Πριν από δύο χρόνια, πριν ακόμη ο Μανού Τζινόμπιλι ανακοινώσει ότι αποχωρεί από την δράση, ο Λουίς Σκόλα αποπειράθηκε να περιγράψει με (αρκετές) λέξεις το "how we play in Argentina". Κοινώς, "πώς παίζουμε στην Αργεντινή". Όχι από τακτικής άποψης, αλλά σε θέμα πάθους, προσήλωσης, αφοσίωσης. Όλα για την εθνική ομάδα.

Ο 39χρονος φόργουορντ/σέντερ οδήγησε τους "γκαούτσος" στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας, μετά τη νίκη επί της Γαλλίας. Αυτή τη φορά, δίχως να έχει στο πλευρό του τον Μανού Τζινόμπιλι, τον Αντρές Νοτσιόνι, τον Κάρλος Ντελφίνο, τον Φαμπρίτσιο Ομπέρτο και τα υπόλοιπα παιδιά. Όλοι τους έχουν αποσυρθεί, όλη η " χρυσή γενιά" της χώρας παρακολουθεί από την τηλεόραση (ή από τα επίσημα, όπως συνέβη με τον Μανού Τζινόμπιλι) τους... διαδόχους τους να κάνουν τη δουλειά. Με τον Λουίς Σκόλα ως αρχηγό.

Το " how we play in Argentina" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Το συγκλονιστικό κείμενο του Λουίς Σκόλα που δημοσιεύθηκε στο " Players' Tribune" στις 2 Αυγούστου 2017 περιγράφει ανάγλυφα την ψυχοσύνθεση των "γκαούτσος". Μίας ομάδας που μέχρι τις αρχές του '90 ήταν πολύ μακριά από το να θεωρηθεί διεκδικητής ενός μεγάλου τίτλου. Το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 ήρθε σε μια πολύ διαφορετική εποχή. Τότε που το άθλημα δεν είχε γνωρίσει τόσο μεγάλη άνθηση, τότε που δεν ήταν σε αυτό το επίπεδο.

Οι ιστορίες που περιγράφει στο κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε αυτούσιο είναι ανέκδοτες. Συγκινητικές. Εντυπωσιακές. Κάποιες, πολύ μακριά από αυτό που όλοι έχουν στο μυαλό τους για την Αργεντινή. Ο Λουίς Σκόλα εξηγεί και περιγράφει πώς παίζεται το παιχνίδι στην Αργεντινή! Απολαύστε το...

"Ειλικρινά, είμαι χαρούμενος που ο Μανού τελικά ανακοίνωσε ότι επιστρέφει για τη 16η σεζόν του στο ΝΒΑ. Επειδή τώρα ο κόσμος θα σταματήσει να με ρωτάει για εκείνον. Πιστεύω ότι είναι ασφαλές να υποστηρίξουμε ότι ο Μανού είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει παράξει ποτέ η χώρα μας. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια: Όταν ο Μανού ήταν παιδί, ήταν στον μέσο όρο. Δεν ήταν καν στις μικρές εθνικές ομάδες.

Ο Μανού είχε κάποια πράγματα που δούλευαν σε βάρος του σε νεαρή ηλικία. Δεν ήταν ψηλός. Ήταν υπερβολικά πολύ κοκαλιάρης. Δεν ήταν καν ένα ταλέντο με προοπτική. Αυτή ήταν η χρυσή γενιά του αργεντίνικου μπάσκετ, ένα σύνολο που θα πήγαινε να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο Φαμπρίτσιο Ομπέρτο. Ο Αντρές Νοτσιόνι. Ο Πέπε Σάντσεζ. Ο Πάμπλο Πριχιόνι. Όταν όλοι αρχίσαμε να παίζουμε μαζί το 1996, ο Μανού δεν ήταν καν αρκετά καλός για να φτάσει στην πρώτη ομάδα.

Κόπηκε όταν ήταν 15 ετών.

Ενώ μερικοί από εμάς ξεκινήσαμε την καριέρα μας στην Ευρώπη, ο Μανού έμεινε σπίτι. Έπαιξε για μια ομάδα από τη βόρεια πλευρά της χώρας, την Αντίνο, πριν γίνει ανταλλαγή για την ομάδα της πόλης του, στη Μπαΐα Μπλάνκα. Στην αρχή δεν έπαιζε πολύ, αλλά όταν μπήκε στο γήπεδο, οι σκάουτ άρχισαν να τον παρατηρούν. Τελικά, ένας σκάουτ από την Ιταλία τον πήρε μαζί του σε μια ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, τη Ρέτζο Καλάμπρια.

Όταν ο Μανού γύρισε στην Αργεντινή για να ενταχθεί στην εθνική ομάδα, ήταν ένας διαφορετικός παίκτης. Όλες οι αμφιβολίες για το γεγονός πως ήταν πολύ κοκαλιάρης, εξαφανίστηκαν. Αντίθετα, επέστρεψε ως ο σκληρός ανταγωνιστικός τύπος που τον ξέρετε όλοι σήμερα. Αλλά αρκετά με τον Μανού, θα τον δείτε στο ΝΒΑ ξανά την επόμενη σεζόν, τελικά.

Για να καταλάβετε πλήρως την ιστορία μου και να εκτιμήσετε πώς δημιουργήθηκε αυτή η εθνική ομάδα, πρέπει να καταλάβετε πώς αντιλαμβάνονταν και έβλεπαν το μπάσκετ στη χώρα, στη δεκαετία του 1990. Το μπάσκετ δεν ήταν παρά μια εναλλακτική του ποδοσφαίρου, ένα άθλημα που παιζόταν για χάρη της ποικιλίας. Υπάρχει τόσο μεγάλη πoλιτιστική πίεση στην εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου -οι προσδοκίες φτάνουν πάντα μέχρι τον ουρανό.

Για την ακρίβεια, όταν η Αργεντινή έχασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014, ο κόσμος δρούσε σαν να επρόκειτο για την αποκάλυψη. Ήταν σκληρό.

Βγήκαν δεύτεροι στον κόσμο, κι όμως δεν ήταν αρκετά καλό για αυτούς.

Για την ομάδα μπάσκετ υπάρχει ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον προσδοκιών. Ένα από τα μεγάλα τουρνουά που έπαιξε το νεανικό σύνολο μας, ήταν στα προκριματικά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Δεν καταφέραμε να προκριθούμε, αλλά φτάσαμε αρκετά κοντά.

Παρότι δεν πήραμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πίσω στο σπίτι επικρατούσε η ατμόσφαιρα " ω θεέ μου, είναι τρομερό που φτάσατε τόσο μακριά!". Μας υποδέχθηκαν με πολύ ζεστό τρόπο. Αυτή είναι λοιπόν η πραγματικότητα για τις προσδοκίες των ανθρώπων, όταν κάτι αφορούσε το μπάσκετ στην Αργεντινή.

Τότε, νιώσαμε ότι ήταν ρεαλιστικός στόχος να φτάσουμε στους δώδεκα που θα έπαιζαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Αυτό ήταν που θέλαμε όλοι. Το να πάμε στη φάση των ομίλων εκείνης της διοργάνωσης, ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορούσαμε να φανταστούμε. Το να πάρουμε το χρυσό ήταν εκτός συζήτησης -οι ΗΠΑ είχαν κατακτήσει όλα τα χρυσά από το 1972 κι έπειτα. Παρότι τους κερδίσαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, ξέραμε ότι οι ΗΠΑ θα επιστρέψουν με περισσότερους και μεγαλύτερους αστέρες στο ρόστερ, ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι μια διαφορετική κατάσταση. Αν καταφέρναμε να βρούμε τον δρόμο για το βάθρο, θα ήταν κάτι ιστορικό.

Αλλά το τρελό ήταν αυτό: η Αργεντινή πέτυχε κάτι μεγαλύτερο από αυτό, πηγαίνοντας πιο μακριά απ' ότι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κάποιος.

Σοκάραμε τον πλανήτη!

Eurokinissi

Ο πατέρας μου έπαιζε μπάσκετ ημι-επαγγελματικά. Ως παιδί, το έβρισκα εντυπωσιακό ότι μπορούσε να πηγαίνει στη δουλειά του στην τράπεζα το πρωί για επτά ή οκτώ ώρες, μετά επέστρεφε σπίτι για να μας δει, και εν συνεχεία να πάει για προπόνηση στις 9 ή 10 το βράδυ. Θα ταξίδευε σε όλη τη χώρα για να παίξει σε τουρνουά, να παίξει απέναντι σε ομάδες από μικροσκοπικές πόλεις ή σε απομακρυσμένες περιοχές της Αργεντινής.

Θυμάμαι να ρωτάω τον εαυτό μου "γιατί το κάνει αυτό;", αλλά αγαπούσε το παιχνίδι τόσο πολύ που ήταν κάτι... μεταδοτικό. Έπαιζε αυτό που εγώ λέω "πραγματικό μπάσκετ" -που σημαίνει ότι έπαιζε μόνο για την αγάπη για το άθλημα.

Ακολούθησα τον πατέρα μου, όπου κι αν πήγε για να παίξει. Επομένως ήταν απλά θέμα χρόνου πριν αρχίσω κι εγώ να παίζω μπάσκετ. Τελικά, βάλαμε μια μπασκέτα πάνω από το γκαράζ στο σπίτι και άρχισα να σουτάρω και να κάνω ντρίμπλες, στο πλάι. Αυτό μπορεί να ακούγεται κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τους περισσότερους στις ΗΠΑ, αλλά στην Αργεντινή των 80s, ο κόσμος μας κοιτούσε σαν να είμαστε τρελοί.

Το ποδόσφαιρο ήταν το εθνικό σπορ της Αργεντινής. Αλλά το μπάσκετ έγινε ένας τεράστιος τρόπος για να δεθώ με τον πατέρα μου.

Υπήρχε μόνο ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν υπήρχε καλωδιακή τηλεόραση ακόμη τότε στην Αργεντινή, στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές του '90, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να παρακολουθήσουμε αγώνες του ΝΒΑ.

Οπότε γίναμε δημιουργικοί.

Το να δούμε αγώνες ζωντανά δεν ήταν επιλογή, οπότε θα έπρεπε να αγοράσουμε κασέτες. Τυπικά, πρόκειται για κασέτες που κάποιος αγόραζε στις ΗΠΑ και ερχόταν μετά στην Αργεντινή για να τις πουλήσει στον δρόμο.

Αλλά μετά, ήρθε η καλωδιακή τηλεόραση και άλλαξε τη χώρα μας για πάντα.

Ήταν το 1992, κι οι Σικάγο Μπουλς ήταν ξανά στους Τελικούς του ΝΒΑ με αντίπαλους τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, που είχαν για προπονητή τον Ρικ Έιντελμαν (που ήταν κι πρώτος μου προπονητής στο ΝΒΑ, αυτό είναι κάπως αστείο). Οι φίλοι μου κι εγώ απορροφηθήκαμε τόσο πολύ με αυτό - εκείνη η χρονιά το να βλέπουμε τους Τελικούς του ΝΒΑ ήταν η αρχή για να ξεκινήσει η σχέση της γενιάς μου με το μπάσκετ. Επιπλέον, το μπάσκετ ήταν μια εναλλακτική επιλογή έναντι του ποδοσφαίρου, δεν το έπαιζαν πολλοί, αλλά ήταν οπτικά τόσο όμορφο όσο το ποδόσφαιρο. Η πάσα, η κίνηση μακριά από την μπάλα, όλα αυτά βοήθησαν για να αυξηθεί το ενδιαφέρον.

Eurokinissi

Το ποδόσφαιρο είναι το εθνικό άθλημα, θα είναι για πάντα. Τίποτα δεν θα αγγίξει ποτέ το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ δεν θα το πλησιάσει ποτέ. Αλλά το μπάσκετ έγινε ο ανταγωνιστικός μικρός αδελφός. Βλέπετε, παρότι η Αργεντινή δεν έχει τον πληθυσμό άλλων μεγάλων αθλητικών χωρών, υπάρχουν κάποια πράγματα που έχουν σε αυτή τη χώρα.

