυριάκου Παπαδόπουλου, κομπλέ.

Ο αρχηγός Γιώργος Καραγκούνης σε εξαιρετική κατάσταση με την Φούλαμ στην Πρέμιερσιπ, δεύτερη νιότη στα 36 του. Ο Κατσουράνης έχει βρει τα πατήματά του στον ΠΑΟΚ. Ο Τοροσίδης με θετική ψυχολογία και ανανεωμένος, όντας βασικός με την Ρόμα στο Καμπιονάτο. Σε φουλ-φόρμα και με γκολ στα πρόσφατα παιχνίδια ο Σαλπιγγίδης. Σε πολύ καλή κατάσταση ο Σαμαράς.

Κι αρχίζει το ματς, που λέει και ο Λουκιανός Κελαηδόνης κι από τα πρώτα λεπτά, σε κάθε στημένη φάση στην περιοχή του Καρνέζη, κλείνεις τα μάτια για να μην δεις το κακό. Ο Τιτανικός τουλάχιστον πριν βυθίσει κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα τα έκανε. Η Εθνική ομάδα, πήγε άπατη από τα πρώτα λεπτά. Δεν εμφανίστηκε καν στο γήπεδο.

Ο Σάντος μπορεί να στάθηκε στο γεγονός, ότι τα τρία γκολ προήλθαν από στημένες φάσεις (άρα η ευθύνη ανήκει ατομικά στους ποδοσφαιριστές και όχι στον προπονητή), οι δικές του επιλογές όμως ήταν καταστροφικές. Ο Αβραάμ είχε δεν είχε ένα μήνα που ξαναγύρισε στα γήπεδα από τον σοβαρό τραυματισμό του. Το ότι μπορεί να παίζει άνετα σ' αυτό το ψευτοπρωτάθλημα της Σούπερλιγκ και να σκοράρει δύο φορές κόντρα στην ΑΕΚ, δεν σημαίνει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε υψηλό επίπεδο. Και με προσωπικό αντίπαλο μάλιστα, τον θηριώδη Τζέκο, που τον έκανε μια μπουκιά. Στις φάσεις των δύο γκολ, ούτε καν να τον τζαρτζάρει δεν μπόρεσε.

Καταστροφική ήταν και η επιλογή να ξεκινήσει σαν κεντρικός χαφ στο 4-3-3 ο Τζιόλης. Η ζημιά μάλιστα ήταν διπλή. Και ο Τζιόλης ήταν ανύπαρκτος στα 45 λεπτά που έπαιξε και "χάθηκε" και ο Κατσουράνης. Σαν δεξί χαφ δηλαδή, αφού δεν έχει τα κουράγια και τα τρεξίματα για να ανεβοκατεβαίνει το γήπεδο. Όταν έγινε η αλλαγή με τον Μανιάτη στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν αργά. Όπως επίσης ήταν πολύ αργά, όταν μπήκε ο Γκέκας. Κανένα καλό παιχνίδι, δεν έχει κάνει στην Εθνική ομάδα σαν σέντερ φορ ο Σαμαράς. Κατ' αρχήν δεν του αρέσει να παίζει στην κορυφή της επίθεσης και γι' αυτό το λόγο έχει τσακωθεί στο παρελθόν με τον Ρεχάγκελ. Αντίθετα, παίζοντας στα αριστερά κι από πίσω, έχει τη δυνατότητα να κρατήσει τη μπάλα και να την κατεβάσει. Έχοντας κάνει άλλωστε σ' αυτή τη θέση τα καλύτερα παιχνίδια του.

Και ο Σαμαράς λοιπόν, χάθηκε στα πρώτα κρίσιμα 45 λεπτά σαν σέντερ φορ και ο Χολέμπας, που έπαιζε αριστερά δεν έκανε τίποτα. Τίποτα απολύτω και από τα δύο πλάγια μπακ. Ο Τοροσίδης πέρασε για πρώτη φορά τη σέντρα στο δεύτερο ημίχρονο. Διαβάζω σαν κπορυφαίο τον Καρνέζη. Πράγματι, έπιασε το πέναλτι. Η αδράνεια του, όμως στο τρίτο γκολ είναι εγκληματική. Σε εκτέλεση φάουλ από τα πλάγια και τη μπάλα στον αέρα στην μικρή του περιοχή, να μην κάνει το αυτονόητο: Να βγει να την πιάσει με όλη του την άνεση και να καθαρίσει τη φάση. Φοβήθηκε, έμεινε καρφωμένος κάτω από τα δοκάρια, ο Τζέκο κέρδισε εύκολα στο άλμα τον Αβραάμ και σκόραρε.

Θα πει κάποιος, με όλους σχεδόν τους ποδοσφαιριστές σε ατομικό επίπεδο να είναι σε μαύρα χάλια, έχει ευθύνη ο προπονητής; Σαφώς και έχει. Ο προπονητής οφείλει να ξέρει τον βαθμό ετοιμότητας του Αβραάμ, ύστερα από την αποχή του από τα γήπεδα, από πέρυσι τον Ιούνιο. Ο προπονητής οφείλει να ξέρει αν μπορεί ή αν δεν μπορεί ο Τζιόλης. Αν μπορεί ή αν δεν μπορεί σαν δεξί χαφ, ο Κατσουράνης.

Ο προπονητής οφείλει να ξέρει ότι ο Σαμαράς, έχει αποδείξει, ότι είναι πιο πολύτιμος και ουσιαστικός σαν δεύτερος περιφερειακός επιθετικός. Κι όταν σαν σέντερ φορ χάνεται. Κι όταν τα λάθη στις επιλογές των προσώπων και της τακτικής δεν είναι ένα-δύο, άλλα πολλά περισσότερα, το συμπέρασμα βγαίνει με δύο λέξεις: Φερνάντο, χάσαμε.