Είκοσι τρεις (23) του Γενάρη σήμερα και οι Ροντρίγκο Γκάλο δεν έχει υπογράψει ακόμα νέο συμβόλαιο με την ΑΕΚ. Φαντάζομαι (ή τουλάχιστον, θέλω να ελπίζω ότι) δεν θα αργήσει η στιγμή, αν και τα παράδοξα συμβαδίζουν σε πολλές περιπτώσεις με την ποδοσφαιρική Ένωση.

Το επικίνδυνο της υπόθεσης, είναι ότι ο Βραζιλιάνος υπογράφει σήμερα, αύριο, όποτε θελήσει, σε όποια άλλη ομάδα επιθυμεί. Με τις εμφανίσεις του, ας είναι 32 στα 33, θα έρθουν και οι προτάσεις. Αν δεν έχουν έρθει ήδη… Το θέμα είναι να παραμείνει στην ΑΕΚ.

Το θέλει και ο ίδιος, το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Με τρομερή θέληση και αυξημένη (τώρα που παίρνει και το χρόνο που του αναλογεί) αυτοπεποίθηση, κάτι που δείχνει (και) μέσω των εξαιρετικών χτυπημάτων του, στις στημένες μπάλες. Πέρασαν τα χρόνια για να το πάρει και ο ίδιος περισσότερο προσωπικά σε αυτές τις φάσεις. Σήμερα, δε νοείται εκτέλεση εκτός περιοχής που να μην είναι το δικό του πόδι πάνω από τη μπάλα. Συνέβη και κόντρα στον Κισσαμικό σε στιγμές που η ΑΕΚ ακόμα "ψαχνόταν" μέσα στο γήπεδο, λόγω των αλλαγών. Έστησε τη μπάλα έξω από την περιοχή και εκτέλεσε εύστοχα. Έπειτα από αυτό, όλα έγιναν εύκολα.

Βλέπεις τον Γκάλο, να παίζει με τέτοια επιθυμία σε κάθε παιχνίδι, να κυνηγά το επόμενο συμβόλαιο της καριέρας του, όπου το βρει, βλέπεις μαζί και τον Μπογέ. Ώρες ώρες, με κάνει να πιστεύω ότι πλέον παίρνει συμμετοχές στην ομάδα για να μην καταβληθεί το πέναλτι των 25 συμμετοχών, όσες δηλαδή πρέπει να πιάσει βάσει της συμφωνίας με την Τορίνο για να μην πληρώσει εξτρά η ΑΕΚ την αόρατη παρουσία του. Ξεκάθαρα δεν συμφωνώ με όσους ισχυρίζονται ότι φταίει ο προπονητής για το ότι ο Αργεντινός δεν βρίσκει ρυθμό.

Είναι πρωτίστως θέμα διάθεσης, πόσο το θέλει ένας ποδοσφαιριστής και πόσο αληθινά προσπαθεί να εναρμονιστεί με το νόημα μιας ομάδας, να εγκλιματιστεί στα δεδομένα της και να ξεχάσει ότι ήρθε σε μια υπανάπτυκτη ποδοσφαιρικά χώρα για να το παίξει… Μαραντόνα. Διότι απλά δεν είναι. Διότι αν δεν το δείξει μέσα στο γήπεδο, δεν θα πείσει κανέναν προπονητή ότι αξίζει περισσότερες ευκαιρίες και χρόνο συμμετοχής από τον Λιβάγια, τον Μάνταλο, τον Πόνσε και τον Μπακασέτα που αυτή τη στιγμή είναι έτη φωτός μπροστά σου. Ούτε καν από τον Κλωναρίδη ή και τον Αλμπάνη που αδικείται κατάφορα με το να μην παίρνει ευκαιρίες ενώ αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της ΑΕΚ, για να παίζει εκείνος που αύριο θα γυρίσει στην Τορίνο, περνώντας απαρατήρητος.

Η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η προσπάθεια να την αντιστρέψουν όταν μοιάζει να λειτουργεί εις βάρος τους, είναι αυτή που κάνει τους πραγματικά πολύτιμους να ξεχωρίζουν από τους περαστικούς σε μια ομάδα. Ο Γκάλο ανήκει στην πρώτη κατηγορία και αποτελεί σύμβολο εργατικότητας, ανταπόδοσης και θετικής παρουσίας στην ομάδα. Ο Μπογέ ανήκει στη δεύτερη και σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει ότι κάποτε πέρασε από την ΑΕΚ.