Πρώτα απ' όλα, το οργανωμένο μπάσκετ είναι το μοναδικό παιχνίδι στην πόλη. Δεν υπάρχουν τα "τρεις εναντίον τριών" ή τα "ένας με έναν", οι αγώνες αλάνας. Υπάρχουν μόνο τα "πέντε εναντίον πέντε", το παιχνίδι είναι προσανατολισμένο σε ομαδικό επίπεδο από την στιγμή που ξεκινάς να ασχολείσαι με αυτό. Βλέπεις τα αποτελέσματα αυτής της προσέγγισης του παιχνιδιού από το επίπεδο των νέων μέχρι την εθνική ομάδα.

Δεύτερον, και πιο σημαντικό, είμαστε πολύ παθιασμένοι. Και δεν εννοώ το "ω ναι, είμαι πολύ παθιασμένος για να κερδίσω και να βάλω σαράντα πόντους, να γίνω ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο". Αυτό είναι το ευχάριστο κομμάτι, που όλοι θα απολάμβαναν. Το να είσαι καλός στον αθλητισμό είναι κάτι πάρα πολύ ευχάριστο. Αλλά είναι οι στιγμές που δεν είναι τόσο ευχάριστες, που είναι πιο σημαντικές για την ωρίμαση, κι οι Αργεντινοί είναι παθιασμένοι με την πρόοδο. Πώς νομίζετε ότι ο Μέσι, που είναι τόσο μικροκαμωμένος, κατάφερε να γίνει τόσο καλός;

Στην περίπτωσή μου, δεν... πόνεσε που είχα την ευλογία να είμαι ψηλός, κι ο πατέρας μου ήταν άλλωστε. Ήμουν πολύ ψηλότερος από τους περισσότερους συνομηλίκους μου, επομένως σκόραρα αρκετά από την στιγμή που ξεκίνησα να παίζω. Κυριαρχούσα! Όταν ήμουν 11 ή 12 ετών, μου έγινε το πρώτο τηλεφώνημα για να με ενταχθώ σε μια ομάδα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα -τη μία στιγμή εντάσσομαι σε μια πιο ανταγωνιστική ομάδα και θεωρούμαι υποψήφιος για το πρόγραμμα των εθνικών ομάδων της χώρας, και την επόμενη είμαι "σιγουράκι" για επαγγελματική καριέρα. Δεν ήταν θέμα σαν το " θα παίξω ποτέ για να βγάλω λεφτά;". Αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να συμβεί. Ήμουν περισσότερο του στυλ " πόσο ψηλά μπορώ να φτάσω; Θα παίξω ποτέ στην Ευρώπη; Θα παίξω στο ΝΒΑ;".

Eurokinissi

Υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο όταν ήμουν 15 ετών.

Αργότερα εκείνη τη χρονιά, ταξίδεψα με τους μικρούς της εθνικής ομάδας της Αργεντινής σε ένα τουρνουά στο Εκουαδόρ. Καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων, τρεις σκάουτ από την Ευρώπη κάθονταν στις εξέδρες και κρατούσαν σημειώσεις. Στο τέλος ενός αγώνα, ένας από αυτούς ήρθε και μου είπε ότι εκπροσωπούσε την Μπασκόνια, μια ομάδα της πρώτης κατηγορίας από την Ισπανία.

" Θα θέλαμε να σου προσφέρουμε ένα συμβόλαιο"

Υπέγραψα και μετακόμισα στην Ισπανία. Ήμουν 17 ετών.

Είναι τρελό να κοιτάζεις πίσω τώρα, αλλά ενόσω γράφω αυτά, συνειδητοποιώ ότι είμαι επαγγελματίας εδώ και 22 χρόνια. Το παιχνίδι με πήγε σε όλο τον πλανήτη. Είχα πολλές περήφανες στιγμές στο ΝΒΑ, αλλά όταν μιλάω για την καριέρα μου, ο θρίαμβος της Αργεντινής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 τα ξεπερνάει όλα.

Όλοι στην παγκόσμια αθλητική κοινότητα χρησιμοποιούν τον αγώνα απέναντι στην Team USA για να πάρουν... μυρωδία πόσο καλοί είναι. Αυτό ήταν και για μένα, είναι η αλήθεια. Χρησιμοποίησα το παιχνίδι που δώσαμε τότε με τις ΗΠΑ για να πάρω μια ιδέα πού βρίσκομαι. Το 1999, παίξαμε εναντίον των ΗΠΑ για τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πουέρτο Ρίκο, και θυμάμαι ότι ξεχείλιζα από συναισθήματα. Ήταν κάπως " θα έπρεπε εγώ να παίζω μπάσκετ;".

Ξέρω ότι ακούγεται σαν να κάνω πλάκα, αλλά τότε δεν ήταν τόσο κακό. Δεν ήμασταν έτοιμοι να ανταγωνιστούμε αυτή την ομάδα το 1999. Για αρκετή ώρα, μάρκαρα τον Βιν Μπέικερ, ο οποίος ήταν πέντε πόντους και καμιά εικοσαριά κιλά μεγαλύτερος από μένα. Την πρώτη φορά που έπεσε πάνω μου, με έβγαλε εντελώς εκτός θέσης. Σαν να πέταξα. Είμαι ένας από τους πιο ογκώδης τύπους στην ομάδα μας, κι ο Βιν Μπέικερ με εκτόπισε σαν να είμαι ένα τίποτα.

AP Photo/Michael Conroy

Χμμμμ, σκέφτηκα. Αυτός ο τύπος είναι πολύ πιο δυνατός από μένα.

Σε μια άλλη φάση, έτρεξε το γήπεδο και σούταρε για τρεις. Σκέφτηκα " δεν υπάρχει περίπτωση να το βάλει". Πετούσε γύρω από μένα και αν μπορούσε να απειλήσει από τόσο μακριά, τότε θα με έκανε χαζό. Τότε είχα κάτι για να σκεφτώ.

Το έβαλε!

Αυτό είναι, σκέφτηκα. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τα βάλω με αυτούς τους τύπους.

Αλλά η ομάδα μας ήταν φτιαγμένη από μέταλλο, και ξέραμε ότι θα είμαστε πιο ανταγωνιστικοί την επόμενη φορά, και ξανά την επόμενη. Μέχρι τότε, όλοι παίζαμε τόσο καιρό μεταξύ μας, που όλα στο γήπεδο ήταν σαν δεύτερη φύση. Όλοι ξέραμε τον ρόλο μας, και δεν μας πλήγωνε που είχαμε την πιο ταλαντούχα γενιά στην ιστορία του αθλήματος στην Αργεντινή.

Όλα άλλαξαν στις αρχές των 00s. Προκριθήκαμε για την Αθήνα. Προδιαγραφόταν ένα παιχνίδι με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ ιστορικά οι ΗΠΑ μας νικούσαν αρκετά συχνά, θα έλεγα ότι κερδίζαμε έδαφος -το 2002 καταφέραμε μάλιστα να τις κερδίσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ινδιανάπολης, ήταν η πρώτη φορά που τα καταφέρναμε απέναντι στις ΗΠΑ από την στιγμή που είχαν στο ρόστερ παίκτες από το ΝΒΑ.

Τότε ήταν που ξέραμε ότι θα μπορούσε να είμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου.

Δεν μας ένοιαζε που το 2004 η ομάδα των ΗΠΑ θα είχε ακόμη περισσότερους All Stars, όπως ο Άλεν Άιβερσον, ο Τιμ Ντάνκαν και ο Αμάρ'ε Στούνταμαϊρ.

Το θέμα ήταν το εξής: οι ΗΠΑ δεν είχαν ηττηθεί ποτέ σε αγώνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τότε που είχαν επαγγελματίες παίκτες στο ρόστερ. Ξέραμε τι είχαμε απέναντί μας.

