Παρά το μειωμένο budget, ο Αναστασίου έχει δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο με χαρακτηριστικά που (όσον αφορά το πλάνο και όχι σχηματικά) παραπέμπουν σε ‘ολλανδικό στυλ’ ποδοσφαίρου. Η φιλοσοφία του προσφέρει, αναμφισβήτητα, ελπίδες για το ‘πράσινο μέλλον’.

Ωστόσο, προς το παρόν, το χάσμα μεταξύ της ποιότητας του roster και του θεωρητικού πλάνου επιτρέπει στους αντίπαλους να κερδίζουν βαθμούς. Αυτή ακριβώς την ‘απόσταση’ μεταξύ της ‘πραγματικής εικόνας’ και της ‘ιδεατής αγωνιστικής συμπεριφοράς’ πρέπει να εκμεταλλευτεί ο Άρης, για κερδίσει το πρώτο εντός έδρας ντέρμπι.

Επίθεση – Ταχύτητα – Πίεση

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού ζητά από τους ποδοσφαιριστές να πιέσουν ψηλά και ανεβάζει, συχνά, τις γραμμές κοντά στη σέντρα. Το ‘δόγμα’ του επιτάσσει περισσότερο τρέξιμο από τον αντίπαλο, γρήγορο tempo και να εκμετάλλευση των αμυντικών κενών με direct transition και πάσες ‘μεσαίου μήκους’. Οι βασικοί τακτικοί άξονες συνοψίζονται ως εξής:

• στόχευση της πίεσης στους αμυντικούς με τη λιγότερη ατομική ποιότητα με τη μπάλα στα πόδια

• κοντά οι αγωνιστικές γραμμές

• αυξημένο αγωνιστικό πλάτος

• ανάπτυξη από τα πλάγια, με συχνές προωθήσεις των μπακ

• συμμετοχή των κεντρικών μέσων στην επιθετική λειτουργία

• ο Μπέργκ ως σταθερό σημείο αναφοράς, τοποθετούμενος ‘βαθιά’ για να πατάει στην αντίπαλη περιοχή
  

Το…πράσινο παράδοξο

Μολονότι η τακτική του Παναθηναϊκού είναι επιθετική, εντούτοις έχει πετύχει μόλις 11 γκολ σε 10 αγωνιστικές. Αυτό συμβαίνει διότι αρκετοί ποδοσφαιριστές αδυνατούν να ανταποκριθούν στη φιλοσοφία ανάπτυξης παιχνιδιού που οραματίζεται ο Αναστασίου.

• ο Σίλντεφέλντ είναι σταθερός, αλλά πολύ ‘βαρύς’ για να ανεβάσει ψηλά την αμυντική γραμμή

• οι Μαρινάκης / Τριανταφυλλόπουλος έχουν ταλέντο αλλά είναι, ακόμα, άπειροι για να εκπληρώσουν επιτυχώς έναν τόσο δύσκολο τακτικά ρόλο. Ο Νάνο , με καριέρα στην Β’ Ισπανίας, αποδεδειγμένα δεν έχει την ποιότητα ώστε να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.

• ο Μέντες είναι πολύ soft (αν και καλός τεχνίτης) για να αναλάβει μόνος του την ανασταλτική λειτουργία του κέντρου ενώ ο Λαγός στερείται εμπειρίας για κάτι τέτοιο

• ο Πράνιτς (αμφίβολη η συμμετοχή του, λόγω ενοχλήσεων στο δεξί ισχίο) δύσκολα θα παίξει τον σύνθετο ρόλο που θέλει ο Αναστασίου στο κέντρο

• οι πλάγιοι επιθετικοί δεν έχουν το ‘εύκολο γκολ’

• ο Μπεργκ είναι πολύ αργός για να κινηθεί κάθετα / παράλληλα σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς την μπάλα. Είναι πολύ καλός ποδοσφαιριστής για να ‘τελειώσει’ τις φάσεις αλλά όχι για να τις ‘φτιάξει’. Ως εκ τούτου, καθίσταται αναποτελεσματικός όταν τροφοδοτείται εκτός περιοχής.
  

Απέναντι στον Ολυμπιακό, ο Αναστασίου χρησιμοποίησε τον ανέτοιμο Φιγκερόα δίπλα στον Μπέργκ. Δηλαδή, ρίσκαρε στοχεύοντας σε αρτιότερη εκμετάλλευση των πολλών γεμισμάτων που επιχειρεί η ομάδα (εξ’ αιτίας των προωθημένων μπακ), καθώς και σε βελτίωση της αποτελεσματικότητας στην περιοχή (ο Παναθηναϊκός έχει εξαιρετικά κακό ποσοστό γκολ/τελικές προσπάθειες: περίπου 1/10).

Ωστόσο, η συγκεκριμένη επιλογή αλλοιώνει τον χαρακτήρα της ομάδας που χτίστηκε για να παίξει την επιθετική version του 4-3-3. Επιπλέον, ο Παναθηναϊκός δεν έχει τα χαφ ώστε να παίξει 4-4-2 με μεγάλο αγωνιστικό πλάτος και αναγκαστικά επιλέγει ‘πιλοτικά σχήματα’ με πολλούς κεντρικούς μέσους (4-1-3-2 ή 4-3-1-2 ή ‘κλειστό ρόμβο’) που είναι δύσκολα εφαρμόσιμα και διαρρηγνύουν την αγωνιστική ομοιογένεια.

Έτσι κερδίζεις τον…’αγωνιστικό λαγό’

Το πλάνο των φιλοξενούμενων είναι υπερβολικά απαιτητικό για τα δεδομένα του roster. Ο Αναστασίου εργάστηκε σκληρά ώστε να υπάρχει υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης και να βγαίνει πάθος / ενέργεια στο γήπεδο, αλλά δεν έχει μαγικό ραβδί. Είναι, επομένως, λογικό ο Παναθηναϊκός να θυμίζει ενίοτε…‘αγωνιστικό λαγό’ που τρέχει αποπροσανατολισμένα στο γήπεδο χωρίς ικανότητα να μετουσιώσει τη ‘διαφορά ταχύτητας’ σε βαθμολογική επιτυχία.

Όποια τακτική κι αν επιλέξουν οι πράσινοι, ο Μιλίνκοβιτς πρέπει να ‘διαβάσει’ τις αδυναμίες που προαναφέρθηκαν και να προσαρμόσει την τακτική στα δεδομένα του παιχνιδιού. Δηλαδή, ο Άρης πρέπει να «προσαρμόσει το δικό του σύστημά σύμφωνα με το σύστημα του Παναθηναϊκού» και όχι να κατεβάσει ένα σχήμα που «θα κάνει το παιχνίδι του» ανεξάρτητα από τις τακτικές επιλογές του Αναστασίου.

Μοναδική ‘ποδοσφαιρική σταθερά’ αποτελεί η διατήρηση των εξτρέμ ψηλά, ώστε να εκμεταλλευτούν τον κενό χώρο που δημιουργούν οι συνεχείς προωθήσεις των ακραίων μπακ του τριφυλλιού. Θα βοηθούσε, τέλος, η είσοδος «φρέσκων εξτρέμ» μετά το 60 λεπτό ώστε να χτυπήσουν στην κόντρα τις κουρασμένες πτέρυγες του αντιπάλου.

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr