Οι τελικοί των πλέι-οφ είναι συναρπαστικοί γιατί τα συναισθήματα αλλάζουν μέσα σε ελάχιστες ώρες. Αρκεί να έχεις τα κότσια και τη δύναμη να το κάνεις. Ο Παναθηναϊκός τα είχε και με το παραπάνω, καθώς σε ματς χωρίς αύριο, ισοφάρισε με μπρέικ πάνω στο μπρέικ.

Ήταν η σειρά των «πρασίνων» να απαντήσουν σε όλα τα … θέματα που τους έβαλε την Κυριακή ο αιώνιος αντίπαλός τους. Τα έλυσαν σαν καλοί μαθητές που δίνουν Πανελλήνιες και έβαλαν αυτοί το πρόβλημα στον Ολυμπιακό.

Αυτή τη φορά ο Καλάθης έπαιξε … όπως όλη τη χρονιά. Η σκληρή άμυνα του Ολυμπιακού δεν τον ενόχλησε αυτή τη φορά, κυρίως γιατί σούταρε και ευστόχησε από μακριά. Πήρε μεγάλη αυτοπεποίθηση από τα μακρινά σουτ, αλλά γι αυτό είχαν φροντίσει κι άλλοι.

Ο Πασκουάλ αιφνιδίασε με το αρχικό του σχήμα, καθώς στην ερώτηση Λοτζέσκι ή Ρίβερς απάντησε «και οι δυο». Ήθελε έτσι να πάρει πόντους από το ποστάρισμα των ψηλών γκαρντ-φόργουορντ (και ταυτόχρονα να χτυπήσει απέναντι στους κοντύτερους αντιπάλους που λογικά θα είχαν). Μπορεί ο Ρίβερς να μη του έδωσε πάρα πολλά, ο Λοτζέσκι όμως που σε ολόκληρο το πρώτο μέρος δεν έχασε σουτ ήταν παίκτης-κλειδί. Ο Σφαιρόπουλος δεν είχε την πολυτέλεια να κυνηγάει τον Καλάθη μόνο με τον Παπανικολάου, καθώς ο εύστοχος Λοτζέσκι άνοιγε λίγο-λίγο την κλειστή άμυνα του Ολυμπιακού.

Ο Καταλανός προπονητής άνοιξε λίγο το ροτέισον. Εμπιστεύτηκε τον Όγκαστ (και όχι τον Μήτογλου), παίρνοντας δυο-τρεις καλές φάσεις και πάνω απ’ όλα είχε plan b, όταν ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος κατάφερε λίγο-πολύ να ελέγξει τον ρυθμό και να προηγηθεί στο σκορ. Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να παίξει πολύ σκληρή άμυνα στο τρίτο δεκάλεπτο. Έκανε το ένα φάουλ πίσω από το άλλο, χωρίς να νοιάζεται. Ήθελε να εξωθήσει τον Ολυμπιακό σε παιχνίδι χωρίς σκέψη. Με βιασύνη, κυρίως από τον Πρίντεζη να τελειώσει το ματς, με τους υπόλοιπους να κυνηγάνε ένα μεγάλο σουτ, χωρίς λόγο. Τον Μιλουτίνοφ να παίρνει την μπάλα μέσα στη ρακέτα χωρίς να γυρίζει να βάλει την μπάλα μέσα (ενώ είχε αντίπαλο τον Καλάθη) αλλά να ψάχνει την έξτρα πάσα. Χάθηκε η συγκέντρωση, χάθηκε το πλάνο, πήγε περίπατο και η ψυχραιμία.

Για ένα ακόμη ματς φέτος ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε εύθραυστος ψυχολογικά, όταν ο αντίπαλος τον δυσκολεύει. Όχι ένας και δυο, αλλά όλη η ομάδα. Οι βολές έβρισκαν σίδερο, τα πόδια και τα χέρια βάραιναν. Η τρίτη περίοδος ήταν καταστροφική, καθώς ο Ολυμπιακός έχανε αυτό που τον διέκρινε στο πρώτο μέρος. Αποφασιστικότητα, όχι δεύτερες σκέψεις, ντράιβ και όχι … σουτ. Όλα είχαν πάει στραβά. Ο Μάντζαρης που την Κυριακή είχε 3/3 τρίποντα, αυτή τη φορά είχε 0/4 βολές!

Μοιραία ο Παναθηναϊκός που δεν ήταν πολύ καλύτερος, αλλά είχε την ευκολία να βάλει πόντους, κυρίως χάρη στον οίστρο του Τζέιμς, πήρε τη διαφορά.

Στο +13 ο Σφαιρόπουλος απάντησε με σμολ-μπολ. Ο Πρίντεζης πέρασε στο «5», έπεφτε πάνω στον Καλάθη, οι αλλαγές στην άμυνα ήταν καλύτερες και ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που άρχισε να βραχυκυκλώνει. Ήταν και η είσοδος του Μπόμπι Μπράουν, που έδειξε ότι μπορεί να έχει ένα ρόλο ίσως περισσότερο των πέντε λεπτών, ήταν και το ότι άρχισε να σκοράρει ο Πρίντεζης. Ο Παναθηναϊκός αγχώθηκε, ωστόσο οι άστοχες βολές του Ολυμπιακού κι ένα τελείως αμφιλεγόμενο σφύριγμα από τον Αναστόπουλο , έφταναν για να τον κρατήσουν μπροστά στο σκορ.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ; Ο Παναθηναϊκός το έχει ξανακάνει. Νίκησε άλλωστε για 4η συνεχόμενη φορά στο Ειρήνης και Φιλίας ! Ο Ολυμπιακός έχει τη δική του ώρα την Κυριακή. Ποτέ δεν έχει κάνει δυο διπλά συνεχόμενα στο ΟΑΚΑ. Ή μήπως όχι; Σάμπως δε νίκησε στις δυο τελευταίες επισκέψεις του (σε Ευρωλίγκα και πλέι-οφ); Γιατί να μην το κάνει … για τρίτη φορά. Είπαμε. Όποιος έχει τα κότσια…