Αλλά είχαμε το γκρουπ των παικτών, με το οποίο έπαιζα μαζί κοντά μια δεκαετία: τον Μανού (Τζινόμπιλι), τον Αντρές Νοτσιόνι, τον Κάρλος Ντελφίνο, τον Φαμπρίτσιο Ομπέρτο, τον Πέπε Σάντσεζ, τον Γουόλτερ Χέρμαν και όλους τους άλλους.

Το 2004 ήμασταν μεγαλύτεροι, πιο δυνατοί. Όχι μόνο πιστεύαμε ότι είχαμε ελπίδα απέναντι στις ΗΠΑ, σας το ορκίζομαι αυτό -και αυτό φαίνεται αστείο να το λες, μια δεκαετία μετά- ξέραμε ότι θα τους κερδίζαμε!

Η αυτοπεποίθησή μας ήταν σε άλλο επίπεδο.

Αυτό που θα θυμάμαι για εκείνο το παιχνίδι είναι πώς ένιωσα βγαίνοντας στο γήπεδο. Θυμάμαι πόσο δυνατή ήταν η ενέργεια στα αποδυτήρια. Ένιωσα διαφορετικά. Οι ΗΠΑ περίμεναν ότι θα κερδίσουν. Εμείς θα κερδίζαμε, όμως. Κανείς στην ομάδα μας δεν αμφέβαλε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.

Σε εκείνο το παιχνίδι, που ήταν ο ημιτελικός των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν ήταν σαν αυτά που είχαν προηγηθεί απέναντι στις ΗΠΑ, στα οποία ξέραμε ότι είχαμε ελπίδα, αλλά πιστεύαμε ότι θα χάσουμε. Ως θεατές, βλέπαμε τόσες άλλες ομάδες να φτάνουν στο σημείο να αγγίξουν τη νίκη απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά εν συνεχεία να καταρρέουν ή να είναι νευρικές στο τέλος. Ακόμη κι όταν κερδίσαμε τις ΗΠΑ στην Ινδιανάπολη, ποτέ δεν πιστέψαμε πραγματικά ότι θα τα καταφέρναμε.

AP Photo/Dusan Vranic

Όταν ήρθε η ώρα για τον Μανού ή τον Αντρές να βάλουν τα μεγάλα σουτ, τα έβαλαν. (Ο Μανού τελείωσε τον αγώνα με 29 πόντους) Πασάραμε την μπάλα τρομερά καλά. Όταν άλλες εθνικές ομάδες δίσταζαν να "κλείσουν" τους αγώνες με τις ΗΠΑ, εμείς γίναμε πιο δυνατοί στο φινάλε. Είχαμε το προβάδισμα σε όλο το παιχνίδι, κι όταν οι ΗΠΑ έκαναν μια τελευταία αντεπίθεση, παίξαμε με το ίδιο πάθος και δύναμη που παίζαμε από την αρχή του αγώνα.

Κάτι που ήταν δύσκολο να θυμόμαστε εκείνη την στιγμή, πρέπει να ομολογήσω, είναι ότι υπήρχε ακόμη ένας αγώνας για να κερδίσουμε το χρυσό μετάλλιο. Κερδίσαμε την ομάδα που θεωρούνταν ανίκητη, κι ένιωσα τρελαμένος, δεν ήμασταν απόλυτα συνειδητοποιημένοι ότι υπήρχαν κι άλλα που έπρεπε να κάνουμε.

Αλλά πιθανότατα θυμάστε πώς τελείωσαν όλα.

Το αργεντίνικο πάθος δεν πρέπει να το πειράζει κανείς. Ρωτήστε τον Μέσι. Ρωτήστε τον Μανού.

Μιας και τα λέμε -Μανού, θα σε δούμε το 2020 στο Τόκιο; Πιθανότατα θα είσαι πολύ μεγάλος τότε, αλλά κάτι μου λέει ότι θα τους εκπλήξεις όλους. Δεν θα είναι η πρώτη φορά".

Photo Credits: FIBA/Eurokinissi/AP